Baldur Þorsteinn Bjarnason

Ég sendi þér kæra kveðju

nú komin er lífsins nótt,

þig umvefji blessun og bænir

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því,

þú laus ert úr veikinda viðjum

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér,

og það er svo margs að minnast

svo margt sem um hug minn fer,

þó þú sért horfinn úr heimi

ég hitti þig ekki um hríð,

þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir)

Þín

Ávallt var hægt að reiða sig á aðstoð hans og oft hljóp hann undir bagga með okkur Birnu þegar eitthvað kom upp á hjá okkar stóra barnahópi.

Við ólumst upp saman í hópi sex systkina á Laugavegi 11. Eins og gengur og gerist var ýmislegt brallað á æskuárunum og miðbærinn var okkar leikvöllur. Minningar af sleðabruni á Arnarhóli og skautum á Tjörninni koma upp í huga mér þegar ég hugsa til baka til þessara ára.

Dengsi fór ungur í sveit á sumrin til frændfólks okkar að Erpsstöðum í Dalasýslu og undi hag sínum vel þar. Á unglingsárunum störfuðum við saman á Eyrinni, sem oft var fyrsta starf ungra manna á þessum árum. Eftir það fór Dengsi eina vertíð á síld með pabba, en eftir það hófst akstursferill hans. Í fyrstu ók hann sendibíl hjá KRON en fljótlega færði hann sig yfir í leigubílaakstur, en við það starfaði hann lengst af ævinnar. Síðustu ár starfsævinnar starfaði Dengsi hjá Knattspyrnufélaginu Val sem húsvörður í íþróttahúsi félagsins á Hlíðarenda. Þótti honum vænt um að fá að ljúka starfsævinni hjá félaginu sínu, en hann hætti störfum rétt fyrir sjötugsafmælið sitt.

Dengsi hafði ávallt gaman af dansi og Iben konu sinni kynntist hann einmitt þegar hann fylgdi vini sínum Sigvalda Þorgilssyni danskennara á dansnámskeið í London.

Ég man hvað krakkarnir mínir voru spenntir þegar von var á Dengsa frænda í heimsókn. Ekki nóg með að hann æki alltaf um á flottum amerískum drossíum, heldur var hann einnig mikill sprelligosi og þótti gaman að ærslast í ungviðinu með töfrabrögðum og öðru glensi. Minnast þau því Dengsa með miklum hlýhug og gleði í hjarta.

Kæri bróðir, hafðu þökk fyrir samfylgdina, þitt ljúfa og rólega viðmót og góðar minningar í gegnum tíðina.

Við Birna biðjum Guð að styrkja Iben, Baldur Þór og aðra aðstandendur í þeirra sorg.

Mig langar að kveðja þig Dengsi minn með nokkrum minningabrotum sem undanfarna daga hafa komið upp í huga mér.

Þegar við hittumst í fyrsta sinn sagðir þú dálítið skondið, sem ég ætla ekki að hafa eftir hér, en þá sá ég strax hversu vænt þér þótti um einkason þinn, hann Baldur Þór. Hann var á þessum tíma að vinna á varðskipinu Þór og þótti mér aðdáunarvert að alltaf þegar hann fór út og eins þegar hann kom í land, þá varst þú mættur á bryggjuna til að kveðja eða taka á móti honum. Alveg sama hvernig veðrið var, alltaf varst þú mættur.

Eftir að börnin okkar Baldurs fóru að koma í heiminn sá ég líka hversu barngóður þú varst. Þegar þið Iben komuð í heimsókn snerist þú í kringum þau og breyttist í raun sjálfur í barn. Oft á tíðum voru lætin orðin slík að ég bað þig að róa þig aðeins. Þá sagðir þú já, já, en hélst svo bara áfram. Svo eftir að þið hjónin voruð farin tók oft langan tíma að ná blessuðum börnunum niður.

Eins er mér minnisstætt sumar eitt, þegar við fórum með þér og Iben í sumarbústað. Bústaðurinn var mjög lítill og þ.a.l. herbergin mjög lítil. Þegar svo átti að fara að sofa gat Iben alls ekki hugsað sér að sofa í svona kompu og sagðist ætla að sofa úti í bíl.

Við stríddum henni auðvitað heilmikið og sögðum henni (hún er dönsk) að sannir Íslendingar létu nú ekki lítið og þröngt herbergi hræða sig. En þú, Dengsi, sannaðir enn og aftur hversu góður maður þú varst og tókst svefnpokann þinn og fórst með þinni konu út í bíl og þar sváfuð þið.

Annað var það sem líka einkenndi þig. Það að gefast upp var ekki til hjá þér og þegar eitthvað bjátaði á varst þú alltaf til staðar og sagðir oft þessar fleygu setningar, sem seint munu renna mér úr minni, og steyttir hnefann þeim til áherslu: „Nú er bara að gera hluti“ og „Það veður enginn í vélarnar“.

Já Dengsi minn, svona varst þú. Þegar svo alzheimer-sjúkdómurinn fór að herja á þig þá komu auðvitað erfiðir tímar, sérstaklega fyrir þig og hana Iben þína og Baldur son þinn. Samt verður að segjast að þótt þú hættir að þekkja flest af fólkinu í kringum þig varstu alltaf kátur og hress, en það var líka eitt af því sem einkenndi þig svo mjög. Ég man varla eftir þér nema með bros á vör.

Nú ætla ég að láta þessu lokið og kveðja þig. Hver veit svo hvort við hittumst aftur „hinum megin“.