Á þriðjudaginn skrifaði Jón Ingvar Jónsson í Leirinn að þau Sigrún hefðu tekið nokkur limruspor á Boðnarmiði á Fésbók.

Á þriðjudaginn skrifaði Jón Ingvar Jónsson í Leirinn að þau Sigrún hefðu tekið nokkur limruspor á Boðnarmiði á Fésbók. Það voru eintómar hraðsuður:

Sigrún Haraldsdóttir byrjaði:

„Ég elska hann Björling á Bala“

básúnar Þórhildur Svala,

„þrátt fyrir spikið

þá er hann mikið

rúsínurassgat í bala“.

Jón Ingvar:

Hönnu ég hitti í réttum,

horaða, alsetta grettum.

Hún sagði mér þá

síðdegi á

að fátt sé af einhverjum fréttum.

Sigrún:

Vesalings Mattías Mundi

mætti á alls konar fundi

þar engdist og brann

af því að hann

vildi ekki vera í sundi.

Jón Ingvar:

Það vex á mér vömbin og spikið,

svo varla mér líst nú á blikið.

Vömbin út tútnar

til vinstri og þrútnar

svo helvíti hratt og svo mikið.

Björn Ingolfsson lét til sín heyra og sagði, að limrugerð væri meira smitandi en ebóla, – „þarf ekki að snerta, nægir að sjá“

„Hann bað mín hann Jón í bréfi,“

kvað Bína, „og játað ég hefi,

þakklát og fús,

þrátt fyrir lús

og neftóbakshorstreymi úr nefi.“

Sigrún svarar Birni og bregður upp mynd af Bínu, – 25 árum seinna:

Illt finnst mér úr honum slefið

og andskoti leiðinlegt þrefið,

á sloppermi þerrar

ef slummum upp hnerrar,

svo treður hann tóbaki í nefið.

Hjálmar Freysteinsson leggur orð í belg um limrur/ebólu

Túramaður var Tommi,

torgaði slatta af rommi,

elskaði Hlíf

allt sitt líf

en hún var nú álitin hommi.

(eða var það einhvernveginn öðruvísi?)

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is