Lífið er ljóð“ er skemmtileg ljóðabók. Og ekki síður tilurð hennar. Höfundar kalla sig „Ljóðahóp Gjábakka í Kópavogi“, þeir eru 13 að tölu og er þetta 14.

Lífið er ljóð“ er skemmtileg ljóðabók. Og ekki síður tilurð hennar. Höfundar kalla sig „Ljóðahóp Gjábakka í Kópavogi“, þeir eru 13 að tölu og er þetta 14. ljóðabókin sem þeir senda frá sér sameiginlega, auk þess sem sumir þeirra hafa gefið út ljóðabók sjálfir. Þetta er merkilegt framtak og mikið úthald. Sérstaklega vegna þess að hver höfundur hefur sinn persónulega stíl og þeir draga ekki dám hver af öðrum. Það eykur fjölbreytileik ljóðsins.

„Tindar“ – þetta stutta ljóð eftir Ingu Guðmundsdóttur blasti við mér þar sem bókin opnaðist, og mætti vel kallast „martröð fjallgöngumannsins“:

Fjöllin vefur þoka

hvítu sjali

byrgir þeim sýn

er tróna á tindum.

„Norðurljós“ heita þessar ferskeytlur Hafsteins Reykjalíns:

Nú um miðjan nóvember

nýt ég stjörnugeimsins

er norðurljósin leika sér

með litagleði heimsins.

Útlendingar ætíð hér

undur þessi mynda.

Allt sem fyrir augu ber

undir brosin kynda.

Ólöf Stefanía Eyjólfsdóttir yrkir „hækur“, japanskan bragarhátt, og kallar „Vatnsmýrina“. Hækur hafa fimm atkvæði í 1. og 3. ljóðlínu en sjö í 2. ljóðlínu:

Í Vatnsmýrina

snýr lóan heim úr suðri

syngur vorljóð þýð.

Safnar í sarpinn

við frændgarð Húsatjarnar

dýrðin, dýrðin, dí.

Við aftansönginn

kyrrist borgarbragurinn

við sólarlagið.

Unnur Guttormsdóttir dregur upp þessa skemmtilegu mynd: „Allt búið“:

Þá eru þingmennirnir

hættir að heilsa.

Kosningar

yfirstaðnar

Ég velti því fyrir mér hvort Kjartan Trausti Sigurðsson segi satt í „Satt“:

Oft má satt

kyrrt liggja

sagði lygarinn

og lá ekki

á liði sínu.

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is