Gunnlaugur Pétursson fæddist 21. júní 1935 á Hvammstanga í Vestur-Húnavatnssýslu. Hann lést á Vífilsstöðum 5. mars 2014.
Foreldrar hans voru Auðbjörg Gunnlaugsdóttir, f. 3.10. 1911 á Geitafelli í V-Húnavatnssýslu, d. 18.5. 1980, og Pétur Gunnarsson, f. 21.7. 1889 í Viðey, d. 19.9. 1946.
Gunnlaugur átti fimm systur, þær Maríu, f. 1932, Auðbjörgu, f. 1933, d. 2009, Erlu, f. 1934, Guðrúnu, f. 1939, og Soffíu, f. 1941.
Gunnlaugur giftist 25.12. 1958 Ásdísi Arinbjarnardóttur frá Borgarnesi, f. 27.9. 1936. Foreldrar Ásdísar voru Arinbjörn Magnússon, málari, f. 16.9. 1897, d. 22.12. 1978, og Guðný Guðnadóttir, húsfreyja í Borgarnesi, f. 9.1. 1905, d. 6.12. 1992. Börn Gunnlaugs og Ásdísar eru: 1) Birna Guðný, sjúkraþjálfari, f. 27.5. 1959, maki Sigurjón Sigurjónsson, f. 13. 6. 1951, búsett í Reykjavík. Börn þeirra eru Ásdís, sambýlismaður Njörður Njarðarson, börn: Inga Birna Ísdal, f 16.12. 2002, og Iðunn, f. 15. 9. 2013. 2) Pétur Þór, f. 21.9. 1961, starfsmaður hjá malbikunarstöðinni Höfða, búsettur í Reykjavík. 3) Bryndís, þroskaþjálfi, f. 12.2. 1967, maki Páll Grétar Jónsson, f. 27.7. 1970, búsett í Reykjavík. Börn þeirra: Anna Kristín, f. 28.11. 2006, börn Páls eru Björn Berg, f. 22.3. 1990, og Aron Berg, f. 26.2. 1994.
Gunnlaugur ólst upp á Hvammstanga og síðar á Sauðadalsá á Vatnsnesi. Hann gekk í barnaskóla Kirkjuhvammshrepps og að honum loknum fór hann til sjós. Hann var bæði á varðskipunum og síðar á strandferðaskipinu Skjaldbreið. Hann hóf störf hjá Reykjavíkurborg árið 1959 hjá Gatnamálastjóra. Eftir að ný malbikunarstöð var keypt árið 1963 var Gunnlaugur verkstjóri flokksins allt til ársins 1981 en þá var hann gerður að yfirverkstjóra Pípugerðar Reykjavíkurborgar. Árið 1985 fór hann síðan í afgreiðslu bílavogar Malbikunarstöðvarinnar Höfða og vann þar til starfsloka árið 2005.
Útför Gunnlaugs fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 14. mars 2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku pabbi minn. Það er skrítin tilfinning að eiga ekki eftir að sjá þig aftur í þessu lífi. Þú ert án efa besti pabbi sem nokkur getur hugsað séð að eignast. Með einstakt jafnaðargeð, ósérhlífinn, glaðlyndur og alltaf boðinn og búinn að aðstoða aðra. Að hafa þetta lundarfar sem þú hafðir er einstakur eiginleiki, sama hvað á bjátaði. Heppinn varstu líka að finna mömmu því saman voruð þið það besta sem hægt er að finna í fólki. Einstaklega ljúf og hugulsöm gagnvart öðrum og skipti engu hver átti í hlut. Fólk laðaðist að viðmóti ykkar enda með einstaka nærveru. Þegar ég var lítil varstu oft mikið að heiman vegna vinnu. Oft komstu seint heim á kvöldin og ég sofnuð þótt ég hefði lagt mig alla fram við að halda mér vakandi svo að þú gætir breitt yfir mig. Þú varst svo mikið í uppáhaldi hjá mér og ég naut góðs af því að vera yngst af okkur systkinunum og var því svolítið dekruð af pabba mínum. Þér fannst það mesta vitleysa að ég skyldi ætla að flytja að heiman. Mikið yrði nú líflaust í húsinu með enga Brynku heima. Þú varst meistarakokkur og undir þér vel við matseldina og það var alltaf gaman að hringja og spyrja þig ráða. Þú hafðir gaman af því að stríða mér með „smáklípu og slettu“ þá gastu hlegið að lillunni þinni sem vildi fá nákvæmar upplýsingar. Það þurfti ekki að biðja þig um neitt, þú varst alltaf vakandi yfir þörfum annarra og komst reglulega til að athuga hvort mann vanhagaði um eitthvað. Þú varst lítið fyrir að vera með athyglina á þér og sagðir iðulega „það er ekkert að mér“ en maður sá það á svipbrigðum og hreyfingum að svo var alls ekki. Í áraraðir hefur þú þurft að glíma við veikindi en það aftraði ekki brosinu og góða geðinu. Ég pantaði að verða eins og þú og ég held í alvöru að þér hafi fundist við fullkomin þó að við náum aldrei að líkjast þér nóg. Eftir að ég eignaðist Önnu Kristínu varstu í sérstöku uppáhaldi hjá henni líka. Þú kallaðir hana alltaf Stínu og varst sá eini sem hafðir það leyfi. Hún hefur alist upp við að vera mikið hjá ömmu og afa og ófáar gistinæturnar sem hún var hjá ykkur. Hún þekkti ekki afa sinn öðruvísi en heima með hitapoka í stólnum og orðinn lúinn á líkama. Henni fannst þú samt alltaf hress enda spaugið aldrei langt undan. Ósjaldan dáðistu að einhverju nýju sem hún var í og vildir endilega fá svona líka handa afa. Þá hlógum við, afi í bleikum stígvélum eða með húfu með loðdúski. Eftir að þú lagðist inn á sjúkrahús í desember og hún var spurð hvernig afi hefði það var svarið alltaf „fínt“ og hún svo sannarlega meinti það. Það er ágætt að hún muni afa sinn á þann hátt og það er sami hátturinn og ég man eftir þér alla tíð. Alltaf hress og kátur þótt heilsan væri farin. Þú ert búinn að gera það gott og miklu meira en það. Það var gott að vera hjá þér síðustu stundirnar þínar, loksins færðu frið og þú áttir hvíldina svo sannarlega skilið eftir erfiðar vikur og mánuði. Nú ertu kominn á miklu betri stað og ég veit að þú vakir yfir okkur. Hvíldu í friði elsku pabbi minn.
Bryndís.
Pabbi fór til sjós ungur að árum og átti sjávarloftið vel við hann. Þar var hann meðal annars á varðskipunum. Hann fór einn og einn túr seinna meir þegar tækifæri gafst en sjórinn heillaði hann ætíð. Sunnudagsbíltúrar með fjölskylduna lágu alltaf niður að höfn með viðkomu í ísbúð. Alveg fram að því síðasta gladdi pabba ekkert meira en að komast í ísbíltúr niður að höfn. Margar góðar stundir höfum við feðgarnir átt fyrir framan sjónvarpið að horfa á boltann. Hápunkturinn á því öllu var þegar við fórum til London 2009 og fórum á hinn glæsilega leikvang okkar manna í Arsenal. Þetta var pabba alveg ógleymanlegt. Lengi vel á eftir talaði hann um hversu lítið væri í það varið að horfa á svona leiki í sjónvarpinu. Það vantaði alla stemningu og allt svo lítið. Mikið hefði verið gaman að fara í aðra slíka ferð en heilsan leyfði það ekki.
Eftir að pabbi hætti störfum fyrir aldurs sakir fylgdist hann alltaf vel með malbikinu. Heiman að frá sér sá hann reykinn sem liðaðist upp frá Malbikunarstöðinni og spáði mikið í hvar nú væri verið að bika. Ég hafði mikið gott af því að eiga pabba eins og þig þar sem ég erfði ekki þessa náðargáfu sem þú einn hafðir, jafnaðargeðið. Þú hafðir oft lúmskt gaman af því hvað stuttur væri í mér þráðurinn, sem kemur annars staðar frá eins og þú sagðir alltaf.
Takk fyrir allt elsku pabbi.
Þinn sonur,
Pétur Þór.
Birna.
Elsku afi minn, þú ert engill.
Þín afastelpa,
Anna Kristín.
Við erum ekki bara að kveðja afa okkar heldur okkar fyrsta vin. Af því að hann var það, hann var svo kær vinur alla tíð. Hann átti alltaf til hlýtt bros, breiðan faðm og hughreystandi orð. Hann minnti okkur alltaf á að allt væri gott ef maður bara vildi það. Það var ekkert flóknara en það. Öll höfðum við jú hvert annað, hér væri enginn með vesen eða leiðindi heldur allir í sátt og samlyndi. Þannig vildi hann hafa það og þannig er það. Það hjálpar okkur öllum í gegnum sorgina. Það er erfitt að kveðja einhvern sem maður vildi hafa sér við hlið alla tíð en við trúum því að hann fari nú ekki langt heldur fylgist með sínu fólki og rétti kannski hjálparhönd við og við, svona eins og honum var lagið. Hvíldu í friði elsku afi.
Ásdís, Arna og Sigurjón Örn.
Og þegar ég og frænka mín fengum eitthvað rosa flott eins og til dæmis bleikar buxur eða kjól sagði hann alltaf: „Heldur þú að þetta sé til í minni stærð?“
Elsku afi, þú átt alltaf stað í hjarta mér.
Ljóð til þín, afi:
Nú vil ég varla spila
olsen olsen við neinn
því það var venja okkar
en ekki er það nú meir.
Þú varst nú oft að grínast
í okkur frænkunum.
„Það er pláss í sturtunni!“
„Vá, er þetta til fyrir mig?“
Við vorum góðir vinir
og erum það ennþá
ég vil bara að þú vitir
að ég gleymi þér aldrei.
Þú ert besti langafi
sem hægt er að eiga
svo þú átt einn stað
í hjartanu í mér.
Það var rosa erfitt að heyra fréttirnar
að þú værir látinn
ég vil bara segja
þú ert betri en allt.
Þú mátt skila kveðju
til Guðs og englanna
en ég bið þá að fara
rosa vel með þig.
Við eigum nokkrar myndir
af okkur þar saman
sem við geymum rosa vel.
Guð mun gera það fyrir þig.
Með súkkulaði í annarri
og spil í hinni við skemmtum okkur vel
ég skal biðja Guð að spila við þig
bara ef þú gerir eitt fyrir mig.
Leyfðu honum ekki að vinna,
plís, bara fyrir mig
ég skal kaupa súkkulaði
bara ef þú vilt.
Þín
Inga Birna.
Ég hitti Gulla nokkuð oft á mínum yngri árum, einkum í borgarferðum sem oft tengdust læknisheimsóknum eða öðrum erindum sem sveitafólk á í höfuðborgina. Þá var Gulli oft fenginn til að skutlast með okkur mömmu um borgina í búðir og fannst ekki leiðinlegt að gera góðlátlegt grín að Maju stóru systur vegna þess hversu mörg tilboð þurfti að eltast við. Fyrir lítinn gutta úr Húnavatnssýslunni var ævintýri að þeytast um borgina, ekki síst á þvílíkum drossíum sem mér fannst Gulli aka á. Í flestum tilvikum var það Peugeot 504 og Gulli sannfærði mig um að hann væri sá allra flottasti. Seinna var það Subaru sem tók þann franska yfir hjá Gulla en í minningunni var Peugeut málið! Ógleymanlegt var í einni Reykjavíkurferðinni að Gulli fór með mig á bílasýningu í Húsgagnahöllinni. Við eyddum þar stórum hluta dagsins og ég fór þá heim í sveitina alsæll með tugi bílabæklinga sem var mikið flett og ég öfundaður í skólanum af gersemunum.
Þá var ekki síður skemmtilegt að heimsækja Eyjabakkann og síðar Flúðaselið, þiggja nautasteik með riffluðum frönskum og tilheyrandi og frábært bakkelsi sem Ásdís framreiddi af sinni alkunnu smekkvísi. Seinni árin bjuggu þau hjónin sér notalegt heimili í Sóleyjarrimanum og nutu þess eyða tímanum saman, ekki síst meðan heilsa Gulla leyfði.
Það sem einkennir Gulla í minningunni er hans jákvæðni í öllu sem hann tók sér fyrir hendur og það sem hann tókst á við. Ég man varla eftir öðru en hann væri að takast á við hina erfiðu liðagigt en aldrei heyrði maður hann kvarta. Það var alltaf allt gott að frétta og hann hafði það alltaf fínt ef maður spurði. Þannig var Gulli, tókst á við allt sitt af æðruleysi og alltaf tilbúinn að aðstoða svo sem í hans valdi stóð. Ef komið var við í vigtarhúsinu á Sævarhöfðanum var Gulli oftast að gantast í körlunum á vörubílunum, allt í léttum tón og jákvæðni. Þar eignuðust þau Ásdís marga góða vini og kunningja og ég veit að þeirra var sárt saknað þegar starfsævinni lauk fyrir nokkrum árum.
Síðustu árin var Gulli fremur heilsulítill og þurfti nokkra aðstoð. Ásdís var ákaflega dugleg að hlúa að honum og ekki var í kot vísað með að eiga Birnu og Sigurjón að, svo einstaklega dugleg sem þau hafa verið að hugsa um þau og ekki síður að fara með þau í ferðalög, bæði innanlands og utan. Mamma hefur dásamað heimsóknir þeirra í Víðidalinn síðustu árin, síðast sumarið 2012.
Elsku Ásdís, Birna, Pétur, Bryndís og fjölskyldur. Við Ásta vottum ykkur öllum innilega samúð við fráfall Gulla frænda. Minning um góðan mann mun lifa.
Eggert Teitsson.
Þar sem þessi vinna bæði sumar og vetur er mjög háð veðri sáum ekki hvor framan í annan svo dögum skipti, við vorum alltaf að glápa upp til himins og spá í veðrið. Þá höfðum við ekki radar eða tölvu til að hjálpa til. Gulli var nokkuð glúrinn að sjá hvað var framundan í veðrinu þar sem hann var í mörg ár til sjós. Fljótlega eftir að við byrjuðum að vinna saman bankaði fjárans liðagigtin upp á hjá honum, það var ekki gott í viðbót við mígrenið sem hann þurfti að stríða við. Aldrei var kvartað sama á hverju gekk. En 1981 varð hann að láta í minni pokann fyrir liðagigtinni og skipta um starfsvettvang.
Hann tók þá við í Pípugerð Reykjavíkur þar sem öll rör og hellur voru steyptar fyrir borgina. Pípugerðin var ekki nema 3-400 m frá malbikunarstöðinni, svo að við gátum haldið góðu sambandi. Nokkrum árum seinna kom hann til baka til malbikunarstöðvarinnar og byrjaði að vigta allt malbik o.fl. Nú var minn maður kominn heim aftur og lék við hvern sinn fingur. Gulli var alltaf í góðu skapi sama hvað hann mátti þola með sína sjúkdóma. Hann kláraði sinn starfsferil á vigtinni þegar hann varð sjötugur. Vinnan var alltaf númer eitt hjá Gulla, ég man aldrei eftir því að hann þyrfti að gera eitthvað annað. Hann sinnti samt sinni frábæru fjölskyldu mjög vel. Þar kemur að öðrum kafla, það mættu margir taka þessa fjölskyldu til fyrirmyndar, aðra eins samstöðu hefur maður ekki séð. Elsku Ásdís mín, börn og aðrir aðstandendur, ég votta ykkur mína innilegustu samúð. Gulli minn, við hittumst síðar á himnunum, við hljótum að eiga íbúðir fráteknar þar því enginn hefur horft eins mikið til himna eins og við gerðum.
Vilberg Ágústsson.
Eftir rúmlega tuttugu ára starf hjá Reykjavíkurborg greindist Gulli með liðagigt og þá var erfitt fyrir hann að vinna langa vinnudaga eins og hann hafði gert. Á þeim tíma losnaði staða yfirverkstjóra hjá pípugerðinni og var hann ráðinn í stöðuna. Þar var unninn fastur vinnutími, sem hentaði Gulla vel og fór honum þetta starf vel úr hendi og hann var vel liðinn af starfsmönnum. En Gulli greindist með lungnaþembu og það var ekki hollt að vera í þessu umhverfi með þennan sjúkdóm. Þá leit út fyrir að starfsferill hans væri á enda, en það reyndist fjarri sanni, því vegagerð að grjótnámi í Seljadal var í undirbúningi og svo fór að hann hafði umsjón með þeim framkvæmdum. Í framhaldinu sá hann um eftirlit með grjótnáminu í Seljadal.
Síðan þróuðust málin þannig að Gulli fór að vinna á bílavog malbikunarstöðvarinnar og þarna var hann kominn í hlutverk, sem var mjög ólíkt hans fyrri störfum. Þarna sýndi hann mikla aðlögunarhæfni, því hann reyndist mjög góður sölumaður og ráðgjafi fyrir viðskiptavinina. Reynsla hans frá fyrri störfum nýttist mjög vel. Það skipti ekki máli hvort spurt var um litríka möl í blómapott eða mörg tonn af hágæða malbiki, Gulli leysti málið. Ekki skemmdi það fyrir að á vogina komu gamlir samstarfsmenn, og voru rifjaðir upp gamlir og góðir dagar og þá var oft glatt á hjalla.
Gulli var glaðlyndur og naut sín vel í þessu starfi og ekki spillti það fyrir að Ásdís, lífsförunautur hans, vann með honum á þessum árum, en þau voru mjög samrýmd hjónin. Þau tóku virkan þátt í félagslífinu og fóru með okkur samstarfsmönnunum í nokkrar ferðir til útlanda. Gulli lauk störfum sjötugur eftir langan og farsælan starfsferil, en áfram fylgdist hann með því, sem um var að vera á gamla vinnustaðnum.
Við starfsfélagar Gulla sendum Ásdísi og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur. Minningin um góðan dreng mun lifa.
Valur Guðmundsson,
Halldór Torfason,
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir.