Í síðustu viku var gátan þessi eftir Pál í Hlíð:
Hann var pabba orfi á,
oní jörðu rekinn sá.
Neðst á bátnum aftast er,
oft á göngu sárna fer.
Hér kemur lausn Hörpu í Hjarðarfelli:
Ég tók í hæla tvo á orfi,
tjaldhælana rak á kaf.
Á siglutrésins hæl ég horfi.
Hælsæri fæ göngu af.
Helgi R. Einarsson leysti gátuna með þeirri athugasemd að eftirfarandi vísa hefði orðið til yfir kosningasjónvarpinu:
Hællinn er á orfi´ með ljá,
oft má hæl í jörðu sjá,
hæll er kjölnum aftast á,
ýmsa hæla göngur hrjá.
Og enn kemur hér gáta eftir Pál í Hlíð:
Ég giftur henni Gunnu var,
get svo verið lélegt far,
og líka mælieining er,
oft ég skjólið veiti þér.
Í skjólinu að sitja er gott,
og súpa úr mér.
Stefán Vilhjálmsson segir á Leirnum að stefnan sé tekin til æskustöðva um hvítasunnuna:
Toga í mig fjörðinn finn,
til ferðar senn mig gyrði,
heldur sig nú hugurinn
hálfur í Mjóafirði.
Það fór svo fyrir mér sem oftar þegar ég blaða í ljóðum og vísum Bjarna frá Gröf að geta ekki hætt. „Guð í sjónvarpinu“ kallar hann þessa:
Í útvarpinu atómskáldin ekki þykja góð,
og ýmsir gjöra þeirra hlut nú smáan.
Þó Drottinn kæmi sjálfur og læsi þeirra ljóð
líklega myndu fáir hlusta á ‘ann
en gaman væri í sjónvarpinu að sjá ‘ann.
Ævidansinn:
Allt í gegnum aldaraðir
ekki breytast heimsins kynni,
ýmist hryggir eða glaðir
dansa menn um dauðans traðir.
Drottinn stjórnar hljómsveitinni.
Þessi staka skýrir sig sjálf:
Kosningarnar koma senn,
kurteisina bæta,
nú heilsa allir heldri menn
hverjum sem þeir mæta.
Á þingpöllum:
Ég þingmenn háa heyrði þar
halda ræður dagsins,
ég held þeir séu hornsteinar
í heimsku þjóðfélagsins.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is