Oddfríður Bjarney Magnúsdóttir, Fríða, fæddist í Reykjavík þann 20. mars 1923. Hún lést að Droplaugarstöðum 11. júlí 2014.
Foreldrar hennar voru Magnús Steinbock, f. 14.9. 1902, d. 14.9. 1980 og Ingibjörg Þorláksdóttir, f. 29.9. 1898, d. 31.1. 1964. Systir Fríðu var Sigrún, f. 27. apríl 1924, d. 12. janúar 2002. Maður Fríðu var Ásgeir Halldór Pálmason Hraundal, f. 13. júní 1887, d. 5. maí 1965. Börn þeirra: Vinur, sem fæddist 1938 og lést á fyrsta aldursári, Þórunn Kristín, f. 7. janúar 1946, d. 7. desember 2008, Ingibergur f. 5. júlí 1943 og Jón Hallgeir f. 6. júlí 1941, d. 26. júlí 1990, maki Guðríður Karólína Eyþórsdóttir, f. 7.2. 1943, d. 25.12. 1980. Börn þeirra: 1) Fríða Bjarney, f. 6.7. 1966, maki Jón Karl Helgason, f. 18.1. 1965. Börn þeirra a) Marteinn Sindri, f. 8.4. 1989, b) Katrín Helena, f. 3.1. 1992 og c) Valgerður Birna, f. 15.8. 2000. 2) Samúel, f. 29.9. 1967, d. 7.9. 2007 og 3) Þórir, f. 1.6. 1974, maki Ragnheiður Kristinsdóttir, f. 13.5.1977. Börn þeirra a) Alexander, f. 31.1.2004, b) Óðinn, f. 5.5.2007 og c) Lilja, f. 8.9.2011.
Fríða bjó fyrstu ár ævi sinnar í Reykjavík en fluttist ung að árum á Flateyri til móðursystur sinnar, Þórunnar Þorláksdóttur, og manns hennar, Guðjóns Jóhannessonar. Hún bjó hjá þeim fram á unglingsár. Um 1940 fluttist hún með manni sínum Ásgeiri til Stokkseyrar og vann hún þar um árabil í frystihúsinu og starfaði einnig í mötuneyti hreppsins. Fríða flutti aftur til Reykjavíkur um 1970 og vann m.a. í mötuneyti Tómasar um árabil og sem heimilishjálp. Árið 2008 flutti Fríða í þjónustuíbúð á Dalbraut 27 og í maí síðastliðnum að Droplaugarstöðum þar sem hún lést. Starfsfólki á Dalbraut og Droplaugarstöðum er þakkað fyrir einstaka velvild og góða umönnun.
Útför Oddfríðar fór fram í kyrrþey frá Laugarneskirkju þann 17. júlí 2014.
Nú höfum við kvatt sómakonuna Oddfríði Magnúsdóttur sem var föðuramma Fríðu, tengdadóttur okkar.
Oddfríður var með skemmtilegri konum sem við höfum kynnst, hjá henni var gleðin í fyrirrúmi þrátt fyrir margar sorgir sem urðu á vegi hennar. Hún mátti sjá á eftir ástinni í lífinu, börnum, tengdadóttur og barnabarni.
Hann er alltaf vandrataður meðalvegurinn og erfitt að finna hvað sé best að gera þegar vindurinn er í fangið, okkur lærast einhverjar leiðir og Oddfríði líkt og mörgum samtímakonum hennar lærðist sú leið að eiga sínar sorgir fyrir sig. Þær helltu upp á kaffi, héldu utan um fólkið sitt og héldu áfram lífinu. Og fólkið hennar Oddfríðar launaði henni umhyggjuna, þau Ingibergur, Fríða og Þórir sem stóðu henni næst.
Oddfríður var alltaf vel til höfð, hafði gaman af fallegum fötum og að hafa fínt í kringum sig og það auðnaðist henni til æviloka.
Þegar lífið er orðið langt, kroppurinn orðinn þreyttur og hugurinn farinn að leita burtu er gott að fá að kveðja lífið, þá er okkar sem eftir erum, að þakka fyrir samfylgdina og gleðjast yfir því að hafa átt þessi kynni.
Blessuð sé minning Oddfríðar Magnúsdóttur.
Þórdís og Helgi Hákon.
Amma var ein af þessum konum sem aldrei féll verk úr hendi. Á heimilinu birtist það í því að alltaf var verið að skella í pönnsur eða malla eitthvað í pottum fyrir gesti og gangandi. Það var tekið brosandi á móti þeim öllum með orðunum „Hvað má bjóða þér? Viltu ekki kaffi? Nú eða egg? Hvað viltu mörg? Sex, þú ert nú karlmaður,“ eins og maðurinn minn fékk að heyra í eitt af fyrstu skiptunum sem hann heimsótti ömmu. Á vinnustaðnum birtist dugnaður hennar og iðjusemi í því að hún var alltaf fljótust að öllu, vann manna og kvenna mest í frystihúsinu og þótti af eðlilegum ástæðum ótækt að konur fengju ekki sömu laun og karlar fyrir sömu vinnu. Hætti hún ekki baráttu sinni fyrr en tryggt var að þær konur í fiskinum sem duglegastar voru fengu greitt í samræmi við það. Amma var alltaf fín og flott til fara og á meðan hún komst allra sinna ferða gangandi og í strætó var hún ein af þeim glæsilegu konum sem settu svip sinn á borgarlífið.
Þegar við Marteinn sonur minn heimsóttum ömmu daginn áður en hún lést sátum við hjá henni og strukum henni um vangann, sem enn bar merki styrkleika og stolts þrátt fyrir óyfirstíganleg veikindi. Við sátum og ræddum saman um það hvað amma hefði skipt miklu máli í lífi okkar allra. Marteinn hafði þá á orði hvað hefði nú orðið um okkur öll ef amma hefði ekki verið til staðar. Það er nefnilega kjarni málsins; amma mín var alltaf til staðar fyrir okkur öll og sá til þess að það var alltaf ástæða til að fagna lífinu og halda áfram hvað sem á bjátaði. Ég mun halda áfram að sækja í minningu ömmu minnar styrk og dugnað og skila áfram til barna minna.
Þegar allt hefur verið sagt
þegar vandamál heimsins eru
vegin metin og útkljáð
þegar augu hafa mæst
og hendur verið þrýstar
í alvöru augnabliksins
- kemur alltaf einhver kona
að taka af borðinu
sópa gólfið og opna gluggana
til að hleypa vindlareyknum út.
Það bregst ekki.
(Ingibjörg Haraldsdóttir)
Fríða.
Sérstaklega þykir mér vænt um að hugsa til allra þeirra stunda sem ég eyddi hjá henni sem barn og fram á unglingsaldur. Bróðurpartinn af minni grunnskólagöngu kom ég til hennar að skóladegi loknum. Til ömmu var alltaf gott að koma, öruggt skjól og fastur samastaður og ekki síst ætíð góður matur á boðstólum. Ömmu var eðlislægt að gefa, og þegar ég svo í seinni tíð heimsótti hana með börnum mínum kvöddu þau hana ekki öðruvísi en nokkrum krónum eða súkkulaðimolum ríkari.
Nú er farin frá okkur sterk og einstök kona. Fríða amma hélt reisn sinni og virðingu gegnum öldusjó lífsins, sem í hennar tilfelli var þó oft heldur úfinn. Hún hélt sínu striki og sinni virðingu, hafði einstakt jafnaðargeð og langlund, og kenndi okkur sem eftir lifum svo margt einfaldlega með því að vera til.
Ég kveð þig með miklum söknuði elsku amma mín.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þórir.
Elsku amma á Skúló, þú átt sérstakan stað í huga mínum núna og munt alltaf eiga. Ég leit svo mikið upp til styrksins sem geislaði af þér, það var alveg sama hvað bjátaði á það sást ekki á þér. Varaliturinn og perlueyrnalokkarnir voru alltaf á sínum stað og það var ekkert til sem kaffi og kexkökur gátu ekki lagað. Þú áttir endalaust að gefa okkur og vildir allt fyrir okkur gera. Það var ósjaldan, þegar ég kom til þín í heimsókn, að þú mældir mig út íbyggin á svip, brostir og sagðir svo: „Mikið ertu orðin stór og falleg kona, strákarnir láta þig væntanlega ekki í friði!“
Ég vona að ég fái að líkjast þér, elsku amma, mér þykir einstaklega vænt um að hafa erft augun þín en við eigum það sameiginlegt að vera með gulan blett í hægra auganu svo hann smitar útfrá sér og í sólinni verða augun marglit. Mér fannst það alltaf þýða að augun hefðu séð margt og það hefur þú sannarlega gert.
Núna vitum við að þú færð að lifa áfram í ró og friði frá áreiti heimsins, brosandi með rauðan varalit og silkislæðu bjóðandi öllum góðum í kringum þig upp á rjúkandi kaffi og með því. Hvíldu í friði, elsku amma.
Marteinn Sindri, Katrín
Helena og Valgerður Birna.