Júlíus Óskar Halldórsson

Hér angar allt til stranda

í árdagsroða blæ,

og ylur heilags anda

fer yfir land og sæ.

Minn hugur vorleið velur,

í vonarörmum grær,

það blóm, sem ást mín elur

og aldrei bliknað fær.

Gleymdur skal genginn vegur,

gleðinnar léttast brár.

Anda þinn að sér dregur

afl minnar hjartans þrár.

Leiddu mig ljóss á brautum,

lifa með þér ég kýs,

sviptu mig sorg og þrautum

sólbjarta vonardís.

Ljúfir straumar leiða

laða fjöllin blá.

Hingað upp til heiða

huga minn og þrá.

Frið og gleði fann ég

fyrst í þessum reit.

Þú geymir allt sem ann ég

yndislega sveit.

(Halldór Jón Guðmundsson)

Við hittumst í sumarlandinu fagra. Þín

Kær tengdafaðir og ekki síst góður vinur er fallinn frá. Ég kom inn í líf Júlla er hann bjó í Ásgarði 32 með Siggu tengdó og fimm dætrum sínum. Við Júlli náðum strax vel saman frá fyrsta degi, kannski vegna þess að hann sá mannsefni í mér fyrir hana Sigrúnu sína, hver veit? Alla vega gekk það upp að fyrsti tengdasonurinn var í höfn.

Júlli var lífsglaður maður og töffari alla sína tíð. Bílstjóri nr. 35 hjá strætó og búinn að vinna sig upp í vaktformann með bækistöð í gamla gasfélagshúsinu niðri á Hlemmi. Rakstur, rakspíri, stífpressað uniform og vel burstaðir skór og greiðan í brjóstvasa var fastur liður fyrir vakt, aukavaktir teknar ef þær buðust og ökukennsla í aukavinnu. Svona var þetta bara til að endar næðu saman á heimilinu í Ásgarðinum. +

Ég heyrði Júlla aldrei kvarta né hallmæla nokkurri sál en hann hafði skoðanir á hlutunum. Lífsgleði hans náði út fyrir endimörk lífsins, þótt eflaust hafi oft á móti blásið þá var hann ekki að flíka því. Örlæti Júlla gagnvart mér og fleirum var með eindæmum, að fá nafnið hans á víxil var pottþétt. Víxillinn var keyptur. En það var eitt sem maður skynjaði fljótt, maður bað hann ekki að lána sér bílinn.

Bíllinn var í hans huga bæði atvinnutæki og stolt hans, án bílsins komu engar tekjur inn af ökukennslunni. En svo tíndust dæturnar hver af annarri að heiman og róðurinn fór að léttast.

Til Spánar var farið, sérstaklega Majorka, og komið heim með spænskar plötur sem rötuðu beint á fóninn í stofunni. Æskuslóðir sínar á Leirum undir Eyjafjöllum talaði Júlli alltaf um af hlýhug. Að renna austur var árlegur viðburður og geta þreifað á stokkum og steinum æsku sinnar. Það var andagift hans. Bíladellan yfirgaf Júlla aldrei; gat haldið prófinu til endaloka, þótt sumir hafi ekki verið hressir með það.

Að taka rúntinn niður Laugaveg upp Hverfisgötu og inn Borgartún til að fara í Bónus var vikulegt ævintýri. Flokkurinn og málgagnið höfðu einnig fastan sess í lífinu. Stundum var hann ósáttur við flokkinn, þá var bara farið niður í Valhöll og málin rædd við ráðamennina þar. Að yfirgefa flokkinn kom aldrei til greina. Lífið okkar saman er búið að spanna mörg ár, en nú er komið að leiðarlokum kæri vinur. Far í friði. Elsku Sigga, Guð styrki þig í þínum raunum. Þinn tengdasonur,