Oddfríður Bjarney Magnúsdóttir

Nú höfum við kvatt sómakonuna Oddfríði Magnúsdóttur sem var föðuramma Fríðu, tengdadóttur okkar.

Oddfríður var með skemmtilegri konum sem við höfum kynnst, hjá henni var gleðin í fyrirrúmi þrátt fyrir margar sorgir sem urðu á vegi hennar. Hún mátti sjá á eftir ástinni í lífinu, börnum, tengdadóttur og barnabarni.

Hann er alltaf vandrataður meðalvegurinn og erfitt að finna hvað sé best að gera þegar vindurinn er í fangið, okkur lærast einhverjar leiðir og Oddfríði líkt og mörgum samtímakonum hennar lærðist sú leið að eiga sínar sorgir fyrir sig. Þær helltu upp á kaffi, héldu utan um fólkið sitt og héldu áfram lífinu. Og fólkið hennar Oddfríðar launaði henni umhyggjuna, þau Ingibergur, Fríða og Þórir sem stóðu henni næst.

Oddfríður var alltaf vel til höfð, hafði gaman af fallegum fötum og að hafa fínt í kringum sig og það auðnaðist henni til æviloka.

Þegar lífið er orðið langt, kroppurinn orðinn þreyttur og hugurinn farinn að leita burtu er gott að fá að kveðja lífið, þá er okkar sem eftir erum, að þakka fyrir samfylgdina og gleðjast yfir því að hafa átt þessi kynni.

Blessuð sé minning Oddfríðar Magnúsdóttur.

Nú þegar komið er að kveðjustund langar mig til að minnast ömmu minnar Fríðu með nokkrum orðum. Þegar ég var lítil var mér sagt að pabbi hefði viljað láta skíra mig Oddfríði í höfuðið á ömmu en henni fannst nafnið of stórkerlingarlegt fyrir þessa litlu stúlku. Ég var því skírð Fríða að ósk ömmu en síðan festust nöfnin Fríða stóra og Fríða litla við okkur nöfnurnar meðal fjölskyldu og vina. Það er engum blöðum um það að fletta að amma mín var stór í sniðum á þann hátt að stóra hjartað hennar og baráttan fyrir því að veita okkur í fjölskyldunni skjól í lífinu varð eitt af hennar stærstu verkefnum. Amma var stolt kona og heiðarleg, sterk bæði líkamlega og andlega og eitt af því sem einkenndi hana var óbilandi dugnaður og kraftur sama hvað bjátaði á. Amma þurfti ung að takast á við miklar sorgir; hún missti fósturmóður sína, Þórunni, árið sem hún fermdist og fyrsta barnið hennar, Vinur, lést nokkurra mánaða gamall. Amma þurfti síðan að horfa á eftir tveimur börnum sínum, barnabarni, tengdadóttur og unnusta, öllum langt fyrir aldur fram. En aldrei missti hún trúna á lífið eða fullvissuna fyrir því að á morgun kæmi nýr dagur.

Amma var ein af þessum konum sem aldrei féll verk úr hendi. Á heimilinu birtist það í því að alltaf var verið að skella í pönnsur eða malla eitthvað í pottum fyrir gesti og gangandi. Það var tekið brosandi á móti þeim öllum með orðunum „Hvað má bjóða þér? Viltu ekki kaffi? Nú eða egg? Hvað viltu mörg? Sex, þú ert nú karlmaður,“ eins og maðurinn minn fékk að heyra í eitt af fyrstu skiptunum sem hann heimsótti ömmu. Á vinnustaðnum birtist dugnaður hennar og iðjusemi í því að hún var alltaf fljótust að öllu, vann manna og kvenna mest í frystihúsinu og þótti af eðlilegum ástæðum ótækt að konur fengju ekki sömu laun og karlar fyrir sömu vinnu. Hætti hún ekki baráttu sinni fyrr en tryggt var að þær konur í fiskinum sem duglegastar voru fengu greitt í samræmi við það. Amma var alltaf fín og flott til fara og á meðan hún komst allra sinna ferða gangandi og í strætó var hún ein af þeim glæsilegu konum sem settu svip sinn á borgarlífið.

Þegar við Marteinn sonur minn heimsóttum ömmu daginn áður en hún lést sátum við hjá henni og strukum henni um vangann, sem enn bar merki styrkleika og stolts þrátt fyrir óyfirstíganleg veikindi. Við sátum og ræddum saman um það hvað amma hefði skipt miklu máli í lífi okkar allra. Marteinn hafði þá á orði hvað hefði nú orðið um okkur öll ef amma hefði ekki verið til staðar. Það er nefnilega kjarni málsins; amma mín var alltaf til staðar fyrir okkur öll og sá til þess að það var alltaf ástæða til að fagna lífinu og halda áfram hvað sem á bjátaði. Ég mun halda áfram að sækja í minningu ömmu minnar styrk og dugnað og skila áfram til barna minna.