Bjarney Hagalínsdóttir

Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,

þótt duni foss í gljúfrasal,

í hreiðrum fuglar hvíla rótt,

þeir hafa boðið góða nótt.

Nú saman leggja blómin blöð,

er breiddu faðm mót sólu glöð,

í brekkum fjalla hvíla hljótt,

þau hafa boðið góða nótt.

Nú hverfur sól við segulskaut

og signir geisli hæð og laut,

en aftanskinið hverfur fljótt,

það hefur boðið góða nótt.

(Magnús Gíslason.)

Elsku systir mín. Margt er að þakka, elstu systur af stórum barnahópi, sem oft fengu að njóta skjóls hjá henni. Gestrisin og glöð, með faðminn útbreiddan. Það var svo gott að koma til ykkar Nonna. Þú elskaðir Hvamminn okkar, dalina og fjöllin. Stiklaðir yfir árnar, upp í lynggrónar brekkurnar, í berjamó. Þér leið svo vel úti í náttúrunni.

Hafðu þökk fyrir allt.

Í dag verður amma okkar, Bjarney Pálína Hagalínsdóttir, borin til grafar. Hjarta okkar er fullt af þakklæti og ást nú þegar við kveðjum þessa dásamlegu konu. Við þekkjum ekki lífið án hennar en vitum að það var óumflýjanlegt að einn daginn myndi hún kveðja okkur. Við grátum af söknuði en vitum að nú hefur hún fengið verðskuldaða hvíld eftir langa og góða ævi.

Hún var einstök í ömmuhlutverkinu og vildi allt fyrir barnabörnin sín gera. Hennar heimili var okkar heimili og þar leið okkur vel. Hún var alltaf stór hluti af lífi okkar. Jól, áramót, páskar, sumarfrí og svo allir hversdagarnir. Amma var alltaf nálæg, alltaf þessi órjúfanlegi hluti af tilverunni. Það eru forréttindi að hafa fengið að alast upp með svona sterka stoð sér við hlið.

Við munum ekki til þess að amma hafi skammað okkur þó að tilefnin hafi örugglega verið næg. Hún talaði við okkur af virðingu, útskýrði hlutina og leiðbeindi. Sem foreldri í dag sér maður að það er einmitt árangurríkasta leiðin í uppeldi.

Hún lagði mikla áherslu á að gefa okkur að borða. Hún sauð fisk og tókst að láta okkur borða hann með lunknum loforðum um góðan eftirrétt. Við gleymum aldrei brauði á pönnu og kakóbrauði sem enginn gerði eins vel og hún.

Amma hafði mikinn áhuga á klæðnaði og tískustraumum. Hún hafði sinn eigin persónulega stíl og bar föt einstaklega vel. Hún saumaði nýjar flíkur, breytti gömlum fötum eða saumaði upp úr þeim af mikilli útsjónarsemi. Hún átti fallegar dragtir, kápur, klúta og skartgripi sem hún prýddi sig með. Amma var svo falleg gömul kona að það hlýtur að vera heimsmet á Íslandi. Hún hafði líka áhuga á því að hafa okkur fínar og langt fram eftir aldri var hún að kaupa á okkur föt. Alltaf náðu þessi föt að hitta í mark og við sögðum frá því með stolti að hálfníræð amma hefði keypt þessa peysu eða þetta pils og gefið okkur.

Amma hafði einstaka gáfu til að sjá það fallega í öllum. Það er eitthvað sem við viljum tileinka okkur því það gerir heiminn svo miklu betri. Amma var alltaf að hrósa fólki, bæði útlitinu og manngerðinni og allt sem hún sagði sagði hún af heilum hug. Maður fór út með tvöfalt betra sjálfstraust eftir að hafa heimsótt hana.

Amma mátti ekkert aumt sjá og hún vildi vera góð við alla. Vildi hjálpa og deila með sér. Hún var hláturmild og gerði oft grín að sjálfri sér, hafði einstaklega smitandi hlátur og gat með brosinu lýst upp heilt herbergi.

Við vorum hjá henni þegar hún kvaddi þetta líf með dásamlegri reisn. Hún var svo friðsæl og falleg á meðan úti geisaði óveður sem mótmælti því að þessi einstaka kona væri að kveðja. Við erum þakklátar fyrir að hafa verið með henni á þessari stundu og við erum þakklátar fyrir allt það sem amma hefur gert fyrir okkur og kennt okkur. Við elskum þig, elsku amma Bjarney. Við gleymum þér aldrei.

Þínar,

Kveðjustundin er komin, stund sem ég hef kviðið fyrir í langan tíma. Amma var svo stór hluti af mér og því erfitt að hugsa sér lífið án hennar. Hún tók við mér, fjögurra vikna gamalli, þegar móðir mín stundaði ljósmóðurnám og dvaldi ég hjá henni og afa mestmegnis fram til 10 ára aldurs. Á milli okkar ömmu myndaðist samband sem var einstakt í mínu lífi. Amma gaf svo óendanlega mikið. Hún elskaði skilyrðislaust; ást hennar kom fram í mikilli umhyggju og hlýju. Hún var óþreytandi að leiðbeina um allskyns hluti og gaf ómældan tíma og athygli. Hún kenndi mér að lesa og skrifa, yrkja og skrifa sögur, að meta bækur og fara með bænir. Hún hvatti óspart til dáða og hrósaði. Það virtist engu máli skipta hverju lítil ömmustelpa tók upp á, allt var merkilegt og verðskuldaði einlægt og innilegt hrós. Slíkt hvatti og jók sjálfstraust ungrar stúlku. Mikilvægustu lexíur ömmu voru samt faldar í þeim dyggðum sem hún sjálf lifði eftir en þær voru meðal annars dugnaður, hjálpsemi og samviskusemi. Hún spáði mikið í mataræði og heilbrigði, elti mann með lýsisskeiðina og lét mann borða grænmeti í stórum stíl. Amma lifði sjálf eftir sínum eigin kenningum enda var hún ávallt hraust og stórglæsileg. Hún vildi vera vel til fara, líta vel út og það skipti hana máli fram á síðasta dag. Amma var sjálfstæð kona, stóð fast á skoðunum sínum og var óhrædd að fara ótroðnar slóðir. Það má segja að hún hafi rekið sitt eigið hjálparstarf með því að gera upp og þrífa notuð föt og gefa áfram til þeirra sem þröngt var í búi hjá. Hún var framúrskarandi sauma- og handverkskona, saumaði allskyns fatnað og seinni árin prjónaði hún húfur og vettlinga sem henni fannst mjög gaman að gefa.

Minningarnar eru margar og ljúfar um gönguferðir með ömmu, ferðir vestur í Dýrafjörð, að sofna hjá henni, kúra og lesa, fjöruferðir, yndislegu jólin sem við áttum saman. Allar uppákomurnar sem hún tók þátt í eins og að leyfa mér að reyna að unga út svartfuglseggjum eða að halda æðarunga.

Þegar tvíburarnir mínir komu í heiminn stóð ekki á ömmu, hún var mætt og nánast flutti inn á heimilið. Aðstoð hennar var ómetanleg og sömuleiðis sú ást og hlýja sem hún sýndi langömmubörnunum. Jákvætt lundarfar hennar á efri árum var okkur öllum gleðigjafi allt fram á hennar síðustu stund. Hún kunni að gera grín og ekki síst að sjálfri sér og hláturinn var innilegur og beint frá hjartanu. Amma kvaddi með reisn í faðmi fjölskyldunnar og var ómetanlegt að geta verið til staðar þegar kallið kom.

Amma, þó svo að við kveðjumst nú verður þú ávallt órjúfanlegur hluti af mér. Efst í huga er þakklæti fyrir allt það sem þú gafst og skilur eftir. Þú verður ávallt mín helsta fyrirmynd. Þín,

Nú kveð ég elskulegu ömmu mína. Amma Bjarney og Jón afi minn voru stór hluti af mínu lífi. Ég er hreykinn af að hafa verið skírður í höfuðið á þeim báðum. Sem drengur vandi ég daglega komur mínar til þeirra á Jaðarsbrautina, hjólandi heim á leið frá Brekkubæjarskóla.

Þegar ég var fjögurra ára bjargaði amma lífi mínu. Ég var í pössun hjá ömmu og afa og hafði verið með mikla kviðverki. Ég var hins vegar sendur heim af sjúkrahúsinu þar sem ekkert fannst við skoðun. Ég grét engu að síður enn sáran en hætti því skyndilega og virtist sofna. Þegar amma kom heim úr vinnu gerði hún sér grein fyrir að ekki væri allt með felldu. Það kom enda í ljós að botnlanginn hafði sprungið. Tæpara mátti það víst ekki standa. Eftir bráðaaðgerð og óvissu í einhverja daga var ég þó talinn úr lífshættu. Þannig á ég skjótum viðbrögðum ömmu líf mitt að launa. Það er ekki að ástæðulausu að við amma vorum tengd órjúfanlegum böndum.

Amma og afi voru í ferðafélagi á Akranesi og ferðuðust árlega með því vítt og breitt um landið. Einnig fóru þau reglulega vestur í Dýrafjörð. Ávallt buðu þau mér með og hlakkaði ég til þessara ferðalaga ár hvert. Það hendir ósjaldan þegar ég ferðast um landið að ég átta mig á því að ég hef áður komið á þá staði sem fyrir augu bera. Takk amma og afi fyrir að kynna mig fyrir landinu okkar góða!

Amma var mikil útivistarmanneskja, hún kenndi mér að ganga á fjöll, fylgja kindagötum og njóta náttúrunnar. Ég man svo vel eftir því hvað hún gaf sér góðan tíma til að finna akkúrat rétta áningarstaðinn í gönguferðum. Hún valdi réttu lautina, með mesta skjólinu og þar gátum við slakað á og notið þess sem fyrir augu bar. Hún dásamaði veðurblíðuna, kenndi mér vísur og að segja sögur. Ég minnist þess sérstaklega þegar hún kenndi mér að borða harðfisksroð með því að stinga því inn í kolaeldavélina í Parti í Hvammi. Seigt var það undir tönn, en við erum jú Vestfirðingar og þar með var þetta hinn eðlilegasti hlutur í heimi. Nú eða drekka soðið af þverskorinni ýsu, eins og amma kenndi mér líka.

Mér fannst alltaf eðlilegur hlutur að þvælast um með ömmu, hvort sem var að fara með henni sem krakki í spilavist með eldri borgurum eða í vinnuna í Akraprjóni sem þá var við hringtorgið.

Sem ungur maður fékk ég mikinn áhuga á seglbrettasiglingum og gerði út frá bílskúrnum hjá afa og ömmu í mörg ár. Það var ekki langt að fara með seglbrettið þar sem þau bjuggu á Jaðarsbrautinni, með fyrsta flokks útsýni yfir Faxaflóann. Jón afi og ég litum yfir Langasand og út á haf, ræddum vindstig og vindátt. Ákvörðun tekin og svo var ég rokinn af stað með strengdan reiðann og brettið yfir Langasand og út á haf. Mörgum árum seinna sögðu þau mér að þau hefðu ávallt fylgst með ferðum mínum í kíkinum góða.

Ég á ótal minningar um ömmu og ávallt man ég eftir henni léttri í lund. Amma var yndislega hlý kona og tók alltaf svo vel á móti mér, kyssti og knúsaði. Ég sakna þín amma. Ég vona að þú haldir áfram að fylgjast með mér. Ég verð vakandi fyrir nálægð þinni.