Guðný Gestsdóttir

Amma okkar, Guðný Gestsdóttir, er látin á nítugasta og þriðja aldursári. Við köllum hana ömmu, þótt henni yrði ekki barna auðið. Hún og maður hennar Bjarni Gíslason gengu okkur í ömmu og afa stað en Bjarni var ömmubróðir okkar.

Þau hjónin reyndust okkur bræðrum einstaklega vel og alltaf var mikið tilhlökkunarefni að fara í heimsókn til þeirra. Minnisstæðir eru tilburðir hennar við að afhýða vínber fimlega og fumlaust með nöglunum. Hún gaf okkur iðulega ýmsa furðuávexti eins og kíví og mangó sem þau höfðu kynnst í framandi löndum, m.a. í Taílandi og Líbýu þar sem þau bjuggu um skeið. Fjársjóðskistan þeirra, sem við fengum aldrei að líta í, var okkur svo stöðugt umhugsunarefni. Þau sögðu hana fulla af pönnukökum.

Eftir lát Bjarna, þegar amma nálgaðist eftirlaunaaldurinn, skráði hún sig í öldungadeild MH og lauk þaðan stúdentsprófi 1991. Hún var alla tíð fróðleiksfús og vel að sér um svo margt. Við nutum þess líka að geta sótt í þann brunn þegar við vorum sjálfir við nám enda var hún mikil málamanneskja sem kom henni vel þegar hún og Hannes Sigfússon fóru að ferðast reglulega til Spánar. Árin með Hannesi voru góð og fékk Benni oft að fara með ömmu í heimsókn til Hannesar upp á Skaga.

Amma hafði alveg einstakan húmor og við munum vart eftir henni öðruvísi en hlæjandi og oftar en ekki tók hún hlátursköst og átti erfitt með að hætta. Hún sagði líka svo skemmtilega frá atvikum úr lífi sínu og alltaf var brandarinn á hennar eigin kostnað.

Amma renndi grun í að okkur liði ekki alls kostar vel sem farþegum í bíltúrum hennar en fullvissaði okkur um að við þyrftum ekkert að óttast, hún keyrði ætíð varlega. Það má til sanns vegar færa því ósjaldan silaðist hún áfram Miklubrautina vel undir hálfum hámarkshraða. Hún veigraði sér ekki við að nema staðar á meðan hún beið færis að vera hleypt í röðina ef hún sá fram á að þurfa að skipta um akrein nokkrum kílómetrum síðar. Stundum hvarflaði að okkur, sérstaklega þegar komið var fram á táningsárin, að hauspokar ættu að vera staðalbúnaður í bílnum hjá ömmu. Amma rifjaði sjálf oft upp þegar hún, forsjál að vanda, skipti snemma yfir á beygjurein og nam þar staðar á eftir öðrum bíl. Við tók löng bið eftir að bílarnir færðust úr stað, allt þar til að amma uppgötvaði að engir sátu í bílunum fyrir framan og amma hafði í raun lagt í stæði. Ekki gat hún haldið leið sinni áfram fyrr en að allnokkrum tíma liðnum, því hún táraðist úr hlátri yfir þessum mistökum.

Okkur reyndist æ erfiðara að heimsækja ömmu eftir því sem árin liðu og hún hvarf okkur sjónum inn í Alzheimer-sjúkdóminn, þögnina og gleymskuna. Sárast þykir okkur að hún hafi ekki náð að tengjast langömmubörnum sínum því þau hafa farið á mis við það mikla lán sem okkur auðnaðist, að kynnast þessari barnagælu sem amma var, húmorista og húmanista. Hún sýndi viðmælendum sínum á öllum aldri ávallt fulla virðingu og naut á móti virðingar allra sem hana þekktu.

Við minnumst ömmu ætíð sem allra ljúfustu og fallegustu manneskju sem við höfum borið gæfu til að kynnast.

Ég man fyrst eftir mér, þar sem ég sat á gólfinu fyrir framan gömlu kokseldavélina austur á Núpi undir Eyjafjöllum og sagði fólkinu þar að ég ætlaði að heita Guðný eins og Lilla frænka.

Við sem vorum svo heppnar að vera frænkur hennar Lillu eigum sameiginlegan sjóð sem eru minningarnar um hana og með henni. Lilla var fjörug, falleg og góð, og svo undur smáfætt, og var það skemmtilegt tímabil, en allt of stutt, þegar ég passaði í háhæluðu flottu skóna hennar.

Einhvern tíma gekk ég með henni niður Hofsvallagötuna og ímyndaði mér að nú héldu allir að hún væri mamma mín.

Lilla var mjög ræktarsöm við alla, hún var svolítið eins og miðpunkturinn í fjölskyldunni, því að hún hélt sambandi við ættmenni sín og allir sóttu til hennar og áhugi hennar á því hvað fólkið hennar var að gera var einlægur. Þegar þau Bjarni fluttust til Bankok voru bréfin frá henni til stórra og smárra í fjölskyldunni tilhlökkunarefni með fréttum af daglegu lífi þeirra. Hún var alltaf svo nálæg þrátt fyrir að hún væri í órafjarlægð í annarri heimsálfu

Minningarnar úr Gufunesi þar sem Bjarni og Lilla bjuggu lengi eru sterkar. Loftskeytastöðin var eins og útlönd. Lyktin sérstök. Hljóðið úr morse fjarskiptatækjunum sem fyllti sal loftskeytastöðvarinnar er mínu barnsminni eins og sinfónía, ýmist samfelldur hljómur eða taktföst og hröð slög með stuttum óreglulegum þögnum. Bragð af útlensku súkkulaði og gosdrykkir sem hvergi fengust nema þar í sjoppunni.

Lilla og Bjarni voru glæsilegt par og áttu vel saman. Eftir að Bjarni lést hófst nýtt ævintýri hjá Lillu, en þá höguðu örlögin því svo til að hún og Hannes Sigfússon, skáld, sem hafði ort til hennar ungrar dásamlega fallegt ljóð, sem ekki fór þó hátt innan fjölskyldunnar, hittust á Mokka og endurnýjuðu þar kynni sín. Þá fóru í hönd góðir og gefandi dagar hjá Lillu. Þau Hannes báru ríka virðingu hvort fyrir öðru og hann dáði hana enn sem fyrr.

Lilla er farin og komið að kveðjustund. Þúsund þakkir fyrir mig og mína.

Ástkær móðursystir er fallin frá. Lilla eins og við kölluðum hana í fjölskyldunni var einstaklega hjartahlý og barngóð kona. Hún var glæsileg, brosmild og mikill húmoristi.

Þau Bjarni voru barnlaus en áttu stóran hóp systkinabarna og þrjá ömmu-/afastráka sem elskuðu þau og dáðu. Þau gengu í hjónaband árið 1948 og fékk elsta systkinabarnið, Gerða, þá tíu ára, að vera með í veislunni og minnist þess hve glæsilegt par þau voru. Árið 1950 fluttu þau í Gufunes. Mikill gestagangur var hjá þeim árin sem þau bjuggu í Gufunesi enda gestrisin og höfðingjar heim að sækja. Fyrir sum okkur frændsystkinin voru Gufunesárin dýrmætur tími. Það var svo spennandi, sem barn, að fá að koma með starfsmannarútunni í heimsókn, gista hjá skemmtilegu frænku og frænda og hafa stórt svæði, m.a. með tjörn og öndum, sem leikvöll. Í minningunni skein sólin alltaf í Gufunesi. Sett var upp sóltjald undir austurveggnum og sólskinið sleikt í sumarparadísinni Gufunesi á milli þess sem kraftmikil börn léku sér úti í náttúrunni. Á haustin var iðulega farið í berjamó á svæðinu upp að Korpúlfsstöðum. Á kvöldin var stundum efnt til alvöruspilakeppni og fékk sigurvegarinn hin flottustu verðlaun.

Í mars 1963 fluttu hjónin til Bangkok vegna starfa Bjarna. Þeir sem heimsóttu Lillu og Bjarna í Bangkok mættu gestrisni og góðvild sem var engu lík. Gerða heimsótti þau í Bangkok og naut þess að fara með Lillu á markaðinn og heyra hana prútta við kaupmennina á taílensku. Betri leiðsögumaður, um hof og hallir Bangkok, var vandfundinn.

Árið 1967 var Kvisthagi 29 sannkallað fjölskylduhús, þegar systurnar þrjár bjuggu þar með fjölskyldum sínum. Þær systur voru mjög nánar, Rósa á neðri hæðinni, Inga móðir okkar á efri hæðinni og Lilla í risinu. Lilla var mjög skemmtileg frænka og hláturmild. Henni fannst gaman að leika og ærslast með okkur systrum. Hún var alltaf til í að spila spil og enginn gat lagt kapal eins og Lilla. Hún var sælkeri og átti ávallt góðgæti til að bjóða okkur upp á.

Lilla var bókhneigð og víðlesin. Hún var hagmælt og vílaði ekki fyrir sér að yrkja vísur við hátíðleg tækifæri. Það er virðingarvert að á sjötugsaldri fór hún í öldungadeildina í Hamrahlíð og tók stúdentspróf 69 ára.

Nokkrum árum eftir að Lilla varð ekkja fann hún ástina aftur þegar hún hitti Hannes Sigfússon skáld sem var nýfluttur til Íslands. Þau þekktust frá barnaskólaárum. Þau Hannes áttu níu góð, kærleiksrík og friðsæl ár saman. Dymbilvaka, ljóðabók Hannesar, kom út árið 1949 og var bókin tileinkuð GG (L) með eftirfarandi fallegu ljóðlínum: