Söngelskir smákrimmar

Kvikmyndin Jersey Boys er byggð á söngleik um hljómsveitina The Four Seasons, sem gerði garðinn frægan á sjöunda áratug síðustu aldar. Söngleikurinn hefur gert góða hluti og hefur meðal annars verið sýndur á Broadway í New York frá árinu 2005 og West End leikhúsinu í London og hefur verkið meðal annars unnið til Tony-verðlauna.

Frá sviði yfir á tjald

Kvikmyndin er sett upp á nokkuð skemmtilegan hátt, en persónur hennar skiptast á því að segja frá. Sagan byrjar í New Jersey árið 1951 þegar ungir drengir af ítölskum ættum með stóra drauma reyna að komast út úr fátækrahverfinu, annars vegar með því að spila tónlist og hins vegar með því að stunda smáglæpi. Þetta eru þeir Tommy DeVito (Vincent Piazza), Frankie Valli (John Lloyd Young) og Nick Massi (Michael Lomenda), sem síðar mynduðu The Four Seasons ásamt Bob Gaudio (Erich Bergen). Sagan segir frá því er þeir klífa metorðastiga tónlistarbransans og baráttunni við að hrista af sér gamlar syndir.

Sagan er byggð á sönnum atburðum, en Bob Gaudio skrifaði söngleikinn ásamt Bob Crew, upptökustjóra sveitarinnar. Kvikmyndin virðist mjög fersk í byrjun og leikstjóri hennar, gamli refurinn Clint Eastwood, greinilega staðráðinn í því að láta kvikmyndamiðilinn gæða söguna lífi sem ekki hefði verið mögulegt á sviði. Þetta gerir hann meðal annars með skemmtilegri klippingu og myndatöku auk þess sem sagan flakkar örlítið fram og aftur í tíma. Myndin heldur þó ekki slíkum dampi út alla myndina og þegar leið að lokum hafði sjarmi kvikmyndamiðilsins fjarað út og greinilegt var að um sviðsverk var að ræða þegar litið var til samræðna og framvindu.

Christopher Walken góður

Fæstir leikarar kvikmyndarinnar stóðu sig neitt sérlega vel og greinilegt var að um óreynda leikara var að ræða, þó með einni undantekningu. Christopher Walken fór með hlutverk Gyp DeCarlo, meðlims Genovese-mafíunnar, sem hélt mikið upp á Frankie Valli og hélt yfir honum hlífiskildi. Walken hefur margsannað hversu góður leikari hann er, þrátt fyrir fjölda lélegra mynda sem hann hefur leikið í, og bar hann höfuð og herðar yfir aðra leikara myndarinnar. Það var nokkuð augljóst að John Lloyd Young er sviðsleikari, en hann hefur leikið Frankie Valli á sviði, og virtist hann ekki alveg ráða við stökkið yfir á hvíta tjaldið. Vincent Piazza stóð sig þó vel og þykkur hreimur hans, stælarnir og allt hans fas var virkilega sannfærandi, enda hefur hann að undanförnu farið með svipað hlutverk í sjónvarpsþáttunum Boardwalk Empire.

Þrátt fyrir að Clint Eastwood hafi sjálfur ekki farið með hlutverk í myndinni, heldur einungis leikstýrt og framleitt hana eins og áður segir, tókst honum að troða sjálfum sér í mynd. Í einu atriðinu sitja félagarnir og horfa á sjónvarpið en þá bregður Eastwood fyrir í einhverri myndinni frá því um miðbik síðustu aldar. Skemmtilega narsissískt kameó hjá gamla karlinum.

Lögin vel útfærð

Kvikmyndin gengur að sjálfsögðu að stóru leyti út á þá tónlist sem í henni má finna, en heyra má lög á borð við „Sherry“, „Walk Like a Man“, „Big Girls Don't Cry“ og „Can't Take My Eyes Off You“. Tónlistin er vel útfærð að því leyti að hún fær að njóta sín á eðlilegum tímapunktum í myndinni. Persónur bresta ekki í söng á ankannalegum stöðum heldur njóta lögin sín er persónurnar eru einfaldlega á sviði í sögunni. Framvinda sögunnar er þó nokkuð gloppótt og oft líða fram stundir án þess að því séu almennilega gerð skil. Að sama skapi er förðun leikaranna ekki upp á það besta og undir lok myndarinnar, þegar persónurnar eiga að vera orðnar gamlar og gráar, er gamalmennaförðunin ekki viðunandi.

Kvikmyndin er í heild ágætis skemmtun þar sem ballöður sjötta, sjöunda og áttunda áratugarins fá að njóta sín. Myndin nær þó því miður ekki að hrista af sér sviðshrollinn og kvikmyndamiðillinn bætir ekki miklu við söguna.