Það var fjörugt á leirnum á þriðjudaginn – og byrjaði raunar um nóttina með þeim ummælum Ingólfs Ómars að sér þætti nóg komið af þessari umræðu um skattaskjól – því ætlaði hann sér að slá á létta strengi:
Bragahörpu þenja þarf
þjál er tungan skýra.
Vísan góða geymir arf
gull og speki dýra.
Bragaharpan hljómaþýð
hýrgar glóð í muna.
Enda hef ég alla tíð
elskað ferskeytluna.
„Mál að linni,“ sagði Ármann Þorgrímsson og:
Uppálagt í æsku var
enn það gamall maður kann
Um að vanda alls staðar
en aldrei sparka í fallinn mann.
Davíð Hjálmar Haraldsson sló síðan á létta strengi:
Sumarið nálgast með brosandi barni,
brátt gróa kalsár og mein.
Sólin er vígreif og sækir að hjarni,
selurinn mókir á hlein.
Lóan er komin til landsins – og Bjarni.
Undir hádegi lét Sigmundur Benediktsson heyra í sér. „Gerast menn nú árrisulir,“ sagði hann og kallaði „prufuleirbunu“:
Einn um grímu yrkja kann
allt þá stímað getur.
Fyrir skímu færði hann
fjörlegt rím í letur.
Stoltið létt í braginn bar
beitti nettum funa.
Orða fléttu ötull þar
orti glettnum muna.
Allur vandi eyðist burt
orð í standi hljóma.
Stefið blandar óðar urt
utan grands og dróma.
Ýmsu sótt skal orka frá
í sem fljótt nær krauma.
Sumum nóttin ylfrjó á
yndisgnótt og drauma.
Ingólfur Ómar þakkaði Sigmundi vísurnar:
Strengir ljóða hljóma hátt
hýrgar glóðin muna.
Drengir fróðir kyrja kátt
kvæðum góðum una.
Léttir geðið ljóðamál
löngum seður gaman.
Vekur gleði vísan þjál
við ef kveðum saman.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is