Guðmundur Steindórsson

Ég var ekki gamall þegar ég sá Guðmund á Haugi fyrst í íþróttakeppni og dáðist að atgervi hans. Hann keppti í flestum greinum frjálsíþrótta en glíman var hans höfuðíþrótt. Guðmundur glímdi oft fyrir Umf. Samhygð á mótum Samhygðar og Vöku, á Þjórsártúni, Landsflokkaglímunni og Íslandsglímu. Enginn gat bókað sigur gegn honum og tvívegis gekk hann næstur frænda sínum Ármanni J. Lárussyni í Íslandsglímunni. Ármann bar höfuð og herðar yfir aðra glímumenn landsins á þeim tíma en Guðmundur gekk næstur honum.

Það sópaði að Guðmundi á glímuvellinum. Hann var hávaxinn og sterkbyggður og svipti mönnum hátt á loft og lagði þá glæsilega á klofbragði og sniðglímu á lofti. Guðmundur glímdi yfirleitt vel en var ekki í sinni bestu æfingu á Íslandsglímunni 1969. Þegar hann horfði á upptöku af mótinu í sjónvarpi varð honum að orði: „Andskoti er að sjá hvað maður bolar, þetta verð ég að laga,“ og það gerði hann. Á næstu Landsflokkaglímu sem er meistaramót í þyngdarflokkum mætti hann vel æfður í þyngsta flokkinn. Gekk teinbeinn á móti andstæðingum sínum, lagði þá alla með stæl og varð Íslandsmeistari. Eftir það hætti hann æfingum að mestu en brá drengilega við þegar kallað var á hann til að keppa á landsmótum UMFÍ fyrir HSK. Hann glímdi síðast á landsmóti á Selfossi 1978 og þar náði hann verðlaunasæti. Þannig var Guðmundur, góður ungmennafélagi og ávallt tilbúinn að leggja lið ef hann mátti því við koma.

Guðmundur var vel að manni og fljótlega var hann kominn í lögregluna á Selfossi. Sjaldan þurfti hann þó að taka á mönnum þótt róstur væru á skemmtunum. Hann bræddi þá með brosinu og hafði einstakt lag á að tala menn til og róa þá niður. Ég sá menn kveðja Guðmund með handabandi og bros á vör sem höfðu vart verið viðmælandi þegar hann kom til skjalanna. Hann var einstakur að þessu leyti og það var missir að honum úr sveit lögreglunnar þegar hann fór að vinna sjálfstætt við vinnuvélar og akstur vörubíla.

Flest verk léku í höndum hans og hann var laginn að fást við vélar. Hann var líka sérlega greiðvikinn og hjálpsamur. Ég minnist þess þegar Haugsmenn fengu engjaslægjur hjá okkur á Hóli þurrkasumarið 1960. Traktorinn okkar hafði bilað en Guðmundur kom strax til aðstoðar óbeðinn og fljótlega var traktorinn kominn í gang. Svo kom hann í hirðinguna með okkur krökkunum þegar hann var búinn með sín verk. Þá kenndi hann okkur að vera samtaka með heykvíslarnar og svipta sátunum með einu handtaki upp í vagninn. Þá var gaman.

Guðmundur sagði oft líflegar sögur með bros á vör. Sögurnar hans áttu það sameiginlegt að oftast var hann aðalsöguhetjan og allar voru þær skemmtilegar. Smámuni eins og staðreyndir lét hann ekki trufla góða sögu ef því var að skipta en þetta var græskulaust gaman og allir skemmtu sér vel, ekki síst Guðmundur sjálfur.

Stundum ræddum við Guðmundur saman um glímu. Hann var minnisgóður og lagði margt til glímusögunnar. Nú hefur þessi glaðlyndi og vinmargi maður lokið sinni lífsgöngu fyrr en skyldi. Blessuð sé minning Guðmundar Steindórssonar.

„Sællettu“ sagði hann yfirleitt við mann þegar við hittumst, glaðhlakkalegur og alltaf til í spjall yfir kaffibolla um allt mögulegt. Við Steindór sonur Guðmundar höfum verið vinir síðan í grunnskóla og þannig hef ég verið tíður gestur á heimilinu í ansi mörg ár. Margt höfum við brallað og Guðmundur spurði okkur iðulega hvað við værum núna að gera þegar eitthvað var í gangi. Steindór kallaði okkur vinina oft saman og sagði að við gætum verið heima hjá sér. Þau hjón sátu oft með okkur við eldhúsborðið í Hrísholti 20 og höfðu gaman af spjallinu. Aldrei kom skammaryrði til okkar frá Guðmundi ef eitthvað var ekki eins og það átti að vera. Það var helst að ef við félagarnir vorum búnir að rúnta of lengi á heimilisbílnum, að hann spurði okkur hvort við værum búnir að tæma bílinn af bensíninu. Eftir korter kom hann til okkar og spurði hvort búið væri að gefa hestunum niðri á Haugi. Nei, það var eftir að gera það, svo hann sagði okkur þá að taka nokkra bagga út í hesthúsi og henda aftur í station á rauð, Subaru bifreið þeirra hjóna. Þegar við vorum að tygja okkur af stað þá kom Guðmundur til okkar, rétti Steindóri fimmhundruð kall og sagði, „settu bensín á bílinn, hann er að verða bensínlaus held ég“. Sneri sér svo við og rölti inn í hús flautandi lagstúf. Guðmundur var mikill áhugamaður um traktora og vörubíla. Fyrir rúmum áratug síðan ákváðum við Steindór að fjárfesta í gömlum vörubíl. Við spurðum Guðmund ráða og hann sagðist skyldi finna bíl fyrir okkur. Eftir tvo daga var hann búinn að finna bíl. Hann er á Súðavík sagði Guðmundur. Við vorum ekki alveg á því að fara vestur á Súðavík. Guðmundur horfði á okkur íbygginn og bað okkur að bíða aðeins, tók upp símann, hringdi vestur og ræddi við eigandann. Þegar símtalinu var lokið leit hann á okkur og sagði ákveðinn, „bíllinn er í toppstandi, þið farið vestur og náið í þennan bíl“. Við sögðum að hann yrði að koma með því hann væri með meiraprófið en ekki við. Hann var ekki lengi að svara, „auðvitað kem ég með“. Þegar við lendum á Ísafirði er gott veður enda hásumar. Guðmundi leiddist þetta ekki og vildi strax fara og taka bílinn út. Svo var ekið af stað og það var tilhlökkun hjá kallinum að keyra. Á leiðinni heim var margt spjallað og við Guðmundur gátum rætt endalaust um landið og firðina þarna fyrir vestan og jafnvel voru bílar heima á bæjum sem við sáum og gátum talað um. Með reglulegu millibili alla leiðina, talaði kallinn um að við yrðum svo að ná okkur í meiraprófið. Steindór fór fljótlega og náði sér í vinnuvélaprófið og var kallin ánægður með það. Ég lauk hins vegar ekki meiraprófinu fyrr en núna í janúar á þessu ári. Þegar ég sagði honum frá því sagði hann, „það var mikið, ég var fyrir löngu búinn að segja ykkur að taka prófið“ brosti svo og virtist sæll. Um leið og ég þakka fyrir samfylgdina votta ég eftirlifandi eiginkonu og aðstandendum mína dýpstu samúð. Blessuð sé minning Guðmundar Steindórssonar.

Kveðja frá lögreglunni á Suðurlandi

Frá upptökum sínum vex elfan sem styrkist á langri leið sinni til sjávar. Steypist fram af fossabrúnum af miklu afli, fimi og fegurð þar til hún kemur að ósi. Rennur lygn til hafs og gufar upp í himinhvolfið reiðubúin í aðra hringferð. Líkt var með Guðmundi Steindórssyni. Í honum var aflið, styrkurinn, fegurðin, fimin, gleðin og ljúfmennskan. Allt þetta og meira til bar hann með réttu.

Guðmundur hóf störf í lögreglunni í Árnessýslu 24. júlí 1971 sem aukavaktamaður. 1. janúar 1973 var hann fastráðinn. Um mitt ár 1996 lét Guðmundur af störfum sem lögreglumaður þá orðinn aðstoðarvarðstjóri. Námi í Lögregluskóla ríkisins lauk hann 1976.

Eins og gefur að skilja er starf lögreglumannsins fjölbreytilegt. Allt frá því að vera mjög skemmtilegt og gefandi og í hina áttina erfitt og átakanlegt. Guðmundur leysti mjög vel úr þeim verkefnum sem honum voru falin og þeim mun betur sem þau voru vandasamari. Í fámennu lögregluliði var mikið öryggi í því fólgið fyrir aðra lögreglumenn að hafa Guðmund nærri sér á sveitaböllum og á útihátíðum þar sem stundum kom til blóðugra átaka. Þá dugði oftast að Guðmundur sæist á staðnum og léti rödd sína heyrast. Þeir sem flugust á litu upp, sáu lögreglumann sem geislaði af öryggi, festu og ákveðni sem leiddi til þess að áflogaseggirnir sáu sínum hag best borgið með því að láta af óknyttunum. Sanngirni og réttsýni var Guðmundi í blóð borin. Hann stóð fastur á sínu en beitti málamiðlunum þegar þess þurfti.

Rithönd Guðmundar var falleg og læsileg. Laginn var hann við að gera vettvangsuppdrætti þar sem umferðaróhöpp höfðu orðið. Ekki var gerður ágreiningur um það sem þar var sett á blað.

Þau ár sem Guðmundur starfaði í lögreglunni gegndu lögreglubílarnir, sem voru af Chevrolet Suberban gerð, einnig hlutverki sjúkrabíla. Í alvarlegum slysum eða veikindum skipti miklu máli að bregðast hratt við og vera fljótur á staðinn. Á þeim árum var ásýnd vega önnur en í dag.

Mjóir, bugðóttir, holóttir og á köflum þaktir lausamöl. Í þvílíku ástandi voru vegirnir ekki auðveldir yfirferðar. Ekki hamlaði það för Guðmundar sem var einn af færustu og öruggustu ökumönnum í lögregluliðinu. Var oft í fararbroddi og komst alltaf á leiðarenda. Sagt var að hann hefði ekið djarflega en varlega.

Nú hefur Guðmundi sigið svefn á brá. Hans nýtur ekki lengur við á þessari stöð.