Sumar vísur birtast manni eins og í kvikmynd. Svo er um þessa eftir séra Björn Halldórsson:
Ráðskonan mín rís þar upp
rétt sem tungl í fyllingu.
Klórar hún sér á hægri hupp
með hátíðlegri stillingu.
Einhvern tíma var Tómas Guðmundsson beðinn um texta fyrir nýtt (dægur)lag, – hann sló á létta strengi:
Sólin hamast úti og inni
frá árdegi til sólarlags. –
En hvernig eru húsakynni
í Hafnarfirði nú til dags?
Júlíus Sigurðsson bankastjóri orti eftir stórbruna á Akureyri:
Áfram líður ævibraut
eftir vegum duldum.
Drottinn leggur líkn með þraut
og líka eld með skuldum.
Ekki er allt sem sýnist í Biblíusögunum – Jón Þorsteinsson á Arnarvatni orti:
Aldrei mundi Uria
orðið hafa viðskila,
hefði ekki Batseba
baðað sig við lindina,
Davíð með sinn kvæðaklið
klifrað upp á húsþakið
litið þennan sóma sið.
Svona er stundum hreinlætið!
- - -
Símaði Jóab heim í hlað:
„Hetitinn er orðinn spað –!“
Ýmsir heyrðu eftir það
öðling spila margraddað.
Þessi urðu eftirmæli Jóns um gömlu hlöðuna:
Þeim, sem athvarf áttu sér
ýmislegt að gera,
gamla hlaðan horfin er.
Hvar á nú að vera?
Á efnaheimili í Borgarfirði voru ávallt til fyrningar af keti og skemmdist oft. Um sveitarómaga, sem dó á heimlinu, orti Jón Eyjólfssons frá Hvammi Hvítársíðu:
Illa fór hann Gvendargrey,
þó gamalt æti hann ketið.
Þeir eru til, sem þrífast ei,
þó þeir geti étið.
Að hann dáið hafi úr hor
hygg ég rengja megi.
En hitt er satt, hann var í vor
vel framgenginn eigi.
Sagt var, að kona nokkur hefði ort þessa formannsvísu til bónda síns:
Jón minn hefur litla lyst;
löngum betur aðrir sóttu.
Það var aðeins allra fyrst
að hann reri á hverri nóttu.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is