Hulda Svava Jónsdóttir

Hulda tengdamóðir mín var yngst þriggja systkina og ólst hún upp með fjölskyldu sinni á nokkrum stöðum í miðbæ Reykjavíkur. Hún missti föður sinn aðeins fimmtán ára gömul og þremur árum síðar missti hún bróður sinn sem var að ljúka námi í læknisfræði. Þeir feðgarnir voru Huldu alla tíð hugstæðir og lifðu á vörum hennar, en hún var góður sögumaður og hafði mjög gott minni. Í frásögnum hennar urðu gamla Reykjavík og fólkið í bænum ljóslifandi og einnig ýmis uppátæki hennar og Auðar systur hennar. Þannig lifir til dæmis sagan af því þegar taka átti hálskirtlana úr Huldu ungri og von var á lækninum í heimsókn. Hún vissi hvað til stóð og faldi sig þess vegna á verkstæði líkkistusmiðsins í næsta húsi. Hún var enn með hálskirtlana þegar hún lést. Einnig sagan af heimsóknum Þórbergs Þórðarsonar, vinar pabba hennar, á heimili fjölskyldunnar í Bankastræti. Hann kom alltaf inn bakdyramegin því hann vildi ekki trufla draugana sem hann sagðist sjá í stiganum úr aðalinnganginum.

Hulda starfaði á Rannsóknarstofu Háskólans þegar hún kynntist Þorsteini Þorsteinssyni, sem einnig starfaði þar. Hann var ekkjumaður og átti ungan son sem hún tók að sér. Þau gengu í hjónaband 11. júlí 1942 og fluttu inn í glænýja íbúð á Guðrúnargötu 4 þar sem þau bjuggu sér fallegt heimili. Þau eignuðust saman þrjá drengi, Bjarna, sem lést 2001, Geir Jón og Hall. Þau hjónin voru alla tíð mjög samhent og glæsileg. Þorsteinn lést 2006 og bjó Hulda áfram á Guðrúnargötunni þar til hún fór á Droplaugarstaði í byrjun júní síðastliðins.

Við Hallur byrjuðum okkar búskap í kjallaranum á Guðrúnargötunni og þar bjuggum við þegar Þorsteinn Arnar, sonur okkar, fæddist. Síðar bjuggum við nokkur ár utan þéttbýlis í Mosfellssveit og vil ég þakka Huldu sérstaklega fyrir að hafa ásamt Þorsteini á þeim árum passað Þorstein Arnar, sem þá var nemandi í Æfingadeild kennaraskólans. Hann átti sitt annað heimili hjá afa og ömmu, kom til þeirra þegar skóla lauk á daginn og naut atlætis þeirra. Hulda var mjög góður kokkur og margt sem hún reiddi fram algjört lostæti sem ekki var hægt að líkja eftir. Þannig höfum við Þorsteinn Arnar bæði reynt að búa til eggjabollurnar hennar, en án árangurs því hún hafði sérstaka hæfileika á þessu sviði.

Við hjónin fórum í ótal minnisstæð ferðalög um landið með Huldu og Þorsteini og hún ferðaðist með okkur eftir að Þorsteinn dó. Ferðalögin voru gjarnan í kringum brúðkaupsdaginn þeirra, 11. júlí, og ég man ekki annað en það hafi alltaf verið sólskin þann dag. Demantsbrúðkaupi sínu fögnuðu þau á ferðalagi um Vestfirði með sonum sínum og tengdadætrum í blíðskaparveðri.

Takk fyrir allt kæra Hulda, minning þín lifir.

Elsku Hulda, amma mín, er látin. Hún var falleg og glæsileg kona, hafði mjög smitandi hlátur og átti auðvelt með að sjá það spaugilega í lífinu. Það er margt sem kemur upp í hugann þegar ég hugsa um ömmu, t.d. morgunleikfimi, göngutúr út í fiskbúð, kókið í kaldasta ísskáp sögunnar, sögur af bróður hennar og frænkum, Nivea-krem og margt, margt fleira. Hún var vön að segja hvað henni bjó í brjósti og lét mig líka alveg heyra hvað henni fannst um klæðaburð minn, sérstaklega þegar ég var í Menntaskólanum við Hamrahlíð, henni fannst ég vera í of skræpóttum fötum, of áberandi... þetta fannst mér alveg út í hött en þegar ég skoða myndir frá þessum tíma var ég eins og lifandi jólaskreyting, hún vildi hafa sonardóttur sína smart. Hún hlustaði alltaf á hádegisfréttir og þegar ég söng síðasta lag fyrir fréttir hringdi hún undantekningarlaust í mig og lét mig vita og hrósaði mér um leið. Nú er elsku amma komin þangað sem hún hafði þráð svo lengi, til Þorsteins afa og Bjarna sonar síns.

Góði Guð, viltu leyfa ömmu minni að hvíla í friði og okkur í fjölskyldunni hennar að lifa í kærleik, umburðarlyndi og fyrirgefningu þinni.

Kærleikur er umhyggja fyrir öllu sem lifir.

Kærleikur er að dæma ekki.

Kærleikur er ljósið sem býr í hjarta þínu.

Elsku amma Hulda, eða amma á götu eins og við kölluðum hana, er látin tæplega 93 ára.

Við eigum margar góðar minningar um ömmu og er varla hægt að sleppa afa í því samhengi því þau voru afar náin, en afi Þorsteinn lést árið 2006, þá 92 ára.

Allar góðu stundirnar með þeim uppi í landi, eða Sólheimakoti, landinu sem þau áttu. Þaðan eigum við góðar minningar, gönguferðirnar þar sem amma kenndi okkur að ganga rösklega, ískalda kókið sem afi gaf okkur sem þau geymdu í læknum og svo ótal margt fleira. Þau undu sér vel saman uppi í landi.

Amma var lánsöm að geta búið heima á Guðrúnargötu þar til í janúar sl. Hún vildi hvergi annars staðar vera enda búin að búa allan sinn búskap á Guðrúnargötu 4, eða í 73 ár. Það var alltaf gott að koma til ömmu sem tók alltaf svo vel á móti manni með bakkelsi og kaffi, já og ekki má gleyma ískalda kókinu sem maður fékk úr gamla góða ísskápnum hennar. En yndislegast var að spjalla við hana um heima og geima, amma fylgdist vel með öllu og var henni mikið í mun að vita allt um barnabörnin og þeirra fjölskyldur.

Amma var glæsileg fram á síðasta dag, með húð eins og á unglingi eins og við sögðum oft við hana og varla hægt að sjá hrukku á andlitinu. Ekki má gleyma hárinu á henni sem var alltaf vel lagt og þurfti að vera nákvæmlega á sínum stað. Amma lagði mikið upp úr því að vera vel tilhöfð og mikill snyrtipinni og hefur það erfst til afkomenda hennar. Chanel var hennar ilmvatn og finnum við enn lyktina hennar er við hugsum til hennar.

Þau afi voru mikið fyrir útiveru og voru miklir göngugarpar og skilaði það þeim háum aldri og góðri heilsu.

Það er yndislegt að þau gátu verið saman í tæp 65 ár á Guðrúnargötunni.

Elsku amma okkar, takk fyrir allt, þín verður sárt saknað og minning þín og afa mun lifa að eilífu.

Það verður skrítið að geta ekki droppað í uppáhellt kaffi, en við erum þakklát fyrir þau ár sem við gátum það.

Við vitum að afi og pabbi hafa tekið vel á móti þér og þú ert komin til þeirra, sem þú þráðir undir það síðasta.

Guð geymi þig, elsku amma, og sjáumst síðar.