Gunnlaugur Pétursson fæddist 21. júní 1935 á Hvammstanga í Vestur-Húnavatnssýslu. Hann lést á Vífilsstöðum 5. mars 2014.

Foreldrar hans voru Auðbjörg Gunnlaugsdóttir, f. 3.10. 1911 á Geitafelli í V-Húnavatnssýslu, d. 18.5. 1980, og Pétur Gunnarsson, f. 21.7. 1889 í Viðey, d. 19.9. 1946.

Gunnlaugur átti fimm systur, þær Maríu, f. 1932, Auðbjörgu, f. 1933, d. 2009, Erlu, f. 1934, Guðrúnu, f. 1939, og Soffíu, f. 1941.

Gunnlaugur giftist 25.12. 1958 Ásdísi Arinbjarnardóttur frá Borgarnesi, f. 27.9. 1936. Foreldrar Ásdísar voru Arinbjörn Magnússon, málari, f. 16.9. 1897, d. 22.12. 1978, og Guðný Guðnadóttir, húsfreyja í Borgarnesi, f. 9.1. 1905, d. 6.12. 1992. Börn Gunnlaugs og Ásdísar eru: 1) Birna Guðný, sjúkraþjálfari, f. 27.5. 1959, maki Sigurjón Sigurjónsson, f. 13. 6. 1951, búsett í Reykjavík. Börn þeirra eru Ásdís, sambýlismaður Njörður Njarðarson, börn: Inga Birna Ísdal, f 16.12. 2002, og Iðunn, f. 15. 9. 2013. 2) Pétur Þór, f. 21.9. 1961, starfsmaður hjá malbikunarstöðinni Höfða, búsettur í Reykjavík. 3) Bryndís, þroskaþjálfi, f. 12.2. 1967, maki Páll Grétar Jónsson, f. 27.7. 1970, búsett í Reykjavík. Börn þeirra: Anna Kristín, f. 28.11. 2006, börn Páls eru Björn Berg, f. 22.3. 1990, og Aron Berg, f. 26.2. 1994.

Gunnlaugur ólst upp á Hvammstanga og síðar á Sauðadalsá á Vatnsnesi. Hann gekk í barnaskóla Kirkjuhvammshrepps og að honum loknum fór hann til sjós. Hann var bæði á varðskipunum og síðar á strandferðaskipinu Skjaldbreið. Hann hóf störf hjá Reykjavíkurborg árið 1959 hjá Gatnamálastjóra. Eftir að ný malbikunarstöð var keypt árið 1963 var Gunnlaugur verkstjóri flokksins allt til ársins 1981 en þá var hann gerður að yfirverkstjóra Pípugerðar Reykjavíkurborgar. Árið 1985 fór hann síðan í afgreiðslu bílavogar Malbikunarstöðvarinnar Höfða og vann þar til starfsloka árið 2005.

Útför Gunnlaugs fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 14. mars 2014, og hefst athöfnin kl. 13.

Elsku pabbi minn. Það er skrítin tilfinning að eiga ekki eftir að sjá þig aftur í þessu lífi. Þú ert án efa besti pabbi sem nokkur getur hugsað séð að eignast. Með einstakt jafnaðargeð, ósérhlífinn, glaðlyndur og alltaf boðinn og búinn að aðstoða aðra. Að hafa þetta lundarfar sem þú hafðir er einstakur eiginleiki, sama hvað á bjátaði. Heppinn varstu líka að finna mömmu því saman voruð þið það besta sem hægt er að finna í fólki. Einstaklega ljúf og hugulsöm gagnvart öðrum og skipti engu hver átti í hlut. Fólk laðaðist að viðmóti ykkar enda með einstaka nærveru. Þegar ég var lítil varstu oft mikið að heiman vegna vinnu. Oft komstu seint heim á kvöldin og ég sofnuð þótt ég hefði lagt mig alla fram við að halda mér vakandi svo að þú gætir breitt yfir mig. Þú varst svo mikið í uppáhaldi hjá mér og ég naut góðs af því að vera yngst af okkur systkinunum og var því svolítið dekruð af pabba mínum. Þér fannst það mesta vitleysa að ég skyldi ætla að flytja að heiman. Mikið yrði nú líflaust í húsinu með enga Brynku heima. Þú varst meistarakokkur og undir þér vel við matseldina og það var alltaf gaman að hringja og spyrja þig ráða. Þú hafðir gaman af því að stríða mér með „smáklípu og slettu“ þá gastu hlegið að lillunni þinni sem vildi fá nákvæmar upplýsingar. Það þurfti ekki að biðja þig um neitt, þú varst alltaf vakandi yfir þörfum annarra og komst reglulega til að athuga hvort mann vanhagaði um eitthvað. Þú varst lítið fyrir að vera með athyglina á þér og sagðir iðulega „það er ekkert að mér“ en maður sá það á svipbrigðum og hreyfingum að svo var alls ekki. Í áraraðir hefur þú þurft að glíma við veikindi en það aftraði ekki brosinu og góða geðinu. Ég pantaði að verða eins og þú og ég held í alvöru að þér hafi fundist við fullkomin þó að við náum aldrei að líkjast þér nóg. Eftir að ég eignaðist Önnu Kristínu varstu í sérstöku uppáhaldi hjá henni líka. Þú kallaðir hana alltaf Stínu og varst sá eini sem hafðir það leyfi. Hún hefur alist upp við að vera mikið hjá ömmu og afa og ófáar gistinæturnar sem hún var hjá ykkur. Hún þekkti ekki afa sinn öðruvísi en heima með hitapoka í stólnum og orðinn lúinn á líkama. Henni fannst þú samt alltaf hress enda spaugið aldrei langt undan. Ósjaldan dáðistu að einhverju nýju sem hún var í og vildir endilega fá svona líka handa afa. Þá hlógum við, afi í bleikum stígvélum eða með húfu með loðdúski. Eftir að þú lagðist inn á sjúkrahús í desember og hún var spurð hvernig afi hefði það var svarið alltaf „fínt“ og hún svo sannarlega meinti það. Það er ágætt að hún muni afa sinn á þann hátt og það er sami hátturinn og ég man eftir þér alla tíð. Alltaf hress og kátur þótt heilsan væri farin. Þú ert búinn að gera það gott og miklu meira en það. Það var gott að vera hjá þér síðustu stundirnar þínar, loksins færðu frið og þú áttir hvíldina svo sannarlega skilið eftir erfiðar vikur og mánuði. Nú ertu kominn á miklu betri stað og ég veit að þú vakir yfir okkur. Hvíldu í friði elsku pabbi minn.

Bryndís.

Elsku pabbi, nú ertu farinn. Oft héldum við að stundin þín væri komin en alltaf náðirðu að rífa þig upp aftur. Pabbi hafði einstakt geðslag. Hann var alltaf svo jákvæður, alltaf í góðu skapi og ákaflega hnyttinn í tilsvörum. Rósemi hans var einstök, það var alveg sama hvað gekk á. Það var margt sem tengdi okkur feðgana saman. Sveitin, vinnan og aðaláhugamál okkar beggja, boltinn. Sem ungur piltur var ég svo lánsamur að komast í sveitina á sumrin á æskustöðvar pabba. Á Sauðadalsá á Vatnsnesi hafði pabbi verið sendur í fóstur sem strákur og fékk ég vel að kynnast þessu yndislega fólki sem reynst hafði pabba svo vel. Alla tíð talaði pabbi um að hann væri að skreppa heim þegar farið var norður á Vatnsnesið. Við pabbi áttum eftir að vinna saman í mörg ár. Sem lítill gutti fékk ég einstaka sinnum að kíkja með pabba í vinnuna hans. Hann var þá verkstjóri útlagningar malbiks hjá Reykjavíkurborg. Þetta fannst mér rosalega flott vinna. Trukkarnir sem komu með malbikið, stóru valtararnir og svo toppurinn, sjálf útlagningarvélin. Þarna var ég eins og svo margir ungir strákar ákveðinn í að verða eins og pabbi. Ég þefaði þá oft uppi þegar Breiðholtið var að byggjast upp og fylgdi malbikunarlyktinni, kom mér fyrir þar sem ég hafði gott útsýni uppi á hól og fylgdist vel með. Þetta gekk allt eftir því þegar stráksi hafði aldur til mætti hann í malbikið til pabba og er þar enn. Pabbi hafði alla tíð mikinn áhuga á boltanum. Hann tók mig oft með á völlinn og hafði hann gaman af því að í byrjun hafði ég meiri áhuga á því að tína tómar gosflöskur en því sem fram fór á vellinum. En það átti nú fljótt eftir að breytast.

Pabbi fór til sjós ungur að árum og átti sjávarloftið vel við hann. Þar var hann meðal annars á varðskipunum. Hann fór einn og einn túr seinna meir þegar tækifæri gafst en sjórinn heillaði hann ætíð. Sunnudagsbíltúrar með fjölskylduna lágu alltaf niður að höfn með viðkomu í ísbúð. Alveg fram að því síðasta gladdi pabba ekkert meira en að komast í ísbíltúr niður að höfn. Margar góðar stundir höfum við feðgarnir átt fyrir framan sjónvarpið að horfa á boltann. Hápunkturinn á því öllu var þegar við fórum til London 2009 og fórum á hinn glæsilega leikvang okkar manna í Arsenal. Þetta var pabba alveg ógleymanlegt. Lengi vel á eftir talaði hann um hversu lítið væri í það varið að horfa á svona leiki í sjónvarpinu. Það vantaði alla stemningu og allt svo lítið. Mikið hefði verið gaman að fara í aðra slíka ferð en heilsan leyfði það ekki.

Eftir að pabbi hætti störfum fyrir aldurs sakir fylgdist hann alltaf vel með malbikinu. Heiman að frá sér sá hann reykinn sem liðaðist upp frá Malbikunarstöðinni og spáði mikið í hvar nú væri verið að bika. Ég hafði mikið gott af því að eiga pabba eins og þig þar sem ég erfði ekki þessa náðargáfu sem þú einn hafðir, jafnaðargeðið. Þú hafðir oft lúmskt gaman af því hvað stuttur væri í mér þráðurinn, sem kemur annars staðar frá eins og þú sagðir alltaf.

Takk fyrir allt elsku pabbi.

Þinn sonur,

Pétur Þór.

Nú þegar pabbi minn hefur kvatt þennan heim langar mig að minnast hans með nokkrum orðum. Pabbi ólst upp á Hvammstanga hjá foreldrum sínum og fimm systrum. Hann fór ungur í fóstur á Sauðadalsá á Vatnsnesi hjá Gunnlaugi Eggertssyni og hans fjölskyldu. Pabba þótti mjög vænt um Gunnlaug sem hann kallaði ávallt fóstra sinn og átti hann góðar minningar úr sveitinni sinni sem var honum alla tíð svo kær. Það voru margar ferðirnar sem við fórum norður með pabba, því þar leið honum alltaf vel. Síðar fór pabbi til sjós í nokkur ár og hóf eftir það störf hjá Reykjavíkurborg þar sem hann vann til starfsloka. Pabbi vann alla tíð mikið og var mjög ósérhlífinn. Hans vinnudagur var iðulega mjög langur og þótti okkur systkinunum oft nóg um. Alltaf hafði hann samt tíma fyrir okkur og var mjög áhugasamur um allt sem við tókum okkur fyrir hendur og studdi okkur með ráðum og dáð. Eftir að afa- og langafabörnin komu til sögunnar hafði hann alltaf tíma fyrir þau meðan heilsan leyfði. Alltaf var afi mættur ef þurfti að skutla eða sækja og kunni ráð við öllum vanda. Pabbi hafði mjög gaman af að spila og spilaði árum saman brids við góða félaga sína. Afa- og langafabarn sóttu mjög í að spila við afa sem alltaf var til í að spila við þau. Eitthvað virtust spilahæfileikar hans mismiklir eftir því við hvern var spilað, því þótt honum gengi mjög vel að spila við fullorðna virtist hann eiga í mesta basli við að spila við afabörnin, svo miklu að þau voru sum komin á fullorðinsaldur þegar að þeim læddist sá grunur að kannski hefði afi leyft þeim að vinna allan tímann. Alltaf var hann mættur fyrstur manna til að hjálpa og redda málum þegar eitthvað stóð til eða einhverjar framkvæmdir voru í gangi hjá okkur. Hann á ófá handtökin og úrlausnirnar á heimili okkar Sigurjóns. Mamma og pabbi voru mjög samrýnd og unnu á sama vinnustað árum saman. Mamma hefur staðið eins og klettur við hlið hans í gegnum öll veikindin og hugsað um hann dag og nótt og fyrir það var hann óendanlega þakklátur. Þau höfðu mjög gaman af að ferðast og síðustu árin höfum við Sigurjón farið margar ferðir með þeim bæði innanlands og utan og eru það okkur dýrmætar minningar i dag. Pabbi var geðprúðasti maður sem ég hef kynnst. Hann var ávallt léttur í skapi og skemmtilegur í tilsvörum. Aldrei talaði hann illa um nokkurn mann og vildi öllum vel. Hann kvartaði aldrei undan veikindum sínum heldur tókst á við þau af miklu æðruleysi. Fram á síðasta dag sagðist hann hafa það gott og sér liði bara vel. „Hafðu ekki áhyggjur af mér, þetta lagast,“ sagði pabbi alltaf við mig, sama hvaða hremmingum hann lenti í. En nú kom að því að þetta lagaðist ekki og það er með miklum söknuði og þakklæti sem ég kveð elsku pabba minn sem kenndi mér svo margt og var mín fyrirmynd í svo mörgu.

Birna.

Elsku afi minn. Nú getur Stína ekki komið með nammi handa afa eins og alltaf þegar ég kom að gista hjá þér og ömmu. Þú opnaðir dyrnar og sagðir: „Ha, hvaða kellingar eru þetta?“ þegar við mamma komum og spurðir hvort ég ætlaði að gista í baðinu, ég mætti það alveg. Mér leist ekki alveg á það, þú varst bara að stríða mér og varst alltaf svo glaður þegar ég kom. Þegar ég kom í heimsókn til þín á „spítalann hans afa“ varðstu alltaf kátur að sjá kellinguna hana Stínu koma til afa. Mér finnst skrítið að þú sért dáinn, skil það ekki alveg en ég hugsa til þín alla daga.

Elsku afi minn, þú ert engill.

Þín afastelpa,

Anna Kristín.

Hlýja og endalaus þolinmæði. Þetta eru þau orð sem fyrir okkur lýsa afa kannski hvað best. Æskuminningarnar tengdar afa og ömmu í Flúðaselinu eru margar og góðar og veita huggun í sorginni. Lengi vel sátum við systkinin ein að þeim og alltaf var jafn gaman og spennandi að vera í Flúða, sama hvort það var bara stopp í sunnudagskaffi eða næturgisting – sem var auðvitað toppurinn. Afi renndi gjarnan eftir okkur og svo var tekið til við að spila. Þá var sko setið lengi við og þar kom í ljós þessi ótrúlega þolinmæði hans við okkur afabörnin og greinilegir leikhæfileikar, en við systkinin vorum komin á fullorðinsaldur þegar við komumst að því að hann hafði að sjálfsögu verið að leyfa okkur að vinna í öll þessi ár – enginn vinnur olsen-olsen ellefu sinnum í röð.

Við erum ekki bara að kveðja afa okkar heldur okkar fyrsta vin. Af því að hann var það, hann var svo kær vinur alla tíð. Hann átti alltaf til hlýtt bros, breiðan faðm og hughreystandi orð. Hann minnti okkur alltaf á að allt væri gott ef maður bara vildi það. Það var ekkert flóknara en það. Öll höfðum við jú hvert annað, hér væri enginn með vesen eða leiðindi heldur allir í sátt og samlyndi. Þannig vildi hann hafa það og þannig er það. Það hjálpar okkur öllum í gegnum sorgina. Það er erfitt að kveðja einhvern sem maður vildi hafa sér við hlið alla tíð en við trúum því að hann fari nú ekki langt heldur fylgist með sínu fólki og rétti kannski hjálparhönd við og við, svona eins og honum var lagið. Hvíldu í friði elsku afi.

Ásdís, Arna og Sigurjón Örn.

Við langafi vorum vön að spila olsen olsen og stundum fengum við okkur smásúkkulaðirönd með. Ég hélt að ég væri svo góð í olsen en svo fattaði ég smám saman að hann var að leyfa mér að vinna. Hann var oft að grínast, til dæmis sagði hann alltaf við mig þegar ég var að fara: „Það er pláss í sturtunni fyrir þig.“

Og þegar ég og frænka mín fengum eitthvað rosa flott eins og til dæmis bleikar buxur eða kjól sagði hann alltaf: „Heldur þú að þetta sé til í minni stærð?“

Elsku afi, þú átt alltaf stað í hjarta mér.

Ljóð til þín, afi:

Nú vil ég varla spila

olsen olsen við neinn

því það var venja okkar

en ekki er það nú meir.

Þú varst nú oft að grínast

í okkur frænkunum.

„Það er pláss í sturtunni!“

„Vá, er þetta til fyrir mig?“

Við vorum góðir vinir

og erum það ennþá

ég vil bara að þú vitir

að ég gleymi þér aldrei.

Þú ert besti langafi

sem hægt er að eiga

svo þú átt einn stað

í hjartanu í mér.

Það var rosa erfitt að heyra fréttirnar

að þú værir látinn

ég vil bara segja

þú ert betri en allt.

Þú mátt skila kveðju

til Guðs og englanna

en ég bið þá að fara

rosa vel með þig.

Við eigum nokkrar myndir

af okkur þar saman

sem við geymum rosa vel.

Guð mun gera það fyrir þig.

Með súkkulaði í annarri

og spil í hinni við skemmtum okkur vel

ég skal biðja Guð að spila við þig

bara ef þú gerir eitt fyrir mig.

Leyfðu honum ekki að vinna,

plís, bara fyrir mig

ég skal kaupa súkkulaði

bara ef þú vilt.

Þín

Inga Birna.

Hinn 5. mars síðastliðinn lést Gunnlaugur Pétursson á Vífilsstöðum eftir nokkra sjúkralegu. Gulli var frændi minn, uppáhaldsfrændi, svo það sé orðað nákvæmar og hefur verið það frá því ég fyrst man eftir mér.

Ég hitti Gulla nokkuð oft á mínum yngri árum, einkum í borgarferðum sem oft tengdust læknisheimsóknum eða öðrum erindum sem sveitafólk á í höfuðborgina. Þá var Gulli oft fenginn til að skutlast með okkur mömmu um borgina í búðir og fannst ekki leiðinlegt að gera góðlátlegt grín að Maju stóru systur vegna þess hversu mörg tilboð þurfti að eltast við. Fyrir lítinn gutta úr Húnavatnssýslunni var ævintýri að þeytast um borgina, ekki síst á þvílíkum drossíum sem mér fannst Gulli aka á. Í flestum tilvikum var það Peugeot 504 og Gulli sannfærði mig um að hann væri sá allra flottasti. Seinna var það Subaru sem tók þann franska yfir hjá Gulla en í minningunni var Peugeut málið! Ógleymanlegt var í einni Reykjavíkurferðinni að Gulli fór með mig á bílasýningu í Húsgagnahöllinni. Við eyddum þar stórum hluta dagsins og ég fór þá heim í sveitina alsæll með tugi bílabæklinga sem var mikið flett og ég öfundaður í skólanum af gersemunum.

Þá var ekki síður skemmtilegt að heimsækja Eyjabakkann og síðar Flúðaselið, þiggja nautasteik með riffluðum frönskum og tilheyrandi og frábært bakkelsi sem Ásdís framreiddi af sinni alkunnu smekkvísi. Seinni árin bjuggu þau hjónin sér notalegt heimili í Sóleyjarrimanum og nutu þess eyða tímanum saman, ekki síst meðan heilsa Gulla leyfði.

Það sem einkennir Gulla í minningunni er hans jákvæðni í öllu sem hann tók sér fyrir hendur og það sem hann tókst á við. Ég man varla eftir öðru en hann væri að takast á við hina erfiðu liðagigt en aldrei heyrði maður hann kvarta. Það var alltaf allt gott að frétta og hann hafði það alltaf fínt ef maður spurði. Þannig var Gulli, tókst á við allt sitt af æðruleysi og alltaf tilbúinn að aðstoða svo sem í hans valdi stóð. Ef komið var við í vigtarhúsinu á Sævarhöfðanum var Gulli oftast að gantast í körlunum á vörubílunum, allt í léttum tón og jákvæðni. Þar eignuðust þau Ásdís marga góða vini og kunningja og ég veit að þeirra var sárt saknað þegar starfsævinni lauk fyrir nokkrum árum.

Síðustu árin var Gulli fremur heilsulítill og þurfti nokkra aðstoð. Ásdís var ákaflega dugleg að hlúa að honum og ekki var í kot vísað með að eiga Birnu og Sigurjón að, svo einstaklega dugleg sem þau hafa verið að hugsa um þau og ekki síður að fara með þau í ferðalög, bæði innanlands og utan. Mamma hefur dásamað heimsóknir þeirra í Víðidalinn síðustu árin, síðast sumarið 2012.

Elsku Ásdís, Birna, Pétur, Bryndís og fjölskyldur. Við Ásta vottum ykkur öllum innilega samúð við fráfall Gulla frænda. Minning um góðan mann mun lifa.

Eggert Teitsson.

Mig langar að minnast Gulla P. eins og hann var alltaf kallaður. Við byrjuðum að vinna saman þegar útlagningarflokkur malbiks var færður til Malbikunarstöðvarinnar 1977 og um haustið vorum við beðnir að sjá um söltun og snjóruðning í borginni allri. Þarna var ég kominn í góðar hendur þar sem Gulli var alveg gull af manni.

Þar sem þessi vinna bæði sumar og vetur er mjög háð veðri sáum ekki hvor framan í annan svo dögum skipti, við vorum alltaf að glápa upp til himins og spá í veðrið. Þá höfðum við ekki radar eða tölvu til að hjálpa til. Gulli var nokkuð glúrinn að sjá hvað var framundan í veðrinu þar sem hann var í mörg ár til sjós. Fljótlega eftir að við byrjuðum að vinna saman bankaði fjárans liðagigtin upp á hjá honum, það var ekki gott í viðbót við mígrenið sem hann þurfti að stríða við. Aldrei var kvartað sama á hverju gekk. En 1981 varð hann að láta í minni pokann fyrir liðagigtinni og skipta um starfsvettvang.

Hann tók þá við í Pípugerð Reykjavíkur þar sem öll rör og hellur voru steyptar fyrir borgina. Pípugerðin var ekki nema 3-400 m frá malbikunarstöðinni, svo að við gátum haldið góðu sambandi. Nokkrum árum seinna kom hann til baka til malbikunarstöðvarinnar og byrjaði að vigta allt malbik o.fl. Nú var minn maður kominn heim aftur og lék við hvern sinn fingur. Gulli var alltaf í góðu skapi sama hvað hann mátti þola með sína sjúkdóma. Hann kláraði sinn starfsferil á vigtinni þegar hann varð sjötugur. Vinnan var alltaf númer eitt hjá Gulla, ég man aldrei eftir því að hann þyrfti að gera eitthvað annað. Hann sinnti samt sinni frábæru fjölskyldu mjög vel. Þar kemur að öðrum kafla, það mættu margir taka þessa fjölskyldu til fyrirmyndar, aðra eins samstöðu hefur maður ekki séð. Elsku Ásdís mín, börn og aðrir aðstandendur, ég votta ykkur mína innilegustu samúð. Gulli minn, við hittumst síðar á himnunum, við hljótum að eiga íbúðir fráteknar þar því enginn hefur horft eins mikið til himna eins og við gerðum.

Vilberg Ágústsson.

Það var mikið um að vera í gatnagerð hjá Reykjavíkurborg og mikið malbikað á sjöunda og áttunda áratugnum. Vinnudagarnir voru langir, unnið var langt fram á kvöld, jafnvel talsvert fram yfir miðnætti og oft var unnið um helgar. Á þeim tíma var engin kvöð um 11 tíma hvíld á sólarhring. Þetta átti vel við Gulla, eins og hann var alltaf kallaður, því að hann vildi drífa í hlutunum. Mikið var um sumarmenn í malbikinu til að moka og lagfæra malbikið, en einnig voru þarna verkfræðinemar, sem lögðu hæðarsnúrur á undan malbikunarvélinni. Gulli gerði engan greinamun á stöðu manna, ef menn unnu vel, þá lét hann ánægju sína í ljós en hikaði ekki við að gera athugasemdir við menn, sem ekki lögðu sig fram í sinni vinnu. Sjálfur var hann mjög ósérhlífinn og með afbrigðum duglegur. Hann hikaði aldrei við að taka á sig ábyrgð og brást fljótt við þegar taka þurfti snöggar og erfiðar ákvarðanir á vinnustað.

Eftir rúmlega tuttugu ára starf hjá Reykjavíkurborg greindist Gulli með liðagigt og þá var erfitt fyrir hann að vinna langa vinnudaga eins og hann hafði gert. Á þeim tíma losnaði staða yfirverkstjóra hjá pípugerðinni og var hann ráðinn í stöðuna. Þar var unninn fastur vinnutími, sem hentaði Gulla vel og fór honum þetta starf vel úr hendi og hann var vel liðinn af starfsmönnum. En Gulli greindist með lungnaþembu og það var ekki hollt að vera í þessu umhverfi með þennan sjúkdóm. Þá leit út fyrir að starfsferill hans væri á enda, en það reyndist fjarri sanni, því vegagerð að grjótnámi í Seljadal var í undirbúningi og svo fór að hann hafði umsjón með þeim framkvæmdum. Í framhaldinu sá hann um eftirlit með grjótnáminu í Seljadal.

Síðan þróuðust málin þannig að Gulli fór að vinna á bílavog malbikunarstöðvarinnar og þarna var hann kominn í hlutverk, sem var mjög ólíkt hans fyrri störfum. Þarna sýndi hann mikla aðlögunarhæfni, því hann reyndist mjög góður sölumaður og ráðgjafi fyrir viðskiptavinina. Reynsla hans frá fyrri störfum nýttist mjög vel. Það skipti ekki máli hvort spurt var um litríka möl í blómapott eða mörg tonn af hágæða malbiki, Gulli leysti málið. Ekki skemmdi það fyrir að á vogina komu gamlir samstarfsmenn, og voru rifjaðir upp gamlir og góðir dagar og þá var oft glatt á hjalla.

Gulli var glaðlyndur og naut sín vel í þessu starfi og ekki spillti það fyrir að Ásdís, lífsförunautur hans, vann með honum á þessum árum, en þau voru mjög samrýmd hjónin. Þau tóku virkan þátt í félagslífinu og fóru með okkur samstarfsmönnunum í nokkrar ferðir til útlanda. Gulli lauk störfum sjötugur eftir langan og farsælan starfsferil, en áfram fylgdist hann með því, sem um var að vera á gamla vinnustaðnum.

Við starfsfélagar Gulla sendum Ásdísi og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur. Minningin um góðan dreng mun lifa.

Valur Guðmundsson,

Halldór Torfason,

Ingibjörg Vilhjálmsdóttir.