Erlingur Guðmundsson

Elsku pabbi minn, að leiðarlokum vil ég þakka þér samferðina í lífinu. Það eru forréttindi að hafa fengið að eiga þig sem pabba. Þú varst gæfumaður, fannst ástina þína hana mömmu mína, eignaðist með henni fimm börn, fimmtán barnabörn og barnabarnabörnin eru orðin tíu, allt heilbrigt og gott fólk.

Þið mamma voruð samhent og hamingjusöm hjón, þið létuð okkur ávallt finna hve heitt þið elskuðuð hvort annað sem var dýrmætt veganesti fyrir okkur. Á uppvaxtarárum okkar systkina varst þú mikið fjarverandi vegna vinnu stundum vikum saman og ég man hvað við vorum alltaf glöð þegar við fundum þig í rúminu þínu að morgni, pabbi var kominn heim.

Við biðum oft mjög spennt eftir heimkomu þinni því þá átti að fara í ferðalag, kannski í Galtalæk, norður á Strandir, í Skaftafell eða bara eitthvað út í buskann.

Þú kenndir mér til verka, kenndir mér að maður þarf að geta bjargað sér við hvaða verk sem er. Þér fannst til dæmis bara eðlilegt að stelpa bónaði vörubílinn að utan sem innan, hjálpaði til við að gera við dekkin og ef eitthvað þurfti að laga var gott að hafa aukahendi til að rétta verkfærin og taka þátt í verkinu.

Ég gleymi aldrei þegar ég hjálpaði þér að rífa heddið af gömlu jarðýtunni eða þegar sökkullinn af verkstæðinu var steyptur og þú lést mig hjálpa þér að stýra sílóinu sem hékk í krananum í mótin.

Þú varst náttúrubarn, elskaðir landið þitt eins og líf þitt. Þú varst alltaf að græða landið, hvert einasta strá var svo dýrmætt.

Þið mamma stunduðuð skógrækt og sumarparadísin Gulllandið er afrakstur ykkar, ræktað upp af svörtum sandi. Þú kenndir okkur að virða og vernda landið okkar, að passa í öllum okkar verkum að búa ekki til sár í náttúrunni, sárin væru lengi að gróa. Við ættum að rækta landið, bera á skít, áburð og planta trjám til skjóls.

Hestamennskan var þér í blóð borin og það var gaman að fylgjast með ykkur mömmu í hestamennskunni þar deildum við áhugamáli og reiðtúrarnir með ykkur eru dýrmæt minning.

Við deildum líka áhuga á ættmennum og ættfræði. Á kvöldin þegar ég sat hjá þér á spítalanum þá ræddum við gjarnan ættfræði og ég reyni nú að muna allt það sem þú sagðir mér.

Þú varst svo áhugasamur um öll afabörnin, stór og smá, alltaf varstu svo ánægður ef þú hafðir alla þína hjá þér í Gulllandinu. Þú hafðir oft á orði: „Eru ekki litlu sænsku stelpurnar þínar að koma heim?“ Þér fannst alveg ómögulegt að ömmustelpurnar mínar, Dísella og Vinsý, ættu heima í Svíþjóð, hafðir alltaf áhyggjur af því að hafa þau öll þar. Þú vildir hafa alla þína á Íslandi sem væri öruggasta og besta landið.

Elsku pabbi minn, mikið vorum við heppin að eiga þig að. Símtölin og samverustundirnar verða ekki fleiri að þessu sinni, nú ertu kominn í hnakkinn á Úða með Sleipni í taumi og Indý mín fylgir þér um grænar grundir sumarlandsins. Elska þig, pabbi minn, við hittumst síðar.

Þín dóttir,

Erlingur Guðmundsson var ættarhöfðingi, stoltur pabbi fimm barna, fjögurra dætra og sonar sem síðar varð eiginmaður minn. Erlingur var ekki margmáll en kom því til skila sem hann hafði fram að færa. Hann kom til dyranna eins og hann var klæddur, oftast í lopapeysu og sokkum þar sem ein eða tvær tær kíktu út. Hann var glettinn og athugull og tók hann mér vel frá fyrsta degi.

Erlingur var fæddur sveitamaður og hestar áttu hug hans allan. Lengi vel tengdi ég alla leirljósa hesta landsins við hann, mér fannst þeir allir vera frá Uxahrygg, æskuheimili Erlings. Á 33 árum kenndi hann mér margt. Hann kenndi mér til dæmis að borða kjötsúpu og hafði talsvert fyrir því að eiga við mig, kenjótta tengdadótturina úr borginni. Seinna varð ég uppáhalds tengdadóttir hans, hann átti jú aðeins mig eina.

Erlingur var óhræddur við að sýna ást sína og aðdáun á eiginkonu sinni, Vinsý. Þau voru alltaf kærustupar, leiddust og kysstust og hugsuðu svo vel um hvort annað að borgarstelpan ég varð hálf feimin. Vinsý var stoð hans og stytta á sama hátt og hann var sverð hennar og skjöldur.

Erlingur var góður afi, töffari með sitt mikla hár, eins og dætur okkar Samma sögðu svo oft. Þær nutu þess að fara til afa og ömmu í Gulllandið.

En nú hefur Elli tengdafaðir minn kvatt. Hann er kominn í annað Gullland þar sem leirljósir hestar með þykkan makka eru á hverju strái. Ég kveð tengdaföður minn með þakklæti og virðingu, megi hann hvíla í friði.

Fjallahringurinn um Rangárvelli var snævi þakinn og bjartur með Heklu, Tindfjöllin og Eyjafjallajökul í öndvegi og Þríhyrning í forgrunni þegar mér, þar sem ég var staddur á Rangárvöllum, barst sú harmafregn að vinur minn, Erlingur Guðmundsson, hefði látist fyrr um daginn. Hér hefði hann viljað vera fullur orku og vinnusemi eins og hann var alltaf, sjá gróandann vakna, og fuglana syngja vorinu til dýrðar. Nú var þessi hrausti vinur minn allur eftir langa og erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm.

Kynni okkar Erlings hófust fyrir um 25 árum er ég leitaði til hans til framkvæmda við vegagerð að litlu sumarhúsi sem við hjónin höfðum ráðist í að byggja við Hróarslæk á Rangárvöllum. Fór ég þar að ráðum góðs nágranna sem taldi Erling rétta manninn í verkið, manninn sem kynni til verka. Mér er það í fersku minni þegar Erlingur kom í fyrsta sinn til mín á vörubílnum með jarðýtuna á pallinum og ég velti því fyrir mér hvernig hann næði ýtunni af pallinum og ég tala nú ekki um að koma henni á pallinn aftur að verki loknu. Erlingur leysti þetta allt af stakri útsjónarsemi og snilld, því verklaginn var hann með afbrigðum. Eftir þessi fyrstu kynni var ekki aftur snúið, með okkur tókst góð vinátta sem haldist hefur alla tíð síðan, verkefnin hafa verið mörg og margt hefur verið rætt og brallað á liðnum árum og margt áttum við eftir ógert.

Við Hróarslækinn, þetta stærsta vatnsfall á Íslandi með lækjarnafni að sögn fróðra manna, eru okkar unaðsreitir. Þar sem áður var sandur og lítt gróið land eru nú skjólgóðir reitir klæddir skógi og túnblettum þar sem hestarnir þeirra Erlings og Vinsýjar brokka um. Þau hjón hafa flutt sig um set á sumrin frá föstu heimili sínu á Hellu og í sumarhús sitt við Hróarslæk. Hestar og ræktun landsins hafa verið áhugamál þeirra hjóna um langt skeið, en þegar spurt er hversu margir hestarnir séu verða svörin heldur óljós. Það hefur verið gaman að fylgjast með þeim hjónum koma ríðandi á síðkvöldum meðfram löndunum við lækinn, ýmist við þjálfun og liðkun hesta sinna eða aðeins til að njóta útiverunnar á fallegum fákum.

Það hefur oft komið sér vel að eiga hann Erling að þegar komið hefur að verklegum framkvæmdum á svæðinu og við munum sakna þessa fjölhæfa og laghenta manns. Hér voru hans heimkynni um langan aldur með sýn til hinna mikilfenglegu fjalla elds og ísa.

Ég þakka ánægjuleg kynni og samverustundir og við hjónin sendum Vinsý, börnum þeirra og fjölskyldum innilegar samúðarkveðjur, en minningin um góðan og dugmikinn félaga lifir.

Elsku Elli minn. Nú hefur þú kvatt og lokið stríði við erfiðan sjúkdóm. Ég, Maddý kynntist þér fyrst níu ára gömul þegar þú varst í framkvæmdum við þjóðveg 1 skammt frá bústaði foreldra minna við Lögberg. Þú leyfðir mér oft að sitja í ýtunni með þér og fékk ég jafnvel að prufa að stýra græjunni smá. Þar var oft mikið spjallað um hross og menn. Þú varst mjög þolinmóður og góður við litlu stelpuna sem talaði út í eitt. Í kjölfarið fórum við mamma og pabbi austur að Uxarhrygg að skoða hrossin þar en þessi ferð situr sterkt í minningu minni. Þrátt fyrir að ekki hafi orðið mikið um hrossakaup í þeirri ferð þá varð þetta upphafið af góðri vináttu við ykkur Vinsý. Eftir að Bjössi kom inn í mitt líf varð ykkur fljótt mjög vel til vina þar sem sameiginlegur áhugi ykkar á hrossum og vélum hvers konar leiddi af sér fjöldamargar góðar stundir. Þú og Vinsý hafa verið kærir vinir okkar alla tíð og reynst okkur vel á allan hátt. Aðstoð þín við hinar ýmsu framkvæmdir í Ásmúla og Ásamýri hefur reynst okkur ómetanleg. Það er aðdáunarvert hversu samrýmd og samhent þið Vinsý hafið verið alla tíð og eruð öllum góð fyrirmynd. Minningin lifir um góðan vin sem hugsaði ávallt fram á við. Þín verður sárt saknað af heimilisfólki í Ásamýri. Elsku Vinsý, Sammi og systurnar og fjölskyldur ykkar allra, innilegar samúðarkveðjur á erfiðum tímum.