Björn Ómar Jónsson

Fyrstu minningarnar um afa eru jólin þegar hann gaf mér fjarstýrðan rafmagnsbíl. Ætli ég hafi ekki verið um 4 ára og seinna þetta kvöld endaði þessi bíll í neðstu tröppunni á stiganum. Þetta var ekki síðasti rafmagnsbíllinn sem afi gaf mér heldur sá fyrsti af mörgum. Ég man vel eftir ferðunum í sumarbústað afa og ömmu í Kjósinni. Við krakkarnir vorum í kojum í einu herberginu og afi og amma í hinu. Alltaf þegar komið var upp eftir þurftum við að koma rennsli á vatnið. En það kom ofan af fjalli úr opnum brunni. Við afi röltum okkur upp eftir og fórum yfir leiðsluna. Síðan var hún alltaf tekin í sundur á sama staðnum og sogið af öllum lífsins kröftum til að ná rennslinu af stað. Oft þegar við vorum uppi í bústað fórum við í Hvammsvík með afa að veiða, ekki man ég eftir því hvort við veiddum eitthvað en í minningunni voru þetta góðar stundir með afa. Í gegnum árin hef ég oft verið að hjálpa afa með ýmis smíðaverkefni sem tengjast bæði bústaðnum og öðrum verkefnum. Reisti ég eitt af húsunum í Kjósinni með hjálp félaga míns og kom afi reglulega að athuga hvernig allt gengi og var oftast með eitthvert bakkelsi með sér. Seinna breytti afi þessu húsi í silfursmíðaverkstæði sitt og þar hjálpaði hann mér að smíða trúlofunarhringana mína. Afi var góður maður með stórt hjarta og gat ég alltaf leitað til hans með mín vandamál. Ég á eftir að sakna þín, afi, og vona að þú hafir það gott þar sem þú ert núna.