Óðinn Jakob Árnason

Þeir segja mig látinn, ég lifi samt

og í ljósinu fæ ég að dafna.

Því ljósi var úthlutað öllum jafnt

og engum bar þar að hafna.

Frá hjarta mínu berst falleg rós,

því lífið ég þurfti að kveðja.

Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,

sem ykkur er ætlað að gleðja.

(Höf. ók.)

Elsku afi, ég lofa að gleyma þér aldrei.

Þín langafastelpa,

Það var haustið 1949 að ég hitti mág minn í fyrsta sinn. Hann kom í Hvamm á Hjalteyri að hitta unnustu sína, stóru systur mína Dúllu. Hann var glæsilegur ungur maður og sú rómantík sem mér virtist liggja í loftinu staðfestist ári seinna er ég var ég send, tíu ára gömul, með rútunni til Akureyrar að tilkynna unga manninum að hann væri orðinn tveggja barna faðir, en þá um nóttina höfðu þeir Árni og Ingvi komið í heiminn, í kappi hvor við annan, í rafmagnslausu svefnherberginu á Hvammi. Minningin um hið unga, átján ára par, með tvíburana sín á milli í fyrsta sinn, er greypt í mitt minni, líkt og gerst hafi í gær.

Í ljósi þessa tvöfalda glaðnings, hins unga pars, bretti Óðinn upp ermar og hóf að byggja heimili fyrir fjölskylduna, húsið Höfðaborg. Um var að ræða tveggja hæða hús sem hann byggði ásamt bróður sínum Þór, en húsin urðu fleiri; því Óðinn var einfaldlega alltaf að byggja. Þegar Gurrý kom í heiminn var hafist handa við næsta hús, nú í Þverholtinu. Flestum hefði nú þótt tvö hús duga, en ekki Óðni. Óðinn var þannig úr garði gerður að honum féll einfaldlega aldrei verk úr hendi; hann var sífellt að aðstoða vini og frændsystkin við húsbyggingar ýmiskonar auk þess sem hann átti stóran þátt í byggingu Strýtu í Hlíðarfjalli. Ásamt þessu vann hann alltaf fulla vinnu á heildsölu Valgarðs Stefánssonar, enda voru húsbyggingarnar allar hálfgerð dægradvöl.

Það kom svo að því að Óðinn komst á eftirlaun, eftir áratuga strit. En það leið þó ekki á löngu þar til kornungur eftirlaunaþeginn var orðinn óþreyjufullur af þessu vinnuleysi. Hann keyrði því út á Hvamm á Hjalteyri, sem þá hafði staðið auður lengi, og lá undir skemmdum, og sagði við Dúllu sína að þetta gengi ekki lengur; að hér þyrfti að taka til hendinni. Það tók Óðin svo á þriðja ár að gera Hvamm upp eins og nýr væri og gera hann að þeim yndislega stað sem við öll fáum nú að njóta, börn okkar systra, barnabörn og vinir.

Síðustu árin hafa Dúlla og Óðinn átt gæðastundir í Hvamminum og hvergi held ég að Óðni hafi liðið betur, enda var þar alltaf verk að vinna, sífellt hægt að betrumbæta, smíða, slá eða gróðursetja, milli þess sem skroppið var á eyrina til að heilsa upp á gamla kunningja, kíkja í kaffi á Kaffi Lísu eða bara slaka á á sólpallinum við Hvamm, með útsýni yfir Eyjafjörð.

Óðinn var félagslyndur maður. Hann þekkti alla og allir þekktu hann, þennan dugnaðarfork. Hann var ástríðufullur KA-maður og sannur fánaberi þess félags, enda var hann sífellt að hlúa að íþróttalífi barna og unglinga í gegnum öll sín ár.

Óðinn hafði brennandi áhuga á þjóðmálum og voru stjórnmál eftirlætis-umræðuefni hans og áttum við margar fjörugar samræðurnar um stjórnmál. Barst þá Alþýðuflokkurinn oft í tal, en það var stjórnmálaflokkur að hans skapi.

Minning um orkumikinn, glettinn og traustan mann lifir. Mann sem var burðarstólpi í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. Blessuð sé minning hans.

Ég kynntist Óðni fyrst þegar ég vann í Vöruhúsinu. Þá kom hann oft í búðina með vörur frá Heildverslun Valgarðs Stefánssonar. Var hann alltaf svo kátur og hress og gantaðist við okkur búðarstúlkurnar. Svo var hann líka giftur Dúllu. Ég þekkti hana ekki þá, en þegar ég var í fyrsta bekk í gagganum var hún í öðrum bekk og dáðist ég mjög að þessari fallegu og fínu stúlku. Seinna þegar ég var flutt í Þorpið átti ég eftir að kynnast þessum yndislegu hjónum nánar. Þau bjuggu í næstu götu, en leiðir okkar Dúllu lágu saman í kvenfélaginu Baldursbrá þar sem við sátum oft saman í stjórn og nefndum. Á þeim tíma var mikið félagsstarf í félaginu og á hverju ári haldin þorrablót og farið í ferðalög. Og þegar Baldursbrárkonur léttu sér upp buðu þær alltaf mönnunum með, þetta var svo fjölskylduvænt félag. Á slíkum stundum var Óðinn alltaf mættur og eigum við hjónin margar dýrmætar minningar frá þessum tímum. Dunandi dans, Herðubreið, Snæfellsnes, Austfirðir og Færeyjar skilja eftir í huga okkar lifandi minningar um gleði og vináttu.

Eftir að þeir Andri hættu að vinna hafa þeir verið í „leikskóla“ saman. Spilað bridge á morgnana í Bugðusíðu. Yndislegt var nú í sumar að fara með þeim hjónum í fimm daga hringferð um landið. Þar naut hann sín til fulls og við áttum saman dýrmætar stundir sem aldrei gleymast.

Við sendum Dúllu og börnunum hjartanlegar samúðarkveðjur.

Í dag er kvaddur kær vinur, Óðinn Árnason. Hann var einn af 10 systkinum sem ólust upp í Glerárþorpi. Þeir krakkar sem þar bjuggu og höfðu áhuga á íþróttum voru yfirleitt Þórsarar en Óðinn gerðist eldheitur KA-maður. Á sínum yngri árum stundaði hann frjálsar íþróttir af kappi og vann þar til margra verðlauna. Hann fylgdist ávallt vel með sínu félagi og lá leið hans oft í KA-heimilið.

Ungur að árum stofnaði Óðinn fjölskyldu og eignaðist tvíburana Árna og Ingva sem voru meðal bestu skíðamanna landsins í mörg ár. Með þeim fór hann að leggja leið sína í Hlíðarfjall. Í Hlíðarfjalli gerðist Óðinn stór hlekkur í frábæru teymi góðra manna sem sáu um öll mót á skíðasvæðinu. Seinna gerðist hann mótsstjóri til margra ára. Var hann þekktur fyrir röggsemi, skipulagningu og dugnað. Á árum Óðins í Fjallinu áttu Akureyringar mikið af góðu skíðafólki og þar á meðal Möggurnar þrjár og Gulló. Allar mátu þær Óðin mikils og var hann þeim góður vinur. Einu sinni prjónuðu stelpurnar sér skíðahúfur allar eins og auðvitað þurfti Óðinn að fá húfu líka. Óðinn ávann sér virðingu skíðamanna um land allt og voru störf hans mikils metin.

Ég ásamt fjölskyldu minni kveð Óðin með virðingu og þökk.

Elsku Dúlla, Árni, Ingvi, Guðrún og fjölskyldur, megi ljúfar minningar liðins tíma ylja ykkur um ókomin ár.

Óðinn vinur minn er allur. Þessi aldni heiðursmaður mun alltaf eiga stað í hjarta mér fyrir ósérhlífni og óeigingjarnt framlag til skíðaíþróttarinnar á Íslandi. Ég kynntist Óðni fyrst í gegnum Andrésar andar leika fyrir 25 árum og á margar góðar minningar um samstarfið við hann í Hlíðarfjalli og á vettvangi Skíðasambandsins. Óðinn var alla tíð léttur í spori og margir þéttvaxnari eins og undirritaður áttu á köflum erfitt með að fylgja honum eftir í fjalllinu.

Upp í hugann koma viðbrögð Óðins þegar Skíðadeild Breiðabliks leitaði til Skíðafélags Akureyrar um framkvæmd Unglingameistaramóts Íslands á skíðum 1997. Mótið átti að fara fram á skíðasvæðum höfuðborgarsvæðisins en vegna snjóleysis sunnan heiða var nauðsynlegt að grípa til ráðstafana með stuttum fyrirvara. Hefðin var að ef flytja þurfti skíðamót milli landshluta var skipt um mótshaldara. Við Blikar vorum þarna að halda okkar fyrsta stóra skíðamót og höfðum lagt mikið í undirbúning og vorum þess vegna ekki tilbúnir til að gefast upp. Í stað þess að segja okkur frá mótinu fengum við grænt ljós frá mótanefnd Skíðasambands Íslands um að leita annarra lausna. Það kom í minn hlut sem mótsstjóra að hafa samband við Akureyringa og ég hringdi auðvitað í Óðin, sem á þessum árum var allt í öllu í Hlíðarfjalli. Eftir að hafa fengið stutta lýsingu á okkar hugmyndum sagði Óðinn: „Palli minn, við leysum þetta. Ég þarf að hringja nokkur símtöl og svo tölum við saman aftur.“ Innan klukkustundar kom svo svarið: „Þið eruð að sjálfsögðu velkomin í Hlíðarfjall með Unglingameistaramótið, Skíðafélag Akureyrar tekur að sér gönguna og aðstoðar ykkur eftir föngum við framkvæmd alpagreinahlutans. Þú hringir svo bara í Ívar og semur um fjallið við hann, ég er búinn að leggja inn gott orð.“ Það er skemmst frá því að segja að við héldum frábært Unglingameistaramót í Hlíðarfjalli við toppaðstæður með dyggri aðstoð frá Skíðafélagi Akureyrar og skíðafélögunum á Dalvík og Ólafsfirði.

Ég kveð vin minn, Óðin, með virðingu og þökk fyrir ánægjulega viðkynningu um leið og ég færi Gunnþóru og fjölskyldunni allri innilegar samúðarkveðjur okkar Svönu og strákanna. Minningin um góðan dreng og öflugan liðsmann skíðahreyfingarinnar á Íslandi mun ylja okkur um ókomin ár. Blessuð sé minning Óðins Árnasonar.

Í dag kveðjum við kæran vin, Óðin Árnason. Hann átti stóran þátt í uppbyggingu skíðaíþróttarinnar á Akureyri og í raun á landsvísu. Sú orka og framtakssemi sem Óðinn hafði var engu lík. Við félagarnir munum eins og það hafi gerst í gær þegar hann hringdi í okkur og sagði okkur að koma og æfa skíði. Alltaf var hann til staðar og hvatti okkur áfram með sínu einlæga brosi og glensi. Það var alltaf tilhlökkunarefni að koma í fjallið þegar við vissum að Óðinn væri þar og alltaf gátum við leitað ráða hjá honum. Hann var sem faðir okkar allra og átti stóran þátt í uppeldi okkar. Þegar við hættum að æfa þá tók við Skíðasamband Íslands þar sem við gátum ávallt leitað til hans til að fá ráð því við vissum að hann bjó yfir mikilli reynslu og þekkingu. Óðinn stóð eins og klettur með sínu fólki og alltaf þegar skíðamót voru haldin á Akureyri var hann fyrstur á svæðið og fór síðastur heim. Án hans hefði verið erfitt að halda uppi mótahaldi og starfi Skíðaráðs Akureyrar og ávallt var hann til staðar. Hann var kletturinn sem allir treystu á og fyrir vikið var borin ómæld virðing fyrir honum. Eitt er víst að ef einhver átti það skilið þá var það hann. Eftir að Óðinn hætti að koma í fjallið þá var eins og þar vantaði sál, hans sál. Hans verður sárt saknað.

Við gömlu skíðafélagarnir sendum samúðarkveðjur til ættingja og guð verði með ykkur öllum. Kær kveðja,

Margs er að minnast er við kveðjum vin okkar Óðin Árnason. Óðinn starfaði alla tíð ötullega fyrir Skíðaráð Akureyrar og þar lágu leiðir okkar saman, hann sem foringi og við sem keppendur.

Óðinn var okkur sem faðir, hann var alltaf til staðar hvort sem við vorum á skíðaæfingum eða í keppnisferðum. Í keppni hvatti hann okkur áfram, samgladdist okkur þegar vel gekk og hlustaði á okkur þegar á þurfti að halda. Hann var manna glaðastur þegar okkur tókst að ná í verðlaunapeninga og stoltur fyrir hönd okkar bæjarfélags. Í seinni tíð nefndi hann oft hversu gaman hefði verið á Skíðalandsmóti Íslands á Ísafirði þegar skíðalið Akureyrar vann alla Íslandsmeistaratitla sem í boði voru nema einn. Innst inni var Óðinn nefnilega svolítill keppnismaður.

Óðinn var úthaldsmikill, mættur fyrstur manna upp í Hlíðarfjall og fór síðastur heim. Hann var sá sem hélt utan um alla þræði, skipulagði mót, var iðulega mótsstjóri og vann hörðum höndum við allt mótshald. Í gegnum alla þessa vinnu kynntist hann mörgum og margir áttu hann að vini.

Óðinn vildi veg skíðaíþróttarinnar sem mestan og byrjaði ungur að vinna fyrir skíðafélagið og hélt því áfram af mikilli atorku fram á efri ár. Við þökkum Óðni fyrir alla hans vinnu og baráttu í þágu skíðahreyfingarinnar á Íslandi og fyrir hans framlag við uppbyggingu skíðasvæðisins í Hlíðarfjalli.

Hvíl í friði kæri vinur og aðstandendum öllum sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Frá okkur er farinn einn af burðarásum skíðaíþróttarinnar á Akureyri, Óðinn Árnason. Ungur maður var Óðinn íþróttamaður góður, millivegalengdahlaupari, einn sá allra besti, en lengst verður Óðins minnst fyrir framlag hans til skíðamála á Akureyri. Í hartnær 40 ár var hann í forystusveit Skíðaráðs Akureyrar, nú Skíðafélags Akureyrar, þar af formaður í nokkur ár. Ég held það muni vera einsdæmi að vera í forystusveit íþróttafélags svo lengi og það allt í sjálfboðavinnu.

Hann var leikstjóri í alpagreinum á öllum Andrésarleikum frá 1977 til 2005 og starfsmaður, leikstjóri eða mótsstjóri á flestum alpagreinaskíðamótum frá 1965 til 2005. Óðinn var mikill skíðamótamaður, hefði líklega viljað hafa skíðamót um hverja helgi allan veturinn og að starfa með honum við mót var alveg einstakt. Hann vildi byrja mót snemma, brottför frá Skíðahótelinu kl. 6.00 að morgni á mótsdegi, þeir sem komu of seint þurftu að labba upp í Strýtu, þeir komu aldrei of seint aftur.

Hann var verkstjórinn, allir fengu hlutverk við að leggja brautir, koma upp rásmarki og endamarki, flagga, moka pallinn, og þegar allt var klárt var sögustund.

Starfsmenn komu saman á efri hæð í Strýtu, fengu sér kaffi og sagðar voru sögur og hlegið mikið. Þessar stundir voru ógleymanlegar og oft höfum við Óðinn rifjað þær upp. Hann var stundvís, hálftíma fyrir mót áttu allir starfsmenn að vera komnir á sinn stað, „við byrjum á auglýstum tíma,“ sagði hann gjarnan. Ef keppni átti að hefjast kl. 10.00 þá var það hvorki 10 mínútur fyrir eða yfir, heldur kl. 10.00. Á Andrésarleikunum er keppt í alpagreinum á 3 stöðum í fjallinu. 15 mínútum fyrir start heimsótti Óðinn alla staðina, svona til að vita hvort allt væri í lagi og allir tilbúnir á réttum tíma.

Óðinn kom að fleiru í fjallinu enn mótum. Allar framkvæmdir til bættrar aðstöðu fyrir keppendur og starfsfólk voru hans fag. Hann kom að byggingu gömlu Strýtu, var verkstjóri við byggingu nýju Strýtu og Gönguhússins, kom einnig að byggingu Hólabrautarlyftunnar auk margra smærri verkefna.

Þegar ég starfaði í fjallinu tókst snemma með okkur náið samstarf og vinátta, vinátta sem aldrei bar skugga á. Það myndaðist traustur vinahópur úr þessu starfi í fjallinu, hópur sem ferðaðist víða, ógleymanlegar eru bílferðir um Mið-Evrópu, heimsótt voru þekkt skíðasvæði og borgir. Í þessum ferðum naut Óðinn sín vel, var fróðleiksfús um fólk og lönd og hrókur alls fagnaðar. Við höfum nokkrir úr þessum vinahópi hist af og til í kaffispjalli þar sem allt hefur verið til umræðu, pólitík, málefni Hlíðafjalls, bæjarmál o.fl. Þessi hópur saknar góðs vinar.

Óðinn var traustur í öllu sem hann starfaði að, sannur KA-maður, sannur jafnaðarmaður og einlægur vinur og félagi, mikill húmoristi og sögumaður góður.

Nú er þessi indæli drengur farinn. Ég sendi fjölskyldu hans innilegar samúðarkveðjur, þá sérstaklega hans góðu konu, Gunnþóru eða Dúllu eins og hún er alltaf kölluð.