Sigmundur Helgi Hinriksson Hansen

Elsku besti afi.

Þetta er lítið, skrítið líf eins og þú sagðir svo oft. Það er margt sem flýgur í gegnum hugann á tímamótum sem þessum og ég fyllist söknuði við tilhugsunina að geta ekki lengur skroppið í afaspjall upp á Höfða. Ég man þegar við sátum saman fyrir utan Höfða og horfðum út á sjó. Þú lagðir höfuðið þitt að mínu og sagðir: „Heyrirðu, heyrirðu hvernig vatnið leikur um bátinn?“ „Hvort okkar var aftur komið með fleiri fiska?“ „Var ég ekki kominn með fimm fiska en þú aðeins þrjá... eða var það öfugt?“ Svona gátum við gleymt okkur í langa stund, bæði með lokuð augun að rifja upp gamlar og góðar minningar. Núna sit ég ein, afi, og rifja upp allar okkar stundir saman, fyrir þær verð ég ævinlega þakklát.

Mamma segir að um leið og við sáum hvort annað, ég nokkurra daga gömul, þá náðum við saman. Það er gaman að skoða gamlar myndir, alltaf er ég við hliðin á þér, að halda í höndina þína eða kúra í hálsakoti. Ég man svo sterkt eftir því að hafa legið hjá þér á Ásvallagötunni að hlusta á afasögu. Eins að horfa á þig spila á munnhörpu. Ég man hvað mér fannst það merkilegt og í mínum augum varstu flottasti afinn í bænum. Með árunum urðu bönd okkar sterkari og eftir að þú fluttir upp á Akranes hafði ég mun fleiri tækifæri til að heimsækja þig sem ég nýtti mér heldur betur, enda leið mér svo vel hjá þér, afi.

Manstu þegar þú sagðir mér að þér hefði gengið svo illa að sofna tvö kvöld í röð. Ég sagði þér að þegar hugurinn minn færi á fullt uppi í rúmi og ég gæti ekki sofnað þá hugsaði ég alltaf um eitthvað fallegt til að dreifa huganum og til ná að sofna. Þú spurðir hvað ég hugsaði þá um og ég svaraði: „Til dæmis um þig, þig og mig að bralla eitthvað saman.“ Þetta svar gladdi þig óendanlega mikið.

Við eigum ófáar minningar saman bæði niðri í kompu og seinna meir úti í bílskúr. Þegar við fórum út í búð saman sagðirðu hverjum þeim sem heyra vildi að ég væri litla afastelpan þín sem tæki svo við heimasmíðinni þinni. Það var svo gaman að læra af þér, afi. Labba beint úr skólanum yfir til þín og fara út í skúr með þér. Svo varstu alltaf jafn hissa að ég þyrfti að fara heim: „Ha strax, kemurðu ekki aftur á morgun?“

Þó að þetta sé eitt það erfiðasta sem ég hef upplifað, afi, er ég samt svo þakklát fyrir að hafa náð að kveðja þig. Sitja við hliðina á þér og spjalla við þig. Þó þú gætir ekki svarað mér með orðum þá gastu svarað mér með augunum. Við táruðumst saman en svo brostirðu líka með augunum til mín, afi. Ég veit að þú fannst fyrir mér, ég veit að þú heyrðir í mér og ég veit að þú varst þakklátur fyrir að hafa mig þér við hlið.

Ég gæti endalaust rifjað upp, afi, og ég mun halda áfram að gera það alla mína ævi. Þú varst einn af mínum bestu vinum og einn helsti stuðningsmaður minn í öllu sem ég tók mér fyrir hendur. Ég elska þig, afi, og er svo þakklát fyrir að hafa átt svona einstakt samband með þér.

Sjáumst í draumum okkar.

Þín afastelpa,

Simbi og Birta byggðu sér sumarbústaðinn Hala í landi Stóra-Búrfells í Svínavatnshreppi. Dvöldu þau þar ávallt sumarlangt. Foreldrar mínir byggðu sér sumarbústað rétt hjá á Dunhóli.

Minningarnar tengdar þessum stöðum eru nær óteljandi, allar mjög góðar, sem ylja manni á stundum sem þessum. Er ég sit hér og rifja nokkrar þeirra upp, heyri ég bókstaflega hlátrasköllin og finn fyrir þeirri einstöku hlýju sem ríkti milli foreldra minna, Simba og Birtu.

Simbi var mikið náttúrubarn og naut sín í sveitinni sem hann unni svo mjög. Hann hafði einstakt lag á að fá mann í lið með sér og baðaði náttúruna, fuglasönginn og veiðina í vatninu þvílíkum ævintýraljóma að maður gat ekki annað en hrifist með.

Það var ávallt pláss í fangi og hjarta Simba fyrir litlu stelpuna frá Dunhóli og mun ég ávallt búa að því að hafa fengið að vera samferða Simba um stund á lífsins vegi.