Sigurbjörg Jóhanna Þórðardóttir fæddist á Breiðabólsstað á Fellsströnd í Dalasýslu 5. febrúar 1924. Hún lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 18. febrúar 2014.

Sigurbjörg var dóttir hjónanna Steinunnar Þorgilsdóttur, húsmóður og kennara, og Þórðar Kristjánssonar, bónda og hreppstjóra. Systkini Sigurbjargar: Ingibjörg Halldóra, Guðbjörg Helga, Friðjón, Sturla og Halldór Þorgils. Sigurbjörg ólst upp á Breiðabólsstað ásamt systkinum sínum og tók þátt í öllum almennum bústörfum á stóru heimili. Menntun sína fékk hún hjá Steinunni móður sinni og hélt síðan til Reykjavíkur 17 ára gömul og hóf nám í Kennaraskólanum. Að námi loknum var hún farkennari í Fellsstrandar- og Klofningsskólahéraði í Dalasýslu í einn vetur, við St. Jósefsskólann í Hafnarfirði í einn vetur og við Landakotsskóla í einn vetur. Hún starfaði um tíma í Búnaðarbankanum í Reykjavík. 1951 giftist Sigurbjörg Gísla Benóný Kristjánssyni, f. 24.4. 1920 á Ísafirði. Gísli lést 1.5. 2011. Foreldrar Gísla voru Kristján Hannes Magnússon og Rannveig Salóme Sveinbjörnsdóttir. Sigurbjörg og Gísli hófu búskap sinn í Reykjavík en fluttu í Kópavoginn 1952 og bjuggu þar alla tíð. Sl. þrjú ár dvaldi Sigurbjörg á Hrafnistu í Hafnarfirði. Sigurbjörg og Gísli eiga fjóra syni, þeir eru: 1) Unnsteinn Þórður, f. 7.3. 1952, arkitekt, búsettur í Kópavogi, var kvæntur Guðrúnu Jónsdóttur, börn þeirra, Sarah, gift Olav Fekkes og Davíð, kvæntur Evu Björk Eggertsdóttur, börn þeirra Óliver Breki, Ísak Rökkvi og Álfheiður Myrra. 2) Magnús, f. 11.6. 1957, skrifstofustjóri búsettur í Kópavogi, var kvæntur Elínu Kristinsdóttur, börn þeirra, Hrafnhildur Ósk, Halldór Örn, sambýliskona hans Sigurbjörg Helga Gunnbjörnsdóttir, börn þeirra, Freyja Lind og Lilja Lind og Hlynur Már, kærasta hans Jóna Sigríður Halldórsdóttir. 3) Kristján, f. 8.10. 1960, skrifstofustjóri búsettur í Kópavogi, kvæntur Guðrúnu Benediktu Elíasdóttur, börn þeirra: Salóme Mist, Benedikta Gabríella, gift Jóhanni Agnari Einarssyni, börn þeirra Gabríella Vilborg og Viktor Frosti, og Gísli Benóný. 4) Gísli Örn, f. 17.4. 1965, rafvirki búsettur í Kópavogi, kvæntur Birnu Bjarnadóttur, börn þeirra Kjartan Steinar, kærasta hans Unnur Margrét Unnarsdóttir, Kristófer Hlífar og Sigurbjörg Jóhanna, kærasti hennar Sigurður Örn Arnarsson.

Sigurbjörg var í fjölda ára prófdómari við Kársnesskóla í Kópavogi og síðan kennari sex ára barna við sama skóla í rúm 20 ár. Sigurbjörg tók þátt í starfi Kvenfélags Kópavogs og Kvenfélagasambands Kópavogs og var formaður þar í nokkur ár. Sigurbjörg var í Skógræktarfélagi Kópavogs ásamt Gísla eiginmanni sínum. Hún var í Breiðfirðingafélaginu og í Breiðfirðingakórnum. Einnig var hún í Eftirlaunakór kennara.

Útför Sigurbjargar fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 28. febrúar 2014, kl. 13.

Hún var há og grönn og fríð, bar sig vel og var sköruleg í framkomu. Það gustaði af henni, hún var bæði orðheppin og kjarnyrt, söngvin og hög í höndum. Kennari af lífi og sál. Hún var gæfumanneskja.

Sigurbjörg Jóhanna Þórðardóttir frá Breiðabólsstað, Sigga móðursystir, er í dag kært kvödd við lok langrar ævi. Það var henni líkt að búast til farar rétt eftir að hafa fyllt níunda tuginn. Góðu heilli hélt hún sínu andlega atgervi. Þegar við bræður heimsóttum hana nýlega var það sem löngum fyrr, margt skemmtilegt og fyndið bar á góma. Hún gat litið þakklát yfir farinn veg, þreytt en æðrulaus, stolt af sínu fólki enda afkomendahópurinn bæði stór og glæsilegur.

Sigga hafði dökkt yfirbragð, brún augu og svart hár, sem sumir kalla keltneskt en einkennir marga Dalamenn. Hún bar sterkan svip af Þórði föður sínum en minnti mjög á Steinunni móður sína að öðru leyti, einkum með árunum; skapgerðin var lík, svo og hugðarefnin. Þau systkin ólust upp við söng og ást á fögrum kveðskap, sem reyndist þeim dýrmætt veganesti á lífsleiðinni.

Systurnar tvær, Nenný og Sigga, fluttust báðar suður á fimmta áratugnum og áttu nána samleið ávallt síðan. Milli heimilanna lágu gagnvegir. Þótt þær væru afskaplega ólíkar var samt svo margt líkt með þeim. Það var þessi blíði strengur. Í huganum enduróma löng og skilmerkileg símtöl, oft í viku, þar sem farið var vítt og breitt yfir mál dagsins, hlegið dátt og kveðið fast að orði.

Sigga átti ung í erfiðum veikindum, dvaldi á berklahælinu á Vífilsstöðum en náði bata um síðir. Hún glímdi við ýmsan heilsubrest um dagana en alltaf reis hún upp. Barlómur var fjarri henni og erfiðleikum mætti hún af hugrekki. Hún höndlaði gæfuna, eignaðist góðan og traustan mann, Gísla Benóný, og stóra fjölskyldu. Það var alltaf hressandi að koma á heimili þeirra á Þinghólsbraut, líf og fjör á bænum og ósjaldan margt um manninn. Sextíu urðu árin þeirra Gísla.

Þegar hægjast fór um og yngsti sonurinn hóf skólagöngu tók við nýr kafli hjá Siggu. Hún dró fram kennaraprófið sem hún átti í handraðanum og gerðist barnakennari við Kársnesskóla. Þar átti hún langan og farsælan feril og kenndi ávallt yngstu bekkjunum. Hitt hef ég gamla nemendur sem minnast hennar með mikilli hlýju og finnst þeir lánsamir að hafa notið handleiðslu hennar. Enda var Sigga fæddur kennari; metnaðarfull, lét vel að halda uppi aga en var jafnframt blíð og lagin.

Þau Gísli voru samhent í að láta gott af sér leiða í mannlífi Kópavogsbæjar þar sem þau bjuggu alla tíð. Sigga var ákaflega félagslynd og starfaði ötullega með kvenfélaginu um árabil – flutti eitt sinn ávarp fjallkonunnar á 17. júní. Það hlutverk fór henni óneitanlega vel.

Nú þegar Sigga kveður verða kaflaskil, langri sögu lýkur en þá er litið um öxl; maður sér hana fyrir sér, með ömmu og afa, systkinunum sem gengin eru og ættingjunum öllum. Það er verið að taka lagið, Fjárlögin óma – og auðvitað í röddum.

Fyrir hönd okkar systkinanna þakka ég langa samfylgd og vináttu og hugarþelið hlýja.

Blessuð sé minning hennar.

Pétur Ástvaldsson.

Sigurbjörg Þórðardóttir, mágkona mín, kvaddi þetta jarðlíf 18. febrúar sl. Þá rétt orðin 90 ára Sigga dvaldi síðustu árin á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar sem hún naut góðrar aðhlynningar og umhyggju starfsfólks. Það var þó lítt að hennar skapi að vera upp á aðra komin og geta ekki farið sinna ferða án aðstoðar, þó að hún væri þakklát fyrir þá umhyggju sem hún naut á Hrafnistu. Sigga var alla tíð sjálfstæð og dugleg kona rösk og drífandi í verkum sínum. Systkini Siggu voru fimm, en elsta systirin, Halldóra lést 17 ára gömul. Sigga ólst upp á miklu menningarheimili, Breiðabólsstað á Fellsströnd. Þar voru söngur og tónlist í hávegum höfð og mikið sungið er fólk kom saman. Heimahagarnir og æskuheimilið voru Siggu afar kærir eins og reyndar systkinunum öllum. Þótt þau flyttu að heiman var hugurinn heima að fylgjast með störfum og fólkinu þar. Sigga fór ung í kennaraskólann og lauk þaðan prófi eftir þrjú ár. Hún kenndi síðan í sveitinni sinni einhvern tíma en veiktist þá af berklum, sem þá geisuðu í landinu og barðist við þann sjúkdóm í þrjú ár. Hún var meðal annars send á heilsuhæli til Svíþjóðar um tíma. Eftir að hún náði bata hóf hún störf í Búnaðarbankanum, þar sem hún kynntist eiginmanni sínum Gísla Kristjánssyni frá Ísafirði. Þau stofnuðu fljótlega heimili í Kópavogi og áttu þar heimili sitt alla tíð. Þau eignuðust fjóra syni sem allir eru dugandi sómamenn. Eftir að þeir uxu úr grasi hóf Sigga störf við Kársnesskóla og kenndi þar yngstu börnunum. Sigga var kennari af lífi og sál og var virtur og vinsæll kennari. Eftir að hún fór á eftirlaun var oft kallað í hana í forfallakennslu. Gísli vann lengst af sem skrifstofustjóri í prentsmiðjunni Eddu. Eftir að þau hjón fóru á eftirlaun tóku þau virkan þátt í starfi eldri borgara í Kópavogi og Sigga var þar drifkraftur í margs konar starfi, t.d. kórstarfi og þjóðdönsum.

Þau hjón reistu sér sumarhús á Breiðabólsstað og ræktuðu þar mikið af trjám svo að nú ber bústaðurinn nafn með rentu, hann var nefndur „Leynir“. Sigga og Gísli voru áhugafólk um gróður og skógrækt og bæði virkir félagar í skógræktarfélagi bæjarins. Sigga var einnig ötul kvenfélagskona í Kópavogi og sinnti þar margvíslegum störfum. Alltaf var tekið á móti gestum af gestrisni og hlýju á heimili Siggu og Gísla og oft urðu líflegar og skemmtilegar umræður við kaffiborðið.

Sigga var glæsileg kona sem bjó fjölskyldu sinni fallegt heimili. Alltaf var hún smekklega klædd og vel til höfð, hún var hávaxin og bar sig eins og hefðarkona, sem hún vissulega var í allri sinni framkomu. Ég vil að lokum senda sonum hennar og fjölskyldum þeirra einlægar samúðarkveðjur. Með Siggu er horfin af sjónarsviðinu mikil kjarnakona, sem gott var að eiga að. Ég vil þakka henni einlæga vináttu og samfylgd gegnum meira en hálfa öld og mæli þar fyrir alla mína fjölskyldu. Sigga hélt sinni andlegu reisn allt til loka og kvaddi sátt við lífið. Með henni er horfin kona sem setti svip sinn á samtíð sína. Minning hennar mun lifa með okkur um ókomin ár. Blessuð sé minning hennar.

Þrúður Kristjánsdóttir.

Kveðja frá Höllu- og Jónatansbörnum.

Tímans rás óðfluga

áfram streymir

árin hverfa

í eilífðar sæ.

Ættarknörrinn

öldurnar klífur

(Sigurbjörg J. Þórðardóttir)

Sigurbjörg Jóhanna hét hún en Sigga mágkona var hún yfirleitt nefnd á okkar æskuheimili. Hún var konan hans Gísla móðurbróður okkar og ein af þeim sterku einstaklingum sem tengdust fjölskyldu og afkomendum Kristjáns móðurafa okkar og Salóme ömmu. Þótt Gísli og Sigga byggju í Kópavoginum en við vestur í Bolungarvík, voru fjölskyldurnar í góðum tengslum. Ræktarsemi systkinanna og ekki síður maka þeirra er eftirbreytni verð. Þótt ekki sæjumst við sérlega oft á þessum árum fengum við fréttir og fylgdumst vel með Siggu, Gísla og sonunum fjórum og þau með okkur. Á hverjum jólum kom stór pakki úr Kópavoginum, gjarnan vel valdar bækur fyrir hvert okkar fimm systkinanna. Um umhyggju og velvilja þurfti aldrei að efast.

Sigga var mjög hagmælt, orðheppin og vel lesin. Hún var öflug félagsmálamanneskja og starfaði m.a. ötullega í Kvenfélagi Kópavogs. Hún var afar tónelsk og unni söng, enda söng hún við ýmis tækifæri með mörgum kórum og hópum í gegnum tíðina, spilaði á píanóið og tók í harmónikku. Sigga var kennari að mennt. Hún lagði mikla áherslu á að börn lærðu vísur og ljóð. Hún taldi það efla þau og örva með ýmsum hætti. Börnin myndu öðlast betri tilfinningu fyrir fallegu máli, auka við orðaforðann, bæta minni og læra að bera virðingu fyrir menningararfinum. Hún tengdi það einnig söngnum, þekkjandi þá ánægju sem söngurinn einn getur veitt.

Sigga og Gísli byggðu sér heimili á Þinghólsbraut 72. Heimilið var fallegt og hlýlegt og garðurinn einstakur. Allt bar merki um smekkvísi, dugnað og vandvirkni og þangað var gott að koma.

Fyrir tæpum þremur vikum gafst okkur tækifæri til að hitta Siggu á níræðisafmæli hennar. Þrátt fyrir veikindi undanfarinna ára bar hún sig vel og aðdáunarvert þótti okkur að hún ynni enn handavinnu og leysti krossgátur þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm.

Tryggðin og vonin

standa í stafni

stefnunni halda

í sólarátt.

(Sigurbjörg J. Þórðardóttir)

Við systkinin, fjölskyldur okkar, faðir okkar og Sigrún þökkum fyrir trygga og góða samfylgd. Frændum okkar og fjölskyldum þeirra sendum við einlægar samúðarkveðjur.

Einar, Ester, Kristján, Elías og Heimir Salvar Jónatans.

Kveðja frá Kársnesskóla

„Sem ég er að ausa mjöli í fötuna kemur inn kona svo falleg og vel tilhöfð að mér finnst að ég hafi aldrei séð aðra eins. Þetta var Sigurbjörg, dóttir hjónanna Þórðar og Steinunnar á Breiðabólsstað, Sigga á Breiða. Hún gengur fram hjá mér og leggur af stað upp stigann, stoppar svo og lítur niður til mín þar sem ég stend við fóðurbætiskistuna og segir: „Nei, sæll vertu. Þú ert víst svo ansi duglegur í skólanum.“ Og svo heldur hún áfram upp stigann án þess að bíða eftir viðbrögðum og það var eins gott því að það snarleið yfir mig, ég hneig yfir fötur kúnna. Reis þó brátt upp. Þetta var reyndar í fyrsta sinn sem mér hafði verið hælt á ævinni af vandalausum en hól var ekki til siðs í mínum uppvexti.“

(SG 2012)

Mér komu í hug þessi orð Svavars Gestssonar, frænda Sigurbjargar Þórðardóttur, þegar ég las andlátsfregn hennar á dögunum. Því þannig var Sigurbjörg, glæsileg kona og smekkleg og næm fyrir ungviði og uppvexti í starfi sínu og umhverfi. Hún starfaði við Kársnesskóla frá 1971 og vel fram á tíunda áratuginn við kennslu sex ára barna. Þar lagði hún í raun grunn að því mikilvæga starfi í skólanum sem byrjendakennsla er og nýst hefur skólanum til þessa dags. Sigurbjörg var traustur starfsmaður, góður og skemmtilegur félagi og nánast í guðatölu hjá nemendunum ungu.

Við færum fram innilegar þakkir frá Kársnesskóla þegar við kveðjum Sigurbjörgu í dag og sendum ástvinum hennar dýpstu samúðarkveðjur okkar.

Grétar Halldórsson,

aðstoðarskólastjóri

Kársnesskóla.

Í dag kveðjum við mæta konu, Sigurbjörgu J. Þórðardóttur kennara.

Það var fyrir um 30 árum að samstarf og vinátta okkar Sigurbjargar hófst. Hún hafði þá um nokkurt skeið kennt 6 ára börnum í Kársnesskóla við góðan orðstír og lagt grunn að vel skipulögðu námi 6 ára deilda skólans.

Í Kársnesskóla var lögð mikil áhersla á lestrarnám og alla móðurmálskennslu og þar var nú ekki komið að tómum kofunum hjá minni konu. Sigurbjörgu var mikið í mun að börnin í Kársnesskóla yrðu vel læs, töluðu gott íslenskt mál og væru vel ritfær. Fjölbreyttum kennsluaðferðum var beitt sem gefa ekkert eftir þeim aðferðum sem þykja ná sem bestum árangri í dag. Sigurbjörg var óhrædd við að fara nýjar leiðir, opin fyrir nýjungum, en um leið gagnrýnin á það sem betur mætti fara.

Eitt af því sem einkenndi íslenskunámið í Kársnesskóla á þessum tíma voru kvæði, þulur og ættjarðarljóð. Sigurbjög lagði ríka áherslu á að börnin kynntust þessum þjóðararfi og sem dæmi má nefna að öll sex ára börn í skólanum lærðu, Hver á sér fegra föðurland eftir skáldkonuna Huldu. Fyrsta erindið sungu börnin síðan stolt fyrir foreldra sína á vorhátíð sem ávallt var fastur liður í starfi 6 ára deilda skólans. Á hátíðinni fluttu nemendur einnig leikþætti sem samdir höfðu verið af Sigurbjörgu og var þá oftar en ekki komið inn á umgengni við náttúruna og mikilvægi trjáræktar.

Sigurbjörg var mikill náttúruverndarsinni og henni fannst mikilvægt að nemendur lærðu að bera virðingu fyrir náttúrunni ekki síður en mannfólkinu. Í dag er það eftirsóknarvert að vera Skóli á grænni grein og fá afhentan Grænfánann. Umhverfisfræðsla á borð við þá sem fram fór í Kársnesskóla í tíð Sigurbjargar hefði eflaust fært skólanum fyrr slíkan fána, ef völ hefði verið á.

Sigurbjörg var ákaflega vel látin sem kennari, hún hélt uppi góðum aga, en sýndi jafnframt nemendum sínum umhyggju um leið og hún stýrði þeim styrkri hendi í náminu. Sigurbjörg var kennari sem vann sitt verk af eldmóði og sannfæringu, hún var hafsjór af fróðleik, skemmtileg, söngelsk og hún reyndi að laða það besta fram hjá nemendum sínum.

Að fá tækifæri til að starfa við hlið Sigurbjargar við kennslu 6 ára barna í Kársnesskóla var á margan hátt ævintýri líkast. Hún hreif mann með sér, taldi í mann kjark, hugmyndir kviknuðu og farið var á flug. Hlutir sem í fyrstu virtust óyfirstíganlegir reyndust síðan framkvæmanlegir með hana sér við hlið. Að hafa slíkan lærimeistara var ómetanlegt.

Það er margs að minnast þegar hugurinn reikar til baka, en ekki get ég látið staðar numið án þess að minnast á jólakortin frá henni Sigurbjörgu. Kortin hef ég öll varðveitt, þau eru fjársjóður minninga, sem sýna alkunna ritsnilld móðurmálskennarans Sigurbjargar J. Þórðardóttur. Lífsganga mikilsmetins kennara er á enda, en minningin lifir.

Sonum Sigurbjargar og fjölskyldum þeirra votta ég dýpstu samúð mína.

Hvíl í friði, kæra vinkona.

Sigrún K. Ragnarsdóttir.