Gunnlaugur Fr. Jóhannsson fæddist á Akureyri 22. nóv. 1929. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð Akureyri 27. des. 2014.
Foreldrar voru Jóhann Þorsteinn Friðfinnsson, skipstjóri á Akureyri, og k.h. Haflína Helgadóttir húsfreyja frá Gili í Fljótum. Systkini voru Anna Jóhannsdóttir, f. 1919, d. 2008, húsmóðir í Kópavogi, og Bjarni Jóhannsson, f. 1921, d. 1983, vélstjóri á Akureyri. Gunnlaugur kvæntist 20.3. 1951 Huldu Vilhjálmsdóttur frá Hjalteyri, f. 1932, d. 1993. Hún var dóttir Vilhjálms Árnasonar, skipstjóra á Hjalteyri, og k.h., Svanhildar Sigmundsdóttur húsfreyju. Börn Gunnlaugs og Huldu eru Helena G. Gunnlaugsdóttir, meinatæknir í Svíþjóð, gift Guðmundi Gunnarssyni lækni; Gunnhildur H. Gunnlaugsdóttir, skurðhjúkrunarfræðingur á Akureyri, gift Þorláki Axel Jónssyni háskólakennara; Þorsteinn E. Gunnlaugsson, matreiðslumaður í Reykjavík, kvæntur Guðlaugu H. Ingvarsdóttur sjúkraliða; auk þess á Gunnlaugur soninn Sigurð Gunnlaugsson tölvunarfræðing á Sauðárkróki, sambýliskona hans er Jenný Inga Eiðsdóttir ljósmóðir.
Gunnlaugur fæddist á Akureyri, ólst þar upp á Eyrinni og átti alla tíð heima á Akureyri. Hann stundaði nám við Iðnskólann á Akureyri, lærði rafvélavirkjun, lauk sveinsprófi í þeirri grein 1953 og tók meistarabréf 1957. Gunnlaugur réðst til starfa á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 1961 sem yfirmaður tæknideildar og vann sem slíkur í þrjátíu og átta ár.
Útförin fer fram frá Glerárkirkju í dag, 6. janúar 2015, kl. 13.30.
Við Gunnlaugur áttum samfylgd í yfir þrjá áratugi hér á Akureyri. Margs er að minnast nú þegar hann kveður okkur. Gunnlaugur var sögumaður góður og gaf okkur innsýn í hvernig það var að alast upp á Eyrinni í iðnaðarbænum Akureyri á öðrum fjórðungi 20. aldar. Hann naut frjálsræðis á nú horfnu leiksvæði barna og unglinga sem náði frá sleðabrekkum ofan íþróttavallarins um garða fólks, búðir, bruggverksmiðju, verkstæði og niður í kolatogara við höfnina. Fjögurra ára gamall varð hann fyrir slysi er setti mark sitt á líf hans allt, en stýrði því þó ekki, er hann féll af skúrþaki og braut illa handlegg. Ekki tókst læknum Akureyrar vel til með að setja handlegginn rétt saman og þrátt fyrir margra mánaða dvöl hjá nunnunum á Landakoti í þeim tilgangi að bæta úr þeirri vanrækslusynd voru mistökin notuð af læknum sjálfum sem skólabókardæmi. Á fermingaraldri missti hann föður sinn, Jóhann Friðfinnsson skipstjóra sem hann lýsti sem traustum manni. Gunnlaugur ólst upp einn með móður sinni Haflínu er eldri systkinin voru farin að heiman. Þau mæðginin fluttu oft milli húsa á Eyrinni og var gaman að aka um með Gulla og heyra lýsingar á því hvernig öllu var fyrir komið þar áður fyrr. Sem barn og unglingur drýgði hann heimilistekjurnar með ólíkum störfum, var sendill, vann í pylsugerð KEA og var vikapiltur í söluturni á Ráðhústorgi við að steikja fisk og franskar handa breskum hermönnum. Gunnlaugur nam rafvirkjun og tók sveinspróf í rafvélavirkjun. Sveinsstykkið var að vefja rafal í nýsköpunartogarann Jörund EA. Hann réði sig til starfa hjá Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, starfaði þar í 38 ár og var yfirmaður tæknideildar. Hann stýrði innkaupum á sjúkrahústækjum á tímum stórstígra tækniframfara og ferðaðist víða um heim af því tilefni. Gunnlaugur nam röntgentækjafræði hjá Philips í Hollandi árið 1959 og sá um slík tæki á sjúkrahúsum á Norður- og Austurlandi. Gunnlaugur vann því með læknum í áratugi. Einn þeirra var Ólafur heitinn Sigurðsson á Akureyri en Gunnlaugur gerði við heimilistækin hjá þeim hjónum. Eitt sinn spurði Ólafur Gunnlaug, sem var að glíma við þvottavél heimilisins, hvort hann væri þolinmóður maður. Gunnlaugur bað Ólaf frekar svara því. Ólafur sagði að Gunnlaugur væri stundum þolinmóður og stundum ekki. Gunnlaugur var formaður stjórnar Rafveitu Akureyrar um árabil og var forystumaður í barátunni gegn hjarta- og æðasjúkdómum sem formaður Hjartaverndar Norðurlands. Hann var virkur í stjórnmálastarfi og hneigðist æ meira að félagslegu réttlæti eftir því sem árin liðu. Gunnlaugur var athafnasamur alla tíð, byggði þeim hjónum hús og heimili. Hann reyndist mér og mínu fólki vel. Gunnlaugur var skemmtilegur í umgengni og tók eftir ánægjulegum hliðum þess sem fram fór. Við lögðum rafmagn, fórum í veiði, snæddum málsverði sem ekki vöktu áhuga annarra fjölskyldumeðlima og ræddum menn og málefni líðandi stundar. Það voru góðar stundir. Það ber að þakka að hafa kynnst svo ágætum manni sem Gunnlaugi Fr. Jóhannssyni.
Þorlákur Axel Jónsson.
Berglind Jóna.
Hann var mikill herramaður, hann afi, hafði mikinn áhuga á menningu, bókmenntum og öðrum listum hugans. Sérstaklega hin síðari ár þegar líkaminn fór að hrörna en hugurinn var eins skarpur og áður. Eftirminnilegir er allir munirnir sem hann skar út með listrænni en praktískri alúð, þeir voru margir svo fallegir að ég horfði á þá og óskaði að ég gæti búið til eitthvað fallegt einn daginn líka. Ég man eftir að hafa komið til hans og hlustað á sögurnar hans. Ég dáðist að því hvað hann hafði farið víða og upplifað margt.
Þó að afi hafi kvatt þennan heim munu minningarnar um hann fylgja mér. Nammipokarnir á laugardögum þegar ég var lítil, bókalánin seinna, vilji hans til að hjálpa mér þegar ég sneri öllu á haus, sem kom ansi oft fyrir. Ég varð oft reið út í heiminn og annað fólk, ég eltist við það sem endaði á því að skipta engu máli. Það er merki um karakterinn hans að ég hafði aldrei slæmar taugar til afa.
Úr minningum bernsku minnar man ég eftir annarri góðri sál: Afi ég veit að þú ert að njóta stundanna með ömmu Huldu í einhverri fornri borg, amk. Er það þetta sem myndaalbúmin og sögurnar þínar segja mér. Þín dótturdóttir,
Svanhildur.
Til margra ára var hann virkur í starfi sjálfstæðismanna á Akureyri, gekk ungur í reglu Frímúrara þar sem hann starfaði mikið. Hann var menntaður rafvikjameistari, einn fyrstur manna hér á landi til að fara utan og læra uppsetningu og viðgerðir röntgentækja. Árið 1961 hóf hann störf á F.S.A. sem rafvirkjameistari og síðar sem yfirmaður tæknideildar á Sjúkrahúsinu, en þar starfaði hann þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Gunnlaugur missti eiginkonu sína, Huldu, fyrir 21 ári síðan eftir erfiða baráttu við krabbamein, en þá sýndi hann einstakan dugnað við umönnun hennar.
Allt til loka fylgdist hann af áhuga með þjóðmálum og hafði gaman af að ræða þau mál sem voru efst á baugi. Hans helsta tómstundagaman var útskurður og er til mikið af afar fallegum verkum eftir hann, hann las mikið, var fróður um marga hluti, og á ferðum síðan erlendis safnaði hann biblíum á ýmsum tungumálum.
Nú minnumst við góðra, glaðra stunda með góðum vini og eigum eftir að sakna samverunnar. Við sendum börnum hans og þeirra fjölskyldum okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Vilhelm (Villi), Birgir, Skúli Ágústssynir og fjölskyldur.
Seinustu árin hallaði undan fæti en Gunnlaugur gerði það besta úr því og naut umhyggju Gunnhildar dóttur sinnar og fjölskyldunnar allrar. Minnisstæð er heimsókn til hans fyrir tveimur árum í Lindasíðuna. Hann tók fagnandi á móti okkur sem fyrr þegar við komum inn úr slyddunni og febrúarmyrkrinu, hafði tilbúið kaffi og meðlæti þrátt fyrir að vera að mestu bundinn við hjólastól. Þar áttum við góðar og gefandi samræður, honum var gleðin og gamansemin eðlislæg, maður fór ávallt ríkari af hans fundi. Andlátið bar að um jólin, við minnumst jóla en þó fleiri áramóta með Gunnlaugi á heimili Þorláks og Gunnhildar. Við þökkum Gunnlaugi allar samverustundir og áratuga vináttu, minnumst hans með virðingu og biðjum honum blessunar á nýrri vegferð. Gott var að börnin hans öll gátu verið hjá honum seinustu dagana. Þeim og fjölskyldum þeirra vottum við samúð.
Björk Axelsdóttir
og Jón Pálsson.