Ingibjörg Sigurðardóttir

Mamma var listakona og undi sér oftast best ein í listinni eða úti í garði að gera hann fullkominn, henni leiddist aldrei, hún gat dundað sér fram eftir öllum kvöldum við að búa eitthvað til í höndunum, svo var ekki leiðinlegt fyrir okkur krakkana að fá að leira, búa til skartgripi, teikna og föndra með henni svo til allt milli himins og jarðar. Henni þótti ekki mikið mál að passa önnur börn svona meðfram því að sinna heimilinu og listinni, þetta var eins og að vera á fullkomnum leikskóla, börnin fengu að taka þátt í öllu sem hún tók sér fyrir hendur þann daginn. Á sínum yngri árum var hún líka að smíða húsgögn og fleiri hluti sem hún málaði gjarnan munstur á eða myndir.

Hún kenndi manni að sjá eitthvað fallegt og jákvætt út úr öllum hlutum. Í óteljandi fjöruferðum var tínt fjörugrjót, baggalútar og rekaviður sem nýtt var til að búa til fallega hluti.

Það var ósjaldan stoppað einhvers staðar í sveitinni til að mamma gæti rölt um í náttúrinni og í rólegheitum skoðað holtagrjótið, blómin og fuglana og alltaf passaði hún að ekki sæist eftir hana sár í gróðrinum ef hún tók einn og einn stein með sér heim.

Mamma hafði svo marga hæfileika og hafði ekki mikið fyrir listinni.

Þurfti bara að heyra lag einu sinni til að geta spilað það, eftir hana eru til margar fallegar myndir og voru blómin hennar aðal.

Allt var gert fullkomlega og góður tími gefinn í að útfæra atriði sem enginn gat komið auga á. Hún var yfirveguð og fordómalaus í öllum samskiptum og í því sem hún tók sér fyrir hendur.

Umhyggjan og þolinmæðin hjá mömmu var ólýsanleg, gleymi aldrei fuglasöngnum í kringum heimili okkar, hafði alltaf miklar áhyggjur af því að fuglar og eiginlega allir væru svangir og geymdi alla afganga sem nýttust til að gefa fuglunum sínum, jafnvel fór ein og ein pönnukaka með.

Eitt sinn er Brynja konan mín og ég bjuggum hjá þeim fórum við á árshátíð. Pabbi tók ekki annað í mál en að sækja okkur og svo þegar við komum heim, klukkan þrjú um nóttina, var mamma að baka pönnukökur handa okkur.

Hundurinn okkar hún Donna er búin að kynnast þessu dekri hjá mömmu og pabba síðustu árin á hjúkrunarheimilinu Mörk.

Starfsfólkinu á Mörk, sem er einstaklega hlýlegt og gott, viljum við þakka fyrir góða hjálp og umhyggju.

Takk fyrir samfylgdina og gæðastundirnar mamma mín,

þinn sonur,

Gaui svo duglegur og framtakssamur, Imba svo róleg og íhugul, hugsandi um það listhandverk sem hún ætlaði að sökkva sér niður í þegar allir væru sofnaðir. Allt sem hún gerði í ró næturinnar bar vitni um mikla listræna gáfu og hagleik. Sem barn var ég hugfangin af því sem Imba bjó til og það hefur fylgt mér alla ævi. Hún var hlýjasta og besta frænka sem ég hef átt.

Gaui og börnin alltaf til í að hjálpa mér, sem stóð oft í flutningum framan af ævi. Þau smituðu mig af gárum, sem hafa verið mín uppáhaldsdýr og eru enn.

Imba var kona sem mun alltaf eiga stóran sess í hjarta mínu.