Á þriðjudaginn skrifaði Jón Ingvar Jónsson í Leirinn að þau Sigrún hefðu tekið nokkur limruspor á Boðnarmiði á Fésbók. Það voru eintómar hraðsuður:
Sigrún Haraldsdóttir byrjaði:
„Ég elska hann Björling á Bala“
básúnar Þórhildur Svala,
„þrátt fyrir spikið
þá er hann mikið
rúsínurassgat í bala“.
Jón Ingvar:
Hönnu ég hitti í réttum,
horaða, alsetta grettum.
Hún sagði mér þá
síðdegi á
að fátt sé af einhverjum fréttum.
Sigrún:
Vesalings Mattías Mundi
mætti á alls konar fundi
þar engdist og brann
af því að hann
vildi ekki vera í sundi.
Jón Ingvar:
Það vex á mér vömbin og spikið,
svo varla mér líst nú á blikið.
Vömbin út tútnar
til vinstri og þrútnar
svo helvíti hratt og svo mikið.
Björn Ingolfsson lét til sín heyra og sagði, að limrugerð væri meira smitandi en ebóla, – „þarf ekki að snerta, nægir að sjá“
„Hann bað mín hann Jón í bréfi,“
kvað Bína, „og játað ég hefi,
þakklát og fús,
þrátt fyrir lús
og neftóbakshorstreymi úr nefi.“
Sigrún svarar Birni og bregður upp mynd af Bínu, – 25 árum seinna:
Illt finnst mér úr honum slefið
og andskoti leiðinlegt þrefið,
á sloppermi þerrar
ef slummum upp hnerrar,
svo treður hann tóbaki í nefið.
Hjálmar Freysteinsson leggur orð í belg um limrur/ebólu
Túramaður var Tommi,
torgaði slatta af rommi,
elskaði Hlíf
allt sitt líf
en hún var nú álitin hommi.
(eða var það einhvernveginn öðruvísi?)
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is