Bergrós Jónsdóttir

„Fáir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá.“ Þannig lauk Davíð skáld Stefánsson kvæði sínu Konan sem kyndir ofninn minn. Þessi orð komu upp í hugann er ég nú á kveðjustund vil minnast með nokkrum fátæklegum orðum Bergrósar, minnar elskulegu systur.

Með lífshlaupi sínu finnst mér hún hafa fyrst og fremst lagt sig fram um að þjónusta aðra, vinna öðrum sem mest gagn með trúmennsku, hjálpsemi og þolgæði af hvaða tagi sem verkin voru og vinna þurfti.

Hún fæddist snemma á síðustu öld, þegar aðstæður voru mörgum erfiðar og af litlu að taka fyrir barnmargar fjölskyldur, sem ekkert áttu nema tíma, vonina og viljann til að sigra erfiðleikana. Líklega hefur engin kynslóð á landi voru lifað aðra eins umbrota- og framfaratíma og þeir er nú kveðja á tíræðisaldri.

Unga fólkinu sem elst upp við allsnægtir og ótrúlega möguleika í tækni og framförum á öllum sviðum mannlífsins í dag væri hollt að líta til baka og læra af þeim fórnum sem færa þurfti til að ná þeim árangri. Beggó, eins og flestir vinir hennar og kunningjar kölluðu hana oftast, hefur ekki borist mikið á um dagana né leitað eftir mannvirðingum til að upphefja sjálfa sig. Skólaganga hennar var af skornum skammti þótt hún hefði vissulega vilja og gáfur til að mennta sig. Aðstæður hennar í æsku voru þær að stopult farskólanám var látið nægja á barnmörgum heimilum og brauðstritið var menntun ofar í forgangsröðun.

Hún nýtti vel þann eina vetur sem hún var í húsmæðraskóla, sem var hennar veganesti ásamt dugnaði og handlagni til að ná góðum árangri á vinnumarkaði. Mestur hluti starfsævi hennar fólst í að þjóna öðrum og var framleiðsla og hönnun á margs konar útivistarvörum veigamikil í starfi hennar. Hún byrjaði snemma í sinni heimasveit að starfa með ungmennafélaginu, sem var viss þroskaskóli unga fólksins, því ekki var margt í boði sem reyndist þó heilladrjúgt.

Fljótlega á lífsleiðinni lærði hún sparsemi og nægjusemi og bað ekki aðra um aðstoð. Stolt hennar nægði fyrir hana til að sjá um sig og vera heldur veitandi en þiggjandi. Hún hafði létta lund og veitti samferðafólki sínu ánægju með sögum og spaugsemi. Hún hafði ánægju af lestri góðra bóka og naut þess að ferðast og fræðast um landið sitt, þótt það væri í minni mæli en hún óskaði. Hennar stóru áföll í lífinu voru missir barna sinna beggja og getur hver og einn ímyndað sér hve þungbært það er að búa við það um langa ævi. Það sýnir styrk hennar, vilja og ótrúlegt æðruleysi. Með þessum orðum vil ég færa þeim hjónum Önnu og Kristjáni alúðarþökk fyrir vináttu og hjálpsemi sem þau sýndu Beggó um áratugaskeið. Ég lýk þessum fátæklegu orðum með ljóði eftir Davíð Stefánsson: