Sigríður Stefanía Egilsdóttir

Minning þín er mér ei gleymd;

mína sál þú gladdir;

innst í hjarta hún er geymd,

þú heilsaðir mér og kvaddir.

(Káinn)

Amma var líka ljósið í lífi okkar allt frá því ég man eftir mér. Hún var alltaf til staðar þegar á þurfti að halda. Hún passaði mig þegar ég var lítil meðan mamma og pabbi voru að vinna, þá bjuggu amma og afi Goddi í Laugarnesinu. Þá kallaði amma mín mig oft Guggamamma. Þetta nafn loddi við mig fram á fullorðinsár og mér þótti mjög vænt um það og amma sagði oft söguna af afa Agli og mér, þegar ég var að reyna að biðja um köku og sagði alltaf þegar ég kom „köku amma“ og að það hafi verið svo gaman að gefa mér að borða því ég elskaði mat og sérstaklega kökur.

Ég á líka margar góðar minningar úr Ljósheimunum frá unglingsárunum þegar við Magga frænka vorum með táningaveikina. Ég var kannski ekki alltaf sú vinsælasta hjá ömmu þá, þegar ég var að draga Möggu frænku með mér á Hallærisplanið og kenna henni að reykja. En amma fyrirgaf mér þetta nú allt saman með tímanum enda einstaklega góðhjörtuð kona og vildi öllum vel, sérstaklega fólkinu sínu. Ég man svo vel eftir því frá þessum tíma hvað við Magga höfðum gaman af því að ég kallaði ömmu ömmu og hún mömmu, þar sem Magga var skólaárinu yngri en ég fannst vinum okkar þetta frekar skrítið en okkur fannst þetta bara mjög fyndið og höfðum gaman af.

Amma var ofsalega trygglynd og fylgdist vel með fólkinu sínu.

Eftir að ég fluttist með fjölskylduna mína til Danmerkur var það fastur liður að fara til ömmu og Godda í hverri Íslandsferð. Ég veit að ömmu þótti mjög vænt um það og krökkunum fannst alltaf svo gaman að fara til ömmu og Godda afa því þau voru svo fyndin, sögðu þau. Þau voru bæði mjög orðheppin og göntuðust góðlátlega hvort við annað eins og þeim einum var lagið. Amma rakti garnirnar úr krökkunum eins og hún gerði líka við mig þegar ég var krakki, hún vildi vita hvað þau voru að læra og allt um þeirra hagi í Danmörku. Þannig var amma, hún vildi vita allt um sitt fólk og hvernig við höfðum það.

Þegar ég flutti fyrst til Danmerkur fyrir rúmum 18 árum, hvíslaði amma að mér þegar ég kvaddi hana: „Þóra mín, ég ætla bara að biðja þig um að lofa mér því að ef ég hrekk upp af á meðan þú ert úti að þá ferð þú ekki að eyða peningum í að koma hingað til að fylgja mér til grafar.“ Ég hló bara að henni og lofaði engu. Nú er ég komin til að fylgja ömmu síðustu sporin og ég held hún fyrirgefi mér það alveg.

Hvíl þú í friði, elsku amma mín.

En þó ekki megi minnast á pönnukökur þá má kannski minnast á hvað ég var heppin að fá að hafa ömmu svona lengi, að lenda hjá ömmu sem nennti að tala við mig, spila, dansa, kenna mér, sýna mér, ferðast með mér, flakka og vera með mér. Hugurinn reikar og erfitt er að koma einhverju á blað, því minningarnar eru of margar til að telja upp og allar eru góðar svo erfitt er að gera upp á milli. Stundirnar okkar í Ljósheimunum eru ómetanlegar og þakklætið fyrir þær mikið. Þar hafði mikið að segja hjartahlýja amma og húmorinn sem laðaði alla til sín enda var sjaldan autt sæti í eldhúsinu. Í minningunni var alltaf fullt hús, amma í kápunni því „hér bíða allir eftir mat og ég hef engan tíma til að fara úr“. Við hefðum getað beðið en minningin um ömmu að elda í kápunni er skemmtileg. Þó nóg væri að gera hjá ömmu munaði hana ekki um að fá sér göngutúr niður í Glæsibæ til að kíkja á fólkið, setjast með mér og spila, lesa margar bækur fyrir háttinn og baka smákökur fyrir alla. Baksturinn var oft skrautlegur og eitt sinn þegar við systkinin vorum að ganga frá henni með rifrildi sagðist hún henda deiginu út um gluggann ef við hættum ekki.

Það þarf vart að taka fram að systkinin breyttust samstundis í engla rétt áður en allir sprungu úr hlátri yfir því að amma hefði ætlað að henda deiginu út um gluggann.

Þegar ég hélt í höndina á ömmu er hún kvaddi þennan heim rifjaðist upp það sem hún sagði þegar hún kvaddi afa svo fallega fyrir stuttu „margs er að minnast og margt er að þakka fyrir“. Þetta er sannarlega viðeigandi í dag, minningarnar eru margar og fallegar og ég þakka fyrir hverja einustu. Það hafa án efa verið fagnaðarfundir þegar Sigga E. hitti aftur alla þá sem hún var farin að sakna og eitt er ég viss um, þá hefur verið „bingó og ball attaní“.

Góða ferð, fagra sál. Þú varst ekki mikið fyrir lofræður svo ég stoppa hér og segi eins og þú sagðir oft þegar þér fannst nóg komið, sagan er búin! Okkar saga verður ekki lengri að sinni en ég veit að þú bíður mín þegar þar að kemur.

Þín

Það var margt sem tengdi okkur systkinin sterkum tryggðaböndum á langri lífsleið okkar. Við áttum sama afmælisdag, aðeins eitt ár skildi fæðingardaga okkar að. Við áttum sameiginleg áhugamál í lestri góðra bóka, ættfræði og sögu ættingja okkar sem hafa safnast til feðra sinna en lítið var vitað um.

Sigga systir var einstaklega minnug á liðna atburði og áttum við góðar stundir síðustu árin þar sem við rifjuðum upp sagnir og atburði langt aftur í ættir. Sigga var viljug og áhugasöm að liðsinna mér þegar ég leitaði til hennar með aðstoð er varðaði móður- og föðurætt okkar sem nú hefur skilað sér í bækur sem vonandi lifa, afkomendum okkar til fróðleiks og ánægju.

Uppvaxtarárin mótuðu okkur systkinin og við lærðum, ásamt eldri bróður okkar, Ólafi, að meta mikilvægi þess að fara vel með. Umfram allt að meta og sýna náungakærleik til okkar minnsta bróður. Á heimili okkar voru verkin látin tala. Á árunum fyrir seinni heimsstyrjöldina stóð heimili foreldra okkar við Laugaveginn. Á þessum tíma var Reykjavík að breytast úr bæ í borg, malbik ekki komið svo austarlega í bæinn og bílaumferð lítil. Við krakkarnir gátum því lagt Laugaveginn undir fótboltavöll og kýlubolta. Hópurinn var þéttur, ef þrengdi að hjá fjölskyldum sem við höfðum samneyti við. Ósjaldan lagði móðir okkar lið til að tryggja að börnin fengju a.m.k. nóg að borða.

Sigga systir lærði snemma til húsverka og matseldar, þó ung væri.

Mamma var henni góð fyrirmynd sem fór vel með því oft kreppti að á þessum árum þegar viðvarandi atvinnuleysi var til staðar um árabil á Íslandi. Þá voru sjófuglarnir sem faðir okkar skaut oft eina lífsbjörgin þegar þrengdi að með mat. Nokkuð var um að launamenn sameinuðust um bátskænu og reru út á sund til að ná sér í fisk til matar. Nokkrir nágranna okkar voru aðfluttir bændur og sjómenn eins og faðir okkar. Bændur komu sér upp skúrum þar sem þeir gátu haft nokkrar kindur, hesta og jafnvel kýr ef stærð skúranna leyfði. Þetta tímabil sögunnar muna nú fáir í dag.

Foreldrar okkar systkinanna söfnuðu ekki í hlöður fremur en fuglar himinsins eins og sagt er í „Stóru bókinni“. En víst er að þau skildu eftir sig gildi til okkar systkina sem hvorki mölur né ryð fær grandað. Gildi góðleikans, náungakærleikans sem er fólginn í því að rétta sínum minnsta bróður hjálparhönd, er sú innræting sem móðir okkar kenndi okkur og Sigga systir mín tileinkaði sér í ríkum mæli allt sitt líf.

Sigga systir giftist Þórólfi Ólafssyni ung að árum og saman áttu þau Ólaf, Ragnheiði og Margréti, allt mannkostafólk. Þá var Sigurður R. Blomsterberg, kjörsonur foreldra okkar, mikið á heimili þeirra og hefur reynst fjölskyldunni vel. Sigga systir var stolt af afkomendum sínum og deildi gleði með börnum og barnabörnum sem veittu henni lífsfyllingu. Við hjónin og börn okkar þökkum áratuga kynni og sendum börnum og allri fjölskyldunni hlýjar samúðarkveðjur. Megi minning Siggu lifa um ókomna tíð.

Ég man hvað var gaman þegar Sigga hringdi á kvöldin og spurði um mitt fólk og sagði mér frá sínu fólki. Hún vildi fylgjast vel með.

Samtöl byrjuðu venjulega: „Hvernig hafið þið það þarna í rotað og rænt (les Rvík 101)?“ Svo komu ógleymanlegar setningar eins og: „Jæja góða mín, var gaman hjá ykkur? Það hefur aldeilis verið fjör í kringum fóninn!“ Eða þá: „Fóruð þið eitthvað á eftir – ja, ég ætla nú bara ekkert að segja, bara bingó og ball'attaní“ var eitt af hennar uppáhalds, og mitt líka.

Áhugamál systkinanna, pabba og Siggu, var fólk, skipti þá engu hvort það var ungt eða gamalt. Og þeirra viðkvæði var, ef þeir sem í kring voru gátu ekki svarað eða fyllt í eyður eins og hverra manna eða hvaðan einhver væri: „Þið vitið aldrei neitt enda spyrjið þið aldrei neinn að neinu!“

Í mörg ár kom ég með smá jólaglaðning til Godda og Siggu. Þau tóku vel á móti mér og mínum.

Þetta árið heimsótti ég þig á spítalann og jólaglaðningurinn var notalegt spjall og koss á ennið þitt. Þú leist vel út og horfðir út í tómið um stund. Hvað ertu að hugsa Sigga mín? „Bara eitthvað fallegt og gott.“

Staður Siggu frænku í hjarta mínu er stór, þar er mikill kærleikur og alltaf fullur hlýju.

Þú hafðir svo margt að gefa sem alltaf skiptir máli í lífinu; manngæsku.

Að leiðarlokum hafðu þökk fyrir samfylgdina.

Hvíl í friði kæra frænka.

Elsku Siggi Raggi, Óli, Ragnheiður, Magga og fjölskyldur, innilegar samúðarkveðjur.

Ég kallaði hana ýmist Siggu frænku eða Siggu systur, eins og þeir bræður, Óli og faðir okkar Guðmundur, gerðu. Sigga var sameiningartákn fjölskyldunnar, órjúfanlegur hluti af tilverunni þegar við sem tilheyrðum yngri kynslóð fjölskyldunnar vorum að alast upp.

Við Ragnheiður, dóttir hennar, vorum jafnöldrur og miklar vinkonur á uppvaxtarárunum. Ósjaldan lá leið mín í helgarheimsóknir með strætó á Laugarnesveginn til Siggu frænku, Godda og fjölskyldunnar sem tóku mér opnum örmum. Þegar strætó nálgaðist var það nánast eins og óskráð regla að líta í gluggana á efstu hæðinni í húsinu til að sjá þær mæðgur horfa út. Stundum var Ragnheiður úti í garði með Möggu, sem var langyngst, yndi allra, með ljósar Shirley Temple-krullur.

Það var mikill gestagangur á Laugarnesveginum og margir sem leituðu til Siggu eftir ráðleggingum og til að spjalla. Ætíð fóru gestirnir ríkari að vísdómi og skemmtilegheitum eftir miklar trakteringar og kruðirí.

Ég var mikill bókaormur og fór reglulega á bókasöfn og fornbókasölur með föður mínum að skipta bókum. Það kom fyrir að pabbi fann áhugaverða bók um gamla tíma eða ævisögur sem hann sendi mig með til Siggu því hún hefði örugglega gaman af að kíkja á bækurnar. Þar lá þeirra sameiginlegi áhugi og þau systkin gátu svo rætt í óratíma í síma, að mati okkar barnanna, um dáið fólk, híbýli og gamla tíma. Sigga sýndi mínum bókalestri líka óspart áhuga og innti oft eftir því hvaða bækur ég væri að lesa og kannaðist yfirleitt við höfunda bókanna og efni þeirra.

Sigga sótti ung nám í Húsmæðraskóla í Danmörku. Það var skemmtilegt þegar hún notaði dönsk orð og orðatiltæki við eldamennskuna og átti jafnvel til að taka lagið þegar vel lá á henni með alls kyns „tungubrjótum“.

Sigga hafði einstakt lag á að vera sálusorgari annarra og veita ráð sem bestu sálfræðingar í dag myndu vafalítið vera stoltir af. Mig grunaði stundum að þetta væri ekki síst vegna þess að hún hafði sjálf þurft að leysa úr eigin málum sem ollu hugarangri en hún bar þær byrðar í hljóði og aldrei var á henni að sjá að aðstæður eða veikindi væru henni ofraun.

„Sigga systir“, kær frænka mín, fylgdist vel með sínu fólki, heima og erlendis. Hún er líklega eina frænkan ásamt Óla bróður pabba sem sætti lagi að sækja okkur Árna heim á öllum okkar búsetustöðum. Við jarðarför Godda fyrir nokkrum mánuðum lá henni mikið á hjarta. Hún sagði orðrétt eins og henni einni var lagið með áherslum sem sögðu allt sem ekki er unnt að færa í orð: „Bryndís mín, veistu – ég vil þú vitir að ég fylgist alltaf með þér, elskan mín. Ég er stolt af þér og veit að þú hefur snert marga og hjálpað mörgum í þínu starfi. Það er mikil gæfa og ekki öllum gefið.“

Ég kveð frænku mína með virðingu og þökk. Hún snerti marga á sinni lífsleið. Ég er sannfærð um að hún fylgist áfram með öllu sínu fólki. Megi falleg minning elskulegrar frænku minnar lifa um ókomna tíð.