Hjálmar Hafþór Sigurðsson

„Hvað segirðu manni minn, þú ert bara kominn heim til telpnanna þinna?“ Svona heilsaði bóndinn í Hrauni mér þegar ég var að koma heim úr úthaldi í vegagerð eða í land af sjó. „Á ég ekki að hella upp á?“ Svo lagaði hann kaffið og við fórum yfir málin. Þær eru margar og góðar minningarnar úr eldhúsinu í Hrauni yfir rjúkandi kaffi en það var það fyrsta sem mér var boðið þegar ég fór að venja komur mínar þangað til að sverma fyrir heimasætunni. Það var engin lognmolla í kringum Hraunsbóndann, hann hafði sterka rödd sem tekið var eftir og heyrðist vel en á bak við hana var ekkert nema ljúfmennskan og góðvild. Hjálmar var einstaklega hress og léttlyndur, alltaf stutt í hlátur og grín. Það var orðið stutt í starfslok hjá honum og þá hefði hann haft allan þann tíma sem hann vildi til að njóta sín við það sem honum hefði líkað best, að vera á Hrauni með sínar skepnur og sitt bú. Ég held að hann tengdapabbi minn hafi verið bóndi í allri merkingu þess orðs, stýrt og stjórnað sínu búi af miklum rausnarskap. Hjálmar var mjög lifandi maður, fylgdist með ölllu og hafði skoðanir á öllu því sem var að gerast í kringum hann. Barnabörnin voru honum oft hugleikin, afahlutverkið fórst honum einstaklega vel úr hendi. Hvað er betra en að eiga afa og ömmur í sveit? Það stækkaði bara á honum brosið eftir því sem bættist í hópinn.

Það voru þung spor að bera þennan mann til grafar í haust, ég hefði viljað verða samferða honum svo miklu lengur en það sem hann skildi eftir er mér ómetanlegt. Dóttir og barnabarn, allar minningarnar úr Hrauni, allt í kringum rollurnar og þau störf sem þeim fylgdi og allar þær samverustundir sem ég átti með honum. Síðastliðinn vetur þegar við bjuggum í Reykjavík til þess að mennta okkur saknaði ég þess að geta ekki rennt fram í Hraun og drukkið með honum kaffi. Í haust komum við vestur og hjálpuðum til við haustverkin, ekki grunaði mig þá að ég væri að kveðja þennan mann í síðasta sinn.

Af hlaðinu í Hrauni er fallegt útsýni. Vébjarnarnúpurinn á vinstri hönd. Snæfjallaströndin og svo inn allt Djúpið. Arnarnesið læðist út í djúpið og þorpið teygir sig niður í fjöru undir hlíðinni. Frammi í dalnum er féð á beit. Þetta var hans konungsríki og honum virtist hvergi líða betur.

Hinn 22. mars hefði Hjálmar orðið 66 ára. Þegar heimilisfólkið á Hrauni átti afmæli eða aðrir merkisviðburðir gengu í garð var alltaf öll fjölskyldan komin saman til að gleðjast, þetta eru alltaf fagnaðarfundir.

Það besta við að kveðjast er að geta heilsast aftur seinna.