Hulda Hafsteinsdóttir

Dýpsta sæla og sorgin þunga,

svífa hljóðlaust yfir storð.

Þeirra mál ei talar tunga,

tárin eru beggja orð.

(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)

Þegar ljóst var að kynni okkar Steinars yrðu varanleg kom að því að hitta tilvonandi tengdaforeldra. Ég kveið þeirri stundu lítillega, enda alls óljóst hverskonar tengdaforeldra maður fær í happdrætti lífsins. Í ljós kom að ég hafði enga ástæðu til að kvíða hlutskipti mínu, enda var mér tekið opnum örmum frá fyrstu stundu af þeim mektarhjónum Agnari og Huldu. Hulda var einstaklega skemmtileg tengdamóðir, hjartahlýr húmoristi sem vildi allt fyrir alla gera. Við náðum sérlega vel saman í kaldhæðnisbröndurum okkar og ósjaldan áttum við samræður í léttu gríni um meint misheppnað uppeldi hennar á syninum sem ég sit uppi með. Tók Hulda ávallt undir allar umkvartanir mínar í þessum efnum og bætti um betur og svo hlógum við báðar að hótfyndni okkar, enda vissum við báðar að henni tókst afskaplega vel upp í því að koma honum til vits og þroska. Þessara stunda og allra hinna góðu samverustundanna okkar á ég eftir að sakna.

Eftir að ég kynntist Huldu kom fljótlega í ljós að hennar æðsti draumur var að verða amma. Við hjónin erum svo lánsöm að hafa getað gefið henni tvo vel heppnaða ömmudrengi, þá Alvin Smára og Elmar Sölva, sem áttu vísan stað í hjarta hennar frá því hún fékk fyrst fregnir af væntanlegri komu þeirra. Hulda reyndist frábær amma sem sýndi drengjunum einlægan áhuga og umhyggju í öllu sem þeir tóku sér fyrir hendur og hennar heimili og hennar faðmur var þeim ávallt opinn. Í hvert skipti sem hún sá þá skein stolt og gleði úr augum hennar og fáar ömmur eru stoltari af litlu afleggjurunum sínum en Hulda var. Hún var þeim afskaplega kær og þeir sóttu mikið í hennar félagsskap og vildu alltaf vera í Fannó og nú síðast Hæðó í góðu yfirlæti hjá ömmu „Hundu“. Skarðið sem hún skilur eftir í lífi litlu mannanna minna er því stórt og verður seint fyllt. Þeir eiga erfitt með að skilja hvers vegna amma fær ekki að vera lengur hjá þeim og þeim finnst það sorglegra en tárum taki að hugsa til þess að litli frændi þeirra fær ekki að kynnast þessari frábæru ömmu sem þeir áttu. Kveðjuorðin sem Elmar Sölvi hvíslaði að ömmu sinni voru: „Takk fyrir að vera alltaf svona góð amma, elsku amma mín. Ég elska þig svo mikið og á eftir að sakna því svo mikið og Aggi Maggi mundi segja þetta líka ef hann kunnti að tala.“ Þeir hafa lofað því að halda minningunni um elskaða ömmu sína á lífi með því að segja frænda sínum frá henni svo hún geti líka haft áhrif til góðs inn í hans líf.

Ég er afskaplega þakklát og lánsöm að hafa fengið að hafa hana Huldu í lífi mínu og drengjanna minna og fyrir allt það góða sem hún af gjafmildi sinni og hlýju veitti okkur. Hvíldu í friði, Hulda mín. Þín minning mun lifa í hjörtum okkar. Þín tengdadóttir,

Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.

Því ég er að gráta og kalla eftir þér.

Fórstu út úr bænum eða fórstu út á haf?

Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?

(Höf. ók.)

Elsku amma okkar. Takk fyrir allar góðu stundirnar. Við máttum alltaf koma til þín og fá grjónagraut, lifrarpylsu og ristað brauð. Við munum líka þegar þú bauðst okkur til Spánar og Elmar kallaði þig „amma Hunda“. Þú varst alltaf glöð og jákvæð þegar við komum. Þú sagðir meira að segja afa að sofa í sófanum þegar við gistum hjá þér og fengum martraðir. Við elskum þig voða, voða mikið. Takk fyrir allar góðu minningarnar. Hlökkum til að hitta þig á himnum. Bless, bless, amma, við lofum að passa afa fyrir þig. Kveðjur,

Látin er Hulda Hafsteinsdóttir, mágkona mín, langt um aldur fram. Hulda og Agnar hafa í gegnum árin verið minni fjölskyldu mikil hjálparhella í gegnum súrt og sætt og vinskapur fjölskyldna okkar hefur þróast á þann hátt að mikil vinátta er okkar á milli.

Frá því ég kynntist Huldu í fyrsta skipti fann ég strax að hér var óvenjulega sterkur persónuleiki á ferð og var ávallt gaman að eiga orðræðu við hana.

Hulda var mjög vinnusöm og hafði ávallt allt í röð og reglu og er ég klár á því að þeir vinnuveitendur sem hún vann hjá hafi sömu sögu að segja.

Fjölskyldur okkar fóru saman í ferðalög bæði innanlands og erlendis meðan börnin voru ung og eftir að börnin urðu eldri fórum við saman í fjölmargar ferðir. Þessar ferðir voru okkur öllum mikil skemmtun og voru þær frá því að fara í dagsferð innanlands eða til útlanda í lengri eða skemmri tíma.

Hulda greindist með krabbamein fyrir sjö árum og má segja að hún hafi tekið því með undraverðri yfirvegun og barist hetjulega við þennan illvíga sjúkdóm.

Og svo kom reiðarslagið fimmtudaginn 13. febrúar er Hulda var flutt á Landspítalann og þar lést hún 18. febrúar. Er hennar sárt saknað af öllum þeim sem kynntust henni á hennar lífsleið og vil ég að lokum senda Agnari og fjölskyldu hans hugheilar samúðarkveðjur.

Það eru margar skemmtilegar minningar sem koma upp í huga mér þegar ég minnist Huldu mágkonu minnar, sem lést eftir baráttu við krabbamein.

Eitt af fyrstu minningum mínum var þegar hún gaf mér forláta skyrtunnur sem voru fyrst notaðar sem borð og stóll en prýða garðinn minn í dag með blómum. Ævintýralegu verslunarferðirnar til Glasgow koma upp í huga minn. Þar sem ég var tíu árum yngri kenndi hún mér að passa uppá peningana, við áttum að eyða þeim en ekki láta ræna okkur. Ég man að þegar ég var að fara út að skemmta mér leitaði maður oft í fataskáp Huldu mágkonu sem alltaf var auðsótt. Hulda var mikill fagurkeri og ber heimili þeirra vott um það. Guð geymi þig, elsku Hulda mín. Agnar minn, Steinar Geir, Atli Már og fjölskyldur, megi Guð styrkja ykkur í sorginni.

Minning þín er mér ei gleymd;

mína sál þú gladdir;

innst í hjarta hún er geymd,

þú heilsaðir mér og kvaddir.

(Káinn)

Hinn 18. febrúar síðastliðinn kvöddum við systkinin Huldu frænku okkar á gjörgæsludeild Landspítalans. Þegar heim var komið eftir að hafa kvatt hana í hinsta sinn fór hugurinn á flug og við rifjuðum upp kynni okkar af þessari yndislegu konu, ekki bara frænku okkar heldur einnig góðri vinkonu. Það hefur verið mikill samgangur með fjölskyldum okkar og lykill að þeim góðu stundum hefur verið hittingur og spjall, þá helst á léttu nótunum enda Hulda með einstaklega skemmtilegan húmor. Fjölskyldur okkar hafa ferðast mikið saman bæði erlendis og innanlands og Hulda með einlægan áhuga á okkur systkinabörnum kom í heimsókn til okkar sem höfum búið erlendis. Hún vildi vita að okkur liði vel sama hvar við vorum niður komin. Hún var okkur öllum góð, veitti okkur öryggi og vellíðan. Við minnumst yndislegu stundanna sem við höfum átt á aðfangadag með þeim hjónum sem hafa alltaf tekið svo vel á móti okkur. Nú síðast stoppuðum við óvenju lengi og þegar við héldum heim á leið lofuðum við Huldu að koma fljótt aftur. Það var alltaf svo yndislegt að koma til Huldu og Agga og okkur fannst þau svo lánsöm að eiga hvort annað að. Þau voru alltaf svo sæt saman.

Elsku Aggi okkar, hugur okkar er hjá þér, Steinari, Atla og ykkar fjölskyldum. Elsku mamma, þú hefur misst svo mikið, ekki bara systur heldur einnig þína bestu vinkonu. Þið voruð alltaf svo mikill styrkur hvor fyrir aðra. Þið og við öll höfum misst mikið. Við kveðjum Huldu frænku með þakklæti í huga fyrir yndisleg kynni sem gáfu okkur svo mikið.

Ást og umhyggja fylgja skal þér,

volgan yl ég sendi frá mér.

Í ótta við kveðjulaust ferðlag heim,

á sömu stundu á leið út í geim.

Ég veit ekki hvað þú hugsar um mig,

en eitt veit ég þó, að ég elska þig.

(Karen.)

Þegar ég sit og hugsa til þín er það fyrsta sem kemur upp í hugann hvað þú varst glæsileg, alltaf smart og vaktir eftirtekt hvar sem þú komst. Þú varst ljúf og indæl og aldrei heyrði ég þig kvarta þó að þú hafir um árabil glímt við alvarleg veikindi. Tilhugsunin um dauðann er þó einhvern veginn svo fjarlæg og þegar kallið kemur er maður aldrei alveg tilbúinn. Fyrir mér er enn hálf-óraunverulegt að þú skulir vera farin og tilhugsunin erfið en ég veit að þú ert á góðum stað.

Ég er fegin að hafa hitt þig fyrir ekki svo löngu síðan þegar þið Agnar voruð að flytja. Við kvöddumst með faðmlagi, kossi og þessum orðum:... komdu svo endilega í kaffi fljótlega. Ef ég hefði vitað að þetta væri í síðasta sinn sem ég hitti þig hefði ég notað tímann betur, faðmað þig meira og látið þig vita hvað mér þætti vænt um þig. En minningarnar lifa og ég á alltaf eftir að hugsa til þín með bros á vör þegar ég set í þurrkarann.

Elsku Agnar, Steinar Geir, Atli og fjölskyldur, megi Guð gefa ykkur styrk á þessum erfiðu tímum. Þið verðið í huga mínum og bænum.

Við hjónin kynntumst Huldu fljótlega eftir að Agnar gekk í félagið Akóges í Reykjavík. Í þessi rúmu þrjátíu ár höfum við notið félagsskapar hvert annars í skemmtilegum ferðalögum sem við höfum annað hvort farið með Akóges eða á eigin vegum ásamt öðrum góðum vinum. Einnig eru árshátíðir Akóges og aðrar samkomur okkar vinanna eftirminnilegar og ekki síst þorrablótin sem við skiptumst á að halda í mörg ár.

Hulda var einstaklega þægileg í allri umgengni, glaðlynd, beinskeytt og bráðskemmtileg. Hún var mjög ákveðin og breytti aðstæðum ef henni sýndist svo, og gott dæmi um það er þegar hún breytti einu þorrablóti í kalkúnaveislu án þess að láta væntanlega þorrablótsgesti vita fyrirfram. Vakti þetta mikla kátínu og gleði.

Hún var mjög umburðarlynd við Munda sinn, eins og hún kallaði Agnar stundum, og er minnisstætt þegar í ljós kom að tjaldsúlurnar höfðu gleymst heima er tjaldað skyldi lengst austur á landi, en ekki skipti hún skapi heldur gerði bara grín að öllu saman. Eða þegar umræður voru um að gott væri að hafa ferðaklósett með í „rúgbrauðunum“ sem voru okkar ferðabílar á þeim tíma. „Já, væri ekki bara fínt að stilla því upp við hliðina á kæliboxinu, ha?“ skaut hún þá inn í. Þar með var það útrætt mál og mikið hlegið.

Við hjónin höfum fylgst með veikindum Huldu eins og hægt hefur verið undanfarin ár og við samhryggjumst Agnari, Steinari og Atla og þeirra fjölskyldum innilega. Megi minning um mæta konu verða þeim huggun í harmi.

Það er svo mikilvægt í lífinu að eiga góða vini.

Ég var svo heppin að eiga Huldu að vini í um það bil 50 ár. Við kynntumst fyrst er við unnum saman í mjólkurbúð þá 15-16 ára og síðan fórum við báðar að vinna á skrifstofu Mjólkursamsölunnar. Við leigðum saman íbúð í nokkurn tíma eða þar til hún og Agnar fóru að búa saman. Hún var heppin þegar hún kynntist Agnari eða honum „Guðmundi sínum“ eins og hún kallaði hann stundum. Hann er mikill sómamaður og hefur stutt hana dyggilega í veikindum hennar. Hún var líka heppin með drengina sína sem hún var alltaf svo stolt af, sem og tengdadætrunum og barnabörnunum. Þessi hópur var henni allt. Hún hafði gaman af að segja manni sögur af ömmustrákunum og tilsvörum þeirra, enda átti hún gott með að sjá það spaugilega í lífinu. Hún gat meira að segja stundum séð eitthvað spaugilegt við sjúkdóminn sem hún hefur barist við í átta ár. Hún var algjör hetja í veikindum sínum, kvartaði aldrei, sagði í mesta lagi þegar maður spurði hvernig hún hefði það: „æ, það gæti verið verra“ kom svo með einhverja fyndna athugasemd svona til að létta andrúmsloftið og eyða áhyggjum.

Það var notalegt að skreppa til Huldu eftir vinnu. Hún beið þá eftir mér með dúkað borð, kaffi og meðlæti og svo var spjallað. Ég var fyrir löngu búin að gefast upp á að biðja hana að hafa ekkert fyrir mér, það hafði enga þýðingu, hún var sannkallaður höfðingi heim að sækja. Hún var líka einstaklega smekkleg kona og hafði mikla ánægju af að prýða heimilið sitt, alltaf allt svo fallegt og fínt í kringum hana.

Fyrir stuttu fluttu Hulda og Agnar í íbúð við Hæðargarð. Þar voru þau búin að koma sér svo vel fyrir, komin í nágrenni við Steinar Geir og hans fjölskyldu og Huldu fannst svo gaman að geta fengið strákana hans í heimsókn eftir skólann. Því miður fékk hún ekki lengri tíma til að njóta þess.

Ég kveð vinkonu mína með þakklæti fyrir samfylgdina í lífinu og bið Guð að styrkja Agnar, Steinar Geir, Atla Má og fjölskyldur þeirra.

Í dag kveðjum við með eftirsjá góðan samstarfsfélaga og vin til fjölda ára.

Hulda hóf störf hjá Iðju, félagi verksmiðjufólks, árið 1996 sem síðar varð Efling - stéttarfélag og vorum við samstarfsfélagar allt til seinni hluta árs 2011 en þá varð hún að láta af störfum vegna heilsubrests sem hún tókst á við af miklu æðruleysi. Hulda hafði jákvæða lífssýn sem eflaust hefur hjálpað henni í erfiðum veikindum en ef maður spurði hvernig hún hefði það vildi hún sem minnst úr veikindunum gera og svaraði hún gjarnan „svona er þetta bara“.

Hulda var nokkuð ákveðin og skipulögð í öllu sem hún tók sér fyrir hendur og reyndi oft á þá hæfileika í hennar starfi. Hún vildi hafa röð og reglu og skipulagsleysi var ekki að hennar skapi. Hulda var frábær vinnufélagi og alltaf stutt í húmor og hlátur.

Við eigum margar skemmtilegar minningar með þeim hjónum Huldu og Agnari bæði í ferðalögum og frá ýmsum uppákomum í starfsmannahópnum þar sem margt var mallað og brallað og alltof langt mál að tala um hér en á einni af árshátíðum starfsmanna var ort um Huldu:

Margir sækja um styrki og menntun sína auka

úr menntasjóði Starfsafls má krónum að þeim gauka.

Hulda rækir þetta af heiðarleika og hlýju

og hún er líka fyndin alveg upp á tíu.

Fjölskyldan var Huldu mjög dýrmæt og fengum við að fylgjast vel með hinum ýmsu hamingjustundum í fjölskyldunni eins og þegar barnabörnin fæddust eitt af öðru og voru þau miklir gleðigjafar í hennar lífi.

Þær eru margar gleðistundirnar sem við vinnufélagarnir áttum með Huldu og munu þær lifa með okkur. Hulda var ávallt jákvæð og brosandi sama hvað gekk á og sú minning verður okkar veganesti.

Elsku Agnar, Steinar, Atli og fjölskyldur, megi góður Guð styðja ykkur og styrkja á þessum erfiða tíma.

Fyrir hönd starfsmanna,