Unnur Steinunn Kristjánsdóttir

Nú legg ég augun aftur,

ó, Guð, þinn náðarkraftur

mín veri vörn í nótt.

Æ, virst mig að þér taka,

mér yfir láttu vaka

þinn engil, svo ég sofi rótt.

(Þýð. Sveinbjörn Egilsson)

Þín tengdadóttir,

Yndislega amma okkar hún Unnur hefur kvatt þennan heim á 92. aldursári.

Margs er að minnast frá árum okkar systkina í Bæ. Það voru algjör forréttindi að hafa ömmu og afa í næsta húsi og geta hlaupið á milli staða. Þá var alltaf til kex og eitthvað gott fyrir okkur í eldhúsinu hjá ömmu.

Í kringum jólin hitti hún oft jólasveininn á fjörunum, hann var orðinn svo seinn að fara á alla staði að hún tók oft fyrir hann í skóinn fyrir okkur og þá var maður nú ánægður að hann gleymdi okkur ekki í sveitinni. Á aðfangadagsmorgun vorum við svo spennt að ferja jólapakkana heim í hús til okkar og koma þeim fyrir undir jólatrénu því amma og afi voru alltaf með okkur á aðfangadagskvöld. Svo á jóladag var alltaf veisla hjá þeim og komu börn og barnabörn saman og gat það nú stundum verið erfitt að komast fjörurar, en jólasveinninn lét sig ekki vanta og fékk yfirleitt far með Gústa á Stað yfir í jólaboðin og kom færandi hendi með ilmandi epli.

Í sveitinni var oft mikill gestagangur og barnabörnin nutu þess að koma til þeirra yfir sumartímann og var oft mikið líf og fjör í Bæ. Þá sáum við systkinabörnin oft um að sækja kýrnar fyrir mjaltir og reka þær heim í fjós þar sem amma og afi biðu eftir að handmjólka þær.

Það var orðið fast hjá okkur stórfjölskyldunni að hafa ættarmót reglulega og eitt skiptið tókum við systur og frænkurnar okkur saman sem bjuggum fyrir vestan og kenndum ömmu línudans og dönsuðum hann með henni og hún fór nú létt með það, hinum til mikillar kátínu.

Amma vann lengi yfir vetratímann með bústörfunum í fiskvinnslu á Suðureyri og afi keyrði hana oftast á dráttarvélinni á milli. Yfir heyskapartímann eltum við krakkarnir hana með hrífu til að raka utan með túnunum. Það var nú ekkert alltaf skemmtilegt en hún hélt manni alltaf við efnið, kom með ópalpakka eða eitthvert góðgæti til að færa okkur.

Eftir að afi dó 1989 flutti amma í kjallarann hjá Guðnýju frænku og Sigurvin. Hún vann í frystihúsinu í nokkur ár eftir að hún flutti á Suðureyri og flutti svo á Hlíf á Ísafirði 1995. Hún kom sér vel fyrir þar innan um alla álfana sína á stéttinni og þar leið henni vel og bjó þar í tæp 20 ár.

Við systkinin viljum þakka ömmu kærlega fyrir samveruna öll þessi ár, bæði á yngri árum í sveitinni og svo núna seinni tíð. Ómetanlegt að fá að alast upp í kringum ömmu og afa, nú eru þau sameinuð á ný eftir 26 ár. Hvíldu í friði,elsku amma.

Elsku langömmugullið mitt, ég trúi því ekki að þú sért farin frá okkur.

Það eru bara örfáir dagar síðan sem við spjölluðum svo lengi saman í símann, við töluðum um komandi tíma og hvað við hlökkuðum mikið til. Þú varst einstaklega spennt fyrir langalangömmudrengnum sem er væntanlegur í júlí og talaðir mikið um hann. Hann fær svo sannarlega að heyra margar sögurnar af yndislegu langalangömmu sinni.

Það var alltaf stutt í brosið og hláturinn hjá þér, við vorum alltaf svo góðar vinkonur og gátum setið tímunum saman og spjallað um lífið og tilveruna. Þú gladdir alla í kringum þig með jákvæðninni, húmornum og gleðinni sem ríkti í hjarta þínu.

Það voru ófá skiptin sem við Birta Rós plötuðum þig út að leika þegar við vorum yngri og fórst þú með okkur út á stétt í snú-snú. Þú kenndir okkur einnig að sippa og voru það ekki fá skiptin sem við fórum í keppni í að hlaupa og sippa, hugsa sér að þú varst orðin áttræð þá.

Við eigum endalaust af fallegum minningum saman, ég er þakklát fyrir að hafa átt þig sem langömmu og jafnframt bestu vinkonu.

Takk fyrir að hafa alltaf verið til staðar fyrir mig, elsku langamma mín, þú kenndir mér margt sem ég mun halda fast í og deila áfram til minna afkomenda.

Síðustu orð mín til þín voru „Ég elska þig, amma mín“ og þú sagðist elska mig líka. Þú átt alltaf eftir að eiga stóran part af hjarta mínu. Ég elska þig, alltaf og að eilífu.

Þín,

Mig langar að minnast langömmu minnar Unnar Steinunnar Kristjánsdóttur hún var indæl, góð, skemmtileg, fyndin og góð vinkona mín. Ég fór oft til hennar í heimsókn og maður var alltaf velkominn. Við spjölluðum alltaf fullt saman, hún sagði manni sögur og maður hló að öllu.

Oft þegar ég var búin á æfingum á sumrin þá kom maður til hennar uppá Hlíf og maður fékk alltaf gott að borða og drekka, svo fór maður alltaf í góðu skapi frá henni.

Það var alltaf gaman þegar ég var yngri að fara út í snúsnú með langömmu og fara svo út að labba, manni leiddist aldrei með henni. Það skemmtilegasta var þegar ég vissi að langamma ætlaði að ná í mig á leikskólann. Ég beið spennt allan daginn og svo loksins þegar hún náði í mig hljóp ég til hennar og við fórum heim til ömmu að spila og höfðum bara gaman.

Þín vinkona

Ljúfar minningar líða um hugann er ég lít til baka við brottkall Unnar Steinunnar Kristjánsdóttur, Unnu í Bæ eða Unnu frænku eins og faðir minn sagði jafnan. Þegar Unnur flytur í Dalinn frá Suðureyri er þar mikil gróska á hverjum bæ. Aðeins í Vatnadal eru ábúendur að ljúka ábúð, þau Veturliði og Andrea. Sonur þeirra er þá tekinn við búsforráðum í Bæ með bóndadótturinni Þóreyju ásamt Helgu systur hennar. Og í ytra helmingi hússins býr hann Leifi gamli sem átti Guðnýju systur þeirra. Og það er einmitt þeirra sonur sem heillast af þessari hressu og dugnaðarlegu kaupstaðarstúlku og dáleiðir hana í Dalinn. Var það sérlega mikið gæfuspor og stóð hún sannarlega undir þeim væntingum sem við hana voru bundnar og miklu meira en það. Voru þá tveir Guðmundar orðnir bændur í Bæ og sá þriðji nýbúinn að stofna nýbýlið Sólstaði í Bæjarlandi ásamt sinni konu, Sigríði. Á Stað hinum megin árinnar var ekki jafnmikil Guðmundardýrkun. Þar réðu ríkjum Aðalheiður og Jóhannes, prestshjónin, og Jóa og Gústi foreldrar mínir, bændahjónin.

Og á hverjum bæ blómstruðu blessuð börnin og yndislegt samlíf og samvinna þróaðist milli bæjanna þar sem engan skugga bar á. En því miður er lífið sjálft ekki án skugga og því fengum við Dalbúar sannarlega að kynnast. En þá var það einmitt samstaðan og hlýhugurinn sem skipti mestu máli. Og þau sterku vináttubönd sem þarna bundust slitna aldrei og verma alla tíð.

Sérstaklega eru jóla- og áramótaminningarnar dásamlegar en jólaboðin voru jafnan í Bæ en messan og áramótagleðin á Stað. Allir lögðust á eitt við að gera þessi kvöld sem yndislegust þar sem ungir sem aldnir nutu saman einstakrar gleði fram eftir nóttu.

Fyrir þessar minningar og allar dásamlegar stundir vil ég þakka þér Unnur mín og líka mínum gömlu vinum sem öll eru horfin mínum sjónum nema Aðalheiður sem er orðin 100 ára.

Guð blessi þig Unnur mín og styrki þína fjölmörgu afkomendur.

Þín