Það var sólskin og heiður himinn og fullt tilefni til bjartsýni þegar Sigmundur Benediktsson orti:
Ljós í hjarta léði þjóð,
log í þorsins arni.
Sólin bjarta gleði glóð
gefur vorsins barni.
Hann var að glugga í háttatalið og fékk löngun til að gera vísu undir þessum „undur fallega hætti“. Ferskeyttur háttur nr. 32. Víxlhent, frumaukrímað. Fléttubönd. Og hann rifjar upp vísu úr Íslenskum þjóðlögum eftir Staðarhóls-Pál, en lagið lærði hann á Kornsá í Vatnsdal árið 1886:
Get jeg þeygi gert að því,
guðs þó feginn vildi
þó að smeygist þankann í
það, sem eigi skyldi.
Sigurlín Hermannsdóttir skrifar á Boðnarmjöð: „Úkraínumenn gráta glatað landsvæði en hér á landi skemmta menn sér yfir nýfundnum rímorðum.
Svæðið er nú svikið um
svokallaða Krímverja.
Á Boðnarmiði er mikið um
mikilhæfa rímverja.“
Hal Oskarsson er á öðrum nótum:
Ég um sól og sumar bið
og sunnanþey af fjöllum,
til að viðra vonleysið
sem virðist búa í öllum.
Stolin krækiber nefnist bók með úrvali vísna úr vísnaþáttum Dagbjarts Dagbjartssonar sem kom út á haustdögum með skopteikningum Bjarna Þórs Bjarnasonar. Dagbjartur yrkir um uppátækið:
Vísnagerð í verkum dags,
vöku bæði og svefni,
finnst mér vera fyrirtaks
fæðubótarefni.
Og hann bætir við:
Ef ég fer á annað borð
með andagift að bruðla
treð ég hugsun inn í orð
og orðunum í stuðla.
Og loks yrkir Dagbjartur:
Þó ég semji glens og grín
og geymi það á miðum
þá eru andans afrek mín
ekki stór í sniðum
Pétur Blöndal
pebl@mbl.is