Þóra Elísabet Ívarsdóttir

Nú ertu farin elsku Þóra mín. Það er svo skrýtið að hugsa til þess þar sem þú hefur verið ein af mínum bestu vinkonum síðan við vorum börn.

Við kynntumst þegar við vorum á 13. ári, báðar að hefja nám í Gaggó vest. Æskuheimili þitt á Vesturgötunni varð fljótlega mitt annað heimili enda virtist þar alltaf vera pláss og næg hlýja fyrir alla sem þangað komu.

Á sumrin fórst þú á Þórarinsstaði við Seyðisfjörð og þrátt fyrir að ég hafi ávallt saknað vinkonu minnar á þessum tímum fann ég að þarna var bæði hugur þinn og hjarta.

Eftir skólann bjuggum við saman í rúmlega ár þar sem við unnum á Reykjalundi og var þetta mjög skemmtilegur tími í okkar lífi. Eftir það varstu alfarin austur á Seyðisfjörð þar sem þú kynntist Andrési. Fljótlega hófuð þið búskap á Dvergasteini og þar óluð þið upp ykkar börn.

Allir sem þér kynntust sáu að þú varst algjör nagli enda vannstu myrkranna á milli hvort sem það var við búskapinn eða fiskvinnsluna. Þeir sem ekki fengu að upplifa matseld þína misstu af miklu enda varstu besti kokkur í heimi.

Þegar Haukur veiktist varstu sannarlega vinur í raun þar sem þú tókst bæði Kristínu og Krumma til þín þegar hann var sem veikastur. Krummi var reyndar hjá þér hvert einasta sumar þar sem þú varst honum sem önnur móðir enda hafðir þú heitið því að taka hann í sveit til þín ef hann fæddist á afmælisdaginn þinn.

Svona varstu fyrir mér. Sannur vinur á ögurstundu sem gerði hlutina með stæl. Það skipti því litlu fyrir okkar vináttu þótt þú byggir hinum megin á landinu og að oft hafi liðið langt á milli samskipta. Það var mér gríðarlega mikilvægt að geta verið stuðningur fyrir þig þann stutta tíma sem þú barðist við þín veikindi og geta rifjað upp allar þær góðu stundir sem við áttum saman þau 55 ár sem við þekktumst.

Ég á eftir að sakna þín mikið og megi Guð vaka yfir þér.

Ég sendi innilegar samúðarkveðjur til barna þinna, barnabarna og systkina.

Ég kveð þig kæra vinkona með söknuði. Ekki átti ég von á að þú færir svona fljótt. Ég er ekki enn búin að átta mig á því að þú sért farin, þó svo að ég vissi að þú gengir ekki heil til skógar kom höggið samt eins og reiðarslag.

Þú varst heldur ekkert að tala um veikindi þín. Koma væntanlegs barnabarn þíns í maí, sem þú hlakkaðir til að sjá, ásamt fyrirhugaðri ferð til Krítar í sama mánuði með gömlum starfsfélögum voru þér efst í huga. En þeirri ferðaáætlun þinni hefur nú verðið breytt.

Minningarnar tengdar þér eru margar. Þú varst mikil fjölskyldukona og gast sagt sögur frá æsku þinni og uppeldi með miklum tilþrifum um margt er þá gerðist og hvernig líf þitt var í þínu uppeldi.

Ung varstu send í sveit hingað á Seyðisfjörð og það út á landsenda að Þórarinsstöðum þar sem réðu húsum aldraður bóndi og hans ráðskona. Þarna leið þér vel Reykjavíkurstelpunni og dvaldir þú á Þórarinsstöðum öll sumur til 15 ára aldurs. Þá lá leiðin yfir fjörðinn að Dvergasteini og þú gerðist þar vinnukona og seinna húsfrú, giftist og ólst þar upp þín fjögur börn. Seinna lá leiðin inn í bæ og vinna í fiski tók við. Það var alveg sama að hverskonar vinnu þú gekkst, þú varst afburðadugleg og vandvirk.

Leiðir okkar lágu ekki mikið saman fyrr en þú fluttir á Túngötuna fyrir 20 árum. Við áttum margar ógleymanlegar stundir saman. Þó að við værum mjög ólíkar skorti aldrei umræðuefni og voru þau mjög margvísleg og ekki vorum við sammála á öllum sviðum. Þú varst mikil sögumanneskja enda lestrarhestur. Ekki kom maður svo í kaffisopa að borðið flóði ekki í bókum, blöðum og krossgátum sem þú varst sjúk í og myndagátur inni á milli. Það var mikið spjallað um bækur og rithöfunda og ekki vorum við alltaf sammála. Það var oft tekist á um Palestínu og Ísrael, Maríu Antoniette, breska kóngafólkið og fleira og fleira auk margs úr mannkynssögunni sem þú varst vel lesin í. Það var vissara að halda sig á mottunni og vera ekki að reyna að bera á móti þínum staðreyndum, ekki þræta, það gat tekið drjúgan tíma.

Ferðirnar okkar í berjamó voru árlegir viðburðir og fleiri bíltúrar með Hafsteini en þið höfðuð gaman af að tala um fjöllin hér í kring enda þekktuð þið öll nöfnin. Þú varst líka dugleg að koma og hjálpa mér með hann eftir að hann veiktist og ég að jafna mig eftir bílslys. Þú hjálpaðir mér við margt sem ég réði ekki við. Þú varst líka varabílstjóri hjá mér í héraðsferðum en við hlógum oft að því þar sem þú keyrðir ekki bíl. En það var vissara að vera með svo að við kæmumst örugglega heim.

Þú elskaðir fjölskyldu þína og alla ástvini og fylgdist vel með þeirra daglega lífi, sérstaklega var þér umhugað um drengina þína tvo sem hér búa og hlúðir að þeim eftir bestu getu.

Að leiðarlokum þakka ég þér kæra vinkona alla vináttuna og samverustundirnar, votta ástvinum þínum mína dýpstu samúð, þeirra er söknuðurinn mikill, en á ég von á þér hoppandi inn um dyrnar hjá mér og kalla „ertu nokkuð á leið í kaupfélagið?“.

Minningin um góða konu mun lifa áfram í hjarta mínu.

Vertu sæl og haf þökk fyrir allt og allt.

Hún Þóra mín er horfin á braut eftir stutta en harða baráttu við „ókindina“ sem ég kalla þann sjúkdóm sem lagði hana að velli. Þegar ég fékk fréttir af því að Þóra væri komin á spítala í Reykjavík var mér nokkuð brugðið, ég hafði átt notalega stund með henni stuttu áður á Seyðisfirði, þar bjó hún í meira en 50 ár og þar kynntist ég henni. Þótt samfundir okkar væru strjálir í gegn um árin slitnaði aldrei vinskapurinn okkar á milli.

Ég man Þóru fallega, ljóshærða, bláeygða og brosandi stúlku, þannig vil ég muna hana.

Ég ætla ekki að rekja lífshlaup Þóru, það þekkja þeir sem hana þekktu, hún var kjarnorkukona sem vílaði ekkert fyrir sér, vann hvaða vinnu sem þurfti, var mikil húsmóðir ef svo bar undir, eldaði góðan mat og handavinnan hennar var til fyrirmyndar. Þóra var víðlesin og fylgdist mikið með þjóðmálum.

Eftir að Þóra veiktist og þurfti að dvelja í Reykjavík í margs konar meðferðum hittumst við reglulega, fórum á kaffihús, kvikmyndahús og auðvitað í Kringluna. Þar fannst henni svo gaman, geta skoðað í búðir, bókabúðir heilluðu hana þar gat hún eytt löngum tíma, litið í bækur og keypt það sem henni líkaði.

Við spjölluðum mikið um liðna tíð, hlógum mikið og skemmtum okkur yfir uppátækjum okkar, við nutum þess að vera saman og deila gleði og sorgum. Enginn sleppur við áföll, þau eru bara misjafnlega sjáanleg og allar fjölskyldur eiga sín leyndarmál, það átti vinkona mín líka. Við ræddum um dauðann, kannski ekki hennar en hún vissi alveg hvert stefndi en vildi hlífa sínum nánustu við þeirri hugsun.

Ein hennar heitasta ósk var að lifa og fagna komu langömmubarnsins sem von er á með sumrinu en vonir okkar og þrár rætast ekki alltaf, hún elskaði börnin sín skilyrðislaust og talaði mikið um þau hvert á sinn hátt.

Þóra stóð sig eins og hetja í þessari orrustu og kvartaði ekki, hún var þakklát öllum sem hjálpuðu henni í gegnum þessa baráttu og er ég mikið þakklát fyrir að hafa getað eytt tíma með henni, það gaf mér mikið og vonandi naut hún samvista okkar.

Eitt veit ég fyrir víst; það hefðu ekki allir farið í sporin hennar.

Ég er viss um að það hefur verið góð lending hjá Þóru minn í „Sumarlandinu“ og margir sem fögnuðu henni þó svo að hún hefði kosið að fara síðar.

Ég votta öllum ástvinum elsku Þóru innilega samúð.