Ingjaldur Hannibalsson

Flýt þér, vinur, í fegri heim.

Krjúptu að fótum friðarboðans

og fljúgðu á vængjum morgunroðans

meira að starfa guðs um geim.

(Jónas Hallgrímsson)

Ber er hver að baki nema sér bróður eigi. Sannindi þessara orða fengu þeir að reyna sem voru svo lánsamir að kynnast Ingjaldi Hannibalssyni og eignast hann að vini. Hann var einarður liðsmaður, ráðhollur og framsýnn. Við hjá Stofnun Vigdísar Finnbogadóttur í erlendum tungumálum við Háskóla Íslands áttum því láni að fagna að njóta mannkosta hans í ríkum mæli. Við ótímabært fráfall hans er okkur efst í huga einlægt þakklæti fyrir trausta vináttu hans og stuðning um árabil.

Ingjaldur var drengur góður, skarpgreindur og vandaður til orðs og æðis. Hann unni fögrum listum, ekki síst tónlist, og nærði hugann með því að hverfa inn í heim lista og menningar, hvenær sem tækifæri gafst. Hann lá ekki á skoðunum sínum og var þá í senn hreinskiptinn og skemmtilegur húmoristi.

Fáir áttuðu sig betur á því en Ingjaldur, hve mikilvæg tungumálakunnátta og menningarþekking er fámennri þjóð, sem á heill sína og hagsæld undir farsælum samskiptum við umheiminn. Ingjaldur Hannibalsson var víðsýnn maður og heimsborgari af bestu gerð. Hann stundaði doktorsnám í Bandaríkjunum, fór fyrir Útflutningsráði, og var víðförulli en nokkur annar Íslendingur. Sem framkvæmdastjóri Útflutningsráðs sinnti hann landkynningu, þar sem hann þurfti að átta sig á hvað við hefðum að gefa og færa öðrum þjóðum í menningu og viðskiptum. Alþjóðleg reynsla sýndi svo ekki varð um villst að vits er þörf þeim er víða ratar, og að ein mikilvægasta forsenda jákvæðra samskipta og árangurs í margbrotnum og ögrandi heimi er að búa yfir nægri þekkingu og innsæi til að geta nálgast viðmælanda sinn á hans forsendum. Af þessum sökum var Ingjaldi mikið í mun að stúdentar í öllum fræðigreinum ættu þess kost að tileinka sér erlend tungumál og læra um menningu annarra þjóða, svo þeir gætu hver á sínu sviði náð þeim árangri sem þeir stefndu að og aukið um leið hróður sinn og Íslands um víða veröld.

Ingjaldur hafði áhuga á nýbreytni í vísindum og atvinnulífi, og sá tækifæri í því að fræðaheimur og atvinnulíf leiddu saman hesta sína. Hann vildi veg Háskóla Íslands og alls vísindastarfs í landinu sem mestan, og hann hvatti nemendur og aðra, sem sýndu frumleika og áræði, til að fara ótroðnar slóðir. Ingjaldur áttaði sig einnig á því, hve miklu skiptir að háskólinn sé frjótt og gjöfult samfélag, þar sem nemendur og kennarar blanda geði og skiptast á skoðunum. Háskólatorg var liður í því að skapa þann vettvang.

Ingjaldur kom strax auga á þau tækifæri sem felast í Stofnun Vigdísar Finnbogadóttur. Hann hafði mikinn metnað fyrir hönd stofnunarinnar og studdi okkur með ráðum og dáð, m.a. í nefnd um nýbyggingu fyrir stofnunina.

Það er bágt að þurfa að sætta sig við að Ingjaldur okkar sé horfinn sjónum, það er mikill missir, sem stöðugt leitar á hugann. Megi minningin um framlag hans og mannkosti lifa, og verða öðrum fyrirmynd.

Árið 1975 var gerð merkileg og umfangsmikil tilraun við Ohio State-háskólann. Takmarkið var að auka alþjóðlegan fjölbreytileika meðal nemenda í framhaldsnámi. Heil hæð í Jones-turni, stúdentagarði framhaldsnema, var tekin frá fyrir þá sem höfðu áhuga á alþjóðlegum samskiptum. Jafnframt þessu kom lítil fjárveiting frá skólanum til að standa undir tilfallandi kostnaði við þetta, en nemendur voru jafnframt minntir á að útskrift frá skólanum væri meginástæða fyrir dvöl þeirra í Columbus.

Ingjaldur var einn af leiðtogunum á hæðinni. Hann var okkar eini Íslendingur, en hann gegndi mörgum hlutverkum. Hann kynnti mörg okkar fyrir klassíski tónlist og leiddi okkur inn í undraheim Bose-hljómflutningstækjanna. En þegar hávaðinn á hæðinni fór fram úr hófi (eins og gerðist á stundum) fór Ingjaldur á stúfana, bankaði á dyrnar og sagði að nú væri tími til lestrar og náms.

Aðalnámsgrein hans var iðnaðarverkfræði en hann hafði ríka hæfileika til allrar greiningar. Þessu var hann alltaf tilbúinn að deila með okkur og ræða. En Ingjaldur hafði líka mikla skipulagshæfileika. Þetta gerði hann að sjálfsögðum leiðtoga þegar við fórum í útilegur og byggðum heilu tjaldborgirnar með hertjöldum sem við fengum að láni.

Ingjaldur gat átt það til að vaka lengi frameftir til að ræða við Þjóðverjana, Mexíkanana og Japanana á níundu hæðinni um ólíkustu málefni svo sem að móta lög um erfðarétt mismunandi landa. Í hita umræðunnar fyllti hann einu sinni stórt glerílát í herbergi mínu af rakkremi svo tarantúlan mín slyppi út, en þetta voru heimkynni hennar. Við fundum hana reyndar nokkrum dögum seinna í herbergi nágranna okkar á hæðinni, Angeliku Plank.

Að lokinni útskrift héldum við sambandi okkar. Á heimshornaflakki sínu kom Ingjaldur nokkrum sinnum til Washington D.C., ýmist einn eða með nemendum sínum. Hann var einnig gestgjafi minn í sex af heimsóknum mínum til Íslands. Þar fræddi hann mig um allt frá íslenska hestinum (ekki smáhestum), eldfjöllum og Bláa lóninu að rauðu kókflutningabílunum á jólum.

Það stóð til að Ingjaldur kæmi aftur, ásamt nemendum sínum, að heimsækja mig við Háskólann í Georgetown í tengslum við námskeið, en hann fór frá okkur áður en til þess kæmi. Ingjaldur var góður maður, náinn vinur og mikilhæfur einstaklingur í háskólasamfélaginu. Hann beitti sér aldrei gegn þeim er minna máttu sín, hann var skapandi, hann gerði alla umgengni ánægjulega. Ég sakna hans nú þegar.

Viðskiptafræðideild Háskóla Íslands á Ingjaldi Hannibalssyni margt að þakka. Við hörmum fráfall hans sem var bæði óvænt og ótímabært. Ingjaldur var að hefja nýjan kafla í starfi sínu og framundan voru tímar rannsókna, bókaskrifa og frágangs á mörgu því sem ekki hafði gefist tími til að klára á undanförnum árum.

Deildarfólki gafst tækifæri til að þakka honum fyrir þegar hann lét af starfi deildarforseta í lok júní á þessu ári. Það var skömmu áður en hann hélt af stað í sína 10. heimsreisu sem var lokahnykkur í því að heimsækja öll 193 lönd Sameinuðu þjóðanna. Hann lauk ætlunarverki sínu og kom heim í ágúst sl. sem sannkallaður heimsborgari. Okkur gafst við heimkomuna annað tækifæri til að samfagna með honum og fengum að launum ferðasögu sem við seint munum gleyma.

Á þessu haustmisseri var Ingjaldur að kenna þrjú námskeið og undirbúa það fjórða sem byggðist sérstaklega á alþjóðlegum tengslum hans. Námskeiðið verður að hluta kennt erlendis og það hryggir okkur að Ingjaldi skuli ekki hafa auðnast að fylgja því alla leið. Hugur okkar er einnig hjá þeim nemendum sem verða nú að klára námskeiðin án hans leiðsagnar. Þó er ljóst að áhrifa hans mun gæta áfram meðal þess hóps og meðal allra þeirra fjölmörgu nemenda sem hann hefur kennt á sínum langa starfsferli.

Fullbókað er í enn eina ferð til Kína sem Ingjaldur var að skipuleggja fyrir MBA-nemendur. Þessar ferðir eru öllum þeim sem í þær hafa farið mjög eftirminnilegar og eru til vitnis um vandvirkni í vinnubrögðum Ingjalds. Hver stund var skipulögð og dagskráin þétt. Öllu hagað þannig að hver dagur nýttist til fulls. Auk heimsókna til háskóla var farið í fjölmörg fyrirtæki og skoðaðir sögustaðir. Við erum mörg sem eigum góðar minningar úr ferðum sem Ingjaldur skipulagði og fór fyrir.

Hinn 24. október sl. var síðasti vinnudagur Ingjalds. Síðan þá hefur ekki verið ljós í skrifstofunni hans. Við höfum verið svo vön því að hafa hann á þönum innan skólans, ýmist á leið í kennslu eða á fundi, auk þess að hitta nemendur og nemendahópa. Hann var einnig ávallt boðinn og búinn að gefa okkur samstarfsfólkinu góð ráð. Að hann sé horfinn á braut í sína hinstu ferð er mjög óraunverulegt og það er skarð fyrir skildi. Að missa hann svona skyndilega er okkur þungbært.

Viðskiptafræðideild Háskóla Íslands er ein fjölmennasta deildin í skólanum. Mikið starf hefur verið unnið á síðustu árum og Ingjaldur fór fyrir hópnum. Hann gaf lausan tauminn og tók þátt í gleðinni þegar góðum áföngum var fagnað. Hann stóð hins vegar vaktina fremstur ef þurfti að takast á við erfiðleika og vandamál. Þetta gerði hann með miklu jafnaðargeði og þrautseigju og umfram allt af mikilli gæsku gagnvart öllum sem komu að málum. Allt þetta starf og fórnfýsi þökkum við fyrir og við munum halda vel í minninguna um það sem liðið er.

Við kveðjum Ingjald Hannibalsson með söknuði, blessuð sé minning hans. Aðstandendum og vinafólki sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Fyrir hönd Viðskiptafræðideildar Háskóla Íslands,

Kveðja frá Félagsvísindasviði Háskóla Íslands

Í dag kveðjum við Ingjald Hannibalsson, prófessor í viðskiptafræði. Góður félagi er fallinn frá í blóma lífsins og skilur eftir sig skarð sem erfitt verður að fylla.

Ingjaldur var öflugur og góður samstarfsmaður. Hann hóf störf við Háskóla Íslands 1978. Framan af sinnti hann öðrum störfum samhliða en frá 1993 helgaði hann skólanum alfarið krafta sína. Á löngum og farsælum ferli hefur Ingjaldur markað djúp spor í sögu Háskóla Íslands og þeirra fræðigreina sem hann lagði stund á, í kennslu, rannsóknum og annarri uppbyggingu. Langt mál væri að telja öll hans trúnaðarstörf í tengslum við stjórnun, byggingarsögu og uppbyggingu undangenginna áratuga sem standa sem minnisvarði um hans mikla framlag til skólans. Fyrir þau störf erum við innilega þakklát.

Ingjaldur var forseti bæði Viðskipta- og hagfræðideildar og síðar Viðskiptafræðideildar um árabil. Sem stjórnandi var Ingjaldur mikill fagmaður, skipulagður, samviskusamur og afkastamikill og vann öll verk fumlaust og af röggsemi. Hann var alltaf tilbúinn til rökræðna, sanngjarn og hrokalaus.

Við minnumst góðs félaga, glaðlegs og félagslynds sem einstaklega gott var að umgangast og vinna með. Við minnumst yfirvegaðs og jafngeðja samstarfsmanns sem sannarlega var seinþreyttur til vandræða. Við minnumst frábærs kennara sem sinnti nemendum af alúð og gaf rausnarlega af tíma sínum, t.d. til ferðalaga með nemendum. Við minnumst áhugamanns um uppbyggingu og miðlun rannsókna á sviði félagsvísinda, m.a. sem annar af aðalhvatamönnum félagsvísindaráðstefnunnar Þjóðarspegilsins, ásamt Friðriki H. Jónssyni heitnum.

Ingjaldur var mikill heimshornaflakkari og án efa víðförlastur Íslendinga. Hann var afar stoltur þegar hann lauk því mikla ætlunarverki sínu að heimsækja öll aðildarríki Sameinuðu þjóðanna í sumar. Ákveðið hefur verið að koma á fót styrktarsjóði í minningu Ingjalds við Háskóla Íslands. Mun sjóðurinn styrkja nemendur til námsferða.

Samstarfsmenn Ingjalds við Háskóla Íslands minnast Ingjalds með djúpu þakklæti. Hans verður sárt saknað af vinum, samstarfsfólki og nemendum.

Félagsvísindasvið Háskóla Íslands sendir nánustu aðstandendum hans innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd Félagsvísindasviðs,

Við minnumst hér atorkumanns sem lét til sín taka í íslensku atvinnulífi á umbrotatímum. Ingjaldur var forstjóri Iðntæknistofnunar Íslands á árunum 1983 til 1986, en sú stofnun var ein af tveimur stofnunum sem í dag mynda Nýsköpunarmiðstöð Íslands. Hann tók meðal annars við því hlutverki að móta starfsemina eftir aðra sameiningu, við stofnun Iðntæknistofnunar Íslands og við flutning starfseminnar á Keldnaholt. Á þessum tíma upphófst mikil uppbygging á Keldnaholti þar sem Ingjaldur beitti sér fyrir verulegu nýnæmi varðandi starfsemina, húsakost og umhverfi. Ingjaldur hafði alltaf sterka sýn á þróun mála, en hlustaði vel á samstarfsmenn sína og skoðanir annarra. Þetta einkenndi starf hans sem forstjóra. Hann mótaði innviði og viðmót Iðntæknistofnunar Íslands, sem enn í dag má sjá víða í núverandi starfi Nýsköpunarmiðstöðvar Íslands. Hann lagði áherslu á sveigjanleika í starfi starfsmanna en á sama tíma öguð vinnubrögð. Honum var annt um að tengja sem best starfsemina við þarfir atvinnulífsins og tækniþróun til framtíðar.

Á þessum tíma fjölgaði starfsmönnum stofnunarinnar talsvert og sértekjur hennar jukust verulega. Áður hafði Ingjaldur unnið hjá Félagi íslenskra iðnrekenda og var þar í forsvari við að innleiða umbætur í rekstri fyrirtækja á sviði framleiðni og gera þau samkeppnishæfari, meðal annars í kjölfar aðlögunar inngöngu Íslands í EFTA. Ingjaldur beitti sér alla tíð fyrir umbótum og innleiddi þær þannig að þær voru samstarfsmönnum hans til heilla og farsældar. Þannig beitti hans sér fyrir mótun og uppbyggingu Útflutningsráðs Íslands sem framkvæmdastjóri og hann var öflugur samstarfsmaður í ýmsum stjórnum og í nefndum á sviði mennta- og atvinnumála samfélagsins. Við Háskóla Íslands var hann frumkvöðull að fjölda viðfangsefna skólanum til framdráttar.

Það var gott og gaman að heyra ummæli um hann frá samstarfsmönnum hans þegar hans var minnst á síðasta Þjóðarspegli Háskóla Íslands um síðustu mánaðamót.

Verkefnaflóran sem hann hafði tekið að sér var með ólíkindum en lýsti vel þeirri atorku sem einkenndi Ingjald alla tíð. Uppbygging sem hann studdi og hafði forgöngu um verður háskólalífinu og íslensku samfélagi til framdráttar um langan tíma. Með þessum fáu orðum viljum við minnast góðs samstarfsmanns og félaga og þakka fyrir framlag hans til þess starfs sem Nýsköpunarmiðstöð Íslands sinnir og hann hafði áhrif á.

Fyrir hönd Nýsköpunarmiðstöðvar Íslands,

Stuttu eftir að Ingjaldur hóf störf hjá Félagi íslenskra atvinnurekenda í byrjun níunda áratugarins skipulagði hann ferð til Japans fyrir forystumenn atvinnulífsins. Tilgangurinn var að kynnast þeim róttæku nýjungum sem þar var verið að innleiða á sviði framleiðslu og vöruþróunar. Þetta upphaf gaf tóninn. Mikilvægt var að kynnast hlutum af eigin raun, læra af öðrum og að koma áformum í framkvæmd með skilvirkum hætti.

Ingjaldi var falið það verkefni að sameina þær stofnanir sem þjónustuðu atvinnulífið á einn stað og úr varð Iðntæknistofnun. Hlutverk þeirra sem þar hófu samstarf voru ólík, og ekki síður bakgrunnur starfsmanna og sérþekking.

Að óreyndu hefði mátt ætla að skortur á innsýn og misskilningur myndi leiða til árekstra en raunin varð önnur. Þarna varð til starfsvettvangur sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu.

Áhersla var lögð á að starfsmenn heimsæktu þau fyrirtæki og stofnanir sem þeim var ætlað að þjóna – og varð sú áhersla forgangsatriði. Iðntæknistofnun varð að þverfaglegu tengslaneti, bæði hér og erlendis. Starfsmenn kynntust aðstæðum á vettvangi og úr varð gagnvirkt samstarf, þar sem ólík menntun og reynsla einstaklinga var metin jafngild. Starfið fólst eins mikið í að kynnast aðstæðum og uppfylla óskir og að veita ráðgjöf og leiðbeina.

Verkefnin voru afar mismunandi. Á Keldnaholti var ákveðið að setja á stofn rannsóknarsetur í líftækni þar sem m.a. var ætlunin að rannsaka eiginleika hitakærra örvera og koma þeim í verð. Á sama stað var þróað vinnuvélanámskeið, útfærðar verklagsreglur fyrir þrif á vinnustöðum, þróun á málningu sem dró úr hættunni á alkalískemmdum. Meira að segja var fenginn sérfræðingur frá Kauphöllinni í London til að fjalla um leikreglur hlutabréfamarkaða. Nýsköpun náði að hans mati til allra þátta atvinnustarfsemi en ekki aðeins til sjálfrar tækninnar, sem þá var hið almenna viðhorf.

Ingjaldur var einarður talsmaður markmiðssetningar og eftirfylgni. Á þessum tíma var viðvarandi verðbólga. Algengt var að stjórnendur opinberra stofnana færu aðeins fram úr fjárhagsáætlunum og drægju þar með úr skaðsemi verðminni krónu fyrir þá sem fjárveitinguna fengu. Hann lagði á hinn bóginn mikið upp úr því að áætlanir væru teknar alvarlega og að eftir þeim væri farið. Nokkuð sem var einkennandi fyrir starfshætti hans alla tíð. Ingjaldur hafði líka mikla trú á mikilvægi menntunar. Ef þeir sem með honum störfuðu áttu eftir að ljúka námi þá var hann tilbúinn til að aðstoða og hliðra til ef þess þurfti með.

Hér hef ég beint athyglinni sérstaklega að samstarfi okkar fyrr á árum í tengslum við Iðntæknistofnum. En atorka, einlægni og skilvirkni eru orð sem lýsa ævistarfi hans öllu, bæði í vinnu og frítíma. Í þau þrjátíu ár sem við höfum þekkst, unnið saman og ekki síst í þeim fjölmörgu ferðum sem við höfum farið saman um heiminn er einlægni og hlýja það sem eftir stendur í minningunni. Hans er sárt saknað.

Dauðinn er stundum skrýtin skepna. Nú hefur hann kallað Ingjald Hannibalsson – á besta aldri, fullan af starfsorku og lífsgleði.

Ingjaldur var einn nánasti samverkamaður minn í Háskóla Íslands undanfarin ár og áratugi. Sérstaklega var samstarf okkar náið eftir að Félagsvísindasvið Háskóla Íslands var stofnað árið 2008. Auk deilda sem áttu rætur í gömlu Félagsvísindadeild komu lagamenn og viðskipta- og hagfræðingar inn á hið nýja svið. Ég var forseti sviðsins fyrstu fimm árin; í stjórn þess sátu auk þess deildarforsetarnir sex og fulltrúi nemenda. Ingjaldur sat þar sem forseti Viðskiptafræðideildar þennan tíma. Hann var afar þarfur liðsmaður – og raunar var sviðið almennt heppið með deildarforseta. Það var ekki sjálfgefið að nýtt svið – myndað af ólíkum deildum – yrði sterk og jákvæð eining. En það tókst. Ingjaldur átti ekki minnstan þátt í því. Hann var óvenju áhugasamur, hugkvæmur og skipulegur – og barðist vel fyrir sína deild, Félagsvísindasvið og Háskólann allan. Alltaf lagði hann gott til mála. Oftast voru tillögur hans skynsamlegar. Segja má að Ingjaldur hafi helgað líf sitt uppbyggingu Háskóla Íslands.

Við Ágúst Einarsson áttum árangursríkt samstarf við Ingjald um bygginguna á Gimli. Páll Skúlason, þáverandi rektor, beitti sér fyrir byggingu Háskólatorgs. Við félagsvísindamenn lögðum áherslu á að nýtt húsnæði fyrir félagsvísindi yrði byggt samhliða – enda húsnæðisskortur þar mikill. Hugmyndin um að byggja á bílastæðinu við Odda mætti andstöðu: sumir töldu of þétt byggt. Samt varð ofan á að byggja þar og jafnframt að tengja Odda, Gimli, Lögberg og Háskólatorg þannig að innangengt yrði milli allra þessara bygginga. Í upphafi var gert ráð fyrir að Gimli yrði bara tvær hæðir þannig að ekki yrði skyggt á Odda; þegar hæðirnar tvær voru komnar sáu flestir að skynsamlegt væri að bæta þriðju hæðinni við. Ingjaldur var í forystu um þessar framkvæmdir – hann var vakinn og sofinn um hönnun bygginganna – og fjármögnun. Nýju byggingarnar og tengingin milli þeirra ollu straumhvörfum í starfi félagsvísindamanna í HÍ – og raunar skólans alls. Þær urðu sannkallað hjarta Háskólans. Sérstakt áhugamál Ingjalds var seminarstofan G-101 í Gimli: hún byggðist á bestu fyrirmyndum úr fremstu háskólum Bandaríkjanna. Frá upphafi kölluðum við ýmsir hana Ingjaldsstofu – nú fær hún það heiti formlega. Þann virðingarvott á Ingjaldur sannarlega skilinn.

Ingjaldur tók mikinn þátt í félagslífi háskólamanna og var jafnan hrókur alls fagnaðar. Hann var líka mikill áhugamaður um tónlist. Við hjónin hittum hann gjarnan á sinfóníutónleikum og óperusýningum – ekki síst eftir að Harpa reis. Frú Hjördís og Ingjaldur höfðu bæði sótt óperur í öllum helstu óperuhúsum veraldar. Gaman var að hlusta á lærðar og ástríðufullar samræður þeirra um efnið.

Ingjaldur Hannibalsson var ekki bara fyrsta flokks samstarfsmaður. Hann var líka frábær félagi og góður drengur. Hans er sárt saknað – en góð verk og minningar lifa.

„Tungumál eru lykill að heimum“ er titill bókar sem út kom hjá Stofnun Vigdísar Finnbogadóttur í erlendum tungumálum fyrir nokkrum árum. Samstarfsmaður okkar Ingjaldur Hannibalsson var heimsborgari sem átti marga slíka lykla. Þegar þær dapurlegu fréttir bárust mánudaginn 27. október að Ingjaldur væri fallinn frá vissum við, starfsfólk við Deild erlendra tungumála, bókmennta og málvísinda, að horfinn væri öflugur bandamaður okkar og háskólasamfélagsins alls. Ingjaldur var alla tíð talsmaður þess að íslenskir mennta- og fræðimenn hefðu erlend tungumál á valdi sínu – helst nokkur. Og hann lét sér ekki nægja að prédika um mikilvægi tungumála, – hann lagði sjálfur stund á þau. Hann talaði ensku og dönsku, auk þess sem önnur Norðurlandamál voru honum hugleikin. Hann hafði góð tök á þýsku og lærði að auki spænsku um nokkurra ára skeið. Á ferðalögum hans um heiminn reyndist góð tungumálakunnátta honum drjúgt veganesti.

Innan Háskóla Íslands barðist Ingjaldur fyrir því að tungumál væru kennd við deildir og greinar þar sem nám lýtur að alþjóðasamskiptum og viðskiptum því hann taldi að með hæfni í tungumálum öðlaðist fólk menningarlegt innsæi og slíkt væri forsenda farsælla samskipta. Ingjaldur lagði mörg lóð á vogarskálar tungumálanáms og -kennslu við skólann. Hann beitti sér mjög fyrir því að Tungumálamiðstöð Háskóla Íslands varð að veruleika en þar gefst nemendum við allar deildir og starfsmönnum skólans kostur á að stunda nám í tungumálum. Framlag hans til stefnumótunar og starfsemi miðstöðvarinnar verður seint fullþakkað.

Ingjaldur hafði sérstakt dálæti á löndum Asíu, ekki síst Kína sem hann heimsótti fjölmörgum sinnum. Hann var stjórnarformaður Asíuseturs Íslands sem komið var á laggirnar árið 2005 og sat í stjórn Konfúsíusarstofnunarinnar Norðurljósa allt frá stofnun hennar árið 2008. Ingjaldur sýndi kínverskum fræðum ævinlega mikinn stuðning og tók m.a. virkan þátt í samstarfinu við Ningboháskóla um sameiginlega námsgráðu í viðskiptatengdri kínversku sem nú er í bígerð.

Samstarfsfólk Ingjalds, ekki síst við í Deild erlendra tungumála, hefur misst góðan vin, mikilvægan talsmann tungumála, kíminn, hugmyndaríkan og ávallt uppbyggilegan kollega. Hans verður minnst með virðingu og þakklæti.

F.h. samstarfsfólks við Deild erlendra tungumála, bókmennta og málvísinda við Háskóla Íslands,

Kveðja frá verkefnastjórn NLSH

Haustið 2009 var skipuð verkefnastjórn um byggingu Nýs Landspítala. Fulltrúi Háskóla Íslands var Ingjaldur Hannibalsson, sem við kveðjum nú hinsta sinni. Helsta verkefni þessa verkefnahóps, sem Ingjaldur starfaði með, var að skilgreina og framkvæma forval og samkeppnisgögn að forhönnunar- og deiliskipulagssamkeppni vegna byggingar Nýs Landspítala við Hringbraut. Kom strax vel í ljós reynsla Ingjalds af öðrum byggingarverkefnum á háskólasvæðinu, en mikilvægt var að taka ákvörðun strax á frumstigum hvort núverandi hús læknadeildar yrði hluti af heildaruppbyggingunni eður ei. Sú varð raunin. Ingjaldur lagði sig allan fram í þessu verkefni, þekking hans var hópnum dýrmæt, og sumarið 2010 þegar verkefnastjórnin lét af störfum og NLSH ohf. tók við tilnefndi HÍ Ingjald sem annan af tveimur fulltrúum sínum í byggingarnefndina til að gæta hagsmuna Háskóla Íslands. Nú liggur fyrir forhönnun og eru allar skipulagsáætlanir samþykktar fyrir nýtt hús heilbrigðisvísindasviðs, sem Ingjaldur ásamt öðru fagfólki vann að á árum 2010-1013. Við sem störfuðum með Ingjaldi þökkum honum fyrir góð kynni, fagmennsku og áreiðanleika. Sendum við ættingjum, vinum og samstarfsfólki samúðar- og kærleikskveðjur. Hvíl í friði. Ingjaldur Hannibalsson var einn traustasti maður sem ég hef kynnst. Hann var sannur og aldrei falskur. Þó hann hafi aldrei formlega verið kennari minn þá eru fáir sem ég hef lært eins mikið af. Þannig eru raunverulegir háskólaborgarar, góðar fyrirmyndir og sannir jafningjar. Það sem dregur saman alla þessa þætti eru þau mörgu góðu ráð sem hann veitti.

Það voru forréttindi að fá að kynnast því flókna kerfi sem Háskólinn er, undir handleiðslu hans og manni þykir vænna um stofnunina vegna þess. Ingjaldur unni Háskólanum. Ráðleggingar og ráðgjöf eru sennilega það verðmætasta sem Ingjaldur gaf mér, bæði varðandi nám og störf, og alveg ljóst að ég væri ekki það sem ég er í dag nema fyrir hans ráð.

Við Ingjaldur kynntumst árið 2001 og naut ég þeirra forréttinda að fá að vinna náið með honum um nokkurra ára bil. Þá skapaðist með okkur djúpstæð vinátta, sem maður kannski stundum áttar sig á aðeins of seint. Minnast má margs, en sérstaklega ýmissa ferða, til dæmis í Saabinum á mikilvæga fundi, í flugvélum milli landa og í Gautaborgaróperuna, sem og nokkrar en of fáar mjög góðar máltíðir. Ingjaldur kunni að njóta lífsins á fallegan hátt.

Það sem stendur upp úr er náttúrlega að hafa fengið að taka þátt í því með honum að breyta Háskólanum, skipulaginu og byggingunum. Það mun minna mann á hans verk alla tíð, enda helgaði hann líf sitt háskólanum, bæði innra starfi á mörgum sviðum og hinni ytri umgjörð stofnunarinnar. Sú þrautseigja og hjálpsemi sem hann sýndi og veitti í öllu sem hann gerði er ákaflega mikilvægt framlag til þess að gera heiminn aðeins betri.

„Komdu sæll, Guðmundur, hefur þú mikla reynslu af stjórnun?“ voru fyrstu orð Ingjalds þegar við hittumst í fyrsta sinn. Við vorum staddir inni á skrifstofu Páls Skúlasonar rektors árið 2003 og til stóð að ég tæki við starfi framkvæmdastjóra hjá Háskóla Íslands en Ingjaldur hafði gegnt því starfi tvö ár á undan. Ingjaldur var að reyna að átta sig á af hverju ég en ekki einhver annar væri að taka við starfinu af honum. „Nei, eiginlega ekki,“ minnir mig að svarið hafi verið og bætti svo við einhverju á þá leið að líklega hefði Páll verið svona ánægður með að ég hefði ekki dottið af hestbaki þessa tvo reiðtúra sem við höfðum farið saman með öðrum úr Háskólanum. Ingjaldur brosti góðlátlega að þessari meintu fyndni.

Við fundum fljótt að okkur gekk vel að vinna saman. Þótt Ingjaldur hyrfi til fyrri starfa í Viðskipta- og hagfræðideild samdist svo um að við Silla, skrifstofustjóri á Framkvæmda- og tæknisviði HÍ, gætum leitað til hans þegar með þyrfti. Silla þekkti Ingjald frá fyrri tíð sem nemandi í MBA námi við HÍ þar sem Ingjaldur gegndi mikilvægu hlutverki í kennslu og skipulagi námsins.

Það var ósjaldan sem við þurftum að leita til Ingjalds um málefni sem snertu sviðið. Hann var verkfræðingur en í honum lúrði arkitekt og hann sagði oftar en einu sinni við okkur að hann hefði vel getað hugsað sér að verða arkitekt á sínum tíma. Það var því ákaflega gott að leita til Ingjalds þegar kom að þarfagreiningu á húsnæði fyrir ýmsar einingar skólans, skipulagsmálum, lóðamálum, kostnaðargreiningu og yfirleitt öllum verkefnum á vegum Framkvæmda- og tæknisviðs. Djúphygli, yfirvegun og trúnaður einkenndi ávallt aðkomu hans að sameiginlegum verkefnum okkar.

Ingjaldur hafði sem kunnugt er mikla ánægju af ferðalögum um heimsins álfur og ljómaði nánast eins og barn á jólum þegar hann greindi frá ævintýrunum sem hann hafði lent í. Þá var áhugi hans á klassískri tónlist og óperum mjög mikill en hann hafði hins vegar lítinn sem engan áhuga á íþróttum eða dægurtónlist. Í mesta lagi hefði hann getað hugsað sér að hlusta á einstaka lag með Bítlunum. Að þessu hlógum við oft og gerðum góðlátlegt grín hvert að öðru fyrir mismunandi smekk. Við þekkjum engan annan sem fór tvisvar til þrisvar á ári í helgarferðir til Evrópu eða Bandaríkjanna, jafnvel í báðar heimsálfur í sömu ferð, til að hlusta á klassíska tónlist eða óperur. Hæfileika Ingjalds til að skipuleggja ferðalög var við brugðið og hreint ótrúlegt hvað hann náði að komast yfir í hverri ferð. Þessi hæfileiki nýttist í fjölmörgum nemendaferðum sem hann skipulagði og tók þátt í. Það var því ekki úr lausu lofti gripið að hann var stöku sinnum kallaður „Fargjaldur“.

Andlát Ingjalds bar fyrirvaralaust að og er enn óraunverulegt í okkar huga. Það er eins og enn heyrist ákveðið fótatak hans á ganginum fyrir utan skrifstofur okkar í Aðalbyggingu, við lítum upp og í dyragættinni stendur Ingjaldur, rétt til að athuga hvernig við höfum það, hvort eitthvað sé í fréttum eða til að seilast í súkkulaðirúsínurnar í skápnum hans Guðmundar. Ingjaldur bjó yfir mikilli þekkingu og reynslu, var fljótur að hugsa og koma auga á skynsamlegar lausnir. Við erum ákaflega þakklát fyrir að hafa átt hann sem góðan samstarfsmann, fræðara og vin öll þessi ár.

Við sem unnum undir stjórn Ingjalds Hannibalssonar hjá Útflutningsráði Íslands á árunum 1988-1993 trúðum því vart þegar við fréttum að þessi atorkumikli maður væri farinn yfir móðuna miklu, liðlega sextugur að aldri. Ingjaldur var maður stefnufastur og hafði nýlega náð þeim merka áfanga í lífinu að ferðast til allra 193 landa Sameinuðu þjóðanna. Það hafði lengi verið markmið hans og við fylgdumst ætíð með þeirri áætlun hans.

Ingjaldur var góður yfirmaður, hreinskiptinn og sagði sínar skoðanir umbúðalaust. Hann hafði mikinn metnað fyrir hönd Útflutningsráðs og var óþreytandi að minna okkur á að við værum að vinna að framgangi íslensks samfélags. Ingjaldur gerði miklar kröfur, bæði til sjálfs sín og samstarfsmanna sinna. Þrátt fyrir að vera áberandi nærsýnn var hann afar glöggskyggn. Það var til dæmis lífsins ómögulegt að skila til hans skýrslu án þess að hann kæmi með skarplegar tillögur að endurbótum. Ingjaldur var eldsnöggur að setja sig inn í flóknar aðstæður og það var ótrúlegt að sjá hann brjótast í gegnum hnausþykka, flókna doðranta og draga saman niðurstöður á góðri íslensku á skömmum tíma. Hann var líka leiftursnöggur að reikna og kom iðulega með rétt svör á undan samstarfsmönnunum sem þurftu að leita á náðir reiknivéla og tölva.

Ingjaldur hafði góða kímnigáfu og tók því ekki illa þó að við samstarfsmennirnir værum stundum að gantast á vinnustaðnum, jafnvel þótt gríninu væri beint að honum sjálfum. Sem víðsýnn stjórnandi vissi hann að glettni og gleði eru orkulindir sem auðga samskipti og ýta undir skapandi lausnir. Það er til dæmis ógleymanlegt atvik þegar við „fótósjoppuðum“ myndir af honum í prufueintaki af ársskýrslu Útflutningsráðs. Ingjaldur hélt í fyrstu að þetta væri endanlegt eintak af skýrslunni og rauk fram til að koma í veg fyrir að svo hörmulegt og ímyndarspillandi kynningargagn færi í dreifingu. Þegar hann gerði sér grein fyrir því að við vorum að fíflast í honum, hló hann manna hæst. Sömuleiðis láku tárin niður kinnarnar á Ingjaldi þegar við kvöddum hann með smá leiksýningu er hann hætti hjá Útflutningsráði.

Þó að Ingjaldur væri glaðlyndur og legði mikið upp úr góðum starfsanda, hikaði hann aldrei við að etja starfsmönnum saman til að skerpa á umræðunni um mikilvæg mál. Það var eitt af verkfærum hans til að ná fram hámarksárangri í viðkomandi verkefnum. Ingjaldur var almennt mjög lausnarmiðaður í starfi sínu og var sífellt að leita nýrra leiða til að auka árangur og gagnsemi Útflutningsráðs Íslands. Þar má til dæmis nefna verkefnið „Útflutningsaukning hagvöxtur“ sem var írskt að uppruna en Ingjaldur fékk leyfi til að innleiða og laga að íslenskum aðstæðum. Nú, mörgum árum síðar, er þetta verkefni enn flaggskipið í menntaáætlun Íslandsstofu, arftaka Útflutningsráðs.

Það húmaði skjótt að Ingjaldi Hannibalssyni. Eftir sitja ljóslifandi myndbrot af lærdómsríku samstarfi við skemmtilegan félaga sem mun aldrei líða okkur úr minni. Við þökkum samfylgdina og vottum aðstandendum samúð.

Ingjaldi kynntist ég sem nemandi hans í Viðskiptafræðideild HÍ fyrir margt löngu þegar hann kenndi framleiðslustjórnun. Kennsluaðferðir hans þóttu oft á tíðum nýstárlegar og minnist ég helst þess þegar reikna átti staðaltíma í prófi, þá lét hann nemendur brjóta saman blað sem átti að mynda hatt. Ég tók verkefnið skrefinu lengra og braut blaðið í bát sem eru nokkur handtök til viðbótar. Það olli mér töluverðu hugarangri hvort Ingjaldur mundi lækka einkunnina mína fyrir að fara ekki nákvæmlega eftir réttum fyrirmælum. Svo varð ekki og fékk ég góða einkunn hjá honum.

Ég endurnýjaði síðan kynni mín við hann þegar ég hóf nám hjá honum í meistaranámi í alþjóðaviðskiptum og markaðsfræði. Ingjaldur hafði lítið breyst í útliti á þeim áratug sem liðinn var frá því hann kenndi mér síðast nema hárið stóð aðeins hærra upp í loftið. Þar sem við deildum miklum áhuga á Kína og ég hafði stundað nám í Austur-Asíufræðum ákvað ég að skrifa meistararitgerðina hjá honum. Við áttum góða fundi á skrifstofu hans þar sem Kína var oft til umræðu. Honum þótti ekkert tiltölumál þótt ég þyrfti að verja ritgerðina í gegnum Skype hinum megin á hnettinum. Hann var með þá tækni alla á takteinum og gekk það snurðulaust fyrir sig.

Hann var stoltur af því að hafa heimsótt öll lönd heimsins og á skrifstofu hans var stórt kort þar sem var samviskusamlega merkt inn á hvert landið á fætur öðru sem hann kláraði. Ég sagði honum að þessar heimsóknir allar væru efni í góða bók sem ég hlakkaði til að lesa.

Ég sat með honum í afmælisnefnd, hollvinasamtökunum og nú síðast í sjálfsmatsnefnd Viðskiptafræðideildar þar sem hann stýrði fundum af röggsemi eins og honum var lagið. Hann hafði mikinn metnað fyrir hönd Viðskiptafræðideildarinnar og vildi sjá deildina vaxa og dafna.

Sjálfsagt þykir hann hafa verið sérviskulegur í sumu en ég hafði ávallt gaman af því að spjalla við hann enda var hann vel að sér um margt. Síðast þegar við ræddum saman var það um mögulegt rannsóknarefni fyrir mig á kínverskum vörumerkjum. Þegar Ingjalds nýtur ekki lengur við þarf að finna þeirri hugmynd nýjan farveg. Hann hvarf alltof fljótt af sjónarsviðinu en hann náði þó markmiði sínu að klára listann með löndunum öllum.

Aðstandendum votta ég samúð.