Sigurveig Þórarinsdóttir fæddist í Reykjavík 29. október 1978. Hún lést 5. mars 2014.

Sigurveig var dóttir Þórarins Baldurssonar læknis, f. 7.8. 1951, og Maríu Loftsdóttur sjúkraliða, f. 31.3. 1946. Þau skildu. Kona Þórarins er Birta Einarsdóttir, f. 1.9. 1953. Sambýlismaður Maríu er Jón K. Valdimarsson vélstjóri, f. 16.3. 1946. Systkini Sigurveigar eru: 1) Davíð Leifsson, f. 1972, búsettur í Svíþjóð, kvæntur Lanny Leifsson. Synir þeirra eru Óliver Þór, f. 2007, og Everette Freyr, f. 2012. Sonur hans af fyrra sambandi er Sölvi Már, f. 1996. 2) Sigrún Þórarinsdóttir, f. 1978, félagsmálastjóri búsett á Reyðarfirði, sambýlismaður er Ingólfur Finnbogason, leiðtogi í Alcoa. Sonur þeirra er Tristan Freyr, f. 1999. 3) Loftur Þórarinsson, f. 1983, framkvæmdastjóri búsettur í Japan, kvæntur Mayuko Ono Þórarinsson.

Sigurveig bjó fyrstu ár ævi sinnar í Reykjavík en flutti ásamt fjölskyldu sinni til Svíþjóðar þegar hún var fimm ára. Þar bjó Sigurveig í rúm fjögur ár, til ársins 1987 þegar fjölskyldan flutti aftur heim til Íslands og fluttist á Siglufjörð. Þar gekk hún í Grunnskóla Siglufjarðar. Árið 1989 flutti fjölskyldan til Reykjavíkur og settist að í Árbæjarhverfi. Þar hóf Sigurveig nám við Árbæjarskóla. Að loknu grunnskólanámi árið 1994 hóf Sigurveig nám við Menntaskólann í Reykjavík og útskrifaðist þaðan sem stúdent árið 1998 af náttúrufræðibraut. Að loknu stúdentsprófi var Sigurveig nemandi við Háskóla Íslands. Hún flutti til Ungverjalands árið 2002 og lagði þar stund á nám í læknisfræði við University of Debrecen. Þaðan útskrifaðist hún árið 2009 sem læknir. Árin eftir útskrift í læknisfræði starfaði Sigurveig á ýmsum deildum Landspítala – Háskólasjúkrahúss. Hún stefndi á sérfræðinám í öldrunarlækningum en Sigurveig var deildarlæknir á öldrunardeild Landspítala – Háskólasjúkrahúss þegar hún lést.

Útför Sigurveigar fer fram frá Árbæjarkirkju í dag, 14. mars 2014, kl. 15.

„Tvíburar, þið tvær? Önnur lítil og ljóshærð og hin stór og rauðhærð?“ Þessa spurningu fengum við Sigurveig að heyra allt frá því við mundum eftir okkur. Við gátum aldrei skilið hvað væri svona merkilegt við þetta allt saman. Við vorum ólíkar í útliti en við vorum bara tvíburar, af hverju ættum við að búa það til? Sigurveig kom fyrst í heiminn, með mikið dökkt hár sem seinna varð ljóst. Sjálf birtist ég ekki fyrr en tæpum hálftíma síðar með rautt hár.

Sigurveig var dugleg að minna mig á það alla sína ævi að hún væri nú eldri en ég og þar af leiðandi sú sem stjórnaði, það gekk nú samt ekki alltaf eftir.

Okkur fannst ekki gaman að vera settar í eins föt þegar við vorum yngri og lögðum okkur fram um að vera ekki eins en vorum þrátt fyrir það samt svo líkar. Stundum vorum við þó illa sviknar að vera tvíeggja tvíburar. Sérstaklega í samræmdu prófunum. Þá óskuðum við þess heitt að við værum alveg eins svo við gætum tekið próf hvor fyrir aðra. Sigurveig ætlaði þá að bjarga mér frá stærðfræðinni og ég átti að endurgjalda greiðann og taka enskuprófið fyrir hana. Við tókum svo vel upplýsta ákvörðun um að fara hvor í sinn menntaskólann eftir að við kláruðum Árbæjarskóla og tvöfölduðum þar með vinahópinn okkar.

Elskulega tvíburasystir mín ætlaði sér alltaf að verða læknir og það gerði hún. Alveg frá fyrstu mínútu þegar pabbi stóð fyrir framan hana með hlustunarpípu þegar hún var rétt fimm ára gömul og spurði: „Hvað ætlar þú að verða þegar þú verður stór Sigurveig?“ „Læknir!“ svaraði hún auðvitað og fékk hlustunarpípuna í verðlaun. Við gerðum oft grín að þessu.

Sigurveig var einstakur námsmaður. Hún var með mikinn metnað og vildi standa sig vel í öllu sem hún tók sér fyrir hendur og það gerði hún. Fyrir utan læknisfræðina þá vita það allir sem Sigurveigu þekktu að hún var með einstaka teiknihæfileika. Það sem hún gat teiknað með blýanti einum saman voru stórkostleg listaverk. Núna seinni árin fór hún að mála með mömmu og aumingja mamma, sjálf listakonan sem farið hefur á þessi námskeið, Sigurveig náði að toppa landslagið hennar mömmu í fyrstu tilraun! Þær héldu samsýningu í vinnustofu mömmu og var Sigurveig svo stolt af því. Hún var einnig sjálfskipaður förðunarmeistari og hafði svo gaman af því að gera systur sína og vinkonur aðeins huggulegri.

Sigurveig mín barðist hetjulega síðustu árin sín við banvænan fíknsjúkdóm. Sjúkdóm sem átti það til að fella hana þegar minnst varði einungis svo hún gæti staðið upp aftur. Og það gerði hún margoft og við vorum svo stolt af henni. Hún sýndi hversu mikinn styrk og vilja hún hafði. Sigurveig reyndi allt hvað hún gat til þess að sigra. Því miður lauk bardaganum við óvæginn sjúkdóminn á þann veg að í dag kveð ég tvíburasystur mína hinstu kveðju.

Yndislega tvíburasystir mín Sigurveig. Hvíldu í friði elsku engillinn minn. Ég veit að afi Baldur tók fallega á móti þér og mun hugsa vel um þig. Þú verður eins og ávallt í hjarta mínu alla daga þar til við sjáumst næst.

Þín elskandi systir að eilífu,

Sigrún.

Stundum er lífið alveg óskiljanlegt, erfitt og ósanngjarnt. Þannig er það einmitt núna. Hún Sigurveig frænka mín er farin frá okkur allt of snemma og það er erfitt að skilja og ómögulegt að sætta sig við. Þegar við vorum yngri áttum við Sigrún og Sigurveig óteljandi stundir saman bæði í Hófgerðinu hjá ömmu og afa og líka á Laugarvatni í sumarbústaðnum. Þar var sko ýmislegt brallað, mikið hlegið og þar leið öllum vel. Ég man þegar við fórum að vaða í vatninu ef það var gott veður og söfnuðum fallegum steinum og glerbrotum og ef það rigndi þá sátum við inni við borðstofuborðið og teiknuðum. Sigurveig teiknaði auðvitað langbest enda kom það snemma í ljós að hún hafði afburðahæfileika á því sviði. Ég man eftir ferðum niður að Litlá að kasta steinum og ferðum upp að hliði að veifa bílum. Það fannst okkur ótrúlega fyndið og alveg ómissandi að hafa nesti með. Ég man eftir fuglakirkjugarðinum, veiðiferðum, ferðum út á bát, leynifélaginu okkar, leikritum og allskonar leikjum. Ég man eftir tískusýningu og hárgreiðsluleikjum í Hófgerðinu og þegar við njósnuðum um Baldur og Loft í Brekkubænum. Svo urðum við eldri og aðrir hlutir urðu mikilvægir. En alltaf þegar við hittumst var gaman að rifja upp gamlar sögur og hlæja að þeim. Þessar sögur og minningar eru einmitt svo dýrmætar á þessari stundu og gott að ylja sér við.

Þó blómið sé fallið og fölnað um stund

við finnum það bráðum á sælunnar grund.

Þar vex það og dafnar við vermandi yl

sem vetrarins helkuldar ná ekki til.

Við þökkuðum Guði, hann gaf okkur það.

Við geymdum það örugg og hlúðum

því að.

Nú lofum við Drottin sem leiddi það heim

í ljóssins og sælunnar eilífðargeim.

Þó sárt okkur finnist og svíðandi nú,

við sáum í bjartri og auðmjúkri trú,

að gott er það allt sem að Guði er frá.

Hann gleður oss öll, þegar sorgirnar þjá.

Við kveðjum þig, ástríka, elskaða mey,

og unnum þér sífellt, en gleymum

þér ei.

Nú felum oss öll í vors Frelsarans hönd

uns fáum þig litið á sælunnar strönd.

Í ljómandi sölum nú lifir þín sál,

ó, liljan vor unaðarkæra,

og lærir þar Frelsarans fegursta mál

í frelsisins ljómanum skæra.

(Lilja Sæmundsdóttir)

Ég bið góðan Guð að passa elsku frænku mína þar sem hún er núna og veita fjölskyldunni styrk í þessari miklu sorg. Minning hennar mun lifa áfram í hjörtum okkar allra.

Ingibjörg Gunnarsdóttir.

Það er sárt að setjast niður og skrifa minningu um unga, glæsilega konu sem fallin er frá í blóma lífsins. Sigurveig Þórarinsdóttir var einstaklega falleg, greind og skemmtileg kona, gædd hæfileikum og kostum sem flest okkar hinna öfunduðum hana af. Út á við hafði hún alla burði til að sigra heiminn.

Ég kynntist Sigurveigu fyrir rúmum áratug í Debrecen í Ungverjalandi. Við vorum á tímabili nágrannakonur og komumst fljótt að því að systkini okkar, Loftur bróðir hennar og Álfdís systir mín, voru nánir vinir. Loftur og Álfdís heimsóttu okkur um veturinn og við áttum yndislega daga saman öll fjögur. Það var skemmtilegt að umgangast Sigurveigu og hún naut mikilla vinsælda meðal námsmannanna í Debrecen. Hún hafði beitta kímnigáfu, en gat á sama tíma verið viðkvæm og ljúf. Hún var yfirburðanámsmaður og mikill fagmaður í starfi seinna meir, en hún var líka listræn og eftir hana liggja mörg mögnuð málverk og teikningar.

Eftir tæpt ár tók ég aðra stefnu og fluttist frá Debrecen og þar með minnkuðu samskipti okkar Sigurveigar. Ég hitti hana síðast í nóvember 2012, á minningartónleikum um bróður minn. Mér þótti svo vænt um að hún skyldi koma þangað. Síðan hef ég ekki séð hana nema á rafrænum samskiptamiðlum. Ég hef hins vegar frétt af henni. Ég veit að hún var hæfileikaríkur læknir og ég veit að hennar verður sárt saknað af fjölskyldu, vinum og samstarfsfólki.

Fjölskyldan var mjög mikilvæg í lífi Sigurveigar. Hún talaði oft um foreldra sína, systkini og systkinabörn og um það hversu ótrúlega vænt henni þótti um þau. Fjölskyldu Sigurveigar votta ég mína dýpstu samúð.

Þórunn Þorleifsdóttir.

Ég hef aldrei kynnst jafn fallegri manneskju, bæði að innan sem utan, eins og henni Sigurveigu. Hún var gullfalleg, ótrúlega klár og hæfileikaríkur teiknari og málari. Hún var frábær karakter, alltaf hress og stutt í húmorinn. Svo skilningsrík og góð við alla í kringum sig, vildi allt fyrir alla gera. Hún var líka frábær læknir, bar svo mikla umhyggju fyrir sjúklingum sínum, las heilu kvöldin um sjúkdóma til að reyna að finna lausn fyrir hvern og einn ef greiningar voru erfiðar. Hún varð alltaf að passa svo vel upp á sjúklingana sína.

Ég kynntist Sigurveigu þegar við vorum 10 ára. Ég man eftir því við skólasetninguna að þær sátu tvær fyrir aftan mig tvíburarnir og mér leist svo vel á þær að ég vonaði að þær kæmu í bekkinn minn, og ég fékk ósk mína uppfyllta. Varð svo líka það heppin að fá að eiga þær báðar sem bestu vinkonur hvora á sínu tímabilinu. Við stofnuðum svo „óformlega“ gallajakkagengið í gagnfræðaskóla, vorum alltaf sex saman vinkonur og allar alltaf í gallajökkum! Okkur þótti alltaf svo gaman að spila og halda tískusýningar, það voru hápunktar vináttu gallajakkagengisins! Í tíunda bekk vorum við Sigurveig stundum að læra saman, læra fyrir samræmdu prófin, því við höfðum svo mikinn metnað, enda gekk okkur báðum glimrandi vel í skóla. Svo fer hún í MR og ég í MH og sambandið slitnaði um tíma. Hún var alltaf staðráðin frá því að ég man eftir henni að verða læknir, það var hennar stóri draumur í lífinu. Svo fór hún til Ungverjalands og mér fannst það alveg hræðileg tilhugsun að missa hana í heil sex ár, enda fannst manni það svo langur tími þegar maður var ungur. Þegar hún kom heim og ég byrjaði í læknisfræði sjálf fórum við að tengjast á ný, töluðum mikið saman á fésinu og við krakkarnir mínir kíktum í heimsókn til hennar. Í ágúst í fyrra fluttum ég og börnin mín til hennar og vorum hjá henni í sjö dásamlega mánuði. Á þessum tíma urðum við óaðskiljanlegar og bestu vinkonur, áttum svo vel saman, skildum hvor aðra svo vel og gátum rætt um allt milli himins og jarðar, þó svo að umræðurnar snerust oftar en ekki um læknisfræði. Hún var svo góð við börnin mín og þau dýrkuðu hana, voru alltaf svo spennt þegar þau komu heim og hlupu inn í herbergið hennar að leita að henni. Hún hjálpaði mér í gegnum mjög erfiða tíma í haust og bjargaði mér á svo margan hátt, styrkti mig með fallegum orðum og gjörðum, enda er hún og verður alltaf engillinn minn, bjargvætturinn minn, gullið mitt og besta og frábærasta manneskja sem ég mun nokkurn tímann kynnast á ævi minni. Ég er svo þakklát og svo rík fyrir að hafa fengið að hafa þessa dásamlegu manneskju í lífi mínu. Það eru ekki til nógu sterk orð til að lýsa þakklæti mínu og ást á henni Sigurveigu, ég elska þig endalaust mikið Sigurveig mín og mun sakna þín á hverjum degi það sem eftir er í mínu lífi. Ég sendi mínar innilegustu samúðarkveðjur til fjölskyldunnar, minning um yndislega manneskju mun lifa í hjörtum okkar alla tíð.

Þín vinkona að eilífu,

Svanborg Gísladóttir.

Ég gleymi því aldrei þegar ég sá þig fyrst, elsku Sigurveig mín. Þú varst svo falleg og glæsileg kona og ég man að ég hugsaði, hvað ég væri til í að eiga svona vinkonu. Þegar við síðan kynntumst þá small eitthvað á milli okkar. Við urðum strax góðar vinkonur enda skildum við hvor aðra best. Ég leit svo mikið upp til þín og gat alltaf fengið góð ráð. Þegar mig vantaði húsnæði, þá bauðstu mér og Míu að koma og vera hjá þér. Því gleymi ég aldrei. Mía hljóp alltaf í fangið á þér þegar þið hittust vegna þess að hún fann svo mikla hlýju hjá þér, elsku Sigurveig mín. Þegar mamma mín varð bráðkvödd síðastliðið sumar veittir þú mér og pabba mínum svo mikinn styrk. Varst stoð okkar og stytta.

Það skildi mig enginn betur en þú. Það að geta talað um sársaukann og leyft honum að eiga sinn tíma kom mér aftur af stað, með þinni hjálp. Öll samtölin okkar um lífið og tilveruna gerðu líf mitt svo miklu skemmtilegra enda gastu stundum verið svo innilega mikill púki.

Ég naut þess, þegar við kíktum í læknabækurnar þínar og þú útskýrðir fyrir mér öll þessi líkamlegu ferli og meðferðir. Ég naut þess að hlusta á áhuga þinn og ástríðu fyrir læknisfræðinni. Ég lærði svo ótrúlega margt af þér, elsku Sigurveig mín. Þú varst alvöruvinkona, ef einhver sýndi mér óleik varst þú mætt á staðinn til að verja mig. Engin orð ná utan um það þvílík vinkona þú varst mér, elsku ástin mín.

Þú ert engladís sem verður alltaf í hjörtum okkar Míu og pabba.

Elsku engladís

nú ertu farin okkur frá

mig dreymir þig hverja nótt

fljúga á drifhvítum vængjum þínum

fyrir ofan okkur með ást.

Draumateppið vefur og breiðir út

fullt af minningum um dísina okkar

sem snerti hjörtun okkar djúpt.

Hún flaug til himna

blikkar til okkar stjörnum á hverju kvöldi

englastjörnum fullum af ást.

Ég sé þig alltaf.

Ást.

(María Lea Ævarsdóttir)

Þín vinkona,

María Lea.

Það var þvílíkt reiðarslag að fá þær fréttir að elskuleg vinkona mín, hún Sigurveig, væri fallin frá. Enn óraunverulegra er að sitja nú og skrifa um hana minningargrein en margar minningar streyma fram í hugann. Ég kynntist Sigurveigu og Sigrúnu, tvíburasystur hennar, fyrst í leikskólanum Árborg. Nokkrum árum síðar fluttu þær ásamt fjölskyldu sinni í Brekkubæinn í Árbæjarhverfi þar sem ég bjó örskammt frá. Þær systur hófu nám við Árbæjarskóla og lentu með mér í bekk. Við Sigurveig áttum margar skemmtilegar stundir saman í Brekkubænum. Sérstaklega man ég eftir merkjasendingunum sem við gáfum hvor annarri á morgnana einn veturinn en þá hljóp ég út í gluggann á baðherberginu og „talaði“ við Sigurveigu, þar sem hún stóð í stofuglugganum heima hjá sér, með sérstökum handabendingum sem við höfðum útbúið saman.

Síðan tóku menntaskólaárin við en við Sigurveig ætluðum alltaf að fara saman í Menntaskólann í Reykjavík. Svo fór þó að ég skráði mig í Verzlunarskóla Íslands og ég held að Sigurveig hafi nú með tíð og tíma fyrirgefið mér það. Sigurveig sótti MR og Sigrún Menntaskólann við Sund. Árshátíðir og menntaskólaböll allra skólanna voru þó stunduð stíft og skipti þá ekki máli hjá hvaða skóla ballið var haldið. Við Sigrún svikum síðan lit og fórum með Sigurveigu og hennar útskriftarhópi í MR til Benidorm, sumarið 1997. Sú ferð er mér mjög eftirminnileg. Mikið var nú gaman þegar við tókum okkur til á kvöldin og dönsuðum síðan fram á rauða nótt. Eftir að Sigurveig hóf nám í læknisfræði í Ungverjalandi sáumst við mun sjaldnar. Samt var alltaf svo gaman að hitta hana og hún gat alltaf komið mér til að hlæja. Hún hafði frábæra kímnigáfu og oft „svartan húmor“.

Ég minnist Sigurveigar sem ákveðinnar ungrar konu sem var vinur vina sinna og kunni að svara fyrir sig. Hún var ótrúlegur námshestur, ætlaði sér alltaf að verða læknir og ekkert annað kom til greina þrátt fyrir að við vinkonur hennar séum þess fullvissar að hún hefði orðið frábær listakona en hæfileika til að teikna og mála fékk hún í vöggugjöf. Sigurveig var mjög þolinmóð þegar kom að því að kenna öðrum og því held ég að hún hefði einnig reynst frábær kennari, hefði hún kosið að leggja það starf fyrir sig. Sigurveig var einstaklega lagin við að hughreysta aðra og ég veit að hún hefur reynst mörgum, sem hafa átt í erfiðleikum, mjög vel. Það er alltaf erfitt að sjá á eftir þeim sem manni þykir vænt um en ég trúi því að vinkona mín sé núna á góðum stað og að við munum sjást aftur síðar.

Ég sendi foreldrum Sigurveigar, systkinum og öðrum ættingjum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Megi guð styrkja þau í sorg sinni.

Þó að kali heitur hver,

hylji dali jökull ber,

steinar tali og allt hvað er,

aldrei skal ég gleyma þér

(Vatnsenda-Rósa)

Hvíldu í friði Sigurveig mín.

Lilja Rún Sigurðardóttir.

Nú er komið að kveðjustund Sigurveig mín. Á þeirri stundu minnist ég þess þegar leiðir okkar lágu saman. Við vorum ekki vinkonur í fyrstu en þegar við sátum saman í öðrum bekk í MR var ég ekki lengi að sjá hvaða manneskju þú hafðir að geyma. Þú varst góðhjörtuð, samviskusöm, gáfuð og skemmtileg. Við urðum fljótt góðar vinkonur. Við studdum hvor aðra í náminu og vinskapur okkar styrktist með árunum. Þegar við vorum ekki á kafi í bókunum þá var oft mikið brallað og mikið hlegið. Þú hafðir einstakt lag á að gæða frásagnir lífi og húmor.

Ég minnist þín sem kraftmikillar konu með sterkan persónuleika og mikla hæfileika. Við áttum óteljandi stundir saman og gengum í gegnum margt. Ég trúi því að leiðir okkar hefðu legið saman á ný eins og þær gerðu forðum daga. Mér þótti alltaf svo vænt um þig og þú átt stað í hjarta mínu.

Minning þín mun lifa áfram í huga mér. Hvíl í friði elsku vinkona.

Þórunn Viðarsdóttir.

„Þar sem jökulinn ber við loft hættir landið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlutdeild í himninum, þar búa ekki framar neinar sorgir og þess vegna er gleðin ekki nauðsynleg, þar ríkir fegurðin ein ofar hverri kröfu.“

(Halldór Laxness)

Þegar mér barst fregnin um andlát ástkærrar vinkonu minnar, Sigurveigar, komu þessu orð upp í huga mér. Eitt andartak var sem veröldin stæði kyrr og ljóst að hún yrði aldrei söm að nýju. Þó að ég hafi orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga Sigurveigu fyrir nána vinkonu um hartnær tveggja áratuga skeið, þá skortir mig orð þegar hún er öll. Sigurveig skilur eftir sig skarð sem verður ekki fyllt.

Við kynntumst haustið 1994 er við hófum nám við Menntaskólann í Reykjavík. Þessi glaðlega og heillandi stúlka fangaði fljótlega athygli mína enda með eindæmum skemmtileg og vel gefin. Við urðum vinkonur og þar með var hafin vinátta sem hefur staðið óslitin síðan og eflst með hverju árinu.

Sigurveig var einstök manneskja, gædd miklum gáfum og djúpu innsæi. Var í senn góðhjörtuð og ljúf en að sama skapi ákveðin og fylgin sér. Hún hafði þægilega nærveru, var orðheppin og bjó yfir leiftrandi frásagnar- og kímnigáfu. Það var alltaf gaman að vera í félagsskap Sigurveigar, enda stutt í gamansemina hjá henni og hárbeittan húmorinn. Upp á ýmsu hlægilegu var tekið en þau uppátæki verða ekki rifjuð upp hér.

Að loknu stúdentsprófi stundaði Sigurveig nám við Háskóla Íslands áður en hún hélt til Ungverjalands þar sem hún nam læknisfræði.

Um Sigurveigu á ég ótal margar góðar minningar frá þessum árum, en hún kom iðulega heim á sumrin til að vinna. Tjaldútilegur, sumarbústaðaferðir, spilakvöld þar sem mikið var hlegið og lagt á sig til að vinna, fagnaðir og samverustundir þar sem spjallað var um heima og geima og gleðin og áhyggjuleysið réðu ríkjum. Hamingjustundir sem sveipaðar eru birtu og ljóma.

Sigurveig var mikill fagurkeri og listakona. Teikningar og málverk eftir hana bera vott um ótvíræða listræna hæfileika hennar og ríka sköpunargáfu. Næmt auga hennar fyrir smáatriðum og vandvirkni birtist ekki einungis í listaverkum hennar heldur einnig í öllum öðrum verkefnum sem hún tók sér fyrir hendur. Þegar lá við að útskýra hluti fyrir fólki lá beinast við hjá henni að teikna þá á blað og gera þeim skil með myndrænum hætti. Afraksturinn var fjöldinn allur af stórum og smáum listaverkum af hinum ýmsu gerðum.

Sigurveig bjó yfir óvenju miklum þroska og tókst á við lífið af einlægni og æðruleysi. Hún var réttsýn og með sterka siðferðiskennd og var fyrsta manneskjan til að rétta fram hjálparhönd þegar eitthvað bjátaði á hjá öðrum. Hún var sannkallaður mannvinur og mátti ekkert aumt sjá eða af því vita. Það var því ekki undarlegt að hún gerði læknisstarfið að sínu.

Á kveðjustundu er mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa notið vináttu Sigurveigar. Hún var frábær vinur vina sinna, trygg og reyndist öllum sínum vel. Þrátt fyrir glímuna við mótlæti lífsins hafði hún einstakt lag á því að orða og sjá hlutina í skemmtilegu ljósi. Hún hafði einnig eiginleikann til að styðja fólk og efla það til dáða þegar á þurfti að halda. Ég kveð hana með sorg í hjarta og sendi foreldrum, systkinum og öðrum ástvinum mína innilegustu samúð. Minningin um yndislega vinkonu og einstaka manneskju lifir.

Ebba Schram.

Skyndilega er Sigurveig Þórarinsdóttir farin, dáin. Við, kollegar og samstarfsfólk á öldrunarlækningadeild Landspítalans, eru harmi lostin.

Ég minnist dags síðasta haust. Sigurveig vindur sér inn á skrifstofuna æskubjört með stóra sigra í farteskinu. Langt og strangt nám í læknisfræði og kandídatsár að baki. Hún var orðin læknir og tilbúin að glíma við ný verkefni, bjartsýn og glöð. Fyrsta árið yrði á öldrunarlækningadeild. Ég minnist vaktar. Við vinnum saman og hjá okkur er fjölveik og bráðveik gömul kona. Sigurveig er ábyrgðarfull, umhyggjusöm og vel að sér. Sigurveig kom fallega fram við þessa gömlu konu og ættingja hennar. Þannig var hún. Hún gerði kröfur til sjálfrar sín og lagði sig alla í starfið. Það var augljóst og það var gott að vinna með henni.

Ég minnist dags á skrifstofunni fyrir fáeinum vikum. Sigurveig er viss. Hún ætlar sér að verða öldrunarlæknir. Við leggjum á ráðin um þjálfun hér og þjálfun erlendis. Sigurveig hefur okkar stuðning.

Svo kom þessi óvænti, þungbæri, sársaukafulli dagur. Lífsljósið slokknað og Sigurveig farin. Hinstu rök tilverunnar óskiljanleg. Við vildum óska að raunveruleikinn væri annar. Framtíðin hafði verið björt.

Við, samstarfsfólkið á öldrunarlækningadeild Landspítalans, kveðjum Sigurveigu með trega og sorg í hjarta. Við biðjum þess að foreldrar, systkini og aðrir nánir ástvinir finni styrk til að takast á við hina djúpu sorg af mildi og kærleika. Blessuð sé minning Sigurveigar Þórarinsdóttur.

Pálmi V. Jónsson.

Við vorum svo heppin að kynnast Sigurveigu og Sigrúnu systur hennar þegar fjölskyldan fluttist til Siglufjarðar og þær systur bættust í hóp okkar bekkjarfélaganna. Við minnumst Sigurveigar með hlýju sem glaðlyndrar og skemmtilegrar stelpu og góðrar vinkonu. Margt skemmtilegt var brallað og upp í hugann koma m.a. útileikir, hjólaferðir, könnunarleiðangrar og snjóhúsabyggingar.

Leiðir okkar skildi svo þegar systurnar fluttust með fjölskyldu sinni til Reykjavíkur. Við fengum þó fréttir af þeim öðru hvoru og í seinni tíð með tilkomu facebook varð auðveldara að tengjast aftur og fá fréttir af gömlum bekkjarfélögum. Sigurveig hafði blómstrað í fallega og hæfileikaríka unga konu og það er sárt að kveðja hana langt fyrir aldur fram.

Við sendum fjölskyldu og vinum Sigurveigar okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Minning þín er mér ei gleymd;

mína sál þú gladdir;

innst í hjarta hún er geymd,

þú heilsaðir mér og kvaddir.

(Káinn)

Fyrir hönd árgangs '78 Siglufirði,

Rakel Sveinsdóttir.

Hvernig kemur maður orðum að því þegar maður ætlar að kveðja manneskju í síðasta sinn, allt of snemma? Það er óraunverulegt.

Árið 2000 kynntist ég Sigurveigu í Háskóla Íslands. Við urðum fljótt ágætis vinkonur. Í kjölfarið ákváðum við báðar að leggja stund á nám í Ungverjalandi. Eftir að við komumst þar inn höfðum við gaman af því að fletta upp ungverskum orðum til að búa okkur undir framtíðina í Ungverjalandi. Þegar þangað var komið komumst við fljótlega að því að við bárum allt kolvitlaust fram og vorum illskiljanlegar.

Á fyrsta ári áttum við margar góðar stundir saman. Snemma komst ég að því að Sigurveig var einstaklega hæfileikarík. Ég veit ekki hvort ég hafi áður kynnst manneskju sem var jafnfær í höndunum og Sigurveig. Teikningar eftir hana og svo málverk í seinni tíð bera af. Sigurveig var með skemmtilegan húmor og gat verið stríðin. Maður passaði sig í kringum hana fyrsta apríl. Hún var sérstaklega góður námsmaður og tileinkaði sér efnið vel, enda hafði hún mikinn metnað í að verða góð í sínu fagi sem hún svo varð. Eftir að hafa kynnst henni í starfi líka var augljóst að hún hafði gott lag á að vinna með fólki. Hún sýndi skjólstæðingum sínum mikla natni sem og aðstandendum þeirra.

Það er hægt að skrifa mun meira. Það er mikill missir þegar svona falleg, góð og hæfileikarík kona er tekin frá okkur í blóma lífsins. Mikil sorg hversu miklu hún missir af í lífinu.

Þórarinn, María, systkini Sigurveigar og amma, ég samhryggist ykkur innilega og vona að þið finnið styrk til að komast í gegnum þennan gífurlega missi.

Anna Sigríður Pálsdóttir.

HINSTA KVEÐJA
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.

En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Hvíldu í friði elsku Sigurveig okkar. Þínir mágur og uppáhaldsfrændi,
Ingólfur og Tristan Freyr.