Einar Árnason, fyrrverandi kaupmaður, fæddist í Vík í Mýrdal 27. nóvember 1924. Hann lést á Brákarhlíð, hjúkrunar- og dvalarheimili í Borgarnesi, 22. febrúar 2014.

Foreldar hans voru Árni Einarsson, f. í Þórisholti í Mýrdal 9. ágúst 1896, d. 18. ágúst 1976, og Arnbjörg Sigurðardóttir, f. í Melshúsum á Akranesi, 1. september 1897, d. 8. maí 1964. Bræður Einars eru Sigurður, f. 28.10. 1921, d. 6. 11. 1969. Andrés, f. 2.3. 1926, d. 5.11. 1988, Haraldur, f. 14.2. 1930 og Einar Arnar, f. 28.10. 1941.

Einar kvæntist Jarþrúði Guðmundsdóttur 22. desember 1946. Jarþrúður er fædd 19. apríl 1925 á Þórisstöðum í Ölfusi, dáin 16. október 2006. Foreldrar hennar voru Guðmundur Guðmundsson Breiðdal, f. 15. júlí 1895, d. 28. júní 1962 og Helga Gísladóttir, f. 30. júní 1895, d. 7. apríl 1943. Dætur Einars og Jarþrúðar eru: 1) Helga, f. 1.4. 1949, maki Karl Magnús Kristjánsson, f. 30.4. 1948, börn þeirra eru a. Guðrún, f. 27.4. 1969, maki Einar Sveinbjörnsson, börn Hólmfríður Frostadóttir og Ísak Helgi Einarsson. Sambýlismaður Hólmfríðar er Bjarki Geirdal Guðfinnsson. b. Erla, f. 17.2. 1972, sonur Óðinn Karl Skúlason, c. Jarþrúður, f. 19.3. 1979, maki Logi Hilmarsson, synir Kristján Gabríel Skúlason og Úlfur Lucas Logason, d. Einar, f. 5.11. 1981, d. 20.8. 2001. 2) Arna, f. 11.12. 1957, d.12.8. 1960. 3) Arna, f. 6. apríl 1963, maki Konráð Konráðsson, f. 19.2. 1963, börn þeirra eru a. Salóme, f. 12.10. 1991, b. Árni, f. 10.6. 1993, c. Einar, f. 16.2. 1996.

Einar ólst upp í Vík í Mýrdal, fór í Flensborgarskólann í Hafnarfirði og lauk prófi frá Samvinnuskólanum vorið 1946. Eftir að Einar lauk Samvinnuskólanum hóf hann störf hjá sýslumanninum í Hafnarfirði og starfaði hann þar samfellt til 1959 er hann varð kaupfélagsstjóri í Vestmannaeyjum. Einar hóf að nýju störf hjá sýslumanninum 1961 og starfaði þar til ársins 1966. Samhliða störfum hjá Sýslumanninum, áður en hann fór til Eyja, rak Einar Mánabar við Strandgötu í Hafnarfirði. Einnig rak Einar verslanirnar Mánabúð við Suðurgötu og Matarbúðina við Austurgötu. Einar hafði mikinn áhuga á verslunarrekstri og rak hann útibú Kaupfélags Hafnarfjarðar við Smárahvamm eftir að hann hætti hjá sýslumanninum. Um hríð vann Einar á skattstofunni í Hafnarfirði. Hann átti Laugarneskjör við Laugarnesveg um hríð. Hann vann hjá Kaupfélagi Saurbæjar í Dölum árin 1971 til 1972. Einar rak söluturninn Njálsgötu til sjötugs.

Bjuggu Einar og Jarþrúður í Hafnarfirði með hléum 1946 til 1971, eftir 1972 bjuggu þau í Kópavogi. Einar flutti sig í íbúð í Sunnuhlíð árið 2009 og vorið 2012 flutti hann sig í Brákarhlíð í Borgarnesi þar sem Arna dóttir hans býr.

Útförin verður gerð frá Hjallakirkju í Kópavogi í dag, 28. febrúar 2014, kl 13.

Ég kynntist Einari tengdaföður mínum þegar hann hafði lokið um 20 ára starfsferli hjá Sýslumanninum í Hafnarfirði. Hann vann nú við útibú Kaupfélags Hafnarfjarðar.

Vann ég hjá honum í Hafnarfirði í jólaösinni í tvö skipti. Einar var vinnusamur maður með mikinn sjálfsaga. Ég kynntist því þá að hann var góður vinnuveitandi og vinsæll meðal viðskiptavina.

Heima var hann oft fámáll. Smám saman áttaði ég mig á því að hann var með harða skel í kjölfar skyndilegs láts tæplega þriggja ára dóttur og fáum árum síðar láts 14 ára bróðursonar af hörmulegum slysförum en fjölskylda hans bjó þá í sama húsi. Þetta var aldrei rætt.

Einar hafði mikla frásagnarhæfileika og stálminni. Hann miðlaði sífellt meira af þessari gáfu sinni er árin liðu. Á efri árum Einars fórum við í saman í ferðir um landið. Hann starfaði hjá símanum frá fermingu fram um tvítugt. Fór vestur um land, norður á strandir, um Skagafjörð og allt að Grímsstöðum á fjöllum. Á ferðum um gamlar slóðir sagði hann sögur af stöðum, atvikum og fólki sem hann kynntist. Einar spilaði á harmóniku á böllum í Vík og einnig þar sem farið var með símanum. Sagði frá skemmtilegum atvikum á böllunum. Snilldarleg var nákvæm frásögn af því er hann gerði við löngu bilað orgelið í kirkju Jóns á Möðrudal með vír úr girðingunni.

Í daglegum ökuferðum hjónanna var athyglisgáfan í góðu lagi, umhverfið og náttúran í kring skoðuð. Hann hélt enn áfram daglegum ökuferðum, löngum og stuttum, er hann var orðinn einn.

Einar hafði mikla ánægju af nytjaveiðum, veiddi lunda í Álfsey í Vestmannaeyjum og Andrésey við Kjalarnes. Gekk í Krýsuvíkurbjarg og víðar til eggjatínslu og veiddi fýl í Mýrdal. Ávallt var þess gætt að eiga saltan fýl í tunnu að hausti.

Eftirminnilegur er bókalestur síðustu æviárin. Heilu bókasöfnin höfðu verið geymd til elliáranna. Næstsíðasta árið las hann tvo hillumetra af fornaldarsögum og fleiri bókum. Lestrinum lauk fáum mánuðum fyrir andlátið. Söfnin upplesin.

Einar er kvaddur með þökk fyrir samfylgd sem aldrei bar skugga á.

Karl Magnús Kristjánsson.

Fyrsta minningin mín tengist Einari afa. Það var morgunn og ég lá nývöknuð í rimlarúmi við hliðina á rúmi ömmu og afa. Fyrir ofan mig sá ég afa liggjandi í rúminu og var hann að slá með fingrunum í rúmgaflinn. Þegar neglurnar lentu á viðnum kom skemmtilegt, taktfast hljóð því hann endurtók þessa hreyfingu í sífellu. Hljóðið heillaði mig svo að þar sem ég lá reyndi ég að gera eins. Sló fingurgómunum í minn rúmgafl, taktfast, en ekkert heyrðist, mér til mikils ama. En í minningunni þá tók ég eftir að afa fannst eitthvað skemmtilegt við þessar tilraunir mínar. Líklega hefur skemmtunin hans falist í því að ég, agnarögnin, var að reyna að gera eins og hann. Að vissu leyti er þetta stutta minningarbrot lýsandi fyrir samskipti okkar afa. Það þurfti aldrei mörg orð, enda kjaftaði nú ekki endilega alltaf á honum hver tuska. Þegar ég svo eltist aðeins gat ég setið tímunum saman og fylgst með afa leggja kapal og fannst hann ótrúlega fimur við að færa langar runur af spilum fram og til baka án þess að runan færi úr skorðum. Ég horfði og lærði án þess að hann þyrfti að segja mikið en ég var alltaf sannfærð um að honum þætti mjög vænt um að hafa mig nálægt. Þegar ég eltist áttum við áfram þessi tengsl. Samskipti sem fólust ekkert endilega í löngum samtölum (þau átti ég við ömmu) heldur í augntilliti, brosi, hnitmiðuðum setningum en umfram allt samþykki um að við værum í sama liðinu.

Þegar andlátsdagur afa leið að kvöldi og ég smám saman áttaði mig á því að hann væri endanlega farinn út þessu lífi fylltist ég söknuði og tómleika. Eftir því sem ég sjálf eldist geri ég mér alltaf betur grein fyrir því hvað fólkið mitt skiptir miklu máli. Þau þurfa ekkert endilega að vera í stöðugu sambandi því það eitt að vita af því að það er fólk þarna úti sem þykir vænt um mig, nokkuð skilyrðislaust, er það sem heldur mér gangandi. Ekki bara þegar allt fer úrskeiðis og erfiðleikar knýja dyra heldur tel ég þessa misstóru skammta af væntumþykju vera undirlagið og byggingarefnið í tilverunni. Við erum svo lítið án kærleika og öll miðlun á kærleika skiptir máli, hvort sem hann er tjáður í orðum, látbragði eða augntilliti. Það er erfitt þegar fer að fækka í liðinu og ég fyllist mikilli sorg við að horfa á eftir manneskju sem var hluti af undirlaginu mínu og stoð í lífinu. Afi var hins vegar tilbúinn að kveðja og ég veit að hvíldin var honum kærkomin. Söknuði getur þó fylgt þakklæti og sorgin helst oft í hendur við gleðina því við horfum á eftir einhverju sem var hluti af lífinu. Hluta sem er horfinn en heldur áfram að vera til gegnum okkur sem lifum áfram. Í söknuðinum getum við því upplifað drifkraft og áminningu um að vera þakklát fyrir það sem er, þau hin sem eru enn til staðar. Ég vil því þakka afa fyrir komuna inn í mitt líf og að hafa alltaf staðið með mér.

„En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur.“ (1. Kor. 13.13)

Erla Karlsdóttir.