Sigurður Helgi Hallvarðsson fæddist á Siglufirði 2. janúar 1963. Hann lést á Líknardeildinni í Kópavogi 10. júlí 2014.
Foreldrar hans eru Hallvarður Sævar Óskarson, f. 24.11. 1944 og Ágústa Lúthersdóttir, f. 2.8. 1945. Sigurður átti eina systur, Írisi f. 23.11. 1966. Sigurður giftist Ingu Maríu Friðriksdóttur, f. 20.8. 196, þann 20. ágúst 2004. Foreldrar Ingu Maríu eru Friðrik Lindberg, d. 2004 og Steinþóra Ingimarsdóttir. Sigurður og Inga eiga 9 börn samtals en einnig tvo fóstursyni sem eru barnabörn þeirra. Börn Sigurðar og Ingu Maríu eru Sigurður Ingi, f. og d. 1997 og Hallvarður Óskar, f. 1999. Breki Steinn, f. 2003 og Sölvi Páll, f. 2005 eru fóstursynirnir. Sigurður átti áður Ágústu Marsibil, f. 1989 sem er gift Mikkel Sørensen og eiga þau synina Óskar Sigurð, f. 2010 og Aron Sigurð, f. 2013 en þau eru búsett í Danmörku, Snorra, f. 1991 og Aron, f. 1993. Inga María á Rakel, f. 1980, Írisi, f. 1983 og Viktor og Katrínu, f. 1987
Sigurður bjó á Siglufirði til fimm ára aldurs en flutti þá með foreldrum sínum til Reykjavíkur, á Langholtsveg 102, og ólst þar upp en foreldrar hans búa á Selfossi í dag. Sigurður var ekki lengi að þefa uppi fótboltavöll í nágrenninu og varð Þróttari frá fyrsta degi. Mörg sumrin fór hann þó til Siglufjarðar og spilaði þá með vinum sínum þar. Sigurður spilaði alla sína tíð með Þrótti en sumarið 1993 þjálfaði hann og spilaði með Hugin á Seyðisfirði, 1999-2000 spilaði hann með Haukum en einnig var hann eitt ár með Fjölni. Þróttarahjartað var samt aldrei langt undan og nú síðustu árin var það fastur punktur í tilverunni að hitta félagana í hádeginu. Hann lauk sveinsprófi í málaraiðn 1987, meistararéttindi fékk hann 1989 og löggildingu sem málarameistari árið 2000. Vann hann lengi vel með föður sínum og stofnuðu þeir fyrirtækið Gæðamálun saman. Sigurður og Inga María hafa búið öll sin ár saman í Grafarvogi, fyrst í Dalhúsum en síðustu árin í Hvannarima.
Útför Sigurðar fer fram í Hallgrímskirkju í dag, 18. júlí 2014, og hefst athöfnin kl. 13.15.
Í dag er Siggi stjúpi minn borinn til grafar. Hann verður jarðaður með syni sínum Sigurði Inga, sem fæddist andvana árið 1997. Siggi talaði oft um að hann hlakkaði til að hitta hann og verður gott að vita af þeim saman. Siggi var yndislegur maður sem hugsaði alltaf um aðra á undan sjálfum sér. Hans mesta gleði var að gleðja aðra. Þessir eiginleikar komu sérstaklega vel fram á síðustu mánuðum og héldu honum bókstaflega gangandi. Í haust afrekaði hann að ganga með bræðrum mínum alla leið frá Hveragerði til Reykjavíkur til þess að afla fjár sem rann óskipt til Ljóssins, en þar átti hann öruggt athvarf. Þetta gerði hann, haltur og hálflamaður, með bros á vör. Hann tók meira að segja nokkur dansspor efst á heiðinni. Ef Siggi ákvað að gera eitthvað til að hjálpa öðrum þá einfaldlega gekk hann í það verk og lét ekkert stoppa sig. Við gætum öll tekið hann okkur til fyrirmyndar.
Ég get því miður ekki verið með fjölskyldu minni og vinum í dag en á vormánuðum tók ég þá ákvörðun að fara til Argentínu og hefja störf fyrir mannréttindasamtök þar í landi. Það var mjög erfið ákvörðun. Þá hafði ég verið heima frá því í september í fyrra til þess að vera með Sigga og fjöskyldunni og hjálpa til á þessum mjög svo erfiða tíma. Ég settist reglulega hjá honum með kaffibolla og spurði hann þá nánast alltaf hvort ég ætlaði ekki að fara eitthvað fljótlega og vildi fá að vita hvert yrði næsta ævintýrið mitt. Hann virtist lítið skilja hvað ég væri að gera hér að „vesenast yfir honum“ eins og hann orðaði það. Þegar ég sagði honum að ég hefði loks sótt um starf í Argentínu brosti hann og sagði að honum þætti það frábært. Ég er innilega þakklát fyrir þennan tíma sem ég fékk með honum og hugur minn er hjá honum, mömmu og systkinum í dag sem og aðra daga.
Fram í hugann kemur falleg minning um Sigga: Við systkinin komum heim úr skólanum og inni glymur hávær tónlist. Siggi dansar um, spilar á þverflautuna sína og syngur þess á milli. Hann er kominn í jakkafötin og ætlar greinilega að bjóða mömmu eitthvað út. Hann var glaður og það gladdi okkur.
Ég er viss um að þetta verður fjölmenn jarðarför. Siggi var mjög vinamargur, enda eru óteljandi ástæður til þess að þykja vænt um hann og fjölskyldan er stór. Hann sagði stundum í gríni að draumur hans væri að eiga sitt eigið fótboltalið og það átti hann: Börnin hans, stjúpbörn og afabörn voru fótboltaliðið hans.
Siggi er kominn í jakkafötin, tilbúinn að stíga dansinn og þverflautan ómar. Hans verður sárt saknað. Hann var hjartagóður maður sem vildi allt fyrir aðra gera.
Katrín.
Þinn vinur og mágur,
Ingimar Þór Friðriksson.
Fengum oft að fara með honum í bíltúra niður í Þróttaraheimili og í Ljósið þar sem allar konur vildu kyssa hann og þegar við kjöftuðum því í ömmu þá sagði hún alltaf brosandi: því fleiri sem þykir vænt um afa, því betur líður afa ykkar. Afa Sigga þótti ótrúlega vænt um okkur og var montinn þegar hann sagði okkur vera yngstu strákana sína og við erum montnir af honum.
Breki Steinn og Sölvi Páll.
Elsku Inga og fjölskylda, Halli, Gústa, Íris, Ágústa, Snorri, Aron og Hallvarður Óskar, megi Guð og góðar vættir styrkja ykkur í sorginni. Minningin um góðan dreng lifir um ókomna tíð.
Árni og Kristín (Linda).
Kveðja frá skólafélögum
Elsku Siggi okkar er farinn, gamall skólafélagi úr Langholtsskóla. Við krakkarnir úr 1963-árganginum höfum verið að hittast undanfarin ár að frumkvæði Sigga og höfum við hist með fjögurra mánaða millibili en þegar leið á fannst okkur þetta allt of lítið og fórum að hittast mánaðarlega og þá oftast á Kaffi Flóru sem er í okkar uppeldishverfi. Við í árganginum höfum hist reglulega frá því við útskrifuðumst úr Langholtsskóla, á ca. fimm ára fresti, en árið 2009 var 30 ára „reunion“ og eftir það hafði Siggi alveg verið driffjöðrin í hópnum. Siggi var mikill baráttumaður, uppalinn Þróttari og mjög sterkur karakter. Hann var algjörlega með munninn fyrir neðan nefið, við héldum stundum þegar við hittumst á kaffihúsum að okkur yrði hent út, þvílík voru lætin þegar best lét.Hann hafði ótrúlegan húmor fyrir sjálfum sér og öðrum sem eflaust hefur bjargað honum við að takast á við þessi erfiðu veikindi sem vörðu í tíu ár, en á þeim tíma afrekaði hann margar hetjudáðir sem við hin dáðumst að og fengum að taka þátt í með honum, eins og t.d. gangan sem hann fór frá Hveragerði til Reykjavíkur og var stór hluti af okkur sem labbaði með honum síðasta spölinn fyrir utan smá spjall á heiðinni með einum skólafélaga. Það var mikill heiður að fá að taka þátt í þessu. En það var ekki nóg, hann vildi gera meira og var sífellt að hugsa leiðir til að hjálpa öðrum. Eftir eina hvíldarinnlögnina á líknardeildinni fannst honum skammarlegur aðbúnaður fyrir börnin og fór hann að safna fyrir nýjum sjónvörpum og tölvum fyrir börnin í Rjóðrinu og tók ekki nema nokkra daga fyrir hann að láta hlutina gerast. Næsta verkefni var hann með á prjónunum sem hann náði ekki að klára en er örugglega byrjaður að láta gott af sér leiða í Draumalandinu. Eitt af því sem hann lagði stund á var eins og hann kallaði það „að trufla vinnandi fólk“ og nutu margir heimsókna hans á meðan heilsan leyfði.
Það er stórt skarð höggvið í okkar hóp á þessu ári, þar sem tveir félagar hafa fallið frá með aðeins tveggja mánaða millibili
Við lofuðum Sigga að hafa alltaf lausan stól við borðið og stóran bjór og hans loforð var að láta vita af sér og jafnvel fella glasið, þannig fyndum við að hann væri með okkur.
Um leið og við kveðjum yndislegan dreng viljum við senda Ingu og fjölskyldu Sigga innilegar samúðarkveðjur.
Þín verður sárt saknað, elsku kallinn okkar.
Kveðja frá skólafélögum, árg. 1963 í Langholtsskóla.
Rósa, Vigdís, Elín
og Örn (Gulli).
Við kynntumst í Ljósinu. Vorum ljósberar. Hann vildi félaginu vel og ákvað að ganga frá Hveragerði til Reykjavíkur með Willum, vini sínum, og örfáum félögum til styrktar Ljósinu. Ótrúlegt þrek, haltur og skakkur. Viljinn hélt honum uppi. Hafi hann þökk fyrir. Bjargaði fjárhag Ljóssins í heilt ár, en starfsemin gengur út á velvilja fólks.
Siggi mætti í Ljósið á morgnana þegar hann hafði þrek til. Sveiflaði sér inn og sagði: Hvar er Mafíuósan? en það var Erna Magnúsdóttir, framkvæmdastjóri Ljóssins. Honum fannst hún frábær en stundum svolítið ákveðin.
Brandararnir dundu á okkur. Alltaf hress. Við skyldum aldrei, aldrei vorkenna honum. Hún Inga, kona hans, er stórkostleg og frábær. Studdi hann að eilífu. Og börnin þeirra gerðu allt til að gera honum lífið bærilegt. Ótrúlegt þrek hjá öllum. Frá okkur fór hann í mat í félagsheimili Þróttar, þar sem hann náði sér einnig í andlega næringu. Hann hafði alltaf brandara á reiðum höndum. Inga er heill kafli út af fyrir sig. Hvað er hægt að leggja á eina konu? Með allan barnafjöldann auk tveggja barnabarna sem þau tóku að sér.
Við ljósberar þökkum Sigga innilega fyrir árin sem við nutum hans. Ingu og allri fjölskyldunni þökkum við alla samveruna. Vonum að hún hafi þrek til að hitta okkur. Sigga þökkum við yndislegar samverustundir. Fyrir hönd ljósbera segi ég: hvíldu í friði, elsku Siggi minn.
Kveðjustundin komin er
kæri Siggi ofurhressi,
Guð um eilífð fylgi þér
og Ingu þína blessi.
(SA)
Sigurbjörg Axelsdóttir.
Þetta reyndist þó ekki vera okkar síðasta samverustund. Við áttum saman fleiri notalegar og einlægar stundir yfir kaffibolla áður en yfir lauk.
„Meðan ég get glatt einhverja með einhverju, geri ég það,“ sagði Siggi í sjónvarpsviðtali í aprílmánuði og hann lifði svo sannarlega samkvæmt því til hinstu stundar. Síðasta ár ævi sinnar vann hann stórvirki. Eldmóður hans og lífskraftur gerði honum kleift að styrkja málefni sem komu mörgum að ómetanlegu gagni. Siggi, sem hafði í áratug tilheyrt hópi sjúkra og kynnst aðbúnaði þeirra og aðstæðum af eigin raun, lét hendur standa fram úr ermum og safnaði hárri fjárhæð fyrir Ljósið, endurhæfingar- og stuðningsmiðstöð fyrir þá sem hafa greinst með krabbamein og aðstandendur þeirra. Þá komst hann að því eftir eina innlögnina á líknardeild hve litla afþreyingu langveik og fötluð börn bjuggu við í Rjóðrinu og dreif í að safna fyrir sjónvarpi og leikjatölvu á hvert herbergi.
Siggi átti samhenta fjölskyldu og trausta vini, sem umvöfðu hann kærleika og lögðu sitt af mörkum til að draumar hans mættu rætast.
Við Siggi kynntumst er ég flutti á Langholtsveginn árið 1974. Þá var ég 10 ára en hann ellefu. Við urðum nágrannar, bekkjarsystkin og vinir. Siggi var glæsilegur fótboltastrákur sem bræddi margt stúlkuhjartað. Hann var grallari og skemmtilegur en umfram allt góður drengur sem vildi öllum vel.
Ég sendi eiginkonu hans, börnum og öllum aðstandendum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Minningin um heilsteyptan og góðhjartaðan dreng lifir – hann var hetja sem sýndi okkur að allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi.
Svala Ísfeld Ólafsdóttir.
Siggi fékk að kynnast hinum stóra leikvelli sem Sigló var eftir að síldin hvarf, brakkar og bryggjur, sjoppur og kaupmenn, bíóið, fjallið og eilíft lognið. Umhverfið bauð upp á endalausa leiki og grallaraskap fyrir unga drengi. Við fórum í fótboltaferðalög um Norðurland – unnum góða sigra en stundum var tapið sárt.
Sú minning sem lifir lengst er þegar við í 3. flokki KS fórum í eftirminnilega keppnisferð til Danmerkur 1978. Flestir vorum við að fara til útlanda í fyrsta sinn og það var ekki sjálfgefið á þeim árum að unglingar norðan af heimskautsbaug færu í slíka för. Ferðin var eitt endalaust ævintýr og síðustu árin höfum við hist reglulega og rifjað upp sögurnar. Sveitastrákarnir frá Sigló voru ekki eingöngu að komast í snertingu við grasvelli, öl og rauðar pylsur í fyrsta sinn, heldur líka danskar stelpur. Kvöld eitt höfðu nokkrir í hópnum komist í kynni við framandi fljóð. Voru þær dregnar út á grasvöllinn í Asnæs og þegar hvolpavitið gerði vart við sig, þá stóðu Siggi og félagar hjá og kveiktu á flóðljósunum á vellinum og komu í veg fyrir að bráðþroska drengir eignuðust erfingja á danskri grundu. Í 50 ára afmæli Sigga ákváðum við að hittast á Sigló þá um sumarið. Það gerðum við og áttum saman góðar stundir ásamt Sigurjóni, gamla þjálfaranum okkar. Ári síðar er þessi snjalli knattspyrnukappi allur.
Í allri sinni baráttu stóð Siggi ekki einn. Stór fjölskylda, foreldrar, vinir, Þróttarar, KS-ingar og fleiri stóðu að baki honum. En kletturinn í baráttunni var þó án efa Inga – konan í lífi Sigga, hún hefur sýnt ótrúlegan styrk.
Óþrjótandi kraftur Sigga, jákvæðni og baráttuþrek vakti athygli þjóðarinnar. Í veikindum sínum var Siggi alltaf að spá í hvað hann gæti gert fyrir sitt umhverfi, hvort sem það var Ljósið, líknardeildin eða annað. Hann taldi það ekki eftir sér að fara gangandi ásamt sonum sínum og vini frá Hveragerði til Reykjavíkur til styrktar Ljósinu. Þegar Siggi gat glatt aðra þá leið honum best. Hann hafði ekki dvalið lengi á líknardeildinni þegar sú hugmynd kviknaði að safna fyrir tækjum fyrir langveik börn sem þar dvöldust. Síminn tekinn upp, vinir og velunnarar heimsóttir og ný tæki voru komin innan nokkurra daga. Svona var Siggi – alltaf að gleðja.
Nú er baráttu vinar okkar, Sigga Halla, lokið. Hafðu, vinur, þökk fyrir áratuga vináttu sem við mátum mikils. Ljúfar og góðar minningar um frábæran vin munum við ætíð geyma með okkur.
Komið er að kveðjustund
hetju er létti marga lund.
Þróttmikill á drottins vegi
orðstír góður deyr aldregi.
(Sig. Tómas)
Ingu, börnum þeirra, barnabörnum, foreldrum, systur og öðrum vottum við dýpstu samúð.
Birgir Gunnarsson,
Hermann Einarsson,
Jónas Skúlason og
Sigurður Tómas
Björgvinsson.
Kæri vinur, minningarnar hrannast upp og orð á prenti verða heldur fátækleg þegar kemur að verðmæti vináttunnar og þeirri fallegu manneskju sem þú hafðir að geyma. Þú komst til dyranna eins og þú varst klæddur, hreinn og beinn. Þegar kom til kastanna hafðir þú afdráttarlausar skoðanir þannig að þegar sá gállinn var á þér áttir þú til að stuða fólk, sérstaklega þá sem ekki þekktu þig en um leið svo réttsýnn, ærlegur og glettinn að allir hrifust með á endanum.
Þau eru ófá augnablikin sem við upplifðum saman, oftast skemmtilega sigra en stundum ósigra en það skipti litlu hvernig byrinn stóð, alltaf mátti treysta á þig innan sem utan vallar og auðvitað mátti stóla á mörkin frá þér. Þér fannst einfaldlega gaman að skora og varst marksækinn í eðli þínu. Þú varst stoltur maður með stórt hjarta og náðir í samvinnu við þína heittelskuðu Ingu að gefa af þér og áorka alveg ótrúlega miklu. Þú varst stoltur Þróttari. Þú varst stoltur af fjölskyldunni þinni og strákunum þínum, í boltanum fylgdir þú af öllu hjarta. Þú varst stoltur fagmaður og stoltur af fyrirtækinu ykkar pabba þíns. Það kom alltaf blik í augun þegar þú talaðir um æskuárin og boltann, mömmu og pabba og systur þína og vinina á Sigló. Inga og börnin voru svo alltaf miðpunkturinn, jafnvægið í þínu lífi. Á sama tíma og þú hafðir fyrir stórri fjölskyldu að sjá og vannst myrkranna á milli gafstu þér tíma fyrir félagið þitt og vini þína. Ég dáðist að þessu þreki og þessari æðrulausu umhyggju fyrir öllum. Þannig tókst þú svo á við illvígan sjúkdóm og í þeirri langvinnu baráttu tókst þér að bæta umhyggju fyrir samfélaginu öllu við þitt stolta risastóra hjarta. Þjóðin fékk að fylgjast með þér í Ljósagöngunni frá Hveragerði til Reykjavíkur og eins þegar þú safnaðir fyrir skjám handa langveikum börnum á líknardeildinni.
Kæri vinur, við áttum margar góðar stundir saman og fyrir það er ég þakklátur. Síðustu árin tefldum við oft og lengi vel töldum við sigrana í því einvígi en við vorum hættir að telja og síðasta skákin er búin í bili. Orðstír þinn lifir og lífsþróttur þinn og umhyggja er okkur öllum lífsbót og til eftirbreytni.
Ég vil minnast á og þakka starfsfólki líknardeildar fyrir kærleiksríka umönnun og hlýtt viðmót.
Hugur minn er hjá Ingu, börnunum þínum og barnabörnum, foreldrum og systur.
Willum Þór Þórsson.
Siggi kom inn í Haukahópinn með sína alkunnu nærveru, hvatti menn áfram, reif kjaft og sagði brandara og sögur. Ég tel að það að fá Sigga inn í liðið hafi á endanum gert gæfumuninn fyrir velgengni liðsins. Fyrir utan ótrúlega mikilvæg mörk á ögurstundu í leikjum þá var það keppnisskapið og sigurviljinn sem smitaði alla í kringum hann. Okkar samskipti héldu svo áfram eftir að ég fór að starfa fyrir Knattspyrnufélagið Þrótt sem má kalla okkar stórfjölskyldu og þar fylgdum við liðinu okkar upp og niður til skiptis úr úrvalsdeild.
Það fyrsta sem kom upp í huga mér þegar ég frétti af andláti þínu var þegar við sátum saman í rútu á leið í leik gegn Hugin á Seyðisfirði, í úrslitakeppni 3. deildar. Þú sagðir mér frá því að þú hafðir farið nokkru áður í stúdíó hjá Jóni vini þínum Ólafssyni og tekið upp lag fyrir Ingu konuna þína. Þú leyfðir mér síðan að hlusta á upptökuna sem þú varst með í spilaranum. Þetta var lagið It must be love með Madness. Virkilega vel gert hjá þér og sýndi þig svolítið í hnotskurn og ást þína til Ingu. Það var þetta lag og þessi minning sem fyrst kom upp í huga mér. Allt þitt viðhorf í þessum löngu veikindum þínum hefur rækilega tryggt að minning þín mun lifa um langa tíð. Þegar þú vissir í hvað stefndi þá tekur þú upp á því að ganga frá Hveragerði til Reykjavíkur, til þess að hjálpa öðrum. Ég á ekki til önnur orð að lýsa því en It must be love.
Ég vil að lokum fá að senda fjölskyldu þinni og nánustu vinum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Hvíl í friði, kæri vinur. Þinn vinur,
Helgi Sævarsson.
Við urðum Íslandsmeistarar í 5. flokki 1975. Það ár spilaði ég senter með þér og voru það fullkomlega kvótalausar veiðar – við mokuðum inn mörkum en það sem meira var, feður okkar tóku upp á því að greiða okkur fyrir hvert skorað mark. Er það fyrsti vísir að atvinnumennsku í Þrótti þótt sú þróun hafi í kjölfarið verið hæg og róleg. Eftir leiki var síðan farið út í sjoppu og gúffað í sig fyrir allan peninginn, enda voru engir sérstakir nammidagar á þeim árum.
Það er dálítið merkilegt þegar maður horfir nú um öxl og rifjar upp ferðasöguna hve mikill senter þú varst. Og þá á ég ekki bara við inni á fótboltavellinum, heldur í lífinu sjálfu. Það var alltaf stefnt fram á við – stiklað stórum skrefum fram þá velli sem á veginum urðu. Barátta þín við veikindin síðustu 10 árin er eitthvert besta dæmið um þetta. Þar var spilaður sóknarleikur allt þar til dómarinn flautaði leikinn loksins af eftir ótal framlengingar og vítaspyrnukeppni. Æðruleysi, jákvæðni og framtakssemi var leiðarvísir hvers dags og gerði þetta okkur öllum, sem í kringum þig voru, svo miklu auðveldara að takast á við þetta með þér.
Mér er sérstaklega minnisstætt þegar þú komst á tímabili reglulega til mín á skrifstofuna til að fá lúpínuseyðið. Ég hafði þá nýlega bragðbætt seyðið, en þú sýndir þeirri viðleitni enga virðingu svo ég varð að framleiða ákveðinn skammt fyrir þig án bragðefna – þetta var síðan tekið á stút og farið langt ofan í tveggja lítra flöskuna í einum teyg.
Allt eins „original“ og maðurinn sjálfur.
Þróttur hefur orðið stærri með þér, Siggi minn. Þrótturinn sem þú hefur sýnt í baráttu þinni er aðdáunarverður og okkur Þrótturum öllum leiðarvísir inn í framtíðina. Hvernig eigi að berjast við mótlæti og vinna eins marga sigra og mögulega geta verið í boði. Mig langar fyrir hönd okkar strákanna í Þrótti, sem vorum þér samferða í boltanum, að þakka þér fyrir öll mörkin innan vallar sem utan. Við sendum Ingu þinni og barnahópnum innilegar samúðarkveðjur og geymum minningu um góðan dreng.
Haukur Magnússon.
Kæri vinur, ég kveð þig með söknuði en minningarnar eru góðar, en það verður samt skrítið að geta ekki kallað þig með færeysku nöfnunum aftur, Högni og Súni, sem við bjuggum til á færeyska tímabilinu hér á Íslandi. En ég trúi því að þér líði vel á nýjum stað. Fjölskyldu Sigga sendi ég samúðarkveðjur.
Páll Einarsson.
Kveðja frá Knattspyrnusambandi Íslands
Genginn er góður félagi, Sigurður Hallvarðsson, markaskorari af Guðs náð. Ég minnist ófárra stunda á vellinum þar sem Siggi Hallvarðs skoraði og gerði út um leikinn, oft á einstaklega glæsilegan hátt. Hann hafði einfaldlega þessa gáfu að skora mörk og þau urðu mörg á ferlinum. Sigurður er tíundi markahæsti leikmaður íslenskrar deildarkeppni í knattspyrnu frá upphafi. Það var einnig sérlega skemmtilegt að fylgjast með Sigga á fjölum Laugardalshallar en þar lék hann manna best og raðaði inn mörkum til fjölda ára í Íslandsmótinu innanhúss í knattspyrnu. Hæfileikar Sigga til að koma skoti á mark úr hvaða færi sem var á litlum leikvelli komu þar bersýnilega í ljós og oftar en ekki lá boltinn í netinu.Siggi Hallvarðs var Þróttari inn að hjarta og í raun setti ég alltaf samasemmerki á milli Þróttar og Sigga. Þróttarar og knattspyrnuhreyfingin öll hafa misst góðan félaga en minningin um Sigga Hallvarðs mun lifa. Mörkin, sigrarnir og sanna Þróttargleðin gleymist ei – sem endurspeglast svo fallega í Lifi Þróttur!
Knattspyrnuhreyfingin saknar góðs félaga sem lagði sitt af mörkum fyrir okkar góðu íþrótt innan sem utan vallar. Ekki síst hin síðustu ár utan vallar með einstökum dugnaði og baráttu sem er okkur öllum til eftirbreytni.
Við sendum fjölskyldu Sigga og vinum innilegar samúðarkveðjur.
Geir Þorsteinsson,
formaður.
Siggi Hallvarðs skipti yfir í Hauka árið 2000 og það reyndist gæfuspor fyrir félagið. Hann átti stóran þátt í því að við unnum 3. deildina það sumar og 2. deildina ári síðar eftir mörg ár án árangurs.
Siggi var einstakur maður, glettinn húmoristi og sterkur karakter sem hafði mikil áhrif á liðið. Siggi bjó yfir gríðarlegum sigurvilja sem smitaði út frá sér og gerði líklega á endanum gæfumuninn í árangri liðsins, ásamt mörkunum en Siggi hafði einstakt nef fyrir að skora – ósjaldan þegar neyðin var mest, þegar næsta mark skipti sköpum. Við gleymum því líklega seint þegar hann skoraði mark gegn Fjölni í undanúrslitum 3. deildar sem nánast tryggði það að við færum upp um deild. Það var sem þungu fargi væri af okkur létt, markmiðið var í sjónmáli. Siggi var einnig léttur sem fjöður eftir markið og hljóp alla leið út að sundlauginni, nokkurn spöl frá Fjölnisvellinum, til að fagna markinu. Það var honum líkt.
Við minnumst Sigga af hlýhug en munum ekki aðeins mikilvægu mörkin heldur minnumst líka tryggðar hans og ósérhlífni, hárbeittrar kímnigáfu og traustrar vináttu. Siggi hafði sterk áhrif á okkur strákana og ekki grunaði okkur þá hversu víðtæk og djúpstæð þau áhrif yrðu nokkrum árum síðar þegar hann hélt áfram að vera okkur sannur innblástur er hann barðist á öðrum vettvangi, öllu erfiðari viðureignar. Siggi var baráttujaxl og sönn hetja sem tókst á við veikindi sín af æðruleysi og einstöku hugrekki.
Siggi var Siglfirðingur og Þróttari en okkur finnst við þó eiga svolítið í honum líka. Þó svo Siggi hafi aðeins leikið með okkur í tvö ár, og komið fram á seinni hluta ferilsins, þá var tilfinning okkar aldrei sú að hann nálgaðist það sem hvert annað verkefni. Siggi var samherji af heilum hug sem lagði sig alltaf allan fram fyrir hönd liðsins og liðsfélaga sinna. Eftir að Siggi hætti hélt hann áfram að koma á leiki, stóð í brekkunni í bláa kuldagallanum og hvatti okkur áfram. Hann var félagi okkar og góður vinur. Ef við hittum Sigga á förnum vegi mörgum árum síðar og heilsuðum honum með útrétta höndina þá bandaði hann henni bara í burtu, lagði frá sér hækjurnar og faðmaði mann að sér. Þannig var Siggi.
Þegar við yfirgefum þessa veröld þá skiljum við fátt eftir annað en það sem við gáfum af okkur á meðan við lifðum. Og það gerði Siggi, hann gaf meira en margir. Hann skilur eftir sig minningar um skemmtilegan félaga, ótrúlegan keppnismann og einstaka manneskju. Siggi var okkur öllum hvatning til að gera betur og þannig minnumst við vinar okkar og samherja. Í leik fór hann fyrir liðinu með góðu fordæmi og stýrði síðan fagnaðarópunum eftir sigurleiki á sinn einstaka hátt: „Var það ekki!?“ Jú, það var það svo sannarlega, Siggi minn.
Við vottum fjölskyldu Sigga samúð okkar og óskum henni styrks í sinni sorg. Siggi, hvíldu þig nú hvar sem þú ert niðurkominn.
Fyrir hönd félaga þinna í meistaraflokki Hauka 2000-2001,
Darri Johansen.
Siggi var fæddur á Siglufirði en fluttist ungur með foreldrum sínum til Reykjavíkur. Foreldrar hans settust að í ört vaxandi hverfi sem í dag er kennt við Laugardal. Á malarvellinum inn við Sæviðarsund steig hann sín fyrstu spor á knattspyrnuvellinum. Og það varð ekki aftur snúið, Þróttur varð stór hluti af lífi Sigga og Siggi varð stór hluti af Þrótti.
Siggi hafði sannkallað markanef og hrelldi markmenn um árabil. Um leið var hann mikill leiðtogi innan sem utan vallar og sannkallaður grallari. Þó Siggi hafi lengst af leikið með Þrótti þá lék hann eitt tímabil með Hugin Seyðisfirði ásamt því að þjálfa liðið Fjölni og loks tvö tímabil með Haukum. Alls staðar þar sem Siggi kom við á sínum langa knattspyrnuferli er hans minnst með hlýhug.
Fyrir um áratug greindist Siggi með heilaæxli. Með sömu eljunni og kraftinum sem hafði einkennt hann sem knattspyrnumann tókst honum að sigrast á veikindunum, þó aðeins tímabundið. Í erfiðleikum sínum var honum mikið í mun að hjálpa öðrum eins og kom svo berlega í ljós þegar hann safnaði 8 milljónum króna fyrir endurhæfingar- og stuðningsmiðstöðina Ljósið. Siggi var okkur öllum mikil fyrirmynd í leik og starfi.
Knattspyrnufélagið Þróttur sendir aðstandendum Sigga innilegar samúðarkveðjur.
Sigurlaugur Ingólfsson,
formaður Knattspyrnufélagsins Þróttar, f.h. aðalstjórnar félagsins.
Fyrir hönd Valsmanna sem öttu kappi við Sigurð Hallvarðsson og nutu vináttu hans utan vallar sendi ég fjölskyldu hans, ættingjum og vinum samúðarkveðjur.
Þorgrímur Þráinsson.