Jón Halldórsson

Elsku pabbi, tengdapabbi og afi. Það var okkur mikið áfall að fá fréttirnar af því að þú værir farinn frá okkur. Það er svo tómlegt án þín. En allar minningarnar sem við eigum um þig eru okkur mjög dýrmætar.

Það var aldrei langt í húmorinn hjá þér og mikið var yndislegt að sjá þig og litla afagullið þitt saman við vinnu í sveitinni.

Þú varst honum svo góð fyrirmynd og áttir eftir að kenna honum ótal margt. Fyrir allar stundirnar okkar saman erum við óendanlega þakklát.

Þú varst vinur vina þinna og ekki síður dýranna þinna. Þér var mikið í mun að sinna þeim eins vel og hugsast gat. Minning þín lifir með okkur um ókomna tíð.

Hvíldu í friði elsku vinur.

Þín

Jón frændi er dáinn. Upp í hugann koma ýmsar minningar um góðar stundir sem við áttum saman á okkar yngri árum. Við sáumst fyrst þegar ég kom, átta ára, í heimsókn með afa og ömmu í Kambshól, en þá bjuggu þar foreldrar Jóns, heiðurshjónin Elínborg og Halldór, sem var afabróðir minn, Jón, sem þá var ellefu ára, og Bet frænka, sem er jafnaldra mín. Vorið eftir, þá níu ára, var ég mættur til að vera hjá þeim sumarlangt. Hjá Dóra frænda, Elínborgu og systkinunum Jóni og Bet dvaldi ég hvert sumar eftir það, fram á ungligsár, og fjórtán ára fór ég í brúarvinnu ásamt Jóni til Guðmundar frænda okkar.

Ekki vorum við Jón alltaf sammála um hlutina en það risti aldrei djúpt. Við vorum alla tíð hinir mestu mátar, bæði í sveitinni og í brúarvinnunni.

Ef Jón hefði ekki orðið bóndi hefði hann örugglega unnið við vélar og tæki. Hann hugsaði vel um öll tæki og vélar heimilisins, smurði og dyttaði að. Ég man alltaf eftir því þegar Austin Gypsy-jeppinn var keyptur. Hann var á svokölluðum flexitorum og var það talin hin mesta óráðsía að vera með þannig búnað. Jón frændi hugsaði vel um bílinn, smurði reglulega og afsannaði þar með þessa kenningu í sveitinni.

Borgarbarn getur Jón frændi minn seint talist og minnist ég þess er hann kom til Reykjavíkur í fyrsta sinn. Gisti hann þá hjá ömmu og afa á Háteigsveginum og var mér falið það hlutverk að sýna honum höfuðborgina.

Við skruppum í bæinn, eins og vera bar, gengum niður Laugaveg og skoðuðum okkur um. Er við komumst niður á Lækjartorg til að taka strætó til baka segir hann við mig: „Hvað er allt þetta fólk að slæpast hérna, þarf það ekkert að vinna?“ Mér varð svarafátt. Þegar við komum til baka spurði afi Jón:

„Hvernig líst þér á Reykjavík?“ „Iss,“ sagði Jón, „hér eru ekkert nema slæpingjar.“ „Já er það,“ sagði sá gamli og hélt áfram að lesa blaðið. Þessi orð Jóns eru sönn enn þann dag í dag.

Jón frændi tók, ásamt henni Jóhönnu sinni, við búi foreldra sinna árið 1971 og hefur þeim búnast vel, eignast þrjá syni, tengadadætur og barnabörn.

Við Ragnhildur sendum fjölskyldunni okkar innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning þín, frændi. Kveðja,

Hinn 27. maí fékk ég þær fréttir að þú værir látinn. Ofsalega voru þetta erfið orð að heyra. Síðustu ár vorum við ekki í miklu sambandi, en alltaf vorum við góðir vinir. Við gátum setið tímunum saman og spjallað, alveg sama hvaða verk þú varst að vinna í sveitinni, við sátum frammi í geymslu og spjölluðum heillengi saman. Alltaf fannst mér jafn gaman og gott að koma til ykkar Jóhönnu á Kambshól.

Þegar Jón Agnar fæddist varðst þú svo montinn af honum og passaðir svo upp á að ég færi ekki of geyst í neitt á meðgöngunni. Þegar við skírðum Jón Agnar skírðum við í höfuðið á þér og pabba, þú varst svo ánægður en sýndir ekki öllum það.

Eitt man ég sem ég mun aldrei gleyma en þú sagðir mér að þú hefðir tárast þegar nafnið kom, þú varst svo ánægður með það. Við vorum alltaf að grínast með það, að ef það var einhver óþekkt í Jóni Agnari þá varstu alltaf handviss um að hann fengi þetta hvorki frá þinni fjölskyldu né minni og það fannst mér gaman að heyra.

Þú kallaðir Jón Agnar svo oft „nafna“ og hann talar um það í dag.

Ég vil þakka þér fyrir alla umhyggjuna og vináttuna sem þú sýndir mér öll þessi ár.

Elsku Jóhanna, Tóti, Halldór, Lalli og aðrir aðstandendur, ég votta ykkur mína dýpstu samúð. Nú kveð ég þig í hinsta sinn og takk fyrir allt.

Í dag er borinn til grafar nágranni minn, Jón Halldórsson, bóndi á Kambshóli. Jón var samferðmaður minn þó hann hafi verið aðeins eldri. Ég man eftir honum frá unga aldri þegar ég var í sveit á næsta bæ við Kambshól, á Valdarási í Fitjárdal í Húnaþingi vestra. Síðan urðum við góðir nágrannar í Fitjárdal þegar fram liðu stundir.

Jón lét ekki mikið á sér bera á mannamótum né við ýmsa viðburði í sveitinni. Jón unni sveitinni og bjó vel og naut þess starfs sem hann hafði valið sér, að taka við jörð foreldra sinna og að vera bóndi. Jón kunni að búa eftir aðstæðum, var ekki með stórbúskap en hentugan eftir jarðkostum. Búskapur Jóns snerist fyrst og fremst um sauðfé. Féð hans var vel gert og vel hirt.

Það var því mikið áfall fyrir Jón og hans fjölskyldu, á seinni búskaparárum hans, að þurfa að skera fé sitt niður vegna riðu. Hann var samt aldrei á því að hætta búskap heldur undirbjó nýja tíma með nýtt fé meðal annars með því að endurskipuleggja fjárhúsin sín, en það gerði hann með mikilli prýði.

Það var gaman að hitta Jón í tómum fjárhúsum þegar hann vann að endurgerð þeirra. Þar fór bóndi sem hlakkaði mikið til að endurheimta fyrra starf sitt og sinna því vel eins og hann hafði gert í svo marga áratugi.

Það var oft venja okkar á Hrísum að fara í reiðtúr fram að Króki og þá var riðið um hlað á Kambshóli. Oft náðum við tali af Jóni og ræddum um búskapinn og veðrið. Jón hafði hins vegar alltaf gætur á því að farið væri varlega um þar sem fé var annars vegar og veghlið væru lokuð. Sérstaklega er mér minnisstætt þegar mágur minni og ég riðum fram á Klofningsvörðuna á ásnum við merki Kambshóls og Valdaráss seinasta vor.

Fallegur vordagur og lambféð um allar grundir upp með fjárhúsunum. Við ræddum við Jón heima á hlaði. Jón vildi að féð fengi næði og það yrði ekki fyrir styggð.

Það leyndi sér ekki að hann hafði mikla ánægju af sínu fallega fé. Þó svo að Jón hafi ekki látið mikið í sér heyra í félagsstarfi sveitarinnar þá erum við, Hrísabændur, alltaf þakklátir honum að styðja við stofnun og starf Fitjárræktar, sem er félag um hagsmuni eigenda árinnar Fitjár.

Það er söknuður að Jóni Halldórssyni úr dalnum. Við munum minnast hans um ókomin ár þegar við lítum frameftir „heiðanna ró“. Megi hann una vel á nýjum stað. Samúðarkveðjur til Jóhönnu og fjölskyldu. Fyrir hönd fjölskyldunnar á Hrísum,