Sveinn Birgir Rögnvaldsson

Sveinn frændi okkar hefur kvatt þennan heim, 68 ára að aldri. Þegar ástvinir kveðja reynum við sem eftir sitjum að raða saman púsluspili minninganna, þessu haldreipi sem er það eina sem tengir okkur nú við þann sem horfinn er.

Sú sem þetta skrifar á sína fyrstu minningu um Svein frænda frá því þegar hún fékk að læðast niður í kjallara á hjá ömmu og afa á Laugavegi 97 til að vekja Svein og fékk síðan að kúra hjá honum undir sæng. Upp í hugann koma líka stundir við píanóið þar sem hann spilaði af fingrum fram og söng, aðfangadagskvöld með Sveini og ömmu, stóri blái Dodge-bíllinn, og laugardagseftirmiðdagar heima hjá ömmu þar sem skipst var á skoðunum um heima og geima yfir vöfflum með sultu.

Þegar þessum minningarbrotum, ásamt mörgum öðrum, er púslað saman stendur eftir skýr mynd af hlýjum, góðum og vel gefnum manni.

Rausnarlegum manni sem bar hag þeirra sem honum þótti vænt um ávallt fyrir brjósti, og sýndi því sem við systkinin tókum okkur fyrir hendur mikinn áhuga. Breyskum manni, sem oft var í nöp við lífið og tilveruna, en lét okkur samt aldrei efast um hversu vænt honum þótti um okkur öll.

Sveinn frændi, við hugsum til þín með söknuði og hlýju og þökkum þér samfylgdina. Minning þín lifir.

Við andlát Sveins Rögnvaldssonar rifjast upp góðar minningar sem við samstarfsfólk hans við Samvinnuskólann á Bifröst áttum með honum í lok sjöunda og upphafi áttunda áratugar liðinnar aldar.

Þessi Bifrastarhópur var á vissan hátt lítið sérstakt samfélag og eins og í öðrum slíkum myndaðist traust og trúnaður milli manna; hver einstaklingur – líðan hans og tilfinningar skiptu máli og varðaði alla hina.

Og það var þessi vinátta sem var svo einkennandi, jafnt í daglegum störfum sem og í leik ef þannig vildi verkast. Minnumst við skemmtilegra stunda þegar hlé varð á skólastarfi og kennarar og annað starfsfólk kom saman; gerði sér glaðan dag við veisluborð hjá hvert öðru eða dreypt var á guðaveigum í stærra plássi að kvöldi dags.

Þá voru sögur sagðar, hlegið og sungið – og þá var heldur en ekki gott að hafa þennan listelskandi mann sér við hlið – spilandi á píanóið hvert lagið á fætur öðru, jafnt dægurlög sem brot úr stórverkum heimskunnra tónlistarmanna. Og Sveinn naut ríkulega þessara stunda; hér var hann í vinahópi – það fengum við oft frá honum að heyra; og stundum brá hópurinn sér af bæ – í bíó, á tónleika, í leikhús eða árshátíðir og þannig mætti áfram telja. Í eitt skipti sá Sveinn ástæðu til að bjóða öllum heim til sín í Garðabænum; upphitun fyrir kvöldið; veitingar ekki við nögl skornar og brosandi lék hann á píanóið og naut þess að hlusta á hópinn sinn syngja einhverja „ómerkilega slagara“. Aðrir sem betur þekkja munu eflaust minnast Sveins sem listunnanda og virks þátttakanda á sviði sígildrar tónlistar og söngs og, ef rétt er munað, var hann m.a. lengi virkur í Pólýfónkórinum.

Sveinn var einstaklega ljúfur persónuleiki, hógvær og kurteis – snyrtimennskan uppmáluð í klæðaburði og allri umgengni. Enginn efaðist þó um getu hans að koma sínu fram – ákveðinn ef því var að skipta og fastur fyrir. Sveinn var farsæll kennari, vel liðinn af nemendum og hjá honum lærðu þeir sitt fag – enskuna.

Tíminn leið – hópurinn dreifðist eins og lífsins gangur bauð upp á, en víst er það eitt að þessi ár á Bifröst voru einstök og þeir sem þau upplifðu minnast þeirra með mikilli ánægju.

Af og til hittist hópurinn og þótt tilefnin geti verið með alvarlegum blæ, eins og nú er við kveðjum kæran vin, þá er gaman að sjást. Við munum rifja upp það skemmtilega, þ.ám. stórveislu er Sveinn bauð til er hann varð sextugur. Var þá fluttur til Vínarborgar en kom heim til að fagna áfanganum í góðra vina hópi. Þar var sem höfðingi færi í virðuleik öllum og veitingar samkvæmt því, en jafnframt var svo einlæglega stutt í gleðina, hláturinn og stráksskapinn að ljóst var öllum viðstöddum að hvorki hann né við höfðum nokkru gleymt frá Bifrastarárunum.

Við minnumst Sveins með einlægri virðingu og þökk fyrir allar samverustundirnar sem aldrei bar skugga á.

Friður Guðs sé og veri með þér, kæri vinur.

Fyrir hönd hópsins,

Kær vinur og bernskufélagi er fallinn í valinn. Það munu nú vera um 60 ár síðan við Sveinn kynntumst fyrst í Austurbæjarskólanum og urðum leikfélagar og bestu vinir. Ein fyrsta minning mín um Svein er þegar hann, spariklæddur níu ára polli í hvítri skyrtu með slaufu, sat við flygilinn á sviði Austurbæjarbíós á 25 ára afmælishátíð Austurbæjarskóla og spilaði stutt tónverk, sem ég man reyndar ekki hvað var. Þessi minning er lýsandi fyrir Svein, því tónlistin stóð honum alltaf nærri.

Hann gat sest niður við píanóið og spilað sér og öðrum til ánægju nánast hvað sem var af fingrum fram. Segja má að augu mín og eyru hafi opnast inn í heim tónlistarinnar í gegnum Svein og fjölskyldu hans á Laugavegi 97, því fallega húsi sem seinna vék fyrir kassabyggingunum sem þar standa nú. Æði oft settist Þóra, mamma hans, píanókennarinn, við píanóið og lét okkur syngja. Þar kynntist ég meðal annars fyrst Glúntunum og bandarískri söngleikjahefð. Við Sveinn áttum samleið í gegnum barnaskólann og svo í menntaskóla. Á menntaskólaárunum var ýmislegt brallað, bridds spilað, meira að segja í tímum (sumum), bíóferðir voru tíðar og svo söngurinn. Það var fyrir 50 árum, að frumkvæði Sveins, að við félagarnir fórum á fund Ingólfs Guðbrandssonar, en hann tók okkur inn í Pólýfónkórinn sem þá var að undirbúa flutning á Jólaóratoríu Bachs. Á þessum árum var mikið sungið í MR og vorum við Sveinn einir á báti í Pólýfón meðal skólasystkina okkar, en fjöldi þeirra gekk í Fílharmóníu og var þá mikill metingur í gangi. Frá þessum tíma á ég líka sérlega góðar minningar frá kvartettsöng í góðum hópi. Sveinn hélt svo árum saman áfram söngnum með Pólýfón og fleiri af bestu kórum landsins, auk þess sem hann söng með Münchener Bach Chor hjá Karli Richter á árum sínum þar í borg, en það er tvímælalaust einn besti kór heims. Við Sveinn vorum nánast eins og bræður á æskuárunum og það var aldrei spurning um annað en að hann yrði svaramaður í brúðkaupi okkar Sólveigar, en hann tók því fagnandi þegar við fórum að draga okkur saman. Eftir það hittumst við alltof sjaldan, enda höfum við ekki búið mörg ár samtímis í sama landi á þeim áratugum sem liðnir eru síðan. Við Sólveig héldum þó alltaf nánu sambandi við Svein og síðustu ár hans í Vínarborg ræddum við reglulega saman í síma. Það urðu oft löng samtöl um ástandið hér heima í landsmálum og pólitík, sem Sveinn fylgdist með úr fjarska af miklum áhuga. Sveinn hefur alla tíð verið heilsuveill og var öryrki síðustu árin. Skyndilegt fráfall hans bar þó óvænt að, alltof brátt og alltof snemma. Við Sólveig hugsum til Sveins með hlýhug og söknuði og minningin um góðan dreng, vin og félaga mun ævinlega lifa með okkur. Innilegar samúðarkveðjur til ykkar, elsku Guðný og fjölskylda.