Nína Jenný Kristjánsdóttir

Fyrir fjörutíu árum fór ég að kíkja í Þykkvabæinn og mæla mér mót við dóttur hennar Nínu Jennýjar, Guðrúnu eða Rúnu. Alveg frá fyrstu kynnum höfum við Nína átt gott og ánægjulegt samband. Á tímum sem þessum koma minningarnar fram, en Nína Jenný, tengdamóðir mín, andaðist í faðmi fjölskyldunnar á Sjúkrahúsinu á Selfossi miðvikudaginn 16. september sl. Nína ólst upp með foreldrum og systkinum á Stöðvarfirði. Fluttist ung að árum með soninn Kristján í Þykkvabæinn, fljótlega kynntist hún tilvonandi eiginmanni sínum, Ágústi Gíslasyni frá Suður-Nýjabæ, en það var einmitt þar sem Nína og Gústi eyddu árunum saman, fjölskyldan stækkaði fljótt og fyrr en varði voru börnin orðin fimm. Auk þess voru tengdafaðir og tengdamóðir hennar á heimilinu í yfir tuttugu ár. Alla tíð var mannmargt í Nýjabæ, ekki hvað síst um helgar og á sumrin. Í minningunni tengist því stór hluti tilfinninganna mat, þvotti og húsverkum þegar hugsað er til tengdamóður minnar. Alltaf var verið að þvo, hengja upp þvott en fyrr á árum var ekki til staðar þvottvél eins og við þekkjum í dag. Ef ekki var verið að þvo þvott var verið að skúra og gera heimilið snyrtilegt á sama tíma var verið að hugsa um mat, baka, gera vöflur, pönnukökur, klatta, já klatta með sykri, nefndu það. Hún hafði einstaka verklagni við öll störf er gerði að verkum að maður varð ekki beinlínis var við hvað var í gagni á hverjum tíma, fór frekar að velta fyrir sér hvaða lag hún væri að söngla eða hlátrinum. Ef við unga fólkið fórum á ball í sveitinni var klárt að ísskápurinn og búrið var fullt af mat til að borða þegar við kæmum í hús, ekki bara þegar við vorum ung, alla tíð eftir þorrablótin eða kartöfluböllin. Barnabörnin voru orðin 18 og barnabarnabörnin átta og fleiri á leiðinni. Hún naut þess að fylgjast með börnunum, afmælisdögum barnanna, hvað þau væru að gera, hvernig gengi í skólanum, í lífinu. Sama með okkur fullorðna fólkið, við heyrðumst ekki á seinni árum án þess að hún spyrði um móður mína, hvernig hún hefði það. Nokkra undanfarna vetur höfum við Rúna notið þess að fá Nínu í heimsókn um áramótin og síðan átti hún það til að dvelja hjá okkur nokkra daga yfir mesta skammdegið. Eftir nokkra daga fann maður að hún þyrfti að fara í sveitina og kíkja á eitt og annað. Nokkur undanfarin ár fór Nína að heimsækja Dvalarheimilið Lund á Hellu einu sinni í viku þar sem hún hitti fólk úr sveitinni, verið var að föndra eða gera eitthvað skemmtilegt, auk þess fékk hún nokkrum sinnum hvíldarinnlögn á Lundi og fann ég oft hlýjar tilfinningar frá Nínu til Lundar.

Það er erfitt að sjá á bak jafn glaðlyndri og skemmtilegri konu og Nínu, þó að ég haldi og hafi sumpart á tilfinningunni að hún hafi á margan hátt verið tilbúin fyrir næsta skref. Far í friði, Nína Jenný, takk fyrir samfylgdina og góða nærveru gegnum lífið.

Eins og aldan við ströndina rís, hnígur og rennur síðan á ný saman við endalaust hafið er líf hvers manns.

Líf hvers manns er aðeins augnablik í eilífðinni, er við fæðumst inn í þennan heim drögum við andann í fyrsta sinn og þegar þessu öllu er lokið hljóðnar allt og kyrrist og við skilum andanum aftur út í eilífðina.

Tengdamóðir mín Nína Jenný Kristjánsdóttir hefur lokið vist sinni hér á jörð. Á stundum sem þessari lítum við til baka, rifjum upp gamla tíma og kemur þá margt upp í hugann. Þar má nefna minningu um haust í Þykkvabænum, þegar undirbúningur fyrir garða stóð sem hæst, karlarnir sáu um það sem gera þurfti utandyra en innandyra var það Nína sem sá um að skipuleggja og framkvæma. Allt skyldi gert af miklum myndaskap frá grunni, fiskibollur, kæfa, flatkökur, kleinur, vínarbrauð og brúnar lengjur. Að því loknu hófst kartöflu upptakan, langir vinnudagar, glens, grín og mikið af fólki í vinnu. Nínu var umhugað að allir fengju nóg að borða, þannig að þegar lúinn mannskapurinn settist til borðs reiddi hún fram veislumat í hvert mál. Ég efast nú reyndar um að hún Nína mín myndi fallast á að þetta hefði verið veislumatur því ekki var hún mikið fyrir sjálfshól, en veislumatur var það. Það er í raun alveg ótrúlegt hve margir gátu á góðum degi sest til borðs í litla borðkróknum í Suður-Nýjabæ.

Nína Jenný var stolt af sínu fólki, fylgdist vel með afkomendum sínum og hringdi ætíð í mannskapinn á afmælisdögum. Stöðvarfjörður og allt fólkið hennar fyrir austan var henni einnig mjög kært og hvergi voru berin blárri en fyrir austan.

Blessuð sé minning Nínu Jennýjar Kristjánsdóttur.

Falleg, góð, hjartahlý, umhyggjusöm. Þetta eru nokkur af þeim orðum sem koma upp í hugann þegar við hugsum um ömmu.

Amma Nína var yndisleg kona sem heillaði alla upp úr skónum með góðmennsku sinni og innilega hlátrinum sínum. Hún var hreinskilin, vildi manni allt það besta og gerði allt til að manni liði vel. Hún var góð við alla og hafði engan á móti sér.

Þetta hafa verið erfiðir tímar. Við finnum fyrir mikilli sorg og söknuði. En við eigum svo margar góðar minningar til að hjálpa okkur að fá smá frið. Þær eftirminnilegustu eru að fara yfir til ömmu og fá kakó, suðusúkkulaði og tyggjó, spjalla um allt milli himins og jarðar og jafnvel stundum spila á spil. Vera í pössun hjá henni og dansa með henni mestallan tímann, því að það var eitt af því sem amma elskaði mest, að dansa. Vínarlengjurnar hennar og hvað hún hún var dugleg að bjóða manni til sín að baka piparkökur. Skötuveislan hennar og aðfangadagskvöld. Hvað hún hafði miklar áhyggjur af að maður myndi detta í myrkrinu á leiðinni heim og bauð manni alltaf vasaljós og sagðist ætla að kveikja á útiljósinu.

Okkur finnst þessar minningar lýsa henni svo vel. Hvað hún var góð og hugsaði vel um mann. Við viljum fá að enda þessa kveðju á vísu sem amma kenndi okkur og þótti svo vænt um.

Kisa kann að mala,

köku handa sér.

Hún hefur langan hala,

hún því falleg er.

Gul, hvít og svört að sjá.

Fuglar, mýs og flugurnar,

fróni veiðir á.

Elsku amma Nína.

Ég gæti skrifað heila ritgerð, mikið ofboðslega er þetta erfitt, sárt og hreinlega skrítið, dauðinn er alltaf svo stutt frá okkur. Að hugsa sér, fjórum dögum áður en þú kvaddir okkur varstu úti við snúru, já að hengja út þvottinn. Þú elskaðir að þvo og að geta gert hlutina sjálf, það vitum við svo sannarlega öll. Þegar ég hugsa aðeins aftur í tímann minnist ég strax þegar ég kom til þín í sumar, við vorum þarna hjá þér litla fjölskyldan, Gísli Þór. Þú varst að tala um þennan svefnsófa uppi á lofti, þig langaði að henda honum út. Ég hugsaði mig ekki tvisvar um, þú værir nú með hrausta karlmenn í heimsókn sem gætu reddað þessu. Þið fóruð upp, þú, Árni og Gísli. Svo veit ég ekki fyrr en ég heyri þvílík læti og hlátur. Hláturinn var klárlega þinn. Ég hleyp að stiganum og spyr hvað sé um að vera, þú labbar á móti mér niður stigann í hláturskasti og segir mér að strákarnir séu að brjóta sófann og þeir séu svo sterkir að það sé hreinlega allt að verða í méli og þú ætlir að forða þér. Það besta við þessa minningu er að ég stalst til að taka vídeó af þér.

Það sem er sárast þessa daga er söknuðurinn! Þú dast laugardaginn 12. september, ég hitti þig uppi á sjúkrahúsi um kvöldið til að smella á þig einum kossi og sem betur fer smellti ég meira að segja á þig nokkrum kossum og ég fann hvernig þú hallaðir höfðinu að mér og sagðir „hæ elskan“ áður en ég knúsaði þig kom hjúkrunarkona og sagði. „Nína mín á skalanum 1-10 hvað er þér illt?“ Þú varst fljót að svara og sagðir „nei, ég finn aðeins til hérna“ og bentir á höndina. Aðeins amma? Höndin á þér var á stærð við læri útaf bólgu og í þokkabót mölbrotin. Þú varst hörkutól. Á sunnudeginum var ég farin. Ég þurfti að fara í vinnuferð! Ég þurfti svo að fá fréttirnar í gegnum símann, fjórum dögum síðar. Óraunverulegar, erfiðar og ósanngjarnar fréttir! Sú spurning fór strax á loft, en ef, bara ef? Ef svo margt hefði verið öðruvísi! Það er svo margt sem er ósanngjarnt. Þú kenndir mér svo margt, þú varst svo flott fyrirmynd! Ég get ekki lýst þér í einu orði, það er svo margt! Þú varst góðhjartaðasti einstaklingur sem ég hef kynnst, þú vildir öllum vel. Þú fannst það góða í öllu. Í ófá skipti kom maður með neikvætt umræðu efni og þú tókst aldrei undir það, alltaf fannstu jákvæðan punkt!

Það sem ég er líka þakklát fyrir er að þú varst langamma hans Rúriks, að hafa þig í skírninni, að koma til ömmu og langömmu í sveitina. Mér fannst það svo dýrmætt. Það dýrmætasta sem við eigum er minningar. Ég vona svo innilega að þú hafir það gott í dag, þurfir ekki að hafa áhyggjur af neinu. Afi hefur tekið vel á móti þér, hann hefur raulað „dadaradar“ eins og hann var vanur að gera þegar hann rölti inn í eldhús í kartöflugallanum þegar maður var í heimsókn. Svo hefur hann sagt „Nína mín, mikið var að þú komst“ og hlegið!

Nú kemur tímabil af mikilli sorg, En ég er alltaf með pláss bæði fyrir þig og afa heima hjá mér ef þið viljið kíkja í heimsókn, eins á rúminu mínu. Ég passa alltaf pláss á rúminu mínu ef þið viljið tylla ykkur og segja mér eitthvað. Mér þætti vænt um að fá að vita hvort þér, elsku amma, líði ekki vel. En eitt er víst, við munum hittast aftur. Sama hvenær það verður, þá verður sko gaman. Vonandi verð ég mjög svöng þá, allar lummurnar og vínarlengjurnar.

Elsku amma mín, það verður skrítið að koma í Suður-Nýjabæ og fá ekki stórt knús frá ömmu Nínu. Hlýja þín, hlátur og væntumþykja hefur ávallt skipað stóran sess í lífi mínu. Alltaf svo gott að fara í sveitina til ömmu og afa, þið kennduð okkur svo sannarlega margt, við barnabörnin upplifðum mikla ást, hlátur, stríðni og gleði í nærveru ykkar. Ótal minningar koma upp frá þessum tíma m.a. leikur með systkinabörnunum uppi á lofti, tískusýningar, áramótagleði, smíða kofa, drullumalla, taka upp kartöflur, heyskapur og gefa kálfunum sem ég og Jón vorum búin að nefna. Ekki má gleyma kvöldsnarlinu sem við barnabörnin fengum áður en við fórum að sofa. Amma Nína passaði alltaf upp á að barnabörnin yrðu aldrei svöng í návist hennar. Ég leit svo sannarlega upp til ykkar og á tímabili kom ekkert annað til greina en að búa í sveitinni með ykkur afa og vera með búskap. Þessi plön breyttust reyndar þegar ég var komin á unglingsárin en Suður-Nýibær mun samt sem áður alltaf eiga stóran hluta af hjarta mínu. Síðustu ár bjóstu ein í stóra húsinu, okkur Óskari Atla fannst svo yndislegt að koma til þín, faðma þig og spjalla. Þú varst svo opin, stríðni þín var alltaf til staðar og við gátum spjallað um allt. Mér fannst skemmtilegast þegar þú sagðir mér frá yngri árum þínum, þegar Kristján þinn kom í heiminn og þegar lífið breyttist enn frekar þegar þú kynntist afa Gústa og fluttir í Þykkvabæinn. Það hefur svo sannarlega verið mikið að gera hjá þér með stórt heimili. Veit að þú ert á góðum stað núna með Gústa þínum. Hugur minn er hjá börnum þínum og barnabörnum sem svo sannarlega sakna þín en við munum halda áfram að spjalla um góðar stundir og gleðjast yfir að fá að hafa verið stór hluti af þínu lífi. Hvíldu í friði, elsku amma mín, ég mun ávallt elska þig. Kveðja,

Elsku amma, það er skrítið að hugsa til þess að næst þegar ég kem heim er engin amma í sveitinni. Ég veit að ég hef verið dekruð, ég hef kynnst báðum öfum mínum, báðum ömmum mínum og tveim langömmum. Fyrir mér er þetta fjársjóður sem ekki er metinn til fjár. En ég er eigingjörn því mig langar að koma heim og fá ömmuknús og heyra smitandi hláturinn a.m.k. einu sinni enn. Á sama tíma veit ég að þú ert með afa þar sem þú átt heima, í sterka, yndislega faðmlaginu hans afa Gústa. Ég mun aldrei gleyma þér, þú munt alltaf vera ein af fyrirmyndum mínum og ég er svo stolt af því að eiga þig sem ömmu. Þú varst svo sterk, dugleg og elskaðir af öllu hjartanu. Ég geymi fallegu minningarnar frá ykkur afa á sérstökum stað í minningakistunni. Ég elska þig meira en allan heiminn og aftur til baka. P.s. knúsaðu afa frá mér. Þín,

Elsku amma,

Með þessu fallega haustljóði kveðjum við þig hinstu kveðju. Við þökkum þér fyrir alla þá hlýju og umhyggjusemi sem þú hefur gefið okkur. Góðar minningar um ömmu í sveitinni munu lifa í hjörtum okkar um alla tíð.

Í rökkurró hún sefur

með rós að hjartastað.

Sjá haustið andað hefur

í hljóði á liljublað.

Við bólið blómum þakið

er blækyrr helgiró.

Og lágstillt lóukvakið

er liðið burt úr mó.

Í haustblæ lengi, lengi

um lyngmó titrar kvein.

Við sólhvörf silfrin strengi

þar sorgin bærir ein.

(Guðmundur Guðmundsson.)

Blessuð sé minning þín,

Margs er að minnast, margs er að sakna og ekki síst er mikið að þakka, nú þegar ég kveð hinsta sinni mína yndislegu systur, Nínu Jennýju. Efst í huga er þakklæti fyrir að hafa átt hana að, alveg frá því að ég var lítil stelpa heima á Kirkjubóli og hún þá ung stúlka, allt til hinstu stundar. Ég var litla systirin á heimilinu og hún eins og litla mamma mín, sérstaklega þegar mamma okkar þurfti að bregða sér frá. Þegar ég var átta ára eignaðist hún Kristján Erling og var það mikil gleði fyrir frænkuna sem hafði þráð að eignast lítið systkin. Síðan tveimur árum seinna flytja þau í Þykkvabæinn, hún þá heitbundin Ágústi Gíslasyni í Suður-Nýjabæ. Árin líða og átta árum síðar voru börnin orðin fimm á heimilinu, auk aldraðra tengdaforeldra hennar.

Margar átti ég ferðirnar til þeirra sem krakki og unglingur. Haustið 1961 var ég í kartöflugörðunum hjá þeim við upptöku, þá var tæknin ekki meiri en svo að rásunum var snúið við með vél og við skriðum eftir þeim og tíndum kartöflurnar upp í körfur sem sturtað var úr í poka. Þetta þótti mér mjög gaman og var mikið fjör. Seinna fórum við Jói minn á hverju sumri í heimsókn í Þykkvabæinn í sumarfríinu með börnin okkar og verður það aldrei fullþakkað, alltaf velkomin og aldrei amast við neinu, sem er ekki sjálfgefið. Seinna eftir að við Jói vorum orðin tvö komum við alltaf við hjá Nínu og Gústa, oft í báðum leiðum, á ferð okkar til Reykjavíkur og hjá henni eftir að hún missti Gústa sinn. Þau komu líka austur nokkrum sinnum saman, hún oftar ein, og síðustu árin sem mamma okkar lifði kom Nína og hlúði að henni með okkur.

Síðasta ferðin hennar á Stöðvarfjörð var haustið 2012 í tilefni 80 ára afmælisins. Ég var þá hætt að vinna og áttum við saman yndislegar tvær vikur og Jói með okkur. Ég hefði viljað fá hana miklu oftar til okkar. Við heimsóttum hana síðustu sumrin á húsbílnum okkar, gistum í hlaðinu á Suður-Nýjabæ og Jói eldaði eitthvað gott. Síðan borðuðum við í bílnum og fannst henni eins og hún væri komin í útilegu og hafði mikla ánægju af ekki síður en við. Mikið óskaplega á ég eftir að sakna símtalanna sem voru stundum á hverju kvöldi. Við vorum ekki bara systur heldur miklar vinkonur og gátum sagt hvor annarri allt þrátt fyrir 14 ára aldursmun.

Við Jói, börnin okkar og fjölskyldur kveðjum elskulega systur, mágkonu og frænku með hjartans þökk fyrir allt sem hún var okkur alla tíð.

Elsku Kristján, Rúna, Sigga, Gísli og Gestur, innilegar samúðarkveðjur til ykkar og fjölskyldna ykkar. Megi Guð blessa allar góðu minningarnar og gefa ykkur styrk í sorginni.

Vertu Guði falin, elskulega Nína mín.

Þín systir,

Nú sest ég hér niður með það að markmiði að skrifa kveðjuorð til yndislegrar frænku minnar, Nínu Jennýjar föðursystur minnar sem lést 16. september sl. Þegar pabbi hringdi í mig að morgni afmælisdagsins síns og sagði mér að líklega væri ekki langt eftir hjá Nínu systur sinni, brá mér. Þó vissi ég að hún væri mikið veik. Ég er búin, síðan ég fékk fréttirnar af andláti hennar, að rifja upp urmul af góðum, skemmtilegum og ljúfum minningum sem ég á um hana. Ég kynntist henni mjög vel á unglingsárunum þegar ég var svo lánsöm að fá að vinna nokkur haust í kartöfluupptöku hjá henni og Gústa og þeirra fólki og var það dýrmæt lífsreynsla, alltaf gaman og einstaklega ljúft í alla staði. Nína var kona sem ég leit alla tíð upp til og bar ótakmarkaða virðingu fyrir, glaðvær og félagslynd, skemmtileg að vera í kringum en í sama stað einstaklega ljúf og góð manneskja. Ég hafði yndi af að hjálpa henni við það sem til féll og gera það sem hún bað mig, hún kunni svo vel að meta það við mann.

Með þakklæti í huga fyrir allar samverustundirnar og tryggðina við mig og alla fjölskylduna kveð ég frænku mína og sendi börnunum hennar og þeirra fjölskyldum og systkinum hennar, pabba mínum og Guðnýju hjartanlegar samúðarkveðjur.