Stakan „Afi minn fór á honum Rauð“ fékk níu líf eins og kötturinn eftir útkomu ljóðabókar Bjarka Karlssonar. Á miðvikudag birtust hér í Vísnahorni vísur hans um fylgjurnar, sem smyglað var út af fæðingardeildinni, og byrjuðu svo: „Heyrðu snöggvast, Halla mín“. Sem ég var að velta þessu fyrir mér birtist skyndilega karlinn á Laugaveginum og sönglaði:
Heyrðu snöggvst, Snati minn,
snjalli vinur kæri,
heldurðu ekki hringinn þinn
ég hermannlega bæri?
Lof mér nú að leika að
látúnshálsgjörð þinni;
ég skal seinna jafna það
með jólaköku minni.
Jæja þá, í þetta sinn
þér er heimil ólin.
En hvenær koma, kæri minn,
kakan þín og jólin?
Karlinn lagði kollhúfur eins og hann væri að tala við sjálfan sig en hélt svo áfram:
Heyrðu snöggvast, snótin mín,
snúin er þessi veröld.
Sumir eiga áfengt vín
sem ástar-fylla keröld.
Lúther sagði vín og víf
væru dyggðir rarar;
aðrir verða allt sitt líf
argir góðtemplarar.
Æ því, sál mín, að því gæt
á hérvistar róli
að velja ást og vínin sæt
vígð af biskupsstóli.
Og var horfinn.
Jón Gissurarson segir á Leirnum að ástæðulaust sé að bera kvíða í brjósti:
Oft minn þýður þanki er
þraut og kvíða ekki ber
ef að blíðar ylja mér
ormahíðisliljur hér.
Rétt er að Þorsteinn Erlingsson hafi síðasta orðið:
Líkast er það ljósum draum
að liggja svona og heyra
heillar nætur glasaglaum
glymja sér við eyra.
Þennan hvella hljóm ég læt
hringja mig að beði;
mér er hann angan unaðssæt
ásta, víns og gleði.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is