Oliver Kristófersson

Guð, gefðu mér æðruleysi

til að sætta mig við það

sem ég fæ ekki breytt,

kjark til að breyta því

sem ég get breytt

og vit til að greina þar á milli.

Að lifa einn dag í einu,

njóta hvers andartaks fyrir sig,

...

(Reinhold Niebuhr)

Það má segja að þegar Oliver kúventi sínu lífi samfara röð tilviljana, þá hafi þessi hluti æðruleysisbænarinnar orðið honum vegvísir það sem eftir var ævi. Oliver var miklum hæfileikum gæddur sem sneri að stærðfræði, með mikið og gott talnaminni sem nýttist afar vel sem aðalbókari Akranesbæjar um áratugaskeið. Þá ekki síður sem bridge-spilari allt til hinsta dags þar sem Oliver var jafnan vikulega með verðlaunasæti þar sem hann spilaði á þrem stöðum vikulega á höfuðborgarsvæðinu við góðan orðstír. Framan af langri ævi var Bakkus meðreiðarsveinn. Er það dapur allt of stór kafli þar sem allt það vænsta fór forgörðum, hin glæsilega eiginkona, veraldlegar eignir og tiltrú barnanna sem og annarra. Öllu þessu tvístraði Bakkus og eirði engu fyrr en auðnin sjálf var framundan. Það var þá sem ekki varð lengra haldið og það góða í manninum náði yfirhöndinni og yfirbugaði óvættinn í sálinni. Skyndilega eignuðust barnabörnin sinn afa sem var ávallt til í að gera greiða þegar á þurfti að halda. Oliver var ferðaglaður og sjálfstæður þótt einmanakenndin gerði oft vart við sig í daglega lífinu þar sem hann var oftast einn á ferð eða í íbúðinni á Dalbraut. Hans besti vinur var Gulla systir hans sem vakti yfir velferð Olivers svo eftir vara tekið af mikilli einlægni. Sjálfur kynntist ég Oliver fyrst þegar við dóttir hans gengum í hjónaband og þakka ég þau kynni sem alltaf héldust þrátt fyrir margháttaðar breytingar, þá ekki síst að þakka fyrir þann góða afa og langafa sem hann að lokum gaf af sér til fjölskyldunnar og mun lifa í minningunni.

Elsku afi Olli.

Nú ertu farinn frá okkur og þegar ég hugsa til baka er svo margs að minnast og margt til að vera þakklát fyrir.

Þó að ég hefði eytt barnsárunum í Svíþjóð þá koma upp yndislegar minningar um þig úr sumarfríunum á Íslandi þegar þú varst að basla við að kenna mér stærðfræði fjögurra ára gamalli svo að ég væri með smá forskot þegar ég byrjaði í skóla. Rúntarnir á bögglaberanum á svarta hjólinu með þér og rabarbarauppskeran við Háteiginn svo amma Inga gæti gert rabarbarasultuna sína góðu, allt eru þetta ljúfar minningar sem ég hef hugsað mikið til undanfarið.

Fyrir rúmum 20 árum fluttirðu frá Akranesi til Reykjavíkur og málin æxluðust þannig að þú varðst næturvörður á gistiheimilinu á Flókagötu 1 og það átti heldur betur eftir að hafa áhrif á æviskeið okkar allra. Um ári eftir að þú byrjaðir á Flókagötunni lét Kristín þig vita að hún væri komin á þann aldur að hún vildi hætta í rekstrinum og úr varð að mamma og pabbi tóku við þeim rekstri af henni og þar upphófst fjölskylduævintýrið okkar.

Þú varst án efa skemmtilegasti maðurinn sem hefur tekið við vakt af mér á nokkrum vinnustað og aldrei hef ég hangið tímunum saman með vinnufélaga á vakt eftir vaktaskipti. Það var nú bara nokkuð reglulegt hjá okkur að fá okkur einn sjálfstæðan Íslending saman í kvöldmat og sitja svo bara og spjalla þangað til allir gestir voru mættir í hús. Þarna á ég svo endalaust margar góðar minningar um þig að það fyllir í heila bók.

Þú varst mikill fjölskyldumaður og fannst gaman að segja sögur af fjölskyldunni og hélst allri stórfjölskyldunni alveg ótrúlega vel upplýstri um stöðuna hjá öllum alveg fram á síðasta dag. Þú varst alveg einstaklega hjartahlýr og svo duglegur að hugsa um þína. Ég man alltaf eftir því þegar Olli og Pálmi voru í Þýskalandi, þá var það regluleg venja að þú mættir með kort og dagblaðabúnt og jafnvel íslenskt súkkulaði inn í glerskála og svo föndruðum við það saman í pakka og skrifuðum á kortið svo þú gætir sent þeim smá glaðning frá Íslandi. Ég er alveg viss um að þeim hafi þótt jafn óendanlega vænt um það og mér þótti að fá glaðningana og kortin frá þér þegar ég var flutt til Írlands. Það voru alltaf bestu sendingarnar.

Bestu minningarnar tengjast nú samt sem áður flottasta bíl í heimi, E-10. Þú hafðir alveg einstakt lag á að finna það á þér ef einhverju okkar leið eitthvað illa og varst fljótt mættur á E-10 í smá afarúnt þar sem keypt var pulsa og kók, alltaf bara ein kók í gleri og svo sagðir þú alltaf „þú drekkur fyrri helminginn og ég seinni“. Svona varstu ljúfur og deildir alltaf svo fallega með okkur. Það fór bara eftir tímanum hvert rúntað var, Grindavík, Garður og Sandgerði var vinsæll rúntur hjá okkur og mikið spjallað um gamla tíma í leiðinni.

Takk, afi, fyrir samveruna og að hafa kennt mér verðmætustu lexíu í heiminum. Það skiptir engu máli hversu slæm staðan er, ef þú vaknar á morgnana og heldur áfram að vinna í öllum þínum málum þá endarðu sem sigurvegari.

Hvíl í friði, elsku vinur og afi.

Ástarkveðja, þín

Það er komið að því, elsku afi Olli. Þriðjudaginn 15. desember verður nafnið þitt líkast til ritað eitt hinsta sinni á síður Morgunblaðsins. Þú varst alltaf duglegur að benda okkur, sposkur á svip, á nafnið þitt í Mogganum, sem oftar en ekki skipaði efsta sætið í brids eða „spilamennskunni“ eins og þú kallaðir það.

Þú varst alltaf svo hress, kátur og sagðir gamansögur milli konfektmola í fjölskylduboðum.

Ég man þegar ég sat á spítalanum daginn sem þú veiktist, hinn 16. nóvember síðastliðinn, og hlustaði á starfsfólkið ræða sín á milli. Aldur þinn bar á góma og ég hugsaði með mér: „Já, afi er orðinn 87 ára gamall.“ Það er skrítið hvað aldur getur verið afstæður, ekki síst þegar maður er eins ungur í anda og þú, afi Olli.

Ég fann hvernig öryggið sem ég bar með mér inn á Landspítalann í Fossvogi um að þú myndir mæta þessum skyndilegu veikindum með hnefanum og hafa ótvíræðan sigur minnkaði og raunveruleikinn og hræðslan við að þurfa að kveðja þig tók völdin.

Eitt var þó rétt og næsta víst þegar þú áttir í hlut. Þú mættir veikindunum galvaskur og barðist hetjulega gegn ofjörlum þínum til þess að koma aftur til okkar. Lífslöngunin leyndi sér ekki og baráttan fordæmi sem er okkur öllum til eftirbreytni í framtíðinni.

Kveðjustundin þín, afi, endurspeglaði svo sannarlega þann sterka mann og karakter sem þú hafðir að geyma. Þú barðist fyrir því sem mestu skipti og nýttir þinn tíma vel.

Í veikindunum gerðir þú akkúrat nóg. Þú komst í gegnum miklar ógöngur sem flestir sögðu ómögulegt. En þú hélst áfram og með þinni eljusemi veittir þú okkur, sem eftir sitjum, ómetanlegan tíma með þér. Sá tími er haldreipið í dag og fleytir okkur áfram í sorginni. Fyrir það verð ég ævinlega þakklát.

Söknuðurinn er sár, en minningarnar eru lifandi ljós í hjartanu og varðveitast þar um ókomna tíð. Takk, elsku afi, fyrir allt sem þú varst. Guð geymi þig og varðveiti um alla tíð og tíma. Það eru forréttindi að hafa þig vakandi yfir sér og fjölskyldunni sinni. Góða ferð áfram.