Lilja Kristinsdóttir

Mig langar til að minnast hennar Lilju móðursystur minnar, eða Lilju frænku eins og ég kallaði hana alltaf.

Líf hennar Lilju var ekki alltaf auðvelt og má segja að hún hafi fengið mjög ríflega skammtað af mótlæti. Minningarnar eru samt sem áður margar og góðar. Sem betur fer eru það þær sem standa upp úr þegar litið er til baka.

Mamma og Lilja voru afskaplega samrýndar systur og því var samgangurinn alla tíð mjög mikill. Ég og Örn, yngsti sonur Lilju, fæddumst með mánaðar millibili. Systurnar voru mikið saman með okkur ungana og við urðum næstum eins og systkin. Mér fannst ég því eiga mitt annað heimili hjá Lilju frænku og þar var ég alltaf velkomin. Gekk inn og út eins og heima hjá mér, fékk að borða, gisti og var jafnvel skellt í bað þegar þess þurfti.

Í minningunni var mjög líflegt og skemmtilegt í Aðalgötunni hjá Lilju og Krumma. Amma Líney, Lilja og mamma að ræða um heima og geyma og lá ekki sérlega lágt rómur. Unglingarnir, Kiddi, Lauga og Líney hlaupandi inn og út, jafnan með vini með sér. Ég og Öddi fylgdumst með þeim (og fórum í gegnum dótið þeirra í laumi). Krummi sat yfirvegaður við eldhúsborðið og laumaði einstaka athugasemd í samtal mæðgnanna eða sat í húsbóndastólnum að lesa Dagblaðið. Hundurinn Tobba skottaðist kringum fólkið. Seinna bættust svo við yngri systkin mín og barnabörn Lilju og Krumma. Það var oft mjög mikið fjör og mikið hlegið.

Í seinni tíð þegar ég var flutt frá Ólafsfirði fór ég reglulega og heimsótti Lilju, sem var alltaf tilbúin með kaffi og með því þegar ég kom (jafnvel þó að komið væri fram yfir miðnætti). Þá gátum við setið við eldhúsborðið tímunum saman og rætt lífið og tilveruna. Yfirleitt byrjaði dagurinn á að Gunni frændi og Jónmundur komu í kaffi og það var gaman að fylgjast með því hversu gott samband þeirra var. Við Lilja fórum svo í bíltúr í Miðbæ þar sem við drukkum kaffi og unnum handavinnu. Lilja var, eins og reyndar þær mæðgur allar, afskaplega flink í höndunum. Saumar, hekl og prjón voru hennar ær og kýr og allt lék í höndunum á henni. Ég held að flestir afkomendur hennar og systkina hennar eigi bútasaumsteppi, sokka og vettlinga eftir hana. Ef mig vantaði aðstoð við hannyrðir hringdi ég í hana og hún leysti fyrir mig flóknustu verkefni gegnum síma. Við heyrðumst reglulega og alltaf var lokaspurningin frá henni „hvað ertu svo að gera í höndunum núna?“.

Hún Lilja hefur kennt mér margt um lífið, fjölskylduna, bakstur, matseld, handavinnu og svo margt fleira. Hún hefur verið mér sem önnur móðir alla tíð, ekki síst eftir að mamma lést. Hún fylgdist með börnunum mínum eins og sínum eigin barnabörnum enda kölluðu þau hana ömmu Lilju. Henni á ég margt að þakka og ég þakka fyrir allar góðu minningarnar.

Elsku Kiddi, Lauga, Líney og fjölskyldur, ég votta ykkur mína dýpstu samúð.

Blessuð sé minning elsku Lilju frænku.

Þá er hún frænka mín Lilja farinn á betri stað og fær vonandi þá hvíld sem hún átti skilið. Það er stórt skarð höggvið í fjölskylduna við fráfall hennar og verður erfitt að fylla það. Mér verður óneitanlega hugsað til baka um góðar minningar sem ég átti í kringum systur hans pabba. Ég man vel eftir að sitja í stiganum hennar og Krumma og lesa bækur um Sval og Val og Fjögur fræknu eins og ég fengi borgað fyrir það. Ég var alltaf mjög hrifinn af því hve gott samband hún og pabbi áttu, og síðar meir á lífsleiðinni gerði ég mér grein fyrir erfiðleikar þeirra hefðu líklega þétt samband þeirra mikið. Hún var elst af systkinunum og þurfti að horfa á eftir þeim öllum fara á undan henni ásamt því að missa mann sinn hann Krumma, soninn Ödda og síðan barnabarnið hana Hrafnhildi. Ég dáðist að styrknum sem frænka mín hafði í gegnum þetta allt saman, það hefðu margir aðrir molnað við þennan þrýsting. Hún var sönn Miðbæjarættar kona og kraftmikil í öllu sem hún tók sér fyrir hendur. Ég lærði að meta hana á nýja vegu eftir að pabbi dó og varð hún táknræn fyrir þann hluta fjölskyldu minnar og hve mér þótti vænt um hann og hana.

Það var gaman að sjá hve vel hún tók því alltaf þegar dóttir mín kom í heimsókn, bæði ein og með afa sínum. Henni þætti mjög vænt um frænku sína og henni um Lilju. Það verður missir að sjá þær ekki saman, en góður hjarta vermir að hugsa til þeirra góðu tíma sem við fengum öll saman.

Það verður erfitt að geta ekki fylgt henni frænku minni síðustu sporin til ástvina hennar en ég veit að hún verður í góðum höndum alla leiðina. Ég mun kíkja á hana og pabba fljótlega og hugsa um allt það góða sem þau skildu eftir sig.