Víkverji

Það er bæði hollt og mannbætandi að stíga stöku sinnum út fyrir þægindahringinn svokallaða. Koma sjálfum sér í nýjar og stundum ókunnar aðstæður sem fá hjartað til þess að slá ögn hraðar. Ákveðin meginregla virðist gilda um slíkar betrumbætur á sjálfinu, en hún er þessi: Eftir því sem óþægilegra er að stíga út fyrir þægindahringinn meðan á þeirri raun stendur, því mun þægilegri verður tilfinningin á eftir þegar raunin er afstaðin.

Þetta var tilfellið fyrr í sumar þegar Víkverji skráði sig sjálfviljugur á salsa-dansnámskeið. Á hverjum fimmtudegi í þrjár vikur fékk Víkverji kvíðakast, með tilheyrandi svitakófi, á meðan hann steig dans í níutíu mínútur. Í það minnsta steig Víkverji eitthvað sem honum þótti vera dans á þeim tímapunkti.

Í hvert skipti sem Víkverja fannst hann finna taktinn renna um æðar sér og mjaðmirnar sveiflast af mikilli innlifun, var hann jafnoft minntur á að hann væri líkari belju á svelli í tilþrifum sínum. Ástæðan var sú að gríðarstórir speglar stóðu fremst í salnum svo að dansflokkurinn gæti fylgst með eigin tilburðum. Speglarnir sinntu einnig því hlutverki að ná Víkverja niður á jörðina þegar hann gleymdi sér í seiðandi danssveiflu. Já, Víkverji dansar til þess að gleyma.

Víkverji fór með maka sínum á námskeiðið, enda er gaman að skapa skemmtilegar minningar með þeim sem maður elskar. Fyrirkomulag námskeiðsins gerði það þó að verkum að Víkverji varði mestum tíma dansandi við konur annarra manna, á meðan hann horfði á sömu menn dansa við sína eigin. Það var í sjálfu sér mannbætandi út af fyrir sig og hefði getað verið auglýst sem sjálfstæður hluti af námskeiðinu. En hvað sem því líður þykir Víkverja gaman að skora á sjálfan sig og sérstaklega þegar hægt er að hlæja að á eftir. Því eins og áður sagði, tilfinningin er alltaf góð á eftir.