Ólöf Einarsdóttir

Þegar ég hugsa til Ólafar frænku minnar kemur fyrst upp í hugann glaðlyndi, jákvæðni og seigla. Við kynntumst fyrst sem unglingar þegar við hittumst á Bjargi við Sundlaugaveg, í húsi afa og ömmu, en þá bjó Gígí móðursystir mín ein í húsinu og við gistum þar okkur öllum til mikillar skemmtunar. Við Ólöf skiptumst á sögum um ástir og ævintýri og alltaf var stutt í hláturinn hjá okkur. Við endurnýjuðum kynnin þegar ég flutti til Akureyrar árið 1982 en þar bjó Ólöf með eignmanni sínum. Þau höfðu eignast börnin sín tvö, Sigríði og Harald. Ásdís, dóttir mín, og Sigríður urðu góðar vinkonur; lífið lék við okkur og við vorum og báðar þakklátar fyrir barnalán okkar.

Síðan kom reiðarslagið þegar Ólöf veiktist hastarlega. Ég get varla lýst því hve ég dáðist að seiglu frænku minnar í veikindum hennar. Hún gekk í gegnum veikindin af svo mikilli reisn og æðruleysi að aðdáunarvert var; í gegnum veikindi sem hefðu bugað flesta á skömmum tíma – en ekki Ólöfu.

Við hittumst nokkrum sinnum síðasta vetur og fann ég glöggt hve mér þótti vænt um frænku mína í bland við aðdáun á þreki hennar, lífsvilja og baráttu hennar fyrir að láta ekki í minni pokann fyrir ófyrirséðum örlögum sem svo grimmilega settu strik í lífsreikning hennar.

Við Ólöf vorum búnar að mæla okkur mót á ákveðnum degi fyrir skemmstu en af þeim fundi varð aldrei því Ólöf kvaddi þennan heim og okkur öll áður en af þeim fundi varð. Bara ef við hefðum ákveðið að hittast aðeins fyrr; fengið eina samverustund í viðbót og hlegið saman eins og á Bjargi þegar við vorum litlar og lífið blasti við. Ég sakna þeirra stunda – sem aldrei koma aftur.

Hvíl í friði, kæra frænka og vinur.

Með fallegasta brosið og besta hjartað.

Þannig minnist ég vinkonu minnar Ólafar. Við kynntumst í Laugalækjarskóla haustið 1973 í gegnum sameiginlega vinkonu okkar Kristínu Þórarinsdóttur, Dídí.

Við vorum óharðnaðir unglingar sem voru að feta sín fyrstu spor í átt til fullorðinsára. Við héldum út í lífið í Levi's-gallabuxum, rúllukragapeysu úr Vinnufatabúðinni á tréklossum eða trömpurum eftir því sem við átti. Við hittumst nánast daglega og löbbuðum niður Laugaveginn á kvöldin og fengum okkur pylsu, og stundum lítið prins og kók á Halló, hittum stráka á rúntinum og fórum í Tónabæ um helgar. Drukkum pilsner mjög hratt og héldum að við yrðum fullar.

Hlustuðum á Lög unga fólksins. Fórum í Raggabúð á Laugalæknum í frímínútum og keyptum sleikjó. Heimsóttum ömmurnar á Austurbrún. Pössuðum á kvöldin, buðum strákum í mat. Fórum á Rauðhettu '74. Fórum til spákonu. Trúðum hvor annarri fyrir leyndó. Þú varst falleg, brosmild og glæsileg og eftir þér var tekið.

Ég kynntist þinni einstöku og elskulegu fjölskyldu, mömmu þinni og Helgu frænku, móðursystur þinni. Alltaf var stutt í gleðina. Pabbi þinn eitthvað áhyggjufyllri út af strákastandi dótturinnar en stutt í stríðnina og kærleikann hjá honum. Þú varst einkadóttirin, systir bræðra sem elskuðu þig. Stolt foreldra þinna og Einsa, Sigvalda og Óla.

Við borðuðum „tuskubrauð“ á Laugarnesveginum þegar þú varst að elda fyrir bræðurna. Áttum gott og áhyggjulaust líf. Þannig leið tíminn.

Svo kynntist þú strák og varðst bomsí og orðin mamma 17 ára, Sirrý fædd og alvara lífsins tók við. Þú hófst búskap með Hannesi. Heimili þitt var á Akureyri en við áttum í stopulu símasambandi. Seinna kom annað barnið, Halli, í líf þitt.

Þú, sjómannsfrúin, lærðir tækniteiknun og söng, rakst heimili og vannst með náminu. Þú hafðir mikla sönghæfileika.

Svo kom áfallið, þú veiktist og á tímabili var þér vart hugað líf. Svörtustu spár sögðu að lífslíkur þínar væru litlar.

Eins og oft í alvarlegum veikindum slitnaði upp úr hjónabandinu. Þið Hannes skilduð.

En hrakspár læknavísindanna áttu ekki við um þig. Þú reist upp úr veikindunum eins og fuglinn Fönix. Þú fluttir til Reykjavíkur árið 1990, þá orðinn löggiltur öryrki, og samskipti milli okkar hófust á ný.

Þú kynntist Óskari, ástinni þinni og eftirlifandi eiginmanni. Þið áttuð yndisleg ár og stóðuð saman í blíðu og stríðu og þú blómstraðir.

Það var gott að eiga þig að. Komst alltaf færandi hendi þegar þú komst í heimsókn og áttir alltaf eitthvað handa börnunum mínum sem dáðu þig. Þú gleymdir engum. Þú varst uppáhalds og besta vinkonan.

Við töluðum mikið saman og yfirleitt stóðu samtölin langt fram á nætur.

Það féll aldrei skuggi á þessa 42 ára vináttu. Þú gerðir allt sem þú gast fyrir mig. Þú varst einstök perla. Þú varst vinkonan.

Það verður erfitt að lifa lífinu án þín og heimurinn er fátækari.

Ég votta fjölskyldu þinni, vinum og öðrum aðstandendum mína dýpstu samúð.

Hvíl í friði, elsku Ólöf mín.

Mikið er skrítið að sitja nú við skriftir á minningargrein um þig, elsku Ólöf. Okkur og krökkunum var mikið brugðið við fréttirnar af fráfalli þínu, Ólöf okkar af þriðju hæðinni. Sárt var að heyra að þetta hafði gerst svo snögglega, vonum að þér líði betur, elsku Ólöf. Löng var baráttan sem þú stóðst í með heilsuna þína, en alltaf stóðst þú upprétt og leist glæsilega út. Þær eru margar góðar minningarnar sem við eigum með þér og Óskari. Þú tókst börnum okkar alltaf sem barnabörnunum þínum og bankaðir upp á með jólagjafir, sumargjafir og afmælisgjafir handa þeim á hverju ári og kenndir þeim að malla karamellur sem slógu allhressilega í gegn, svo eitthvað sé nefnt. Krakkarnir tóku ekki annað í mál þegar fara átti með pakka til ykkar en að fara öll saman til ykkar því þau hlökkuðu svo mikið til að fá að hitta þig, þú hafðir svo góða nærveru og þeim þótti svo vænt um að fá að hitta þig sem oftast. Við horfðum nokkrum dögum eftir fréttirnar, öll fjölskyldan, á fallega glerverkið sem þú og Óskar gáfuð okkur í brúðkaupsgjöf sem hangir í eldhúsglugganum og varð okkur hugsað til þín. Minningarnar um þig munu lifa með okkur um ókomna tíð. Hvíldu í friði, elsku Ólöf okkar. Við sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur til allra aðstandenda.

Elskuleg mágkona mín Ólöf Einarsdóttir lést 23. júní sl. langt um aldur fram.

Ólöf er öllum þeim sem hana þekktu mikill harmdauði. Hún var yndisleg manneskja, svo hlý og góð og alltaf tibúin til hjálpar ef einhver þurfti á slíku að halda. Létt og kát, brosmild og hafði alltaf nóg að gefa öðrum, þótt oft ætti hún sjálf við mikil og alvarleg veikindi að stríða. Það var samt alltaf nóg eftir handa öðrum hjá henni. Ég kynntist Ólöfu fyrst, þegar hún og Óskar yngri bróðir minn felldu hugi saman. Ólöf var á þessum tíma fráskilin kona með tvö stálpuð börn. Það var auðséð að þar var á ferðinni sönn ást af beggja hálfu. Og til að gera langa sögu stutta hófu þau fljótlega sambúð og Óskar, sem að eðlisfari var mjög glaðsinna og hlýr maður, tók stoltur við stjúpbörnunum og reyndist þeim sannarlega góður faðir. Hinn 20. júní 2004 gengu þau í hjónaband á 50 ára afmælisdegi brúðgumans. Hamingjan blasti við þeim og lífið var dásamlegt. Þau byggðu sér sameiginlegt heimili í Andrésbrunni 15 í Grafarholti. Það var fallegt og vel búið heimili og alltaf svo gaman að koma þangað í heimsókn á afmælum og alls kyns viðburðum. Ólöf var einstaklega mikill fagurkeri á alla hluti í kringum sig. Hún var sérlega góður kokkur og ótrúlega flink í öllu því sem hún tók sér fyrir hendur. Það var sama hvort um var að ræða bakstur, matreiðslu, handavinnu eða skrautlist, allt lék í höndunum á henni. En svo dimmdi yfir þessu ástríka, yndislega lífi þeirra. Óskar greindist með alzheimersjúkdóminn aðeins 54 ára gamall. Það var mikið áfall fyrir litlu fjölskylduna og alla þá sem tengdust þeim fjölskyldu- og vinaböndum. En Ólöf stóð sterk og full af ástúð og umhyggju við hlið manns síns. Það var ótrúlegt að sjá og upplifa hvernig þau í sameiningu börðust á móti þessum andstyggilega vágesti. Ólöf gerði allt sem hún gat til þess að Óskar hennar gæti lifað sem bestu og eðlilegustu lífi. Þrátt fyrir hennar miklu og erfiðu veikindi lét hún ekki bugast og oft held ég að hún hafi gengið ansi nærri sér til þess að láta allt ganga upp. Að lokum varð baráttan of hörð og Óskar hennar varð að vistast á hjúkrunarheimili fyrir alzheimersjúklinga. En Ólöf gaf ekkert eftir, hún heimsótti hann daglega, umvafði hann ást og umhyggju svo unun var að fylgjast með. Þess á milli þurfti hún sjálf að leggjast inn á spítala vegna sjúkdóms síns og eins komu Karitas-konur heim til hennar til að hjálpa henni við lyfjagjöf og fylgjast með ástandi hennar. Aldrei datt mér í hug að hún ætti eftir að fara héðan á undan elskunni sinni, honum Óskari, en staðreyndin er önnur og enginn fær flúið örlög sín. Nú er það hún sem bíður eftir Óskari sínum handan okkar lífs og mikið held ég að það verði ástríkir fagnaðarfundir þegar þar að kemur. Ólöfu minni þakka ég innilega fyrir allt það sem hún var okkur fjölskyldunni og ekki síst honum Óskari okkar. Sjáumst síðar í sólríka himnaríkislandinu. Guð geymi þig.

Þín mágkona,