Bryndís Margrét Friðþjófsdóttir

Elskuleg æskuvinkona mín hefur kvatt þessa jarðvist. Er ég flutti á Patreksfjörð fimm ára gömul kynntist ég Bryndísi mjög fljótt og bestu vinkonur vorum við orðnar er við byrjuðum í skóla sjö ára gamlar. Eins og við er að búast í litlu þorpi var nándin það mikil að börn fóru á heimili félaga sinna eins og þeirra eigin heimili og það gerðum við Bryndís. Okkur datt margt skemmtilegt í hug svo sem eins og að stofna bókasafn og merktum bækurnar með upphafsstöfum okkar, fórum í búðar- og búaleiki en eitt var það sem okkur þótti ekki mjög spennandi, það voru skíðaferðir því okkur var alltaf svo kalt. En árin liðu, barnaleikirnir hurfu og unglingsárin tóku við. Þá tók við að gista, meira var það nú að ég gisti hjá henni og þá var spjallað fram á nótt og deilt um hvor væri betri, Elvis Presley eða Cliff Richard. Bryndís mín var mikill aðdáandi Presleys, var með stóra mynd af honum í herberginu sínu, ég tel að þessi aðdáun á lögum hans hafi haldist fram á þennan dag. Við þurftum að yfirgefa fjörðinn okkar fagra til að fara í framhaldsnám, þá skildi leiðir, hún fór í Reykholt en ég á Laugarvatn. Það var einmitt fyrir stuttu að við vorum að rifja upp hvers vegna við fórum ekki í sama skóla, en við gátum ekki fundið það út. Nokkurt hlé varð á okkar sambandi, ég fór suður í nám, hún fór til Þýskalands. En um tvítugt er hún bjó á Arnarstapa fór ég nokkrum sinnum til hennar, þá kynnti hún mig fyrir ungum manni sem er eiginmaður minn í dag og gaman var að vera þarna með Hönnu Mæju lítilli stelpu. Á seinni árum hefur ekki verið mikið samband nema þá símleiðis vegna fjarlægðar okkar á milli en vinarstrengurinn var alltaf sterkur. Það sem einkenndi Bryndísi mína var: Glæsileiki, hjartahlýja, gleði, góð og kær vinátta sem ekki brast. Og að hún skyldi kveðja þetta líf á sjómannadegi sem var í hávegum hafður í okkar heimabyggð og okkar árgangur hittist oft á þessum degi finnst mér vera táknrænt.

Elsku Hanna Mæja, Elísabet, Óskar og aðrir ættingjar, megi Guð styrkja ykkur í sorginni.

Kæra vinkona,

við Guðmundur þökkum þér samfylgdina.

Jón úr Vör gaf út ljóðabókina sína Þorpið árið 1946:

„Enginn slítur þau bönd

sem hann er bundinn heimahögum sínum.

En þorpið fer með þér alla leið“.

Þorp Jóns var einnig okkar þorp. Við ólumst upp á Patreksfirði í byrjun eftirstríðsáranna þegar þorpið okkar skiptist í Vatneyri og Geirseyri. Útgerð Ólafs Jóhannessonar á Vatneyri sá mörgum fyrir lifibrauði og húsin sem ættboginn bjó í voru reisuleg. Vatneyrarbúðin, þaðan sem Dalli Hansen keyrði út vörur, var ekki síður reisuleg. En þar í búðinni ríkti einnig mikil mennska, sem tvær litlar Ingimundardætur fengu að reyna fyrir jólin 1956. Skilin á milli eyranna voru oft skörp. Það gátu því oft orðið pústrar í biðröð fyrir utan skólastofuna. Þegar dyrnar opnuðust var röðin samt oftast orðin bein. Við tókum í höndina á kennaranum og hneigðum okkur áður en við fórum í sætin.

Margir úr þorpinu okkar fóru í Héraðsskólann að Núpi en við vorum nokkrar stúlkurnar sem hleyptum heimdraganum lengra og fórum í Héraðsskólann í Reykholti. Þar tók við dásamlegur tími undir styrkri stjórn, ekki síður en í biðröðinni forðum. Það er engan veginn sjálfsagt að fimmtán og sextán ára unglingar sem búa á heimavist bindist vináttuböndum sem styrkjast eftir því sem árin líða. Auðvitað slóst Amor einnig með í för með okkur, enda fólk að uppgötva heiminn og Presley. Samheldni hópsins varð strax sérstök, og á því verður engin breyting.

Við eigum saman Vináttulund þar sem aðallega vaxa bjarkir og reynitré. Björkin hennar Gúggýjar var teinrétt og tígulleg, gjöful og góð, eðliskostir sem fylgdu vinkonu okkar allt lífið, sem svo ótalmargir nutu góðs af. Hún var snyrtifræðingur að mennt og búðin hennar Nana sem hún stóð ótrauð í þrjátíu og átta árin varð félagsmiðstöð fyrir alla frá Patró og úr Reykholti. Þangað komu allir til að fá fréttir og ráðleggingar, ávallt boðnir velkomnir með brosi og hlýju, því Gúggý kunni þá list að hlusta og sjá með hjartanu. Nú ríkir þar sorg og það sama má segja um Vináttulundinn.

„Að lifa er að elska, og sá sem einhver elskar getur aldrei dáið,“ segir í ljóði Gunnars Dal. Vinkona okkar vissi það, hún hafði rætur í jörð, var eins og tré sem vex upp til ljóssins og aldinin voru stjörnur eins og Gunnar segir svo fallega í öðru ljóði. Stjörnurnar hennar Gúggýjar, dóttirin og börnin hennar, umvöfðu hana ást og umhyggju svo einstakt var. Við kveðjum kæra vinkonu og biðjum henni blessunar á leið til nýrra heima. Hennar verður sárt saknað. Hönnu Maju og fjölskyldunni allri sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Guð blessi minningu Bryndísar M. Friðþjófsdóttur.

F.h. Reykholtsvina,