Víkverji

Berlín er borg mikilla andstæðna, hún er bæði falleg og ljót, aðlaðandi og fráhrindandi, minnisvarði um öldudali mannkynssögunnar og öldutoppa. Um þessar mundir er mikill uppgangur í borginni og því við hæfi að eitt helsta uppgangsliðið í körfubolta í Evrópu skyldi heyja frumraun sína í úrslitakeppni í Evrópumóti í borginni.

Víkverji dagsins naut þeirra forréttinda að vera meðal þeirra þúsund Íslendinga sem fóru að fylgjast með afrekum landsliðsins í Berlín og fögnuðu í fjörutíu mínútur að loknum síðasta leiknum eins og liðið hefði orðið meistari eftir að það hafði tapað í fimmta skipti í röð. Þrjóskan og þjóðin, Þór og Óðinn; slík var baráttan og fórnfýsin að ekki var hægt annað en dást að því hvernig liðið barðist gegn liðum, sem skipuð voru leikmönnum í fremstu röð úr NBA og öðrum öflugustu deildum heims.

Stundum var heldur ekki annað að sjá en andstæðingarnir væru pirraðir á þessum friðlausu Íslendingum, sem linntu ekki látum á vellinum í stað þess að sætta sig við að hlutverk þeirra í gangverki körfuboltans væri að vera fallbyssufóður stórþjóðanna í íþróttinni.

Íslendingar voru ekki þeir einu sem stóðu sig á pöllunum. Þjóðverjar studdu sína menn dyggilega en búast hefði mátt við meiri stuðningi við Tyrki miðað við hvað margir Tyrkir búa í Berlín. Serbar voru sérlega háværir og ötulir en menn með hermannahúfur sem hrópuðu nöfn stríðsglæpamanna settu blett á þeirra framkomu.

Eftir lokaleikinn komu leikmenn landsliðsins til fundar við stuðningsmenn á hóteli við hliðina á íþróttahöllinni þar sem leikirnir fóru fram. Hlynur Bæringsson fyrirliði hafði orð fyrir félögum sínum, þakkaði áhorfendunum stuðninginn og klykkti út með orðunum: „Ég vona að þið hafið skemmt ykkur jafn vel og við.“