Sigurður Jónsson

(Jón frá Ljárskógum)

Hvíldu í friði, afi minn, ég sakna þín.

Í dag kveðjum við góðan fjölskylduvin, Sigga í Húsavík, sem var flottur karakter. Ég var svo heppin að ala upp mín þrjú börn sem nágranni hans. Hann tók ástfóstri við eitt þeirra sem hann kallaði Tarsan. Tarsan var rétt byrjaður að babla þegar hann var farinn að taka upp talsmáta Sigga sem var nú kannski ekki alveg á óskalistanum hjá flestum foreldrum, því hann átti til að blóta í meira lagi og vandaði mörgum ekki kveðjurnar, „þessir helv. skítakamrar“ og fleira í þeim dúr.

Var ég oft vakin af Tarsan með því að „Iggi bumma“ væri að fara til vinnu þar sem hver morgunn var notaður í að athuga hvort bensíngjöfin og kúplingin væru ekki örugglega á sínum stað og í lagi. Bíllinn var þaninn svo að ekki hefði neinn orðið hissa á því að sjá hann takast á loft.

Áramótin voru frekar lífleg hjá okkur fjölskyldunni þar sem Siggi, ásamt fleirum, var árlegur matargestur hjá okkur og vandamálið var að það voru sko ekki allir sem héldu með Tý eins og hann gerði, þannig að það upphófust alltaf frekar líflegar samræður og þrætur þar sem aðrir matargestir fengu sko alveg að vita hverskonar vitleysingar það væru sem héldu ekki með Tý, vandamálið var nefnilega að það voru nokkrir af matargestunum sem héldu með Þór.

Siggi hafði ómældan áhuga á íþróttum og voru helgarnar nýttar í að fá sér nokkra bjóra og horfa á boltann í sjónvarpinu og var auðvitað kominn með allar helstu græjur sem til þurfti svo örugglega færi ekkert framhjá honum af fótboltaútsendingum, en eitthvað var nú hnötturinn sem búið var að fjárfesta í að stríða honum og var hann búinn að þramma um allt hverfi með hnöttinn, þar á meðal uppá þak hjá okkur og endaði svo á að grafa snúru yfir götuna og uppá næsta hól til að fá sem mest gæði. Var mismikil ánægja af þessum uppátækjum hans í hverfinu. Það var einmitt á svona flottri fólboltahelgi sem Siggi ákvað nú að best væri að fjárfesta í gasgrilli. Keypti hann þessar líka fínu sneiðar sem hann henti á grillið, lokaði vel og dreif sig svo inn að klára að horfa á leikinn. Eftir þó nokkurn tíma verða líka þessi svaka læti og allt á kafi í reyk, kíkti þá minn maður á grillið þar sem glerið var sprungið og steikurnar ekkert sérlega huggulegar, voru eiginlega bara horfnar og askan ein eftir. Þá hófst nú þetta líka blótið, að þetta væri nú meira „helv... draslið og svikakaup“, hann gerði að sjálfsögðu ekkert rangt.

Siggi var flottur hvort sem það var í að passa svakalega vel uppá blettinn sinn sem var ekki neitt neitt og enginn mátti fara yfir. Svo var hann duglegur við að mála þessar líka fínu myndir sem við njótum góðs af og kostur að geta snúið myndunum við, þar sem annað listaverk átti það til að prýða bakhliðina.

Enn umfram allt flottur vinur sem okkur fjölskyldunni þótti virkilega vænt um.

Sigurður Jónsson, Siggi í Húsavík eins og hann var alltaf kallaður, er látinn. Siggi var lengi í sveit í Djúpadal í Rangárþingi. Þegar sveitadvölinni lauk var mikill íþróttaáhugi í Eyjum, þá sérstaklega á frjálsum íþróttum. Ungir menn í Eyjum, þar á meðal Siggi, hrifust eins og allir aðrir af íþróttahetjunum. Hann vissi öll Íslands- og heimsmet í frjálsum íþróttum. Á þessum tíma voru fremstir í frjálsum Kristleifur og Guðjón Magnússynir, Eggert Sigurlásson, Adólf Óskarsson og Gunnar Stefánsson sem urðu allir Íslandsmeistarar í sínum greinum. Einnig kepptu þeir á erlendri grundu fyrir Íslands hönd. Auk þess gerði Torfi Bryngeirsson, þá fluttur til Reykjavíkur, garðinn frægan og varð m.a. Evrópumeistari. Siggi vann alla tíð fyrir íþróttahreyfinguna, þá sérstaklega Tý og síðar ÍBV. Íþróttahreyfingin og unglingar eiga honum margt að þakka. Siggi var um mörg ár vallarvörður. Hann var harður á því að ekki væri verið að traðka á grasinu í tíma og ótíma, hann vildi hafa vellina fallega, helst eins og dúk á billjardborði. Siggi hafði hóp ungra drengja í vinnu og kringum sig, þeir áttu það til að gera honum smágrikk ef þeim fannst hann of smámunasamur og nákvæmur, en allir voru þeir vinir hans, þeir gáfu honum nafnið „Siggi valló“ og hélst það við hann það sem eftir var. Siggi dvaldi síðustu ár á heimili aldraða í Eyjum. Hin síðari ár fékkst hann við að mála, myndirnar urðu margar og fjölbreytilegar, hann var ekki hræddur við að tjá sig á léreftinu. Ekki veit ég hvaða einkunn listfræðingar hefðu gefið honum; það kom Sigga ekkert við, þetta voru bara hans myndir. Einhverju sinni bauð Siggi vini sínum að sjá myndirnar. Vinurinn velti vöngum, gerði sig spekingslegan, dró seiminn og hummaði. Sigga leiddist þófið og sagði: „Þú hefur ekki hundsvit á listinni, málið dautt!“

Samúðarkveðjur til ættingja og vina. Með Týs-kveðju,

Hvar skyldu húsin Húsavík og Vatnsdalur hafa verið í sveit sett og hvað áttu íbúar þeirra sameiginlegt? Jú, mikið rétt. Heimaey er rétta svarið. Það sem tengdi íbúa þessara húsa var aðallega ærslabelgirnir sem áttu göturnar til leikja og vorum við Siggi þar framarlega í uppátækjum með alls konar krydd í tilveruna. Siggi átti heima í Húsavík við Urðaveg og var ekki svo ýkja langt að heimsækja hann Óla í Vatnsdal við Landagötu. Já, við Siggi lékum okkur ásamt krökkunum í nágrenninu í frjálsborinni náttúru sem ýmist var mild ellegar harkaleg til lands og sjávar, svo harkaleg að má út æskustöðvarnar í annars konar átökum en íbúarnir áttu að venjast. Milliveginn milli öfga tilverunnar tileinkaði Siggi sér einkum er leið á aldurinn og lífsbaráttan tók við. Hann var góður skipuleggjandi og ábyrgur í orði og verki.

Unglingsárin okkar voru ár hugmynda og athafna er lutu að styrk líkamans og var í því augnamiði litið til frjálsra íþrótta, þar sem reyndi verulega á einstaklinginn. Siggi aflaði sér gagna og þar með þekkingar á hinum ýmsu íþróttagreinum, sem í þá daga var ekki auðfundið, og í kjölfarið var haldið hvert frjálsíþróttamótið af öðru þar sem við skiptum með okkur verkum og nutum liðsinnis aðstoðarfólks.

Í heimabæ okkar Sigga var stutt á milli heimila og afstaða fólks til hinna ýmsu málefna á stundum allólík eins og gengur, samanber stuðningshópana við íþróttafélögin tvö. En það var einmitt eina ágreiningsefnið okkar Sigga. Þar vorum við ekki alltaf samstíga enda oft á tíðum allhörð keppni á milli félagana. Ég var nefnilega stuðningsmaður Þórs en Siggi Týs, sem átti svo sannarlega hug hans, en aldrei svo að samstarf okkar að uppbyggingu frjálsra íþrótta biði hnekki af. Siggi var lengst af starfsmaður Vestmannaeyjabæjar og unglingar störfuðu undir hans stjórn, einkum að vorverkefnum við íþróttavellina. Má segja að þar hafi Siggi verið á heimavelli og má ljóst vera að margur má þakka Sigga liðveisluna í gegnum árin við íþróttaiðkanir og störfin almennt.

En Siggi átti vel varðveitt leyndarmál, sem braust út eftir að hann lét af störfum aldurs vegna. Þar voru kraftar á ferð í litum á striga sem fólust í skáldlegri túlkun hans á Heimaey, sem varð til með látum fyrir árþúsundum. Stíllinn í pensildráttum málarans var því í samræmi við athafnir náttúruaflanna og ekkert fjall né himinn, að ógleymdu hafinu, er laust við það sem málarinn vildi segja umfram það sem hefðbundnar og óhefðbundnar línur boða.

Með þessum fáu orðum kveð ég þig, félagi og vinur, fyrir samverustundirnar og trausta handtakið.

Það er komin kveðjustund, Siggi minn, sem ekki verður hjá komist. Það eru sorgarstundir en þá er margs að minnast sem gleður og kætir. Þú bjóst í kjallaranum á Bröttugötu 9 eftir gos, sem er æskuheimili mitt, og varst heimilisvinur og nágranni.

Þú varst daglegur gestur þar og þegar þú komst gustaði um heimilið og með háværri röddu var spurt um okkur eins og hér byggju eintómir skápar og draugar, þótt við fjölskyldan hefðum stækkað í níu þegar mest var með tilheyrandi háreysti okkar. Þú varst mikil keppnismaður á öllum sviðum. Sóttum við í nærveru þína og oftar en ekki var tekin þrætukeppni. Þú fylgdist vel með íþróttum og voru frjálsar þitt uppáhald. Ég man mest eftir þér í kringum íþróttavelli og útivistarsvæði bæjarins sem var þitt lifibrauð við uppgræðslu, snyrtingu og umsjón.

Þú lagðir þig allan fram daglega við að Týrara-væða mig en það tókst nú ekki betur en svo að ég varð harðasti Þórari og öll mín systkini, sex að tölu, líka. Einnig hefur það þótt merkilegt þegar við Adolf Óskars urðum fyrstu Þórararnir sem innlimuðumst í sláttugengið alræmda sem þú stjórnaðir.

Aksturslag þitt var einnig merkilegt, með aðeins fyrsta og annan gír og bensíngjöfin í botni. Þú þurftir reglulega að taka í nefið þar sem meirihluti neftóbaksins lenti annars staðar en í nösum þínum.

Þegar ég heimsótti mömmu á Bröttugötuna á seinni árum var heilsað upp á karlinn og spekúlerað um daginn og veginn þar sem íþróttir, málaralistina, gönguferðir og ljósmyndun bar á góma. Þetta eru brot af góðum minningum og þar sem æviskeið þitt er á enda vil ég þakka fyrir að hafa náð samverustundum með þér.

Ég votta syni þínum, barnabörnum og öðrum aðstandendum innilegustu samúð.

Guð geymi þig vinur.

Blessuð sé minning þín.