Alin upp við að mér séu allir vegir færir

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Ég var alltaf teiknandi þegar ég var krakki heima á Reyðarfirði þar sem ég er fædd og uppalin. Þegar ég var tólf ára kom belgísk myndlistarkona til að kenna myndlist í grunnskólanum og hún sá áhugann í mér. Hún bauð mér með sér á myndlistarnámskeið á Egilsstöðum, sem var mjög nýtt og spennandi fyrir mig. Það var hún sem sagði mér að ég væri með eitthvað sem ég ætti að rækta. Þessi belgíska kona er í raun minn örlagavaldur í myndlistinni,“ segir Sylvía Dögg Halldórsdóttir myndlistarkona, eða Sylvía Lovetank eins og hún kallar sig.

Hún segist hafa verið óþolinmóður unglingur sem gat ekki beðið með að flytja að heiman. „Sjóndeildarhringurinn var orðinn allt of þröngur og ég grátbað mömmu um að senda mig í heimavistarskóla þegar ég var þrettán ára, mig langaði svo til að upplifa nýtt umhverfi og breyta til. Um leið og ég kláraði grunnskólann flutti ég til Reykjavíkur og fór í Versló, en þar átti ég engan veginn heima svo ég flutti mig í Fjölbraut í Breiðholti þar sem kennd var myndlist. Ég var mjög upptekin af því að vera skvísa á þessum tíma, svo ég hætti í skólanum og fór að vinna í tískubransanum. Um tvítugt ákvað ég að drífa mig í að klára stúdentinn og ég gerði það meðfram vinnu, í kvöldskólum og í fjarnámi.“

Frábær ár í Hollandi

Strax að loknu stúdentsprófi fór Sylvía í listaháskóla í Rotterdam í Hollandi, Willem de Kooning Academy.

„Ég fékk alltaf þau skilaboð frá íslensku samfélagi að það væri ekki praktískt að fara út í myndlist, mér tækist aldrei að lifa á því, og fyrir vikið var ég alltaf svolítið hrædd við það. Þess vegna byrjaði ég á því að skrá mig í Art direction í skólanum í Hollandi. En ég er alin upp við að mér séu allir vegir færir og að ég eigi að elta draumana mína, svo ég var fljót að skipta yfir í deild sem heitir frjáls list, og þar fékk ég að prófa allskonar efnivið og aðferðir í myndlist. Þessi fjögur háskólaár voru æðislegur tími sem leið allt of hratt. Eftir það flutti ég til London og bjó þar í eitt ár. Síðan varð ég barnshafandi og flutti heim til Íslands til að eignast son minn og hef unnið við myndlistina allar götur síðan með einum eða öðrum hætti.“

Ekki þolinmæði til að bíða eftir að olían þorni

Sylvía segir að það hafi ekki verið neitt mál að lifa af myndlistinni þegar hún útskrifaðist árið 2007 frá háskólanum í Hollandi.

„Þá var öldin önnur, í góðærinu. Ég fékk hringingar út til Hollands og Englands þar sem fólk bað mig um að mála verk fyrir sig. Ég tók við pöntunum, málaði og sendi heim. En þetta breyttist eftir hrunið. Þó hefur þetta lifnað við undanfarið og ég sel ágætlega,“ segir Sylvía sem hefur haldið sig við blandaða tækni og finnst skemmtilegast að vinna á striga eða tré, með akrílmálningu og krítar.

„Ég kýs akrílmálningu framyfir olíuna, aðallega vegna þess að hún er svo fljót að þorna. Þegar ég byrja að mála vil ég að hlutirnir gerist hratt, ég hef ekki þolinmæði til að bíða eftir að olía þorni. Ég vinn mikið í lögum, þannig að ég kemst ekki í næsta skref fyrr en lagið á undan er þornað.“

Stór stund í lífi stelpu

Sylvía segir að í verkum hennar sé alltaf ákveðin fyrirmynd sem hún endurskapi með sínum hætti.

„Ég ég byrja flest verk á fundnu efni eða ljósmyndum sem ég finn þörf fyrir að mála og gera að mínum. Til dæmis þetta verk af þremur litlum stúlkum í upphlut,“ segir hún og bendir á risastórt verk á vegg hjá sér.

„Ég vann þetta verk út frá ljósmynd sem tekin var af mér þegar ég var fimm ára og var klædd í upphlut í fyrsta sinn. Myndin var tekin þegar ég fékk að afhenda Vigdísi forseta blómvönd þegar hún kom til Reyðarfjarðar til að taka fyrstu skóflustunguna fyrir nýjan leikskóla.“

Annað verk eftir Sylvíu, af ungum dreng sem miðar með skammbyssu, geymir einnig sögu frá bernskubænum.

„Þetta verk er hluti af seríu sem ég gerði fyrir einkasýningu sem ég hélt á Íslenska stríðsárasafninu á Reyðarfirði árið 2013, en þá vann ég út frá ljósmyndum frá stríðsárunum,“ segir Sylvía og bætir við að hún vilji samt helst ekki segja fólki söguna á bak við málverkin sín, hún vill að fólk nálgist þau og upplifi á eigin forsendum.

Sjö góðir mánuðir í vinnu á Írlandi

Sylvía er með vinnustofu á Laugavegi 33 ásamt Hugleiki Dagssyni, Erni Trönsberg og fleiri listamönnum sem selja þar verkin sín undir hattinum Gallerí Gallera.

„Ég stjórna mínum vinnutíma sjálf þegar ég er að mála og ég kann því vel. Undanfarin ár hef ég einnig verið að vinna við búninga í kvikmyndum og sjónvarpsþáttum, en það ævintýri byrjaði þegar þriðja serían í Game of Thrones var tekin hér á landi. Yfirmaður „Breakdown“ búningadeildar þáttanna, Nina Ayres, vildi ráða með sér listamann til verksins og ég gekk inn í það með glöðu geði. Að veðra niður búninga gengur út á að láta nýja búninga líta út fyrir að vera gamla, frosna, skítuga eða í öðru ástandi sem handritið krefst. Þetta hefur verið mjög spennandi og skemmtilegt, í raun nýtt ferðalag fyrir mig í lífinu, því þessi kona bauð mér að vinna áfram með sér á Írlandi í framhaldinu, við tökur á næsta seríu þáttanna. Ég var þar í sjö mánuði og það var rosalega gaman og mikill skóli fyrir mig. Búningarnir eru í tugatali fyrir svona stóra seríu. Nina Ayres er annar örlagavaldur í mínu lífi, því hún gaf mér tækifæri sem hefur nýst mér allar götur síðan og skapað mér ný verkefni í lífinu.“

Sylvía hefur unnið að ótal fleiri skemmtilegum verkefnum í búningagerð og hún kemur til með að vinna við aðra seríuna af þáttunum Fortitude, sem einmitt eru teknir upp á Reyðarfirði í hennar gömlu heimabyggð og íslenskir sjónvarpsáhorfendur kannast vel við. Einnig gerði hún búningana fyrir síðasta áramótaskaup.

Ástarskriðdrekinn bleiki

Sylvía segir að vinnan við kvikmyndirnar gefi skemmtilegt jafnvægi á móti einyrkjanum við trönurnar.

„Ég er mikil félagsvera og ég nýt þess að vinna með öllu þessu fólki í törnum, því það getur stundum verið einmanalegt að vera dögum saman einn með striganum. Ég kann því vel að vera í löngum útilegum, þetta er eins og að fara á sjó. Ég þekki þetta lífsmunstur, pabbi minn er sjómaður.

Allir vita að ef maður hefur unun af því sem maður er að gera, þá eru hlutirnir í réttu flæði. Ég er löngu hætt að mála eitthvað til að þóknast öðrum eða sem ég held að seljist, því þá stoppar allt flæði. Að mála er ákveðin þerapía. Það gerist eitthvað í ferlinu á meðan ég er að mála, og verkin verða hluti af mér. Mér þykir svo vænt um verkin mín að ég tími ekki alltaf að láta þau frá mér. Ég gæti verið búin að selja myndina af stúlkunum þremur í upphlutnum margsinnis, ég hef fengið mörg tilboð í hana. En mér þykir vænt um hana og ég held fast í hana. Ég hef ekki enn fengið rétta verðið.“

En hvaðan kemur nafngiftin Lovetank?

„Þegar ég var í náminu úti í Hollandi gerði ég portrettmyndir af stríðsfórnarlömbum og einnig stóra kolateikningu af skriðdreka. Í framhaldi af því bjó ég til bleikan frjálsan ástarskriðdreka, sem ég skírði Lovetank, og það festist við mig. Mér þykir vænt um það.“