Sigurður Hrafn Tryggvason fæddist 7. nóvember 1949. Hann lést 1. september 2014.

Foreldrar hans voru Sigurlína Gísladóttir, f. 5.4. 1923, d. 6.11. 1981, og Tryggvi Sigurðsson, f. 17.6. 1919, d. 18.6. 1992, leiðir þeirra skildi. Systkini sammæðra eru Kolbrún Ingibjörg Benjamínsdóttir, f. 1952, og Margrét Benjamínsdóttir, f. 1954, samfeðra eru Sigurþór Tryggvason, f. 1955, og Ólafur Tryggvason, f. 1960.

Eiginkona Sigurðar er Guðbjörg Hofland Traustadóttir, f. 27.4. 1951. Foreldrar hennar voru Hulda Hofland Karlsdóttir, f. 18.7. 1923, d. 22.3. 1967, og Trausti Runólfsson, f. 29.9. 1923, d. 22.9. 1998. Börn Sigurðar og Guðbjargar eru: 1) Berglind Hofland Sigurðardóttir, f. 8.5. 1971. Dóttir hennar er Eva Dögg Hofland, f. 22.1. 1989, sambýlismaður Evu er Guðmundur Kjartansson, f. 2.10. 1981, dóttir þeirra Berglind María Hofland Guðmundsdóttir, f. 14.9. 2012. 2) Tryggvi Hofland Sigurðsson, f. 12.8 1976, eiginkona hans var Linda Bolbro Christiansen, f. 30.1. 1978, þau skildu. Barn þeirra er Ísabella Hofland Tryggvadóttir, f. 21.10. 1999. Maki Tryggva er Hjördís Harpa Wium Guðlaugsdóttir, f. 6.8. 1981. Börn þeirra eru a) Tryggvi Hrafn Hofland Tryggvason, f. 30.12. 2011, og b) Emilía Guðbjörg Hofland Tryggvadóttir, f. 12.2. 2014.

Sigurður hóf ungur störf hjá Grænmetisverslun ríkisins, þar vann hann sem verkstjóri og seinna meir sem matsmaður í jarðrækt. Sigurður starfaði hjá Þórscafé til fjölda ára, fyrst sem dyravörður svo yfirdyravörður og síðar sem hægri hönd eigandans. Sigurður starfaði hjá þessari sömu fjölskyldu í hartnær 35 ár, meðal annars sem staðarhaldari á Hótel Valhöll á Þingvöllum og seinna meir sem hótelstjóri á Hótel Örk í Hveragerði. Síðustu árin rak hann Hótel Hlíð í Ölfusi ásamt sumarhúsum á Núpum. Árið 2007 stofnuðu þau Sigurður, Berglind og Guðbjörg Hoflandssetrið í Hveragerði, veitinga- og pítsustað. Þar lagði hann hjarta sitt í að setja mark sitt á fjölskyldustaðinn sem fjölskyldan rekur og starfar enn.

Útför Sigurðar fer fram frá Hveragerðiskirkju í dag, 20. september 2014, og hefst athöfnin kl. 14.

Elsku Siggi minn! Það er þyngra en tárum tekur að kveðja þig. Við höfum átt svo mörg og góð ár saman og óteljandi minningar sem ég nú varðveiti í hjarta mér. Á þessari stundu þegar ég kveð þig, elskan mín, er ég þakklát fyrir fjársjóðinn okkar; börnin okkar, barnabörnin og langafa- og ömmubarnið, já, það eru margar sólir á lofti og þeim bara fjölgar ef Guð lofar. Þú varst svo stoltur og glaður og helgaðir okkur líf þitt svo áreynslulaust að mér fannst og varst alltaf með bros á vör. Það tekur samt á að horfa á eftir þér. Við vorum saman öllum stundum og mér fannst eins og við værum í raun og veru bara eitt. Ef ég ætti að lýsa þér með einu orði þá er orðið yndislegastur. Bæði sem eiginmaður og faðir, vinur og félagi. Ég þakka þér hlýjuna, ástina og þá einstöku tryggð sem einkenndi allar okkar stundir jafnt í leik sem starfi. Við vissum auðvitað að við værum ekki eilíf í jarðríki en ást okkar er að sönnu eilíf. Nú er víst komin kveðjustund að sinni en síðar munum við sameinast á ný, það er ég sannfærð um. Þangað til bið ég Guð að blessa þig og varðveita.

Guðbjörg Hofland

Traustadóttir (Gullý).

Elsku yndislegi, góði pabbi minn, mikið sakna ég þín, hjarta mitt er brostið.

Þið mamma hafið verið stoð mín í gegnum lífið. Hvað getur maður hugsað á svona stundum? Þetta er svo óréttlátt, loksins þegar þú ferð í frí til að slaka á þá tekurðu það alla leið inn í eilífðina. Þú varst kletturinn hennar mömmu, við munum hugsa um hana fyrir þig, þú varst kletturinn minn, þú hefur stutt mig í gegnum súrt og sætt í lífinu, fyrir það er ég þakklát. Vildi óska þess að ég hefði sagt þér oftar hversu mikið ég elska þig pabbi minn. Allar ljúfu og góðu stundirnar sem við höfum átt saman í gegnum tíðina mun ég varðveita og geyma eins og gullin mín og deila þeim með barnabörnunum, betri afi er ekki til. Berglind María kemur hlaupandi inn á Hoflandssetrið og inn í bakaraherbergi og kallar: „Hvar er afi?“ Þú hefur reynst Evu minni svo vel enda hefur hún misst mikið eins og við hin, þú skilur eftir stórt skarð, elsku kall. En nú ert þú á betri stað og enginn lasleiki eða þreyta lengur. Það verður skrýtin tilfinning að halda áfram án þín, að vinna án þín, er búin að vinna þér við hlið síðan ég man eftir mér; hvert á ég að snúa mér og leita ráða? Þú varst límið sem hélt okkur öllum saman. Við munum standa saman litla fjölskyldan og styrkja hvert annað í sorginni. Tilveran er fátækari án þín. En friðinn ertu búinn að finna elsku pabbi minn, mun sakna þín endalaust. Þín dóttir,

Linda.

Ég er fæddur síðsumars 1976, en minnist þess ekkert sérstaklega. Smám saman fóru nú minningarnar að aukast og þroskast og það fóru að mótast minningar um mikinn mann, pabba minn. Fyrstu minningarnar voru af afar sterkum manni sem gat teygt sundur þrjá gorma, beyglað kóktappa með annarri og troðið ofan í flösku. Hann gat rekið niður girðingarstaur í einni sveiflu, haldið á mér á öxlunum meðan hann hoppaði milli steina yfir heilu stórfljótin og sparkað í væna skítaþúfu í leiðinni. Þetta eru svona fyrstu minningarnar um þennan mikla mann, hann pabba.

Einnig á ég minningar um pirraðan strákpjakk sem reyndi að vekja pabba sinn til að gera eitthvað skemmtilegt annað en að sofa en hann var alveg harðduglegur vinnuþjarkur og þurfti að sjálfsögðu hvíld inn á milli. Þetta endaði oftast með því að við lentum í rosaslag, a.m.k. að mínu mati, enda var ég bara um átta ára. Ég veit nú ekki hvor var eldri því pabbi smellti mér á milli lappanna og prumpaði á mig, eða kitlaði mig þar til ég fór að hágrenja og kallaði á mömmu.

Svo kom nú að því að maður þroskaðist aðeins og við pabbi urðum félagar. Við fórum að veiða saman. Við fórum upp í Kjós að sinna hestunum, húktum í ísköldum bílskúrum að gera við einhverjar bíldruslur og oftar en ekki fórum við pylsubíltúra niður á höfn. Ég fór ansi oft með honum í vinnuna að telja kartöflur í Grænmetinu. Við áttum einnig fjöldamargar lyftuferðir saman í glerlyftunni í Þórscafé. Margar minningar á ég úr sveitinni sitjandi í gömlum Zetor að tæta gras og berja hausnum í gluggann, en hann nuddaði alltaf hausinn á mér og sagði að þetta myndi nú gróa áður en ég gifti mig. Einar bestu minningarnar á ég eftir að við fluttum í Hveragerði, ég 14 ára, og pabbi byrjaði að vinna á Hótel Örk. Fyrst um sinn bjó ég stundum á hótelherbergi sem þótti nú ekkert lítið flott, en það voru fríðindi sem pabbi hafði. Vinskapur okkar pabba jókst með ári hverju og alltaf kenndi hann mér eitthvað nýtt; hvernig skal koma fram við náungann, hvernig á að standa sig í vinnu, hvernig maður á að bera virðingu fyrir eldra fólki. Já, pabbi minn kenndi mér flestöll gildi sem ég kann og fer eftir. Eitt skipti sinnaðist okkur pabba og voru það hræðilegir tveir sólarhringar en eftir það höfðum við aldrei verið betri vinir. Pabbi var besti vinur minn og langar mig að þakka honum fyrir alla bíltúrana og góðu samtölin, allar veiðiferðirnar og að kenna mér að hnýta öngul. Mikið á ég eftir að sakna allra skemmtilegu stundanna eins og að fá okkur einn kaldan; allra góðu faðmlaganna, allra skemmtilegu símtalanna, allra góðu ráðanna, allrar umhyggjunnar. Ég á þér allt að þakka, þú varst besti vinur minn.

Hvíldu í friði elsku pabbi minn. Það kemur sá tími að við hittumst á ný, en þangað til farðu vel með þig og alla kringum þig. Ég gæti skrifað endalaust um þig en bestu minningarnar verða geymdar á góðum stað, hjartastað. Þinn sonur

Tryggvi (Lilli).

Mig langar með þessum orðum að minnast tengdaföður míns og vinar.

Ég fékk þann heiður að kynnast þessum höfðingja fyrir fimm árum, þó svo að mér hafi fundist ég hafa þekkt hann alla mína ævi. Hann sagði lítið, hugsaði mun meira og svo þegar kom að því að segja það sem segja þurfti hlustuðu allir. Það má því með sanni segja að hann hafi leynt á sér. Hann var maður sem allir þekktu, en ekki allir þekktu hann eins og við fjölskyldan. Hann var hetjan. Heimili hans var ávallt opið öllum þeim sem þurftu, að nóttu sem degi. Á ævinni kynnumst við fjölmörgum, sumir skilja eftir sig spor. Siggi var einn af þessum sem skildu eftir sig spor, gæfuspor sem vert er að fylgja eftir. Hann var maður orða sinna, sanngjarn en jafnframt harður húsbóndi en ljúfur sem lamb þegar kom að yngstu kynslóðinni. Innan um fjölskyldu sína var hann afslappaður, lék á als oddi og var hrókur alls fagnaðar. Hann var maðurinn sem allir litu upp til og hefur hann kennt mér að þolinmæði er dyggð. Hann var ekki bara tengdapabbi minn, hann var sannur vinur. Hann veigraði sér aldrei við að ganga í hlutina, gekk hreint til verks. Ein ógleymanleg stund var þegar hann kom seint að kvöldi til okkar Tryggva, nokkrum dögum fyrir Spánarferðina miklu. Hann sveif á skýi, hann var svo yfir sig spenntur og jákvæður. Hann ljómaði, svona var Siggi.

Það er svo margt sem kemur upp í hugann þegar ég lít til baka, þegar ég horfi á litlu krílin sé ég hversu mikinn fjársjóð hann hefur skilið eftir. Hann var svo dyggur aðdáandi barnanna sinna, svo ekki sé minnst á afabörnin. Börnunum mínum sýndi hann mikla þolinmæði, sérstaklega nafna sínum, Hrafninum sínum. Siggi hefur ábyggilega séð margt í honum sem hann kannaðist við, enda mjög uppátækjasamir báðir tveir. Ég mun kenna börnunum mínum gildin hans Sigga, heiðarleikann, dugnaðinn og ekki síst húmorinn. Nú er spurning hver tekur við og fer í gervi frænku. Það er sælla að gefa en þiggja voru lífsgildin hans tengdapabba. Hann Siggi var staðfastur og trúr sínum skoðunum, hann gat verið ósammála en borið mikla virðingu fyrir því sem aðrir höfðu fram að færa. Ef honum varð á gat hann komið og beðist afsökunar, þannig maður var Siggi. Hann var alltaf mættur fyrstur manna til aðstoðar, sama hversu stórt verkefni það var. Hann var maðurinn sem stóð hvað lengst vaktina, var fyrstur á staðinn og síðastur heim. Hann lagði grunninn og við höldum ótrauð áfram verkum hans. Nú er komið að okkur að standa vaktina.

Ég kveð þig með þessum orðum:

Þó sólin nú skíni á grænni grundu

er hjarta mitt þungt sem blý.

Því burt varst þú kallaður á örskammri stundu

í huganum hrannast upp sorgarský.

Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og góða

svo fallegur, einlægur og hlýr.

En örlög þín ráðin, mig setur hljóða

við hittumst ei aftur á ný.

Megi algóður Guð þína sálu nú geyma

gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.

Þó kominn sért yfir í aðra heima

mun minning þín lifa um ókomin ár.

(Höf. ók.)

Hvíldu í friði, elsku Siggi.

Minning þín lifir í hjörtum okkar.

Þín tengdadóttir,

Harpa.

Elsku yndislegi afi minn, manstu þegar við vorum að stelast niður í búrið á Hótel Örk og þú gafst mér alltaf eitthvað gott í vasann og kallaðir mig alltaf E.D. eða bara alltaf þegar eitthvað bjátaði á og þú gerðir allt svo jákvætt. Það er stærsta minning mín um þig, alltaf svo góður, alltaf til í að hjálpa og þú kenndir mér svo margt, varst mér eins og pabbi og þú og amma voruð nú ekkert sjaldan spurð að því hvort ég væri dóttir ykkar. Ég trúi varla ennþá að ég geti ekki hringt í þig og spjallað um alla heima og geima og hringt í þig til að segja þér hvernig staðan er í leiknum þar sem þú varst varla farinn að þora að horfa á leik lengur. Eða að ég geti ekki farið með þér til útlanda aftur og heyrt þig oft minnast á hvort ég sé nú ekki örugglega með passann minn. Finnst svo ótrúlega sárt að vera niður á Hoflandsetri án þín, það er ekki eins, sérstaklega þegar Berglind er með mér því hún var svo vön að fá algjört „afadekur“, hljóp alltaf í fangið á þér. Ég er sko búin að lofa sjálfri mér því að hún mun sko fá að heyra allt um þig og ég verð dugleg að sýna henni myndir af þér og segja henni allar góðu minningarnar. Afi, ég sakna þín svo sárt og minning þín mun alltaf lifa í hjarta mér! Ég veit það innst inni að þér líður vel þú ert kominn í faðm ættingja og vina. Ég elska þig alltaf! You´ll never walk alone!

Vertu, Guð faðir, faðir minn,

í frelsarans Jesú nafni,

hönd þín leiði mig út og inn,

svo allri synd ég hafni.

Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,

þá heims ég aðstoð missi,

en nær sem þú mig hirtir hér,

hönd þína eg glaður kyssi.

Dauðans stríð af þín heilög hönd

hjálpi mér vel að þreyja,

meðtak þá, faðir, mína önd,

mun ég svo glaður deyja.

Minn Jesús, andlátsorðið þitt

í mínu hjarta eg geymi,

sé það og líka síðast mitt,

þá sofna eg burt úr heimi.

(Hallgrímur Pétursson)

Eva Dögg Hofland.

Elsku afi, takk fyrir allar stundirnar þínar og þolinmæðina sem þú sýndir okkur. Við eigum eftir að sakna þín mikið, allar ferðarnar í innkaupakerrunni, við gleymum þeim aldrei. Það var alltaf svo gaman að koma í heimsókn til þín á Hoflandssetrið, kökurnar og kexið sem þú laumaðir í okkur þegar mamma og pabbi sáu ekki til. Þú varst alltaf tilbúinn að gera allt fyrir okkur og við vorum bara rétt að byrja að kynnast þér þegar þú varst allt í einu farinn. Nú ertu kominn til himna, til englanna okkar, til englanna sem borða gras (eins og Tryggvi Hrafn segir). Við erum alveg viss um að þú gefur þeim eitthvað meira en bara gras, kannski jólaköku eða loftkökur. Þú kenndir okkur á þessum stutta tíma sem við vorum saman að það á alltaf að gefa með sér. Elsku besti afi, minningarnar um þig verða vel geymdar í litlu hjörtunum okkar og munum við hugsa um ömmu Gullý og knúsa hana frá þér á hverjum degi.

Leiddu mína litlu hendi,

ljúfi Jesús, þér ég sendi

bæn frá mínu brjósti, sjáðu,

blíði Jesús, að mér gáðu.

Hafðu gát á hjarta mínu

halt mér fast í spori þínu,

að ég fari aldrei frá þér,

alltaf, Jesús, vertu hjá mér.

Um þig alltaf sál mín syngi

sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.

Gef ég verði góða barnið,

geisli þinn á kalda hjarnið.

(Ásmundur Eiríksson)

Þínir prakkarar,

Ísabella, Tryggvi Hrafn, Emilía Guðbjörg

og Berglind María.

Við hjónin kynntumst þér fyrir nokkrum árum þegar sonur þinn og dóttir okkar fóru að draga sig saman. Við nánari kynni varð okkur ljóst að þú varst eðalmaður að upplagi.

Gerðir allt fyrir alla, hvað sem það tók langan tíma. Urðum við nokkrum sinnum vitni að því þegar þú varst að redda einhverjum um eitthvað. Ferðafólki um húsnæði og þess háttar. Alls konar reddingar þrátt fyrir að hafa nóg að gera á þínum vinnustað sem þú lagðir þig allan í. Þú varst greiðviknin uppmáluð.

Við ákváðum snemma í sumar að fara til útlanda saman og varð Tenerife fyrir valinu. Við hjónin erum vandlát á ferðafélaga og það segir allt sem segja þarf að velja ykkur með í för.

Áður en við fórum út vorum við búnir að plana að ég færi að aðstoða þig við ýmislegt heima fyrir og á vinnustaðnum. Við ræddum það lítillega yfir tveimur bjórum úti í sólinni á Tenerife. Þú hafðir ekki neinar áhyggjur ef það myndi dragast á langinn eftir heimkomu. Við myndum fara í þetta saman þegar að því kæmi. En því miður urðu þetta bara fjórir dagar saman, þar sem þú hvarfst okkur löngu fyrir þann tíma sem þú ætlaðir þér. Kannski gerum við eitthvað saman síðar og þá á öðrum vettvangi!

Við fórum fjögur saman út en komum bara þrjú til baka, án þín.

Tryggvi Hrafn á eftir að sakna þess að vera ekki með þér í að hnoða pítsudeigið eða vera í kring um þig á Setrinu. Kannski nær systir hans, Emilía Guðbjörg, til þín með sínu fallega daglanga brosi. Hún hefur svipinn þinn.

Við vottum Gullýju þinni, börnum og barnabörnum innilega samúð.

Við kveðjum þig með sárum söknuði með kvæði eftir Braga Jónsson frá Hoftúnum, sem gæti hafa verið ort til þín frá okkur:

Hvort skiljast leiðir fyrir fullt og allt

í fjarlægð er þú burtu hverfur skjótt?

En allar stundir mun ég minnast þín

jafnt morgun, kvöld og dag sem rauða nótt.

Ég á ei neitt sem gefið þér ég get

er gleðisól á vonarhimni dvín.

Í leit að hnossum lífsins er þú ferð,

eitt lítið tár er gjöfin mín til þín.

Ég get ei rétt þér hlýja vinarhönd,

né heldur flutt þér kærleik þrunginn brag.

Eitt lítið tár er lokakveðjan mín,

er lætur skipið þitt úr höfn í dag.

(Bragi Jónsson)

Guðlaugur og Hjördís.

Til eru einstaklingar sem setja mark á umhverfi sitt og samfélag umfram aðra. Þeir virðast alltaf hafa meiri tíma og meira aflögu til að gefa af sér til okkar hinna og virðist þá sama hversu mikið er að gera hjá þeim í daglegu amstri. Þessir einstaklingar bera með sér góðmennsku og hlýju sem er okkur öllum til eftirbreytni. Við skyndilegt og ótímabært andlát slíkra einstaklinga er sem veröldin standi kyrr og hugurinn leitar til nánustu ættingja og vina sem hafa misst svo mikið.

Sigurður Tryggvason var einn af þessum mönnum og við fréttir af andláti hans var sem veröldin stæði kyrr. Minningarnar hrannast upp. Minningar um Sigga brosandi og alltaf á hlaupum á Hótel Örk. Minningar frá Hoflandssetrinu þar sem hann var ávallt boðinn og búinn að gera sitt allra besta til að gestum hans liði vel. Siggi að grilla hamborgara ókeypis handa öllum sem vildu. Siggi ávallt jákvæður gagnvart öllum verkefnum sem bæjarbúum datt til hugar að standa fyrir. Ávallt var hægt að treysta því að Siggi myndi styðja við bæinn sinn og sitt fólk.

Það var til dæmis lýsandi fyrir Sigga að í sumar að lokinni bæjarhátíð hringir hann í bæjarstjórann og býður öllum Vinnuskólanum í veislu sem og starfsmönnum áhaldahúss og öðrum þeim sem komu að hátíðinni. En einmitt þannig var Siggi. Hann var ánægður með hátíðina og bæinn sinn og vildi gleðja þá sem hvað mest höfðu lagt á sig. Er slík góðmennska og hugulsemi einstök og verður seint fullþökkuð.

Það sést vel á veggjum Hoflandssetursins hversu stoltur Hvergerðingur Siggi var en þar hafði hann safnað ógrynni af úrklippum um mannlífið í bænum, ekkert var honum óviðkomandi og engin frétt frá Hveragerði svo lítil að hún rataði ekki í ramma á Hoflandi.

Fyrir ómetanlega vináttu og stuðning í gegnum árin er þakkað nú þegar við að leiðarlokum kveðjum Sigga á Hoflandi með miklum söknuði. Hann skilur eftir skarð sem er vandfyllt. Söknuður okkar allra sem þekktum Sigga er mikill en mestur er þó söknuður ástvina sem nú sjá á eftir kjölfestu í einstaklega samhentri fjölskyldu. Elsku Gullý, Linda, Tryggvi og fjölskylda, megi góður Guð styðja ykkur í þessari miklu sorg.

Aldís Hafsteinsdóttir.

Í dag kveðjum við sjálfstæðismenn í Hveragerði góðan félaga og vin með miklum söknuði. Kallið kom alltof snemma en það er á hreinu að það hefur vantað góðhjartaðan og vinnusaman mann í „Sumarlandið“ góða. Við sem störfuðum með honum Sigga Tryggva í sjálfstæðisfélaginu erum orðin góðu vön því með mann eins og hann innanborðs var allt sem okkur datt í hug að gera eitthvað svo lítið mál. Hann var alltaf boðinn og búinn að leggja okkur lið í einu og öllu og það gerði hann ávallt með bros á vör. Þannig var hann alla tíð, bæði í vinnunni sinni og utan vinnutíma, ávallt að þjónusta fólk og passa upp á að öllum liði vel. Hann hafði sterkar skoðanir á landsmálunum og var ekki alltaf sáttur. Sérstaklega ef honum fannst hallað á þá sem minna mega sín í samfélaginu en það var eitt af einkennum hans. Hann mátti bara ekkert aumt sjá, þá leið honum ekki vel. Siggi sinnti ýmsum trúnaðarstörfum fyrir flokkinn og sat hann m.a. í uppstillingarnefnd fyrir síðustu sveitarstjórnarkosningar og sinnti blaðaútgáfu fyrir félagið síðustu árin. Fyrir alla hans góðu vinnu viljum við þakka af heilum hug. Við sendum fjölskyldu hans okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum allar góðar vættir að vaka yfir þeim og hugga á þessum erfiðu tímum. Minningin um hjartahlýjan og góðan mann lifir.

Fyrir hönd Sjálfstæðisfélagsins í Hveragerði,

Elínborg María Ólafsdóttir.

„Nú, og svona höfum við nú þetta,“ sagði Siggi brosandi þar sem hann stóð fyrir framan mig vörpulegur, skarpir en blíðir andlitsdrættir. Hann var ekki hár í loftinu en heljarmenni eigi að síður. Maginn aðeins farinn að gægjast fram á við. Allt í einu þrýstir hann upp öxlum og setur fram brjóstkassann og baðar um leið út höndunum í afar skemmtilegri og sérstakri sveiflu. Þetta var hans „signatúr“, einskonar áhersla um að ekki þyrfti að ræða málið frekar. Ég átti eftir að kynnast þessum sveiflum vel og hafði lúmskt gaman af valdmannslegu fasi og látbragði Sigga. Siggi var eftirminnilegur karakter og vinskapur okkar óx og dafnaði eftir því sem árin liðu. Hann var reynslubolti af gamla skólanum og hafði eiginlega ígildi langskólanáms í sálfræði, félagsfræði og reyndar fleiri greinum og hafði ávallt góð tök á mannskapnum og aðstæðum hverju sinni. Reynsla hans var slík að maður gat leitað til hans í ótrúlegustu málum og aðstæðum. Tryggðatröllið Siggi stóð með sínum og reyndist þeim sem hann starfaði fyrir framan af í lífinu mjög vel og var þeim ómissandi, það fullyrði ég enda starfaði hann fyrir sömu aðila í áratugi uns hann ásamt fjölskyldu sinni snéri sér að eigin rekstri, við góðan orðstír, á hinu vel þekkta Hoflandssetri í Hveragerði. Kynni okkar í Þórscafé, þar sem Siggi var ýmist yfirdyravörður, húsvörður eða eiginlega veitingamaður á tíðum og síðar á Hótel Örk sem hótelstjóri og allt í öllu, voru hafin yfir venjubundin mannleg samskipti. Það tók auðvitað tíma að kynnast eins og gengur, menn voru ekki alltaf sammála og þegar maður sá kassann og handasveiflurnar var betra að stíga varlega til jarðar og undirbúa sig undir samningaviðræður um fyrirkomulag og verklag. Okkur samdi vel og kynnin uxu eftir því sem árin liðu og það var sterkur strengur á milli okkar sem aldrei rofnaði. Í veitinga- og hótelbransanum gerist allt milli himins og jarðar. Sama hvað kom upp á Siggi lét sér aldrei bregða, hagaði seglum eftir vindi og náði oftar en ekki að milda erfiðar kringumstæður. Það átti vel við Sigga að starfa í veitingabransanum og miklar tarnir teknar og oft unnið sólarhringum saman sem er nú ekki til eftirbreytni, en orkuboltinn ruddist í gegnum hverja hindrun og smitaði okkur hina svo við gengum í takt og auðvitað gekk allt upp. Það kom mér verulega á óvart að fregna andlát Sigga. Það gat varla verið satt enda maðurinn bráðungur. Hugurinn hvarflar víða og margar ánægjulegar minningar birtast í huga mér. Ég ætla að leyfa mér fyrir hönd allra þeirra fjölmörgu sem störfuðu með Sigga í gegnum tíðina í Þórscafé og á Hótel Örk að þakka fyrir ótal samverustundir og góðar minningar. Já, það er bara eitt eintak af Sigga Tryggva og nú er hann farinn á vit feðra sinna. Við hin stöndum eftir og spyrjum í forundran hvort það hafi virkilega verið komið að kallinu, enda maðurinn rétt að komast yfir miðjan aldur. Sendi mínar innilegustu samúðarkveðjur til fjölskyldunnar. Far þú í friði, hafðu þökk fyrir allt og allt. Guð blessi minninguna um góðan dreng.

Rúnar Sig. Birgisson.

Hinn 1. september fæ ég símtal frá mömmu rúmlega sjö um morguninn og hún er bara í losti og segir að hún hafi hræðilegar fréttir að færa okkur, að hann Siggi hafi látist þá um nóttina á Tenerife, hræðilegt, ég trúi þessu ekki, það getur ekki verið... strax rifjast upp fyrir mér minningarnar er ég fór að hugsa um hann, hef þekkt hann síðan ég man eftir mér, þegar ég var lítil og fór í kaffi með mömmu og pabba til þeirra í Strandaselið, síðar í Hveragerði. Alltaf svo yndisleg heim að sækja, Siggi hefur ávallt síðan ég kynntist honum viljað allt fyrir mig gera, man þegar ég var ca. 13 ára þá stóðu hann og Gullý mig að verki, sem verður ekkert sagt frá hér, og ég auðvitað í sjokki, já frábært, mamma og pabbi mega sko ekki frétta þetta, svo leið tíminn, ekkert gerðist, hitti þau og þau létu sem ekkert væri. Svo var það þegar ég var orðin fullorðin og við sitjum á spjalli að þau segja: Guðrún, manstu þegar við sáum þig þarna um árið? Þau sáu mig þá, en auðvitað sögðu þau ekki neitt við neinn, það var alltaf hægt að treysta á þau og hægt að segja þeim allt, það fór aldrei lengra.

Þegar ég var 19 ára fékk ég vinnu á Hótel Örk sem þjónn, auðvitað í gegnum Sigga, en þetta var vaktavinna og of mikill bensínkostnaður að keyra alltaf á milli, nei þau tóku það ekki í mál, ég fékk bara herbergi heima hjá þeim og var þar á meðan mínar vaktir voru og vildu þau aldrei neitt í staðinn. Siggi og fjölskylda hafa alltaf verið yndisleg og ávallt sýnt manni hvað þeim þykir vænt um mann enda kallaði ég þau oft mömmu og pabba tvö. Ég og fjölskylda mín erum svo heppin að eiga fullt af góðum minningum um Sigga og fjölskyldu, útilegur, sumarbústaðaferðir, vinnudjamm, svo auðvitað Arkarliðið sem Siggi studdi og hugsaði ávallt vel um bæði strákana og auðvitað allt stuðningsliðið, heimsóknir, og gleymi því aldrei þegar skólaböllin í Fellaskóla voru alltaf í Þórscafe, Siggi yfirmaður þar, pabbi dyravörður og fleiri vinir þeirra, held ég hafi aldrei verið eins stillt á böllum eins og þegar þau voru í Þórscafé, síðast en ekki síst þá hef ég oft leitað til hans og þeirra og man ég þá sérstaklega þegar ég og maður minn höfum verið á ferðinni með 60 manna hóp af hjartveikum unglingum og auðvitað tóku Siggi og fjölskylda vel á móti okkur í Hoflandssetrinu alltaf nóg af pitsum, gosi og kærleika, en Siggi og fjölskylda hafa þann eiginleika að á þá staði sem þau hafa átt, rekið eða séð um er ávallt gott að koma og svona heimilislegur kærleikur. Elsku hjartans Gullý mín, Linda, Tryggvi og fjölskyldur, megi Guð og allir hans englar styrkja ykkur í sorginni. Elsku Siggi, hvíldu í friði.

Guðrún Bergmann

Franzdóttir og fjölskylda.