Bjarnfríður Leósdóttir fæddist 6. ágúst 1924. Hún lést 10. mars 2015. Útför hennar fór fram 20. mars 2015.
Sjötta ágúst 1924 fæddist amma mín, Bjarnfríður Leósdóttir á Másstöðum við mynni Hvalfjarðar á dánardegi afa síns, Eyjólfs, sem látist hafði tveimur árum áður. Á sama degi, 44 árum síðar, fæddist ég, fyrsta barnabarn ömmu minnar, fædd af frumburði hennar og elstu dóttur. Þetta var árið 1968. Í þeim tíðaranda var ég skírð Arna en ekki Bjarnfríður í höfuðið á ömmu minni. Síðar átti amma eftir að eignast alnöfnu sem ber nafn hennar með miklum sóma.
Ég hef alltaf verið einstaklega stolt af því að eiga sama afmælisdag og amma Bía. Sterkustu æskuminningar mínar tengjast ömmu Bíu og húsinu sem hún og afi Jóhannes byggðu, Stillholti 13. Ættaróðalið þar sem við söfnuðumst öll saman á hátíðisdögum en líka við minni tilefni. Þar sem spjallað var við eldhúsborðið og alltaf von á gestum; Herdísi og Völlu, vinkonum hennar og samherjum í verkalýðsbaráttunni, sem struku manni um kinnina, Jónasi Árnasyni og öðrum flottum körlum sem töluðu hátt og sögðu sögur, Hadda og Ninnu frænku sem kíktu inn. En svo varð amma líka að drífa sig því hún þurfti að fara á fund eða hlaupa upp í Fjölbrautaskóla að kenna, eða á kóræfingu.
Þannig var ömmuhús. Fullt af lífi og fjöri, samtölum og sögum. Stundum tekist á um hluti en aldrei dvalið yfir ágreiningi. Í minningunni finnst mér amma alltaf hafa verið að koma eða fara. Og samt hafði hún þann eiginleika að gefa hverjum og einum tíma og óskipta athygli.
Amma var oft á ferðalögum. Hún ferðaðist til landa sem ég hef aldrei komið til. En best þekkti amma nágrenni sitt og Ísland. Amma var fararstjóri og skipulagði ferðir. Þegar ég var 11 ára bauð amma mér í eina slíka ferð. Í þeirri sömu ferð var langamma Fríða. Með ömmum mínum fékk ég að upplifa stórkostleg öræfi Íslands. Um jólin gaf amma mér upphleypt Íslandskort til minningar um ferðina okkar saman.
Við amma fórum í fleiri ferðalög en oftast ferðuðumst við saman á milli Reykjavíkur og Akraness, annaðhvort keyrandi fyrir Hvalfjörð í Lödunni hennar ömmu eða við sigldum með Akraborginni og urðum þá stundum sjóveikar saman.
Það er margt sem rifjast upp þegar litið er til baka. Minningarbrot um öll jólin sem amma hélt. Öll þau skipti sem uppábúin rúm biðu manns, ferðirnar niður á Langasand, sögurnar og kvæðin sem hún sagði manni, ræðurnar sem hún hélt blaðalaust á mannamótum. Hendurnar hennar fallegu, faðmurinn hennar hlýi þegar hún huggaði mann og sagði; „gráttu bara, Arna mín, gráttu bara“. Fyrir allar þær dýrmætu minningar þakka ég og fjölskylda mín.
En líklega stend ég, og um leið kynsystur mínar, í mestri þakkarskuld við ömmu fyrir það mikla hugrekki sem hún sýndi með framgöngu sinni og verkalýðsbaráttu fyrir jöfnum rétti og kjörum kvenna. Sú barátta var hörð og ljóst að baráttukonur þess tíma þurftu oft að þola gríðarlega kvenfyrirlitningu í átökum sínum við ráðandi karla. Þar stýrðist amma af ríkri réttlætiskennd og réttlátri reiði. Í þeirri baráttu var hún ekki tilbúin að gefa afslætti eða slá af kröfum. Þar ruddi amma brautina sem ég feta nú. Það skal aldrei gleymast.
Arna Kristín
Einarsdóttir.
Takk fyrir allt sem við höfum gert í gegnum tíðina. Síðustu dagar eru búnir að vera skrítnir og erfiðir, söknuðurinn er mikill. Þú kenndir mér svo margt og strákunum mínum einnig, þeim Gísla Frey og Theodóri Smára. Ég er þakklátur fyrir að fá að hafa verið samferða þér öll þessi ár í gegnum lífið mitt.
Það er margt, elsku amma mín, sem við höfum gert. Manstu þegar við lásum Anton og Arnald saman þegar ég gisti hjá þér og þeir voru frostbræður, mikið hvað við hlógum að þessum sögum. Ég mun lesa þessar bækur fyrir börnin mín og minnast þín, og þú munt hlæja með. Ég man eftir jólunum þegar allir komu saman á Stillholtinu til að spila og þú gerðir svo góðar lagkökur og súkkulaði. Einnig eru mér minnisstæð áramótin sem við áttum öll saman á Stillholtinu. Ég man alltaf hvernig þú huggaðir mig og hin ömmubörnin þín ef eitthvað bjátaði á. Þá sagðir þú alltaf „Gráttu bara“ það er gott að gráta og það gerði ég þegar þú varst að fara í ferðalagið langa.
Þú varst alltaf stolt af okkur barnabörnunum þínum en við vorum líka stolt af að eiga þig. Þú ert og verður ein af þeim manneskjum sem ég hugsa til og veit að þú munt fylgjast með okkur um ókomna tíð. Því þú ert engillinn okkar sem vakir yfir okkur með afa Jóa.
Englar eins og þú:
Þú tekur þig svo vel út
hvar sem þú ert.
Ótrúlega dýrmætt eintak,
sólin sem yljar
og umhverfið vermir.
Þú glæðir tilveruna gleði
með gefandi nærveru
og færir bros á brá
svo það birtir til í sálinni.
Sólin sem bræðir hjörtun.
Í mannhafinu
er gott að vita
af englum
eins og þér.
Því að þú ert sólin mín
sem aldrei dregur fyrir.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Þinn
Þorsteinn Gíslason.
Við leiðarlok er ljúft að horfa til baka, minnast allra samverustundanna okkar og kærleikans, sem við höfum átt. Þú varst mikilvægur hlekkur í lífi mínu og fjölskyldu minnar og fyrir það vil ég þakka þér.
Gott er ein með guði að vaka,
gráta hljótt og minnast þín,
þegar annar ylur dvín, –
seiða liðið líf til baka,
og láta huggast, systir mín!
Við skulum leiðast eilífð alla,–
aldrei sigur lífsins dvín.
Ég sé þig, elsku systir mín.
Gott er þreyttu höfði að halla
að hjarta guðs – og minnast þín.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við Haddi þökkum þér samfylgdina ljúfu, takk fyrir allt og allt.
Megi heimferðin til ljóssins eilífa færa þér frið, elsku systir.
Hallbera.
Elsku Steinunn, Einar, Leó, Sólveig, Hallbera, Gísli, mamma mín og fjölskyldan öll. Ég votta ykkur mína dýpstu samúð. Megi minningar um einstaka konu yljar ykkur um ókomin ár.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Sigrún Ríkharðs.
í sögu þinni
skörungsskapar
og skyldurækni,
skaps og stillingar,
styrks og blíðu,
vilja og varúðar,
vits og dáðar.
(Matthías Jochumson.)
Þetta ljóð Matthíasar Jochumssonar finnst mér lýsa Bíu frænku ótrúlega vel. Hún var kona mikilla andstæðna sem mótuðu hana og líf hennar. Bía var kjarkmikil en viðkvæm, skapmikil en blíð, viljasterk en varkár, kappsfull en skynsöm. Hún fór óhrædd aðrar leiðir og hafði ekki áhyggjur af því hvað öðrum fannst. Dillandi hlátur hennar var smitandi og gaf öðrum gleði en um leið fylgdi Bía skoðunum sínum eftir án eftirgjafar. Bía frænka var stórmerkileg kona, það fann ég strax í barnæsku og hún var einhvern veginn öðruvísi en aðrar konur sem ég þekkti. Hún elskaði náttúruna, veðrið, söguna og landið sitt. Gangandi, hjólandi, akandi...með vindinn í hárinu og sól í andliti, þannig hitti ég hana oft. Geislandi af lífsgleði, sífellt að njóta, alltaf að læra, sjálfri sér nóg. Að fá að lifa lífi sínu til fullnustu í rúm 90 ár er þakkarvert, enn að sinna áhugamálum sínum og félagsþörf – þannig var Bía allt til hins síðasta og þannig ætla ég að muna hana.
Frá því ég man eftir mér hefur Bía tengst lífi mínu órjúfanlegum böndum. Hún var systir hennar mömmu. Fjölskyldan hennar var mín og samverustundirnar margar og ljúfar. Samgangur á milli heimila hennar og foreldra minna var mikill og svo eðlilegt að hafa þetta samkrull á milli. Sem barn gekk ég út og inn á Stillholtinu, stundum án þess að banka. Þó læddist ég inn eftir hádegi því þá gat ég verið viss um að Bía væri í sófanum inni í stofu, búin að lesa Þjóðviljann, leggja hann yfir andlitið, steinsofandi. Yndisleg og hjartkær minning. Ég man eftir útilegu með Bíu þar sem áfangastaður dagsins var óráðinn í upphafi en tjaldið sett niður á fallegum stað að lokum. Um nóttina byrjaði að rigna og lítill árfarvegur seytlaði undir tjaldbotninum – ævintýralegt.
„Sæl, frænka mín“ – var jafnan kveðja hennar þegar við hittumst og einhver falleg vel valin orð fylgdu með. Einföld kveðja en kærleiksfull og jafnan faðmlag og koss á kinn.
Í dag segi ég „Farðu vel, frænka mín“. Takk fyrir allt og allt. Njóttu heimkomu þinnar og ég veit að nú eruð þið Jói saman á ný og vakið yfir fjölskyldu ykkar sem tekur við kyndlinum og ber hann stolt áfram.
Fegurð lífsins
speglast í lind minninganna
um þig.
(S.Þ.)
Elsku Steinunn, Leó, Hallbera og fjölskyldur. Einlægar samúðarkveðjur til ykkar allra.
Ingunn.
Ekki átti ég von á því þegar ég kvaddi þig sunnudaginn 1. mars að það yrði okkar hinsta kveðja. Ég var að fara til Portúgal morguninn eftir að keppa og þú sagðir við mig að ég ætti að skora þar, og þú skyldir skora á þessa leiðinda pest sem var að hrjá þig. En stundum láta mörkin á sér standa og þú varst farin frá okkur rétt rúmri viku síðar.
Ég er svo þakklát fyrir það að hafa fengið að alast upp í næsta nágrenni við þig þar sem við barnabörnin gátum alltaf komið í heimsókn til þín á Stillholtið og alltaf tókstu á móti okkur með jafn mikilli hlýju og ást, það er að segja ef þú varst ekki á bókmenntafundi, dansæfingu eða á kóræfingu svo fátt eitt sé nefnt. Þú varst svo ótrúleg kona og við svo montin að eiga þig sem ömmu. Þú varst hafsjór af fróðleik og að ferðast um landið með þér og heyra þig tala um allar sögurnar á bakvið hvern stað, heyra allskonar þjóðsögur og draugasögur eru minningar sem ég mun varðveita alla mína tíð. Þegar framhaldsskólagangan hófst varst þú tilbúin með heitan mat í hverju hádegi og stundum var laumast í einn og einn lúr á sófanum þegar tími fell niður. Alltaf var maður velkomin.
Elsku amma. Það voru forréttindi að fá að hafa þig jafn lengi hjá okkur og raun bar vitni en nú er komið að leiðarlokum. Ég mun sakna þín mikið en ég veit að afi Jói og litli drengurinn þinn taka vel á móti þér.
Þín
Hallbera Guðný.
Hjartans þakkir fyrir alla okkar samveru í tæp 90 ár.
Ég votta allri fjölskyldu hennar mína dýpstu samúð
Auður Ásdís Sæmundsdóttir.
Hún er og var ein af mínum kvenfyrirmyndum í lífinu. Ávallt í góðu skapi, hress og skemmtileg baráttukona. Eins og ég nefndi oft við þig, elsku Bía mín: ég krækti ekki bara í hann Steina þinn heldur vann ég líka í fjölskyldu-lottóinu. Að kynnast þér og þínum afkomendum að Stillholti 13.
Ljúfar, fallegar og hlýjar minningar streyma um mig þegar ég hugsa til þín, elsku Bía mín. Þú tókst ávallt fallega á móti okkur þegar við mættum til þín í Stillholtið og setning á borð við „Komið fagnandi“ er setning sem ég og strákarnir mínir geymum í hjörtum okkar þegar við hugsum um þig.
Fyrir rúmum 15 árum þegar við Steini kynntumst tókst þú strax fallega á móti mér og við höfum alltaf átt sérstakt og gott samband. Þú studdir mig vel á erfiðum tímum eftir fæðingu Gísla Freys eldri sonar okkar og fylgdist spennt með ungu foreldrunum spreyta sig í nýja hlutverkinu. Árið sem Theodór Smári fæddist voru næstum daglegir göngutúrar til þín ómetanlegir. Við litla fjölskyldan mættum til þín á laugardagsmorgnum í grjónagraut og pönnukökur ásamt fleiri afkomendum þínum og þessar stundir voru góðar. Þú fylgdist spennt með náminu mínu og hefur stutt mig í gegnum súrt og sætt.
Strákarnir okkar þeir Gísli Freyr og Theodór Smári eiga hlýjar og góðar minningar um elsku langömmu sína.
Elsku Bjarnfríður mín, nú ertu komin á góðan stað þar sem þú hittir aftur ástina í lífi þínu, hann Jóhannes, og litla engilinn ykkar. Ég passa strákana þína núna fyrir þig hér á þessum stað.
Þín
Svala Ýr Smáradóttir.
Bjarnfríður var langt á undan sinni samtíð, ein af þeim kjarnamanneskjum sem ruddu ótroðnar slóðir fyrir nútíma konur og það þurfti oft mikinn kjark og dug fyrir venjulegar manneskjur að ganga gegn ríkjandi hefðum en venjuleg manneskja var Bjarnfríður ekki. Karlarnir höfðu orðið í þá daga og konur andmæltu almennt ekki vinnuveitendum sínum þótt kjörin væru rýr, og í litlu bæjarfélagi er oft stutt í dómhörku og fordóma.
Þá eins og ávallt var hræðsluáróður notaður og sagt að ef hlutirnir yrðu ekki með hefðbundnum hætti, þá færi allt skollans til. En Bjarnfríður lét oftast allt slíkt sem vind um eyrun þjóta. Það var köllun hennar að fylgja sannfæringu sinni og rík réttlætiskennd ásamt óvenju sterkum baráttuvilja, knúði hana áfram á móti straumnum.
Í hennar tíð og félaga hennar í verkalýðsfélaginu breyttist margt til hins betra. Satt að segja held ég að það sé gæfa Akurnesinga hvað við höfum átt öfluga og virta verkalýðsforystu í gegnum tíðina og eigum enn.
Ég kynntist Bjarnfríði ung að árum en þá var hún einmitt í harðri kjarabaráttu, trúlega þeirri allra hörðustu sem orðið hefur á Skaganum í seinni tíð. Þessa baráttu háði hún meðal annars við bónda minn og þótti mér hún taka djarflega á drengnum og félögum hans, sem voru þó ekki taldir neinir aukvisar. Í þessum slag runnu loðnuhrognin í stríðum straumum í sjóinn aftur og mátti sjá dollaramerkin úr augum margra hverfa með.
Við skildum bæði að hún var einungis að berjast fyrir framtíðarrétti fólksins sem hún var umboðsmaður fyrir og til þess þurfti að færa fórnir. Það hitnaði svo sannarlega í kolunum meðan hæst stóð og öll spjót voru á lofti.
Ég kynntist líka annarri og mýkri Bjarnfríði, konu sem var búin að ganga nærri sér í vinnu fyrir málstaðinn og hafði auk þess lent í margvíslegum raunum. Heilsan brast um tíma en fjölskyldan var henni sterkur bakhjarl og hún vann sig upp úr erfiðum veikindum með börnunum sínum og fyrir börnin sín. Herdís Ólafsdóttir samverkakona hennar og vinkona var heldur aldrei langt undan og saman eru þær ógleymanlegar. Þær settu sannarlega svip á bæinn sinn, vinkonurnar, og krydduðu tilveruna, ekki bara á Akranesi því kallarnir í Vinnuveitendasambandinu við Garðastræti fengu reglulega að finna til tevatnsins þegar þær voru annars vegar. Með óttablandinni virðingu voru þær ávallt, þar á bæ, nefndar „Dísirnar“ frá Akranesi.
Bjarnfríður var glæsileg kona, ávallt fallega klædd, gáfuð, menningarleg og hörð í horn að taka ef þess þurfti með, en í senn mild og móðurleg. Hún léði alltaf góðum málum lið, var tryggðartröll og sönn sínum hugsjónum.
Hún skilur eftir sig djúp spor í sögu Akraness. Hún var konan sem bæði þorði, vildi og gat.
Við Haraldur þökkum tryggð og góða vináttu og óskum öllum hennar stóra og glæsilega afkomendahópi alls hins besta á komandi tíð.
Ingibjörg Pálmadóttir,
Akranesi.
Það var í anda Bíu að vera lífæðin í Bókmenntaklúbbnum á Akranesi, þar sem fræðaþulurinn Þórleifur Bjarnason og fleira gott fólk las saman það helsta sem var að gerast í íslenskum bókmenntum, og hefur hún séð til þess að útgáfubækur Máls og menningar hafi þar fengið sína athygli.
Hugmynd mín um íslensku fjallkonuna mótaðist snemma af þeim eðliskostum sem ég kynntist sem ungur drengur hjá húsfreyjunni á Stillholti 13, kærleikanum, vitsmunum hennar, lífsköllun og sannfæringarkrafti. Maður fékk nefnilega að vita á þeim bænum að ýmislegt væri til sem skipti máli í lífinu. Þegar hún síðan í glæsileika sínum klæddist upphlutnum var myndin fullkomnuð. Bía hreifst ung að kvenfrelsisbaráttunni og tók áfram kyndilinn sem frumkvöðlar hennar hér á landi, Bríet Bjarnhéðinsdóttir og Theodóra Thoroddsen höfðu tendrað skömmu eftir aldamótin 1900. Baráttunni var alls ekki lokið og beitti Bjarnfríður sér af krafti í hvers kyns réttindabaráttu. Hún þekkti vel sögu íslenskra kvenna og var áhrifaríkt að hlusta á frásagnir hennar af raunverulegum atburðum um örlög kvenna, kúgun alþýðunnar og ýmsu óréttlæti sem var ótrúlega nálægt okkur í tíma. Hún dáðist að kvenskörungum úr alþýðustétt sem börðust fyrir sig og sína og létu ekki bugast í andstreyminu og voru sögur hennar af Kristrúnu á Bjargi á Akranesi miklar hetjusögur. Bía var einlæg og staðföst í öllum baráttumálum. Hún stóð vaktina með Herdísi vinkonu sinni í Verkakvennafélagi Akranesi, og hvar sem hún kom að stjórnmálabaráttu, í bæjarstjórn Akraness, í „órólegu deildinni“ í Alþýðubandalaginu eða í landsmálum á Alþingi var hún ætíð sjálfri sér samkvæm og trú sinni sannfæringu. Ævisaga hennar sem Elísabet Þorgeirsdóttir skráði árið 1986 er opinská og heiðarleg lesning um baráttukonu með ríka réttlætiskennd og um hugsjónakonu sem þorði.
Á síðastliðnu ári hélt fjölskylda Bíu henni glæsilega veislu í tilefni níræðisafmælis hennar. Fjallkonan fríða hélt enn sínum glæsileik og naut stundarinnar. Örfáum dögum fyrir andlátið leit ég inn hjá henni og hélt kannski að minninu hefði eitthvað hrakað, en mér til mikillar ánægju fagnaði hún strax gamla nágrannanum frá Stillholtinu og áttum við góða stund saman, en ég fann að senn væri komið að kveðjustund.
Blessuð sé minning góðrar og eftirminnilegrar konu.
Þorsteinn Jónsson
frá Stillholti.
Auðvitað voru mestu átakaár Bíu að baki þegar kynni okkar hófust fyrir alvöru og pólitíska valkyrjan nokkurn veginn sest á friðarstól. Reyndar áttaði ég mig fljótlega á því að þessi kona var ekki mikið gefin fyrir það að sitja lengi kyrr. Hún lét mjög til sín taka í félagsstarfi eldri borgara hér á Akranesi og ferðaðist einnig vítt og breitt um landið. Eitt sumarið höfðum við orð á því að Bía hefði verið samfleytt heima í einar tvær vikur og þótti því vissara að athuga hvort hún væri ekki heil heilsu sem hún auðvitað var.
Minnisstæð er ræða sem hún hélt óumbeðin af pallinum við hús okkar í grillveislu fyrir nokkrum árum. Ræðan var snjöll eins og Bíu var von og vísa en myndin af konu í kvöldsólinni sem hreyfði sig og talaði eins og það hefði alveg gleymst að segja henni hvað hún væri gömul er þó enn hugstæðari. Lengi vel var ekki að sjá að Elli kerling hefði roð við henni á hlaupunum en eðlilega kom að því að fylgikona sú varð ekki lengur flúin.
Söm var þó sinnan hjá Bíu og fórum við því að hafa vökult auga með nágrannakonu okkar, sérstaklega ef hún brá sér af bæ síðla kvölds. Eitt sinn er ég kom heim undir miðnætti sumarið í hittiðfyrra rakst ég á Bíu sem hafði einu sinni sem oftar brugðið sér niður í fjöru að horfa á sólarlagið sem var með allra fegursta móti þetta kvöld. Hún kvaðst vera þakklát fyrir hvern slíkan dag sem hún fengi að lifa, meira bæði hún ekki um. Hún lét líka að því liggja að fleiri mættu huga að fegurð hlutanna, ekki síst þeirra sem innan seilingar væru. Fleira sagði vinkona okkar í samtalinu og allt var það merkilegt. Hér fór því sem oftar að ég fór glaður í sinni af hennar fundi. Fyrir það og ótalmargt fleira verð ég ævinlega þakklátur.
Ari Jóhannesson.
Hún tók fyrst þátt í verkalýðsbaráttu tengdri félaginu árið 1959 þegar hún vann ásamt öðrum konum við síldarsöltun en þær voru ekki ánægðar með laun sín og lögðu niður störf. Í kjölfar þessarar óánægju fóru þær Bjarnfríður og Herdís Ólafsdóttir, formaður kvennadeildar Verkalýðsfélags Akraness, til fundar við atvinnurekendur til að semja og náðu fram betri kjörum. Þarna sást vel sá baráttuandi sem Bjarnfríður bjó yfir og átti eftir að nýtast vel á komandi áratugum í starfi hennar fyrir félagið. Þetta var einnig upphafið að farsælu samstarfi Bjarnfríðar og Herdísar sem unnu lengi saman að ýmsum málefnum á vegum félagsins.
Í gegnum tíðina gegndi Bjarnfríður ýmsum trúnaðarstörfum fyrir Verkalýðsfélag Akraness og leysti hún þau öll vel af hendi. Hún var fyrst kjörin í aðalstjórn félagsins árið 1960 og sinnti þá starfi varagjaldkera. Hún lagði einnig mikið af mörkum til baráttu kvennadeildarinnar en þar var hún fyrst kjörin í stjórn árið 1966 og vann þá eins og áður sagði náið með Herdísi. Síðar var Bjarnfríður gerð að heiðursfélaga Verkalýðsfélags Akraness og var hún vel að þeim titli komin. Það leikur enginn vafi á því að það starf sem unnið var á þessum árum og áratugum skipti gríðarlega miklu máli og með því náðust ýmis réttindi sem verkafólk býr að í dag.
Eftir að formlegu starfi Bjarnfríðar lauk fyrir félagið var hún þó hvergi nærri hætt að taka þátt í starfsemi þess. Hún lét sig aldrei vanta í kröfugönguna 1. maí og jafnframt mætti hún alltaf í árlega ferð sem félagið býður eldri félagsmönnum sínum í og naut þess vel að ferðast um landið í góðra vina hópi.
Bjarnfríður missti aldrei sjónar á því hvað skiptir máli þegar kemur að baráttu verkafólks og hvað forystumenn verkalýðshreyfingarinnar þurfa að hafa í huga þegar kemur að því að ná fram mannsæmandi kjörum. Það er dýrmætt fyrir þá sem að Verkalýðsfélagi Akraness hafa staðið að hafa fengið að hafa slíka manneskju með sér í gegnum árin og áratugina.
Stjórn og starfsfólk Verkalýðsfélags Akraness minnist Bjarnfríðar Leósdóttur með mikilli hlýju og þakklæti fyrir vel unnin störf hennar í þágu félagsins. Það er morgunljóst að hin ýmsu kjör verkamanna og -kvenna væru lakari en þau eru í dag ef hennar baráttuanda hefði ekki notið við.
Fyrir hönd Verkalýðsfélags Akraness sendi ég fjölskyldu og vinum Bjarnfríðar innilegar samúðarkveðjur.
Vilhjálmur Birgisson.
Kveðja frá FEBAN
Fyrir hönd okkar í Félagi eldri borgara á Akranesi og nágrenni langar mig að færa þakkir til Bjarnfríðar Leósdóttur sem við kveðjum í dag 20. mars 2015. Í huga okkar er bæði virðing og þakklæti. Virðing og þakklæti fyrir það mikla starf sem hún vann fyrir félagið okkar. Hún var alla tíð með hugann við að gera félagið að lyftistöng fyrir eldri borgara á Akranesi og að skapa fólki aðstöðu til tómstunda, menningar og félagsstarfs. Það var aldrei spurning hjá henni um hvað félagið gæti gert fyrir hana heldur hvað hún gæti gert fyrir félagið. Félagið var stofnað 1989. Bjarnfríður var kosin í stjórn félagsins 1991 og var ritari félagsins þar til hún tók við formennsku 1995. Því starfi gegndi hún til ársins 2004. Eftir að Bjarnfríður tók við sem formaður vann hún af miklum krafti að því að félagið fengi góða aðstöðu fyrir starf sitt og þessi vinna hennar bar þann árangur að árið 2002 fékk félagið til umráða núverandi húsnæði á Kirkjubraut 40. Það er hægt að segja að eftir það fór félagsstarfsemin fyrst að blómstra. Menningarmálin voru henni alltaf hugleikin í félagsstarfinu. Frá stofnun félagsins hefur verið starfandi menningar- og fræðslunefnd og lét hún þau málefni sig miklu varða. Á vegum þeirrar nefndar eru leikhúsferðir og ferðalög innanlands. Oft skipulagði hún þessar ferðir og var jafnframt leiðsögumaður. Í Bókmenntaklúbbnum Fífunni sem heyrir undir menningar- og fræðslunefnd naut hún sín afar vel. Þar er lesið upp úr bókum sem nefndarmenn hafa valið og enginn las betur en Bjarnfríður. Sagan fékk líf af vörum hennar. Kórstarfið var eitt af hennar stóru málum og fáum dögum fyrir andlát sitt var hún með okkur á kóræfingu. Það var í raun og veru enginn þáttur í starfsemi félagsins sem hún hafði ekki skoðun á og öll hennar tillegg og ráð hafa verið félaginu til góðs. Með þökk og virðingu kveðjum við í Félagi eldri borgara á Akranesi og nágrenni Bjarnfríði Leósdóttur. Við vottum aðstandendum hennar okkar dýpstu samúð.Fyrir hönd Félags eldri borgara á Akranesi og nágrenni,
Ingimar Magnússon
formaður.
Að leiðarlokum vil ég þakka fyrir samfylgd góðs félaga á vettvangi stjórnmálanna. En þess utan vildi ég minnast góðrar vináttu við mig og mína. Áratugum saman var Akranes viðkomustaður okkar Jöklara á leiðinni til og frá höfuðborginni. Oftar en ekki kom ég við hjá Bjarnfríði og þáði þar velgjörning – og gisti stundum. Ævinlega var í hennar húsi opinn faðmur, alúð, hlýja og auðgandi félagsskapur. Hún hætti aldrei að vera hún sjálf – og átti það til að láta mann heyra það. En aldrei var það öðruvísi gert en af velvild og væntumþykju, svo maður gat aldrei tekið athugasemdum hennar öðruvísi en vel. Ég kveð minn forna félaga og góðu vinkonu, Bjarnfríði Leósdóttur, með söknuði.
Skúli Alexandersson,
Hellissandi.
Þegar hinn nýja skóla vantaði vélritunarkennara tók hún það verk að sér og sótti sér jafnframt viðbótarmenntun til kennsluréttinda. Til slíkrar kennslu voru á þessum árum hafðar rafmagnsritvélar af fullkomnustu gerð en þegar líða fór á níunda áratuginn varð ljóst að sú tækni var á undanhaldi; tölvur voru sem óðast að taka við. Bía var þá komin yfir sextugt en hér lagði hún ekki árar í bát heldur tileinkaði sér nýja tækni og sneri sér nú að því að kenna unglingunum ritvinnslu á tölvur. Þannig var hún jafnan óhrædd við að ráðast í þau verkefni sem biðu úrlausnar þar sem margur jafnaldri hennar myndi hafa hörfað frá. Hún lét sig ekki heldur muna um það, eftir að hún var farin á eftirlaun, að taka að sér stundakennslu til að leysa úr vandræðum fyrir sinn gamla skóla þó að hún væri sjálf komin á áttræðisaldur.
Bjarnfríður hafði sterka réttlætiskennd, lét sig varða hlutskipti annarra; var eindreginn vinstrimaður og lá ekki á skoðunum sínum. Hún var náttúrunnandi, víðlesin og hafði miklar mætur á góðum skáldskap. Hún var alls ófeimin við að segja vinnufélögum til syndanna ef henni þóttu þeir sinnulausir um það sem miður fór eða áhugalausir um fegurðina í kringum sig. Þeir voru flestir ungir, hefðu margir getað verið börn hennar, og fannst vafalaust oft sem Bía væri fulltrúi annars tíma og eldri kynslóðar. En undan því hlutverki skoraðist hún ekki; hún var einmitt glæsilegur fulltrúi sinnar kynslóðar og sýndi hinu yngra fólki að mannleg reisn er ekki síst fólgin í því að vera sjálfum sér samkvæmur og hafa einurð til að hlýða rödd eigin samvisku og skoðana. Þess vegna naut hún líka almennrar virðingar og væntumþykju.
Bjarnfríði lá jafnan margt á hjarta; hún var gædd vakandi skarpskyggni og fádæma kjarki og einurð. Það var mikils virði fyrir ungt skólasamfélag að fá til liðs við sig svo litríkan persónuleika á mótunarárum sínum. Skólinn minnist hennar nú með þakklæti og vottar aðstandendum samúð við fráfall hennar.
Jón Árni Friðjónsson.