Jóhanna Gíslína Vigfúsdóttir

Elsku mamma mín, takk fyrir allt. Ég veit að pabbi hefur tekið vel á móti þér.

Þín dóttir,

Loksins er stríði elsku mömmu lokið eftir margra ára baráttu við Alzheimers-sjúkdóminn. Þrátt fyrir þennan erfiða sjúkdóm þá hélt mamma alltaf sínum yndislega og ljúfa persónuleika sem einkenndi hana alla tíð.

Mamma hafði yndi af söng og var hún um árabil í kirkjukórnum og samkór í sveitinni. Allt fram á síðustu stundu hafði hún mikla ánægju af söngstundum á dvalarheimilinu og mundi alla texta og lög upp á 10 þrátt fyrir sjúkdóm sinn.

Mömmu féll aldrei verk úr hendi, enda í mörg horn að líta á átta manna heimili. Til fjölda ára sá hún að auki um heimili bræðra sinna sem bjuggu á uppeldisheimili þeirra á næsta bæ, Litla-Árskógi.

Hannyrðir, málun, garðrækt auk samvista við stórfjölskylduna voru hennar áhugamál og lífsfylling. Sem dæmi flosaði hún fallegar „Drottinn blessi heimilið“-myndir handa öllum börnunum sínum.

Ég naut góðs af prjónaskap mömmu því þegar ég fór ungur á sjóinn passaði hún upp á að ég ætti alltaf hlýjar ullarnærbuxur og húfu því ekki vildi mamma að mér yrði kalt. Húfan rataði þó stundum í vasann því ekki þótti nógu karlmannlegt að mæta með ullarhúfu til sjós í þá daga.

Alltaf var hægt að treysta því að finna nægan mat í búrinu hennar mömmu og hún gat galdrað fram góðgæti á svipstundu ef gesti bar að garði. Gulltertan hennar og fjallagrasasúpan var til dæmis í miklu uppáhaldi hjá barnabörnunum.

Heimili mömmu og pabba var einstaklega fallegt og hlýlegt og bar þess vitni hversu samhent þau voru í einu sem öllu. Yndislegar samverustundir fjölskyldunnar í stóra eldhúsinu í Sólvangi vekja ljúfar minningar en þar naut mamma sín vel við að dekra við fjölskylduna.

Hjónaband mömmu og pabba var einstaklega hamingjusamt, þannig að eftir því var tekið. Ef ætti að lýsa hjónabandi þeirra með einu orði, þá kemur virðing efst í hugann. Framkoma þeirra hvors í garð annars einkenndist af væntumþykju og ekki síst þegar veikindi mömmu og síðar pabba fóru að ágerast. Þau voru svo sannarlega fyrirmynd fyrir okkur öll.

Þegar litið er til baka er mér efst í huga þakklæti fyrir alla umhyggju hennar og kærleika. Þótt söknuðurinn sé sár er huggun í þeirri vissu að þau pabbi séu sameinuð á ný hjá Guði.

Ég sendi þér kæra kveðju

nú komin er lífsins nótt,

þig umvefji blessun og bænir

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því,

þú laus ert úr veikinda viðjum

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér,

og það er svo margs að minnast

svo margt sem um hug minn fer,

þó þú sért horfinn úr heimi

ég hitti þig ekki um hríð,

þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir)

Blessuð sé minning þín.

Þinn sonur,

Nú kveð ég ástkæra tengdamóður mína, hana Gíslínu. Það voru mikil forréttindi að fá að koma inn í þessa fjölskyldu og er mér minnisstætt þegar ég kom fyrst í Sólvang hvað mér var vel tekið, og hvað ég fann strax hlýjuna í kringum þau. Gíslína var einstök manneskja, svo indæl og góð. Hún var líka afbragðskokkur og var kjötsúpan hennar sú besta sem ég fékk.

Tengdamamma hafði mjög gaman af því að syngja og hún átti mjög auðvelt með að muna ljóð og texta. Ég man vel þegar við yngsta dóttir hennar giftum okkur, þá fór hún með ljóð fyrir okkur í veislunni og hefur mér alltaf þótt vænt um það síðan.

Eins og ég hef áður nefnt var Gíslína einstaklega góð og einna mest þótti mér vænt um hvernig hún var við börnin okkar fjögur og hvað hún var þeim frábær amma.

Hjónaband þeirra Hjalta og Gíslínu var alveg einstakt og virðingin sem þau báru hvort fyrir öðru var mikil. Samband þeirra var mér þess vegna mikil fyrirmynd í mínu eigin hjónabandi. Á dánarbeði Gíslínu sagði eitt af barnabörnunum hennar við mig: „Mikið væri gaman að sjá þegar Hjalti og Gíslína hittast aftur, það yrði falleg sjón.“ Þetta lýsir sambandi þeirra svo vel.

Ég bið góðan guð að styrkja aðstandendur þína á þessum erfiða tíma en við huggum okkur við að núna ert þú komin í faðminn til hans Hjalta þíns aftur, elsku besta tengdamamma í heimi.

Þinn tengdasonur,

Okkur systkinin langar til að minnast ömmu í nokkrum orðum, ömmu sem var yndisleg kona, svo hlý og góð.

Við eldri systkinin eigum yndislegar minningar frá því þegar við komum í heimsókn og gistum hjá ömmu og afa í Sólvangi. Það var alltaf svo mikill friður og ró yfir ömmu. Hún bauð iðulega upp á kjúkling með appelsínusalati í hádeginu á sunnudögum og ekki skemmdi fyrir að fá ísblóm eða poppís í eftirrétt. Amma hafði unun af því að syngja og í Sólvangi geymdi hún söngbók í eldhúsglugganum. Á meðan amma var að bardúsa í eldhúsinu fannst Guðrúnu æðislegt að sitja hjá henni og glugga í söngbókina. Það var sama hvaða lag var sungið, amma kunni þau öll.

Þolinmæði ömmu virtist ómæld og hún gaf sér alltaf tíma fyrir okkur barnabörnin. Hún kenndi okkur til dæmis að reima skóna og var dugleg við að æfa okkur í lestri.

Eftir að amma veiktist flutti hún á elliheimilið. Þrátt fyrir að glíma við erfiðan sjúkdóm var hún alltaf svo blíð og góð. Þegar maður kom að heimsækja ömmu á elliheimilið klappaði hún manni á kinnina og sagði hvað maður væri nú góður og fallegur og brosti svo. Enda var það umtalað á elliheimilinu hversu geðgóð og ljúf hún var.

Okkur langar að enda þetta á lítilli bæn sem minnir okkur á ömmu. Hún var dugleg að fara með bænirnar með okkur og þessi var okkar uppáhalds.

Elsku amma, núna ertu komin á betri stað og í fangið á afa. Takk fyrir allt, elsku amma. Hvíldu í friði.

Leiddu mína litlu hendi,

ljúfi Jesús, þér ég sendi

bæn frá mínu brjósti, sjáðu,

blíði Jesús, að mér gáðu.

Hafðu gát á hjarta mínu

halt mér fast í spori þínu,

að ég fari aldrei frá þér,

alltaf, Jesús, vertu hjá mér.

Um þig alltaf sál mín syngi

sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.

Gef ég verði góða barnið,

geisli þinn á kalda hjarnið.

(Ásmundur Eiríksson)

Yndislega, fallega og kærleiksríka móðursystir mín, Gíslína, hefur nú kvatt þessa tilveru, og mikill söknuður, en jafnframt þakklæti, gagntekur hjarta mitt.

Ég varð þeirrar miklu gæfu aðnjótandi, þegar ég var á áttunda ári, að vera komið í fóstur til Gíslínu og Hjalta, eða Gillu mömmu og Hjalta pabba, eins og ég kallaði þau gjarnan, á meðan foreldrar mínir fóru utan til ársdvalar á Norðurlöndum. Árið í Sólvangi skipar sérstakan sess í lífi mínu fyrir margra huta sakir. Ég upplifði að vera hluti af stórum systkinahóp, sem tók frænku sinni frá Ísafirði með stökustu rósemi þótt dvöl hennar á heimilinu hefði í för með sér ýmis viðbótarhandtök fyrir Gillu mömmu, sem hafði í nógu að snúast fyrir. Hér má nefna tíðan hárþvott á síðu hári fósturdótturinnar sem flóði uppúr stálfatinu, sem Gilla mamma fyllti með volgu vatni, og gætti þess vandlega að hitastigið væri rétt. Ómældur tími fór í að greiða hárflókann að loknum þvotti svo ekki sé minnst á vinnuna við að flétta hárið á hverjum morgni. Eins má nefna stundirnar þegar ég sat við eldhúsborðið í Sólvangi og Gilla mamma hjálpaði mér að stíla bréf til foreldra minna með reglubundnu millibili. Í minningunni var hún alltaf til staðar með sitt fallega viðmót og jafnaðargeð og virtist hafa nægan tíma fyrir aukaverkefni eins og þetta þrátt fyrir öll verkin sem fylgja því að sjá um stórt heimili.

Eftirminnilegasta afmælisgjöf lífs míns kom úr fíngerðum höndum Gillu mömmu að morgni áttunda afmælisdagsins míns. Hún rétti mér bleikt mjólkurglas, sem í var poki fullur af gráfíkjum, og óskaði mér til hamingju með afmælið af allri sinni hlýju og ástúð. Hluti systkinahópsins í Sólvangi átti áþekk mjólkurglös í mismunandi litum sem mér fannst einkar falleg. Ég man hvað ég gladdist mikið yfir gjöfinni.

Árið í Sólvangi er það ár lífs míns sem ég varðveiti hvað best í minningunni. Gilla mamma og Hjalti pabbi voru einstakar fyrirmyndir í mannlegum samskiptum. Ástúðin sem ríkti þeirra á milli alla tíð var töfrum líkust og af þeim geislaði væntumþykja og nærgætni sem umvafði alla í návist þeirra. Sólvangur er í mínum huga heimili kærleika og umhyggju þar sem öllu var tekið af æðruleysi og jákvæðni á sama tíma og léttleiki og glaðværð réð ríkjum. Alltaf var stutt í sönginn hjá Gillu mömmu, enda lagviss og kunni alla texta, og Hjalti var ævinlega hnyttinn í tilsvörum og mikill prakkari í eðli sínu. Það leiddist engum í Sólvangi. Dvölin þar færði mér ómetanlegt ríkidæmi, sem ég gæti ekki hugsað mér að vera án, og þar var Gilla mamma í stærsta hlutverkinu.

Ég, einkabarnið að vestan, hafði oft látið mig dreyma um að eignast systkini. Sá draumur rættist margfalt með systkinahópnum í Sólvangi sem deildi með mér yndislegri móður og föður.

Síðustu skiptin sem ég hitti Gillu mömmu var hún fljót að átta sig á hver var á ferð þegar ég nefndi stelpuna með flétturnar. Þá færðist bros yfir fallegt andlitið og augun töluðu sínu máli.

Ég sendi ykkur kæru systkini og fjölskyldum ykkar mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Ég held að móðursystir mín Gíslína, sem jarðsett verður í dag, myndi vilja koma skilaboðum til ástvina á þessari stund.