Sigurður Hrafn Tryggvason fæddist 7. nóvember 1949. Hann lést 1. september 2014.
Foreldrar hans voru Sigurlína Gísladóttir, f. 5.4. 1923, d. 6.11. 1981, og Tryggvi Sigurðsson, f. 17.6. 1919, d. 18.6. 1992, leiðir þeirra skildi. Systkini sammæðra eru Kolbrún Ingibjörg Benjamínsdóttir, f. 1952, og Margrét Benjamínsdóttir, f. 1954, samfeðra eru Sigurþór Tryggvason, f. 1955, og Ólafur Tryggvason, f. 1960.
Eiginkona Sigurðar er Guðbjörg Hofland Traustadóttir, f. 27.4. 1951. Foreldrar hennar voru Hulda Hofland Karlsdóttir, f. 18.7. 1923, d. 22.3. 1967, og Trausti Runólfsson, f. 29.9. 1923, d. 22.9. 1998. Börn Sigurðar og Guðbjargar eru: 1) Berglind Hofland Sigurðardóttir, f. 8.5. 1971. Dóttir hennar er Eva Dögg Hofland, f. 22.1. 1989, sambýlismaður Evu er Guðmundur Kjartansson, f. 2.10. 1981, dóttir þeirra Berglind María Hofland Guðmundsdóttir, f. 14.9. 2012. 2) Tryggvi Hofland Sigurðsson, f. 12.8 1976, eiginkona hans var Linda Bolbro Christiansen, f. 30.1. 1978, þau skildu. Barn þeirra er Ísabella Hofland Tryggvadóttir, f. 21.10. 1999. Maki Tryggva er Hjördís Harpa Wium Guðlaugsdóttir, f. 6.8. 1981. Börn þeirra eru a) Tryggvi Hrafn Hofland Tryggvason, f. 30.12. 2011, og b) Emilía Guðbjörg Hofland Tryggvadóttir, f. 12.2. 2014.
Sigurður hóf ungur störf hjá Grænmetisverslun ríkisins, þar vann hann sem verkstjóri og seinna meir sem matsmaður í jarðrækt. Sigurður starfaði hjá Þórscafé til fjölda ára, fyrst sem dyravörður svo yfirdyravörður og síðar sem hægri hönd eigandans. Sigurður starfaði hjá þessari sömu fjölskyldu í hartnær 35 ár, meðal annars sem staðarhaldari á Hótel Valhöll á Þingvöllum og seinna meir sem hótelstjóri á Hótel Örk í Hveragerði. Síðustu árin rak hann Hótel Hlíð í Ölfusi ásamt sumarhúsum á Núpum. Árið 2007 stofnuðu þau Sigurður, Berglind og Guðbjörg Hoflandssetrið í Hveragerði, veitinga- og pítsustað. Þar lagði hann hjarta sitt í að setja mark sitt á fjölskyldustaðinn sem fjölskyldan rekur og starfar enn.
Útför Sigurðar fer fram frá Hveragerðiskirkju í dag, 20. september 2014, og hefst athöfnin kl. 14.
Elsku Siggi minn! Það er þyngra en tárum tekur að kveðja þig. Við höfum átt svo mörg og góð ár saman og óteljandi minningar sem ég nú varðveiti í hjarta mér. Á þessari stundu þegar ég kveð þig, elskan mín, er ég þakklát fyrir fjársjóðinn okkar; börnin okkar, barnabörnin og langafa- og ömmubarnið, já, það eru margar sólir á lofti og þeim bara fjölgar ef Guð lofar. Þú varst svo stoltur og glaður og helgaðir okkur líf þitt svo áreynslulaust að mér fannst og varst alltaf með bros á vör. Það tekur samt á að horfa á eftir þér. Við vorum saman öllum stundum og mér fannst eins og við værum í raun og veru bara eitt. Ef ég ætti að lýsa þér með einu orði þá er orðið yndislegastur. Bæði sem eiginmaður og faðir, vinur og félagi. Ég þakka þér hlýjuna, ástina og þá einstöku tryggð sem einkenndi allar okkar stundir jafnt í leik sem starfi. Við vissum auðvitað að við værum ekki eilíf í jarðríki en ást okkar er að sönnu eilíf. Nú er víst komin kveðjustund að sinni en síðar munum við sameinast á ný, það er ég sannfærð um. Þangað til bið ég Guð að blessa þig og varðveita.
Guðbjörg Hofland
Traustadóttir (Gullý).
Þið mamma hafið verið stoð mín í gegnum lífið. Hvað getur maður hugsað á svona stundum? Þetta er svo óréttlátt, loksins þegar þú ferð í frí til að slaka á þá tekurðu það alla leið inn í eilífðina. Þú varst kletturinn hennar mömmu, við munum hugsa um hana fyrir þig, þú varst kletturinn minn, þú hefur stutt mig í gegnum súrt og sætt í lífinu, fyrir það er ég þakklát. Vildi óska þess að ég hefði sagt þér oftar hversu mikið ég elska þig pabbi minn. Allar ljúfu og góðu stundirnar sem við höfum átt saman í gegnum tíðina mun ég varðveita og geyma eins og gullin mín og deila þeim með barnabörnunum, betri afi er ekki til. Berglind María kemur hlaupandi inn á Hoflandssetrið og inn í bakaraherbergi og kallar: „Hvar er afi?“ Þú hefur reynst Evu minni svo vel enda hefur hún misst mikið eins og við hin, þú skilur eftir stórt skarð, elsku kall. En nú ert þú á betri stað og enginn lasleiki eða þreyta lengur. Það verður skrýtin tilfinning að halda áfram án þín, að vinna án þín, er búin að vinna þér við hlið síðan ég man eftir mér; hvert á ég að snúa mér og leita ráða? Þú varst límið sem hélt okkur öllum saman. Við munum standa saman litla fjölskyldan og styrkja hvert annað í sorginni. Tilveran er fátækari án þín. En friðinn ertu búinn að finna elsku pabbi minn, mun sakna þín endalaust. Þín dóttir,
Linda.
Einnig á ég minningar um pirraðan strákpjakk sem reyndi að vekja pabba sinn til að gera eitthvað skemmtilegt annað en að sofa en hann var alveg harðduglegur vinnuþjarkur og þurfti að sjálfsögðu hvíld inn á milli. Þetta endaði oftast með því að við lentum í rosaslag, a.m.k. að mínu mati, enda var ég bara um átta ára. Ég veit nú ekki hvor var eldri því pabbi smellti mér á milli lappanna og prumpaði á mig, eða kitlaði mig þar til ég fór að hágrenja og kallaði á mömmu.
Svo kom nú að því að maður þroskaðist aðeins og við pabbi urðum félagar. Við fórum að veiða saman. Við fórum upp í Kjós að sinna hestunum, húktum í ísköldum bílskúrum að gera við einhverjar bíldruslur og oftar en ekki fórum við pylsubíltúra niður á höfn. Ég fór ansi oft með honum í vinnuna að telja kartöflur í Grænmetinu. Við áttum einnig fjöldamargar lyftuferðir saman í glerlyftunni í Þórscafé. Margar minningar á ég úr sveitinni sitjandi í gömlum Zetor að tæta gras og berja hausnum í gluggann, en hann nuddaði alltaf hausinn á mér og sagði að þetta myndi nú gróa áður en ég gifti mig. Einar bestu minningarnar á ég eftir að við fluttum í Hveragerði, ég 14 ára, og pabbi byrjaði að vinna á Hótel Örk. Fyrst um sinn bjó ég stundum á hótelherbergi sem þótti nú ekkert lítið flott, en það voru fríðindi sem pabbi hafði. Vinskapur okkar pabba jókst með ári hverju og alltaf kenndi hann mér eitthvað nýtt; hvernig skal koma fram við náungann, hvernig á að standa sig í vinnu, hvernig maður á að bera virðingu fyrir eldra fólki. Já, pabbi minn kenndi mér flestöll gildi sem ég kann og fer eftir. Eitt skipti sinnaðist okkur pabba og voru það hræðilegir tveir sólarhringar en eftir það höfðum við aldrei verið betri vinir. Pabbi var besti vinur minn og langar mig að þakka honum fyrir alla bíltúrana og góðu samtölin, allar veiðiferðirnar og að kenna mér að hnýta öngul. Mikið á ég eftir að sakna allra skemmtilegu stundanna eins og að fá okkur einn kaldan; allra góðu faðmlaganna, allra skemmtilegu símtalanna, allra góðu ráðanna, allrar umhyggjunnar. Ég á þér allt að þakka, þú varst besti vinur minn.
Hvíldu í friði elsku pabbi minn. Það kemur sá tími að við hittumst á ný, en þangað til farðu vel með þig og alla kringum þig. Ég gæti skrifað endalaust um þig en bestu minningarnar verða geymdar á góðum stað, hjartastað. Þinn sonur
Tryggvi (Lilli).
Ég fékk þann heiður að kynnast þessum höfðingja fyrir fimm árum, þó svo að mér hafi fundist ég hafa þekkt hann alla mína ævi. Hann sagði lítið, hugsaði mun meira og svo þegar kom að því að segja það sem segja þurfti hlustuðu allir. Það má því með sanni segja að hann hafi leynt á sér. Hann var maður sem allir þekktu, en ekki allir þekktu hann eins og við fjölskyldan. Hann var hetjan. Heimili hans var ávallt opið öllum þeim sem þurftu, að nóttu sem degi. Á ævinni kynnumst við fjölmörgum, sumir skilja eftir sig spor. Siggi var einn af þessum sem skildu eftir sig spor, gæfuspor sem vert er að fylgja eftir. Hann var maður orða sinna, sanngjarn en jafnframt harður húsbóndi en ljúfur sem lamb þegar kom að yngstu kynslóðinni. Innan um fjölskyldu sína var hann afslappaður, lék á als oddi og var hrókur alls fagnaðar. Hann var maðurinn sem allir litu upp til og hefur hann kennt mér að þolinmæði er dyggð. Hann var ekki bara tengdapabbi minn, hann var sannur vinur. Hann veigraði sér aldrei við að ganga í hlutina, gekk hreint til verks. Ein ógleymanleg stund var þegar hann kom seint að kvöldi til okkar Tryggva, nokkrum dögum fyrir Spánarferðina miklu. Hann sveif á skýi, hann var svo yfir sig spenntur og jákvæður. Hann ljómaði, svona var Siggi.
Það er svo margt sem kemur upp í hugann þegar ég lít til baka, þegar ég horfi á litlu krílin sé ég hversu mikinn fjársjóð hann hefur skilið eftir. Hann var svo dyggur aðdáandi barnanna sinna, svo ekki sé minnst á afabörnin. Börnunum mínum sýndi hann mikla þolinmæði, sérstaklega nafna sínum, Hrafninum sínum. Siggi hefur ábyggilega séð margt í honum sem hann kannaðist við, enda mjög uppátækjasamir báðir tveir. Ég mun kenna börnunum mínum gildin hans Sigga, heiðarleikann, dugnaðinn og ekki síst húmorinn. Nú er spurning hver tekur við og fer í gervi frænku. Það er sælla að gefa en þiggja voru lífsgildin hans tengdapabba. Hann Siggi var staðfastur og trúr sínum skoðunum, hann gat verið ósammála en borið mikla virðingu fyrir því sem aðrir höfðu fram að færa. Ef honum varð á gat hann komið og beðist afsökunar, þannig maður var Siggi. Hann var alltaf mættur fyrstur manna til aðstoðar, sama hversu stórt verkefni það var. Hann var maðurinn sem stóð hvað lengst vaktina, var fyrstur á staðinn og síðastur heim. Hann lagði grunninn og við höldum ótrauð áfram verkum hans. Nú er komið að okkur að standa vaktina.
Ég kveð þig með þessum orðum:
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kallaður á örskammri stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin, mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Hvíldu í friði, elsku Siggi.
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Þín tengdadóttir,
Harpa.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson)
Eva Dögg Hofland.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Þínir prakkarar,
Ísabella, Tryggvi Hrafn, Emilía Guðbjörg
og Berglind María.
Gerðir allt fyrir alla, hvað sem það tók langan tíma. Urðum við nokkrum sinnum vitni að því þegar þú varst að redda einhverjum um eitthvað. Ferðafólki um húsnæði og þess háttar. Alls konar reddingar þrátt fyrir að hafa nóg að gera á þínum vinnustað sem þú lagðir þig allan í. Þú varst greiðviknin uppmáluð.
Við ákváðum snemma í sumar að fara til útlanda saman og varð Tenerife fyrir valinu. Við hjónin erum vandlát á ferðafélaga og það segir allt sem segja þarf að velja ykkur með í för.
Áður en við fórum út vorum við búnir að plana að ég færi að aðstoða þig við ýmislegt heima fyrir og á vinnustaðnum. Við ræddum það lítillega yfir tveimur bjórum úti í sólinni á Tenerife. Þú hafðir ekki neinar áhyggjur ef það myndi dragast á langinn eftir heimkomu. Við myndum fara í þetta saman þegar að því kæmi. En því miður urðu þetta bara fjórir dagar saman, þar sem þú hvarfst okkur löngu fyrir þann tíma sem þú ætlaðir þér. Kannski gerum við eitthvað saman síðar og þá á öðrum vettvangi!
Við fórum fjögur saman út en komum bara þrjú til baka, án þín.
Tryggvi Hrafn á eftir að sakna þess að vera ekki með þér í að hnoða pítsudeigið eða vera í kring um þig á Setrinu. Kannski nær systir hans, Emilía Guðbjörg, til þín með sínu fallega daglanga brosi. Hún hefur svipinn þinn.
Við vottum Gullýju þinni, börnum og barnabörnum innilega samúð.
Við kveðjum þig með sárum söknuði með kvæði eftir Braga Jónsson frá Hoftúnum, sem gæti hafa verið ort til þín frá okkur:
Hvort skiljast leiðir fyrir fullt og allt
í fjarlægð er þú burtu hverfur skjótt?
En allar stundir mun ég minnast þín
jafnt morgun, kvöld og dag sem rauða nótt.
Ég á ei neitt sem gefið þér ég get
er gleðisól á vonarhimni dvín.
Í leit að hnossum lífsins er þú ferð,
eitt lítið tár er gjöfin mín til þín.
Ég get ei rétt þér hlýja vinarhönd,
né heldur flutt þér kærleik þrunginn brag.
Eitt lítið tár er lokakveðjan mín,
er lætur skipið þitt úr höfn í dag.
(Bragi Jónsson)
Guðlaugur og Hjördís.
Sigurður Tryggvason var einn af þessum mönnum og við fréttir af andláti hans var sem veröldin stæði kyrr. Minningarnar hrannast upp. Minningar um Sigga brosandi og alltaf á hlaupum á Hótel Örk. Minningar frá Hoflandssetrinu þar sem hann var ávallt boðinn og búinn að gera sitt allra besta til að gestum hans liði vel. Siggi að grilla hamborgara ókeypis handa öllum sem vildu. Siggi ávallt jákvæður gagnvart öllum verkefnum sem bæjarbúum datt til hugar að standa fyrir. Ávallt var hægt að treysta því að Siggi myndi styðja við bæinn sinn og sitt fólk.
Það var til dæmis lýsandi fyrir Sigga að í sumar að lokinni bæjarhátíð hringir hann í bæjarstjórann og býður öllum Vinnuskólanum í veislu sem og starfsmönnum áhaldahúss og öðrum þeim sem komu að hátíðinni. En einmitt þannig var Siggi. Hann var ánægður með hátíðina og bæinn sinn og vildi gleðja þá sem hvað mest höfðu lagt á sig. Er slík góðmennska og hugulsemi einstök og verður seint fullþökkuð.
Það sést vel á veggjum Hoflandssetursins hversu stoltur Hvergerðingur Siggi var en þar hafði hann safnað ógrynni af úrklippum um mannlífið í bænum, ekkert var honum óviðkomandi og engin frétt frá Hveragerði svo lítil að hún rataði ekki í ramma á Hoflandi.
Fyrir ómetanlega vináttu og stuðning í gegnum árin er þakkað nú þegar við að leiðarlokum kveðjum Sigga á Hoflandi með miklum söknuði. Hann skilur eftir skarð sem er vandfyllt. Söknuður okkar allra sem þekktum Sigga er mikill en mestur er þó söknuður ástvina sem nú sjá á eftir kjölfestu í einstaklega samhentri fjölskyldu. Elsku Gullý, Linda, Tryggvi og fjölskylda, megi góður Guð styðja ykkur í þessari miklu sorg.
Aldís Hafsteinsdóttir.
Fyrir hönd Sjálfstæðisfélagsins í Hveragerði,
Elínborg María Ólafsdóttir.
Rúnar Sig. Birgisson.
Þegar ég var 19 ára fékk ég vinnu á Hótel Örk sem þjónn, auðvitað í gegnum Sigga, en þetta var vaktavinna og of mikill bensínkostnaður að keyra alltaf á milli, nei þau tóku það ekki í mál, ég fékk bara herbergi heima hjá þeim og var þar á meðan mínar vaktir voru og vildu þau aldrei neitt í staðinn. Siggi og fjölskylda hafa alltaf verið yndisleg og ávallt sýnt manni hvað þeim þykir vænt um mann enda kallaði ég þau oft mömmu og pabba tvö. Ég og fjölskylda mín erum svo heppin að eiga fullt af góðum minningum um Sigga og fjölskyldu, útilegur, sumarbústaðaferðir, vinnudjamm, svo auðvitað Arkarliðið sem Siggi studdi og hugsaði ávallt vel um bæði strákana og auðvitað allt stuðningsliðið, heimsóknir, og gleymi því aldrei þegar skólaböllin í Fellaskóla voru alltaf í Þórscafe, Siggi yfirmaður þar, pabbi dyravörður og fleiri vinir þeirra, held ég hafi aldrei verið eins stillt á böllum eins og þegar þau voru í Þórscafé, síðast en ekki síst þá hef ég oft leitað til hans og þeirra og man ég þá sérstaklega þegar ég og maður minn höfum verið á ferðinni með 60 manna hóp af hjartveikum unglingum og auðvitað tóku Siggi og fjölskylda vel á móti okkur í Hoflandssetrinu alltaf nóg af pitsum, gosi og kærleika, en Siggi og fjölskylda hafa þann eiginleika að á þá staði sem þau hafa átt, rekið eða séð um er ávallt gott að koma og svona heimilislegur kærleikur. Elsku hjartans Gullý mín, Linda, Tryggvi og fjölskyldur, megi Guð og allir hans englar styrkja ykkur í sorginni. Elsku Siggi, hvíldu í friði.
Guðrún Bergmann
Franzdóttir og fjölskylda.