Jónína Marteinsdóttir fæddist 11. apríl 1974. Hún lést 13. nóvember 2015.

Foreldrar hennar eru Marteinn Jónsson og Ólöf Þóra Steinólfsdóttir. Jónína átti þrjá hálfbræður, samfeðra var Jón Björn, látinn, en sammæðra eru þeir Stefán Sölvi og Úlfur Orri.

Synir Jónínu eru Daði Mánason, f. 1. ágúst 1992, og Gabríel Sigurðarson, f. 16. október 1998.

Útför Jónínu fer fram frá Laugarneskirkju í dag, 15. desember 2015, og hefst athöfnin klukkan 11.

Elskuleg dóttir mín Nína, eins og hún var alltaf kölluð, lést á Vogi 13. nóvember sl. Hún átti þrjá hálfbræður, samfeðra var Jón Björn, sem lést eftir erfiða baráttu við krabbamein 2012, og sammæðra eru Stefán Sölvi og Úlfur Orri. Það var Nínu og okkur öllum erfitt að missa Jón Björn og samband þeirra var ágætt og þau voru góðir vinir. Strákarnir hennar sakna nú sárt mömmu sem var þeim góð, þrátt fyrir að lífið hafi ekki alltaf verið einfalt og auðvelt hjá henni. Samband okkar Nínu var ekki mikið seinni árin en þegar Jón Björn kvæntist og í kringum veikindi hans áttum við ágætar stundir sem ekki gleymast.

Hvíldu í friði, elsku Nína mín.

Þegar raunir þjaka mig,

þróttur andans dvínar,

þegar ég á aðeins þig,

einn með sorgir mínar.

Gef mér kærleik, gef mér trú,

gef mér skilning hér og nú.

Ljúfi drottinn lýstu mér,

svo lífsins veg ég finni,

láttu ætíð ljós frá þér

ljóma í sálu minni.

(Gísli á Uppsölum.)

Þinn pabbi,

Marteinn Jónsson.

Nína var ársgömul þegar ég sá hana fyrst, þá var ég á Reykjalundi með móður hennar og hún kom þangað í heimsókn. Nína var fallegt barn og ég heimsótti þær mæðgur í Fagradal, þar sem Nína var alin upp. Seinna kynntist ég pabba hennar og við giftum okkur og eignuðumst Jón Björn, en þau Nína voru góðir vinir og hann vildi allt fyrir hana gera til að betur gengi hjá henni og strákunum hennar, sem honum þótti mjög vænt um. Nína kom stundum í heimsókn til okkar Matta þegar við bjuggum saman og um stund vorum við með Daða son hennar hjá okkur í Kópavoginum. Þó að við Matti skildum héldum við Nína sambandi og þegar allt lék í lyndi var gaman að spjalla við hana um strákana hennar, þá Daða og Gabríel, og þá var hún kát og lífsglöð. Hún hafði smitandi hlátur og mér þótti gott að spjalla við hana um tímann þegar Jón Björn bróðir hennar var á lífi. Nína átti erfitt með að fara beinu brautina í lífinu og baráttan var oft hörð og óvægin. Þakka þér, Nína mín, fyrir stundirnar sem við áttum saman og nú hafið þið systkinin sameinast í sumarlandinu.

Guð gefi mér æðruleysi

til að sætta mig við það

sem ég fæ ekki breytt,

kjark til að breyta því

sem ég get breytt

og vit til að greina þar á milli.

(Reinhold Niebuhr)

Aðstandendum öllum votta ég mína dýpstu samúð.

Guðbjörg Halla Björnsdóttir.

Allsnakinn kemurðu í heiminn

allsnakinn ferðu burt

frá þessum dauðu hlutum

sem þér fannst þú hafa dregið á þurrt

og eftir lífsins vegi

fer það sem hann fer

og veistu á miðjum degi

dauðinn tekur mál af þér

ofmetnastu ekki

af lífsins móður mjólk

kirkjugarðar heimsins

geyma ómissandi fólk

(KK)

Þessi texti kemur alltaf upp í hugann þegar eitt lauf fölnar af vina- og ættartrénu. Ekki óraði mig fyrir því, að fyrir rétt rúmu ári síðan yrðu okkar síðustu samverustundir er þú komst austur til okkar, Nína litla frænka mín. Þú vars dugleg að heimsækja okkur gegnum árin. Það er margs að minnast heima úr sveitinni, þú varst mikill dýravinur og undir þér vel úti í náttúrunni hjá ömmu og afa. Leið þín lá til borgarinnar, þar fetaðir þú þinn veg.

Alltaf var gott að koma á þitt heimili, hlýja, velvild og kátur hlátur. Með þessum fáu orðum vil ég þakka þér samfylgdina, kæra frænka mín, og minning þín lifir með mér. Ég bið allt gott í þessum heimi að styrkja drengina þína í sorginni, þá Daða og Gabríel.

Sesselja (Sessa) frænka.

Nína, systir mín af eldi reynslu og innsýnar, er fallin frá og hefðum við þó átt að þekkjast mun lengur. En auðna ræður hvaða verkefni okkur falla í skaut og einnig hvenær þeim lýkur. Nínu kynntist ég fyrir rétt um fimmtán árum, við urðum nánar vinkonur er við samhæfðum styrk okkar og vonir í löngum og oft skemmtilegum samtölum þar sem mikið var hlegið. Nína hafði hlýja og kraftmikla nærveru, var skörp og snögg og tjáði sig skýrt. Hún var heillandi félagi, hláturmild og hnyttin, hafði til að bera mikinn styrk og réttlætiskennd. Mér þótti vænt um Nínu frá fyrsta degi og vildi reynast henni góður vinur, þannig kom hún að mér – það gera ekki allir. Síðar skildi leiðir okkar, en auðnan fól henni verkefni sem voru ólík mínum og þá fórum við um ólíka stigu. Stundum er eins og hending ein valdi örlögum manna, lítill blæbrigðamunur eða fáeinar gráður geta leitt langt af stefnu þegar upp er staðið. Það getur verið erfitt að skilja hvaða öfl ráða vali manneskjunnar á vegum lífsins, eða hvort það er í reynd hún sjálf sem velur.

Nína hafði nýlega samband við mig aftur og vildi taka upp þráðinn þar sem frá var horfið. Var það auðsótt mál af minni hálfu og þótti mér mjög vænt um að heyra í henni. Auðvitað hafði ég oft hugsað til hennar og hún til mín, því tímalaus er vinátta þeirra sem verða systur af eldi reynslunnar. Ég hlakkaði til að vefa aftur þá þræði með Nínu sem leiddu okkur saman í upphafi, við myndum reyna að feta aftur saman þann mjóa veg sem vekur hvað dýpst þakklæti og mesta gæfu. En auðna ræður og enginn skilur hana. Strákunum hennar tveim votta ég mína innilegustu samúð, það er erfitt að setja sig í þeirra spor og reyna að skilja hvað þeir eru að upplifa. Ég á lítið til nema hlýleg orð í þeirra garð og hryggð yfir örlögum Nínu. Öðrum nákomnum votta ég hluttekningu mína. Mig langar til að skilja eftir vísu til þín Nína mín, sem hann Sveinbjörn heitinn Beinteinsson skrifaði eitt sinn til mín, það er eins og mig langi mest að minnast þín með henni:

Líkt og einstök undrasýn

orðið skín hvað glaðast

þegar milli mín og þín

mál og hugsun raðast.

Minning þín lifir, Nína, og þú í henni.

Hallgerður Hauksdóttir.

Við vorum stútfullar af lífi og gleði. Sum hlátursköstin ætluðu aldrei að taka enda og fátt skemmti okkur betur en vandræðalegar uppákomur fólks. Við urðum báðar þeirrar gæfu aðnjótandi að alast upp í dalnum fagra hjá ömmum okkar og öfum. Með frelsið, víðáttuna og vindinn í hárinu. Það eru ekki margir af okkar kynslóð sem fengu að kynnast þeim gömlu gersemum sem við ólumst upp við. Mjólkurbrúsanum úti í læk, sveitasímanum, olíueldavélinni og súrheysturninum.

Það var endalaust hægt að elta fiðrildin, hlaupa undan gæsunum, fara í feluleik, leika í gilinu og krúsin var heill ævintýraheimur þar sem m.a. dýrindis kökur voru framleiddar skreyttar fíflum og sóleyjum. Ölvir bróðir var oft með í för og urðum við aldrei uppiskroppa með viðfangsefni.

Við áttum leyniskúta uppi í fjalli. Hann skreyttum við með fallegum steinum og spýtum. Þar sungum við mikið og vorum vissar um að fólkið í bílunum sem keyrði framhjá héldi að við værum huldufólk. Þú sagðir mér að einn daginn hefði Skafti farið þarna upp og furðað sig á þessari steinasöfnun, þarna hefði hrafninn örugglega verið að verki.

Þú varst grallari af Guðs náð og náðir mér með einu blikki á þitt band. Eitt sinn langaði okkur að gista saman en fengum ekki leyfi. Þá datt þér í hug að fela mig aftur í jeppanum hans afa þíns og koma mér þannig heim til þín. Áætlunin heppnaðist en ekki fékk ég að gista þá nótt. Eins þótti okkur gaman að fela fjársjóði. Þetta þurftu auðvitað að vera alvöru fjársjóðir. Það er ekki langt síðan amma spurði mig hvort ég gæti munað hvar við földum hringinn hans afa.

Einhver önnur misheppnuð prakkarastrik gerðum við líka. Við bjuggum í blokk úti á Granda eftir að hafa flutt suður. Mamma þín kynntist Pétri, hann átti styttu sem hann stillti upp í stofunni. Þetta var hræðileg stytta að okkar mati. Við skiptum henni út fyrir aðra. Hann skipti henni aftur og svona gekk þetta þar til hann límdi styttuna sína fasta í hilluna. Okkur datt líka í hug að krafsa á veggina á klósettinu í sameigninni í minni blokk, þá viku var mamma með sameignina, það lenti því á mér að þrífa þetta allt af.

Bernskubrekin hurfu og við tók alvara lífsins.

Svo komu ljósin í lífi þínu, fyrst yndislegi Daði sem mamma fékk að passa og það var svo gaman. Svo engillinn Gabríel.

Allar þessar minningar er ég svo þakklát fyrir og svo margar fleiri. Sólbaðið kalda, Gay pride, bréfin okkar sem skiptu tugum, kassetturnar þegar bréfin dugðu ekki til. Síðustu skilaboðin okkar sem voru svo falleg og ég mun alltaf geyma.

Þú varst mikil tilfinningavera og ávallt einlæg. Hlóst mest og best og sjaldan hittumst við á seinni árum án þess að gráta aðeins saman líka. Þú elskaðir drengina þína og fólkið þitt mest, fjöllin, dalinn og lömbin. Þú kenndir mér svo margt um lífið. Umburðarlyndi og virðingu fyrir litlu blómunum sem berjast fyrir tilveru sinni á stóra túninu. Um þig á ég mikið af góðum og fallegum minningum um sterka vináttu, ást og kærleika. Ég elska þig alltaf.

Elsku Daði og Gabríel, ég votta ykkur mína dýpstu samúð.

Barbara Ösp Ómarsdóttir.

Það eru orðin nokkur ár síðan ég hitti Nínu síðast, ég heyrði stundum af henni fréttir en þær voru sjaldnast góðar. Hún var sambland af stórborgarkonu og bóndakonu vestan úr Dölum þar sem hún var uppalin að hluta hjá afa sínum og ömmu. Oft sagði hún mér sögur af Steinólfi afa sínum sem var klettur í hennar lífi. Að hans sögn var Dalafólk svo kraftmikið að ef það fékk lýs þá stækkuðu þær svo mikið af blóði þess að þær gátu horft aftur fyrir sig. Þegar hann kom í bæjarferð átti hann til að birtast allt í einu í heimsókn án þess að hafa gert boð á undan sér, sagði hún mér einu sinni, og svo gat hann staðið upp og farið jafn skyndilega og hann kom. Þannig var hún sjálf. Það var gaman að tala við hana og hún hafði mikinn húmor.

Hún átti lengi risastóran frosk. Hann var af tegund stærstu froskdýra í heimi skildist mér. Hann hreyfði sig næstum aldrei og aldrei heyrðist neitt í honum nema á tveggja vikna fresti eða svo þegar hann át. Þá heyrðist eins og eitt rophljóð. Hann gat auðvitað ekki heitið neitt annað en Kátur.

Strákarnir hennar, Daði og Gabríel, voru henni allt og hún talaði mikið um þá. Hugur minn er hjá þeim í dag. Eitt sinn man ég að hún steig næstum út úr bíl á ferð þegar hún hélt að Daði, eldri strákurinn hennar, væri að fara sér að voða í umferðinni, rétt eftir að við höfðum hleypt honum út.

Leiðir okkar lágu saman víða og meðal annars unnum við saman um nokkurra mánaða skeið á heimili fyrir einhverfa unglinga á Tjaldanesi og þar sá ég mannkosti hennar vel en hún lét sér verulega annt um vistmennina. Mörgu fólki hjálpaði hún með hluttekningu sinni og sterkri réttlætiskennd og þar á meðal mér oftar en einu sinni. Hún vann mikið í sjálfri sér og þau ár sem hún átti edrú sáu allir sterku og góðu hliðarnar á henni sem voru svo margar. Og þótt hún næði ekki alltaf að vera sú manneskja sem hún innst inni var og vildi vera, þá mun ég alltaf muna hana þannig.

Hrafnkell Tumi Kolbeinsson.