Pílagrímsferð sem breyttist í flugeldasýningu

Það mun hafa verið um það leyti sem ég hóf skólagönguna í Hlíðaskóla á því herrans ári 1979 að ég spurði karl föður minn með hvaða liði við héldum í fótbolta. Bjarni Fel fjallaði af landskunnum myndarskap um enska boltann í Ríkissjónvarpinu og deildin var að hefjast. Í minningunni lagði pabbi frá sér Morgunblaðið og tjáði mér að á þessu heimili styddum við Liverpool. Það leist mér býsna vel á því þeir voru rauðklæddir og það var uppáhaldsliturinn minn. Þess utan var liðið firnasterkt um þær mundir og ráðahagurinn því vænlegur. Liðið var áfram sigursælt með afbrigðum og gladdi stuðningsmenn sína reglulega með stórum titlum. Í gegnum súr og sæt 35 ár hef ég stutt liðið af talsverðum tilfinningahita og því tímabært að grípa gæsina þegar hún gafst um síðustu helgi og fara á völlinn. Enginn smáleikur sem fyrir dyrum var; efsta lið ensku úrvalsdeildarinnar, Arsenal, á leiðinni og við erfiðri viðureign að búast. Það er enda augljóst strax að morgni laugardagsins 8. febrúar að grunnt er á rafmögnuðu andrúmslofti í borginni. Leigubílstjórinn sem ekur okkur félögunum frá hótelinu okkar og að Anfield er ósköp slakur þegar við setjumst inn í bílinn, en þegar við látum uppi ákvörðunarstaðinn grípur hann fastar um stýrið og hristir lítillega höfuðið, eins og hann trúi varla spennunni fyrir þennan mikilvæga leik. „Ertu að koma í fyrsta skiptið? Þá áttu von á góðu,“ segir hann. „Þetta verður án vafa hörkuleikur því hvorugt liðið má við því að missa stig sem stendur.“ Ég spyr hann varfærnislega hvernig hann haldi að leikurinn fari. Aftur hristir hann lítillega höfuðið. „Ég vil ekki hljóma eins og ég sé í neinni uppgjöf, eða hafi ekki trú á sigri. En ég skal segja þér í hreinskilni að gegn þessu liði yrði ég ekki óánægður með stig. Við skulum segja að svo fremi sem talan þeirra á skorskiltinu verði núll þá telji ég úrslitin ásættanleg.“ Reyndar varð Gareth – sem hann heitir ef marka má lítinn skjöld sem festur hefur verið til hliðar við mælaborðið – ekki að ósk sinni með markatölu Arsenal í leikslok, en ljóst er að hann hafði ekki yfir neinu að kvarta þegar dómarinn blés til leiksloka. Vera má að mörgum stuðningsmanninum hafi verið eins innanbrjósts og Gareth, en annað var skrifað í skýin yfir vellinum þann dag.

Stemningin magnast

Við félagarnir erum snemma á ferð þennan morguninn því við ætlum, samkvæmt ráðleggingum reynslubolta, að kíkja á pöbbinn fyrir leik. Öldurhúsið sem stefnan er tekin á heitir The Park og er handan götunnar frá Anfield-leikvanginum. Þangað er þegar mættur talsverður hópur rauðklæddra stuðningsmanna og við verðum að gera okkur að góðu að standa og sötra morgunölið. Fljótlega fer að þéttast innanstokks og þegar við leggjum í hann yfir götuna þurfum við að olnboga okkur gegnum þvöguna, svo ríflega er skipað í plássið. Það eru talsverðar tilfinningar fólgnar í því að sækja þennan víðfræga – nánast goðsagnakennda – leikvang heim. Styttan af manninum sem lagði grunninn að stórveldinu Liverpool, Bill Shankly sem var knattspyrnustjóri liðsins frá 1959 til 1973, stendur í eilífri sigurstöðu á hlaðinu, með kreppta hnefa til himins. Fiðrildagerið í maganum er farið að láta ærlega að sér kveða, en ég minni mig á að dagurinn í dag eigi að snúast um staðinn, stundina og stemninguna. Góð úrslit verði bara bónus. Við höskum okkur inn á völl, finnum sætin okkar og drekkum í okkur andrúmsloftið. Leikvangurinn fyllist von bráðar og spennan eykst. Þegar að því kemur að standa á fætur og taka undir með Gerry & the Pacemakers þegar einkennislagið You'll Never Walk Alone sannast að ég gerði rétt í því að stinga vasaklút í úlpuvasann. Eins og við er að búast bera tilfinningarnar mig ofurliði, án þess að ég geri minnstu tilraun til að streitast á móti. Anfield-kórinn er sá hljómfegursti sem ég hef heyrt í. Upplifunin er ótrúleg. Ég hef ekki samanburðinn svo ég spyr mig: er þetta hefðbundin stemning á Anfield eða liggur eitthvað í loftinu?

Leiftursókn rauða hersins

Nánast um leið og flautað er til leiks kemur í ljós að svo sannarlega liggur eitthvað í loftinu. Eftir 53 sekúndur hefur Martin Skrtel skorað eftir aukaspyrnu inn í teiginn frá Steven Gerrard og húsið nötrar af fagnaðarlátum. Þvílík byrjun! Leikmenn Arsenal virka slegnir út af laginu, en raunir þeirra eru rétt að byrja. Leiftursóknir Liverpool-menn hvolfast eins og holskeflur yfir gestina frá Lundúnum sem virka steinrunnari með hverju markinu sem bætist við. Þegar klukkan við hægri enda hinnar víðfrægu Spion Kop-stúku segir að nítján mínútur séu búnar af leiknum, segir markataflan fyrir neðan að staðan sé fjögur núll. Það er lygilegt út af fyrir sig, því Arsenal er jú liðið sem hefur setið á toppi deildarinnar lengst af, en ennþá lygilegri er sú staðreynd að lærisveinar Arsène Wengers mega prísa sig sæla að staðan er ekki 7-0. Stuðningsmennirnir syngja hástöfum og ljóst að hér eru söguleg úrslit í uppsiglingu. Stórlið Arsenal er spilað gersamlega ráðalaust og leikmenn þess geta sér enga björg veitt. Ekki einu sinni Mezut Özil, fastamaður í þýska landsliðinu og langdýrasti leikmaður Arsenal, getur komið liði sínu til bjargar; ef eitthvað er virkar hann einna sístur til afreka þegar hér er komið sögu. Miðvallarleikmenn Liverpool, þeir Jordan Henderson, Philippe Coutinho og fyrirliðinn Steven Gerrard, ráða lögum og lofum inni á vellinum og leiftursnöggir sóknarmenn liðsins, Daniel Sturridge, Raheem Sterling og Luis Suárez, þjóta næstum óáreittir fram hjá varnarmönnum gestanna. Á hliðarlínunni stendur Wenger þungur á brún með hendur í vösum dúnkápunnar sem hann klæðist gjarna þegar svalt er í veðri og gárungar kalla svefnpokann. En það er sama hvað hann rótar í vösunum, lausnir eða svör finnur hann engin.

Eldhringurinn Anfield

Augljóst er að leikmenn Liverpool og stuðningsmenn nærast hvorir á öðrum þessar töfrum líku mínútur og vex ásmegin ef eitthvað er. Anfield hefur um langan aldur verið sagður sá völlur sem besta hefur stemninguna og meðal álitsgjafa þar hafa verið ekki minni spámenn en Thierry Henry, fyrrverandi framherji Arsenal, Ryan Giggs, hinn síungi vængmaður erkifjendanna í Manchester United, og Carlo Ancelotti, einn sigursælasti þjálfari heims sem meðal annars gerði Chelsea að Englandsmeisturum árið 2010. Í dag standa áhorfendur svo sannarlega undir nafni og syngja fullum hálsi, rauðliðum innanvallar til innblásturs. Í bland við sönglög um liðið sjálft kyrja þeir söngva um staka leikmenn, ekki síst ef sérstakt tilefni er til. Þegar Gerrard leggur Jack Wilshire kylliflatan með öxlinni, til að svara fyrir árekstur við sama Arsenal-leikmann skömmu áður, upphefst samstundis söngur, kyrjaður við lagið Que Sera, Sera; „Steve Gerrard, Gerrard, // He'll pass the ball 40 yards,// he's big and he's f**kin' hard,// Steve Gerrard, Gerrard.“ Þegar Joe Allen byrjar að hita upp á hliðarlínunni byrjar kvenpeningurinn þegar í stað að kyrja, við lagið „I Wanna Dance With Somebody“ með Whitney heitinni Houston: „Oh I wanna dance with Joe Allen, // I wanna feel the heat with Joe Allen...“

Andrúmsloftið er eins og þjóðhátíð sé í fullum gangi og leikmenn Liverpool eru ákaft hylltir þegar flautað er til hálfleiks. Viðstaddir eru í hálfgerðu gleðilosti yfir veislunni sem piltarnir hans Brendans Rodgers hafa boðið upp á. Meðal laga sem spiluð eru í hljóðkerfinu er slagari Johnny Cash, Ring of Fire, og áhorfendur raula einum rómi trompetstefið úr laginu fljótlega eftir að seinni hálfleikur hefst. Stuðningsmennirnir sveifla rauðum treflum sínum allir sem einn og þá er sem stúkurnar skíðlogi. Anfield er að sönnu eldhringur þessa stundina og Arsenal er að fuðra upp í logunum.

Þvílík stemning! Fyrir aftan vin minn situr eldhress Skoti sem gerði sér ferð frá Glasgow til að vera viðstaddur þennan leik og hann ræður sér naumast fyrir gleði. Þegar Liverpool skorar fimmta markið ærist hann hreinlega af fögnuði og faðmar vin minn þéttingsfast að sér. Kunninginn lætur sér það vel líka og faðmar á móti; eins gott að Skotinn veit ekki að viðkomandi vinur er í raun harður stuðningsmaður Arsenal – en það er ekki hægt annað en að smitast af gleðinni meðal stuðningsmanna Liverpool, svo vinurinn leikur með.

Ég man óljóst eftir markinu sem Mikel Arteta, fyrirliði Arsenal, skoraði úr vítaspyrnu síðar í leiknum enda skipti það engu máli. Að leik loknum er hetjunum fagnað vel og lengi enda er þetta stærsti sigur Liverpool á Arsenal síðan í mars 1964.

Að hyllingu lokinni tínast tugþúsundir alsælla Púllara aftur út í hvunndaginn – sem verður, vel að merkja, talsvert ljúfari í ljósi úrslitanna.

Þessi dagur gleymist aldrei.